Πώς να κάνεις το παιδί σου να προτιμήσει εσένα από το tablet

Πεντέμισι χρόνια μετά την πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με το ζήτημα και με τη συσσωρευμένη γνώση /απόγνωση που διαθέτω μετά την ‘τράβα με και ας κλαίω’ αγορά -για πάρτη της 9χρονης μοναχοκόρης μου- ενός tablet, μιας 32αρας τηλεόρασης και δυο gaming system (ένα σταθερό και ένα φορητό) για το δωμάτιό της, αισθάνομαι αρκετά άντρας για να ομολογήσω την ήττα μου.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκολλήσει πλέον ένα παιδί την μούρη του από την οθόνη. Οποιαδήποτε οθόνη. Αυτό είναι μια μάχη εκ προοιμίου χαμένη και εντελώς γραφικός όποιος γράφει τσιτάτα τύπου: ”Οπότε, τι μένει; Να γκρινιάξουμε λίγο για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι πατέρας στην εποχή μας. Και μετά, να ανασηκώσουμε τα μανίκια και να πέσουμε στην ‘πραγματική’ δουλειά. Το να επιλέξουμε δηλαδή, με αγάπη και στοργή, τις σωστές εφαρμογές για το παιδί μας. Να αφιερώσουμε χρόνο στο να τις παίξουμε μαζί του. Και μετά να βρούμε ένα τρόπο για να το ‘ξεγελάσουμε’ ώστε να το αφήσει κάτω και να έρθει να παίξει μπάλα μαζί μας στην κλειστοφοβική πυλωτή, το χορταριασμένο πάρκο, την σαραβαλιασμένη παιδική χαρά ή το εγκαταλελειμμένο Ολυμπιακό ακίνητο της γειτονιάς μας”.

Ακόμη και αν αυτός ο γραφικός είμαι εγώ. Προφανώς και μπορείς να είσαι σούπερ αυστηρός και μπαι δε μπουκ γονιός. Του τύπου που δεν αγοράζει τίποτα digital στο παιδί του, όσο και αν αυτό παρακαλά τον Άη Βασίλη (ακόμη και όταν ξέρει ότι δεν υπάρχει). Και, επιπλέον, κοιτάζει υπεροπτικά όποιον άλλον μπαμπά το κάνει, θεωρώντας το εύκολη λύση (που είναι) σε σχέση με το να ασχοληθείς ουσιαστικά μαζί του. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτό καθιστά το tablet ακόμη πιο περιζήτητο στο μυαλό του παιδιού. Οπότε πέφτει με τα μούτρα σε αυτό του διπλανού του, όποτε βρεθεί στο σπίτι φίλου του ή όταν βγείτε έξω μαζί με άλλες οικογένειες που έχουν παιδιά.

Κάτι που το βλέπω όποτε έρχονται οι ξαδέλφες της κόρης μου στο σπίτι. Εκείνη πλέον παίζει σπάνια με το tablet, ακριβώς επειδή δεν της το έχουμε απαγορέψει ποτέ. Φθάνοντας σε σημείο να μας ζητάει να της το κρύψουμε όποτε έρχονται ‘στερημένες’ φίλες της στο σπίτι, προκειμένου να κάνουν κάτι πιο δημιουργικό.

Άσε που, με την εξαίρεση του Minecraft, πλέον δεν ‘παίζει’ με το tablet. To χρησιμοποιεί για να βλέπει βίντεο κλιπ της Arianna Grande και των Little Minx ή για να σκηνοθετεί και να πρωταγωνιστεί σε θεατρικά με τις φίλες της. Κάτι εντελώς δημιουργικό και θεμιτό, με την προϋπόθεση ότι τηρεί τον κανόνα να μην πατάει ποτέ το κουμπί upload.

Ένας δηλαδή από τους τρεις κανόνες που της έχουμε θέσει όσον αφορά τη χρήση tablet, μαζί με το να μην κατεβάζει ποτέ τίποτα χωρίς να το ξέρουμε (βλέπε ‘είναι ένας τρόπος να μπουν στο σπίτι μας και να μας πάρουν τα λεφτά μας’) και να μην μιλάει ποτέ σε κανένα -γνωστό ή άγνωστο- στο internet (βλέπε ‘Θα άνοιγες ποτέ την εξώπορτα σε έναν ξένο; Αν μιλήσεις στο internet είναι σαν να κάνεις το ίδιο πράγμα’).

Oυσιαστικά η μοναδική φορά που η χρήση του tablet από την μικρή με έχει ανησυχήσει, είναι όταν -με την προτροποή μιας φίλης της- μπήκαν στο τριπάκι να φτιάξουν βιντεάκια στο Tik Tok. Αλλά αυτό είναι ένα άγχος της επόμενης μέρας / σχολικής χρονιάς. Αναπόφευκτο, μιας και -από ότι ξέρω- όλα τα παιδάκια της πέμπτης και της έκτης δημοτικού αυτό κάνουν, αλλά όχι για μερικούς μήνες ακόμη.

Το ξέρω ότι η προσέγγισή μου στο ζήτημα παιδί και tablet δεν είναι πολιτικά ορθή. Αλλά δεν αισθάνομαι άνετα να βγαίνω και να λέω ψέματα. Η οθόνη έχει τη δική της μαγεία. Το παιδί ποτέ δεν θα κάτσει να την μοιραστεί μαζί σου ή να σου επιτρέψει να διαλέξεις ποια παιχνίδια είναι ‘καλά’ για εκείνο. Οπότε, από την πλήρη απαγόρευση, προτείνω την πλήρη απελευθέρωση. Έτσι θα έρθει και πιο γρήγορα ο κορεσμός.

Επίσης, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά το εννοούσα αυτό που σου είπα στην αρχή για το ‘άστο ξεφόρτιστο’. Όποτε αισθανθώ ότι τα πράγματα σκουραίνουν, κάνω ακριβώς αυτό. Τα αφήνω όλα αφόρτιστα. Ή, ακόμη, πάω και τα βγάζω από τις πρίζες, όταν εκείνη θυμηθεί να τα βάλει. Έτσι οι οθόνες μένουν κλειστές. Και εκείνη ‘αναγκάζεται’ να ασχοληθεί και πάλι μαζί μου.

Γιατί είναι αλήθεια ότι ο χρόνος περνάει για πλάκα. Και ότι, προσεχώς, όταν μπει στην εφηβεία, στην καλύτερη περίπτωση να με θέλει για να την πηγαινοφέρνω από το mall που θα θέλει να πάει με τις φίλες της. Τότε που αυτός που θα καταλήξει να παίζει με το tablet, περιμένοντάς την στο αυτοκίνητο για να έρθει, θα είμαι εγώ.