Πώς είναι να οργανώνεις παιδικό πάρτι

Παιδικό πάρτι χωρίς μπαμπά δεν γίνεται. Είναι ο τρίτος (μετά το παιδί και την τούρτα) βασικός κρίκος της αλυσίδας. Κυρίως γιατί είναι αυτός που, τη συγκεκριμένη μέρα, καλείται να κάνει όλη τη σκληρή δουλειά. Και όταν λέμε όλη, εννοούμε όλη.

Πάνε 4 χρόνια τώρα από τότε που επιχείρησα να διοργανώσω, για χάρη της κόρης μου, το πάρτι γενεθλίων της. Και τολμώ να πω ότι πλέον είμαι βετεράνος. Μπαρουτοκαπνισμένος. Ετοιμοπόλεμος. Τα έχω δει όλα και δεν με σκιάζει φοβέρα καμιά. Πάραυτα, όταν πλησιάζει η συγκεκριμένη μέρα, πάντα με λούζει κρύος ιδρώτας.

Και αυτό παρά το γεγονός ότι έχω την πολύτιμη βοήθεια του γείτονα του τρίτου ορόφου, με τον οποίο κάνουμε πάντα το πάρτι μαζί μιας και τα παιδιά μας έχουν γεννηθεί με μια μέρα διαφορά, κάνουν παρέα από νεογέννητα και πηγαίνουν και στον ίδιο παιδικό σταθμό.

Συνεχίζονται non stop καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας (‘μας τελείωσε ο πάγος-φέρε άλλος’, ‘μας τελείωσε η coca-cola, πήγαινε στο ψιλικατζίδικο και φέρε άλλη’ και ‘πότε επιτέλους θα πας να φέρεις την τούρτα’).

Και ολοκληρώνονται πολύ μετά τη δύση του ηλίου (σ.σ. το πάρτι ξεκινά τύπου στις 11 το πρωί) με την τελετή απόθεσης των σκουπιδιών στον κάδο, την τελετή βγαλσίματος όλων των στολισμών, το σκούπισμα της πυλωτής (σ.σ. εκεί κάνουμε το πάρτι) και το κατέβασμα όλων των καρεκλών στην αποθήκη.

Δεν είναι ότι είμαι τεμπέλης (που είμαι). Δεν είναι ότι δεν απολαμβάνω ένα πετυχημένο πάρτι (που το απολαμβάνω). Αλλά να, με πιάνει το παράπονο που, ύστερα από 4 χρόνια και 4 πάρτι, δεν είμαι σε καμία φωτογραφία. Δεν έχω ούτε μια φωτογραφία αγκαλιά με την κόρη μου για να αποδείξω ότι ήμουν και εγώ εκεί.

Βλέπεις ο μπαμπάς στο παιδικό πάρτι είναι κάτι σαν το παιδί για όλες τις δουλειές. Και όταν λέω όλες, το εννοώ. Φέτος π.χ. πρέπει να έφαγα γύρω στη 1 1/2 ώρα στον άχαρο ρόλο του τουαλετο-κλειδοκράτορα. Με άλλα λόγια ήμουν αυτός που συνόδευε τις μανάδες με τα ‘ένα βήμα πριν κατουρηθούν’ παιδιά στο σπίτι μας προκειμένου να προλάβουμε το κακό.

Επίσης, μιας και πιάσαμε τα φετινά, έζησα την υπέροχη εμπειρία του να έχει κάνει ο ζαχαροπλάστης λάθος το όνομα του παιδιού στη τούρτα. Εκείνος ήταν εσαεί ατάραχος. Η γυναίκα μου όχι και τόσο όταν της πήγα την τούρτα (χωρίς να την έχω τσεκάρει). Κάτι που σημαίνει ότι αναγκάστηκα να την επιστρέψω και να βριστώ μέχρι να μου την επιδιορθώσει όπως και όπως.

Επίσης φέτος ο υπέροχος κλόουν που είχαμε κλείσει με έκανε να αισθανθώ πόσο πέταμα είναι ορισμένα λεφτά απαντώντας μου, όταν τον ρώτησα πόσα χρόνια κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά και αν του αρέσει να σκορπάει χαρά στα παιδιά, “Μάγκα μου, έτσι και έτσι. Αλλά τα φράγκα είναι καλά. Οπότε δεν γαμι…ται”.

Τον δικαιολογώ για την ειλικρίνειά του. Προφανώς ο άνθρωπος, βλέποντάς με ιδρωμένο και με τους πάντες να μου δίνουν εντολές, δεν κατάλαβε ότι είμαι ο ‘άρχοντας του σπιτιού’, ο ‘μπαμπάς της κόρης’. Μάλλον πίστεψε ότι είμαι και εγώ κάποιος υπάλληλος από εταιρεία για πάρτι. Οπότε μου είπε την αλήθεια.

Όπως ακριβώς έκανε ο δικός μου πατέρας για μένα.

Γιατί ποτέ δεν ξεχνώ ότι τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα. Και ότι, πολύ σύντομα, τα πάρτι γενεθλίων της θα τα κάνει μαζί με τους φίλους της σε κάποιo club της παραλιακής. Εκεί που το πιο πιθανόν είναι να μην είμαι καν καλεσμένος.