Quiet quitting, το νέο εργασιακό trend που έγινε viral στο TikTok

Μέχρι πριν μερικούς μήνες, δεν υπήρχε συγκεκριμένος όρος που περιέγραφε εκείνους που επιλέγουν το πρώτο. Ίσως, να τους κολλούσαν τον επιθετικό προσδιορισμό «τεμπέλης». Σήμερα, ακούνε στο όνομα “quiet quitters”, καθώς ακολουθούν τη φιλοσοφία του “quiet quitting” (σιωπηλή παραίτηση) που δεν αφορά σε καμία περίπτωση την τεμπελιά. 

Τι είναι πάλι αυτό; Τίποτα περισσότερο από το να δουλεύει κάποιος όσο ακριβώς χρειάζεται για να μην απολυθεί, χωρίς ζήλο ή κίνητρο για την ανέλιξη, οικονομική και επαγγελματική που όλα δείχνουν ότι μάλλον δε θα έρθει ποτέ. Να δίνει το μίνιμουμ για να δικαιολογεί τον μισθό του. Να δουλεύει για αυτό που πληρώνεται. Τόσο απλά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. 

Δεν είναι διατεθειμένος δηλαδή να θυσιάσει τον προσωπικό του χρόνο, αλλά και την ψυχική και σωματική του υγεία για να αφιερωθεί σε μία δουλειά, φλερτάροντας με το burnout. Πόσω μάλλον όταν αυτή η δουλειά δεν τον πληρώνει για να δώσει το κάτι παραπάνω (να δουλέψει Σαββατοκύριακο ή υπερωρίες), ενώ γνωρίζει βαθιά μέσα του ότι δε θα του εξασφαλίσει ούτε οικονομική ασφάλεια ούτε επαγγελματική ικανοποίηση ούτε την ανέλιξή του στην ιεραρχία, ούτε καν τη δυνατότητα να ονειρευτεί ότι θα κάνει οικογένεια ή ότι θα αγοράσει κάποια στιγμή ένα δικό του σπίτι.

Με αυτά τα λόγια, ο TikToker @zkchillin (σήμερα θα τον βρεις ως @zaidleppelin) εξήγησε τον περασμένο Ιούλιο τι σημαίνει το quiet quitting.

Το βίντεο που έφτιαξε έγινε viral συγκεντρώνοντας περισσότερα από 4 εκατομμύρια views και κοντά στα μισό εκατομμύρια likes και αποτέλεσε την αφορμή για να γραφτούν πραγματικά αναρίθμητα άρθρα στο διαδίκτυο για τη νέα εργασιακή τάση που αναδύθηκε μέσα από το TikTok και φαίνεται να χαίρει δημοφιλίας από τις νεότερες γενιές εργαζόμενων: από τους millennials μέχρι τους Gen Ζ, το πιο φρέσκο αίμα της παραγωγικής αλυσίδας.

Σύμφωνα με τον Adam Grant, οργανωτικό ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, καθοριστικό ρόλο για να γεννηθεί το παγκόσμιο κίνημα του quiet quitting έπαιξε η πανδημική κρίση με τα lockdowns (αυτή που γέννησε και το κίνημα της The Great Resignation, της Μεγάλης Παραίτησης) και αμέσως μετά, ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση που έχει εκτοξεύσει στα ύψη το κόστος διαβίωσης. 

«Τα παραπάνω στάθηκαν η αφορμή για να έρθουν οι νεότεροι κυρίως εργαζόμενοι, που βλέπουν το μέλλον να διαγράφεται πλέον δυσοίωνο, αντιμέτωποι με μία παλιά και χιλιοδιατυπωμένη ιδέα ότι η δουλειά δεν είναι ο σκοπός της ζωής, αλλά το μέσο για να ζει κανείς καλά». Τι νόημα λοιπόν έχει να δουλεύει κάποιος σε φρενήρεις ρυθμούς την ώρα που η δουλειά που κάνει δεν του εξασφαλίζει όχι μία καλύτερη, πιο άνετη ζωή, αλλά ούτε τα βασικά;».

Το quiet quitting αφορά τα κακά αφεντικά, όχι τους κακούς εργαζόμενους

Στα τέλη Αυγούστου, το Harvard Business Review δημοσίευσε μία έρευνα των Zenger & Folkman, εταιρείας παροχής συμβουλών στον τομέα της ανάπτυξης ηγετικών ικανοτήτων, για την επίδραση των προϊστάμενων στην εξάπλωση της κουλτούρας του quiet quitting. 

Περισσότεροι από 13.000 εργαζόμενοι κλήθηκαν να αξιολογήσουν από το 0 έως το 100 τους επικεφαλής των τμημάτων τους και συγκεκριμένα το κατά πόσο εκείνοι και το γενικότερο εργασιακό περιβάλλον τους κάνουν να θέλουν να δώσουν το κάτι παραπάνω στη δουλειά τους. Όπως διαπιστώθηκε, όσο πιο τοξικός ο προϊστάμενος και ο χώρος εργασίας, τόσο πιο αυξημένο ήταν το ποσοστό των quiet quitters.

Αντιθέτως, στις θετικές αξιολογήσεις, το συγκεκριμένο ποσοστό ήταν εξαιρετικά μικρό. 

Η σιωπηλή παραίτηση δεν είναι τεμπελιά

Ο Adam Grant ξεκαθαρίζει ότι «η σιωπηλή παραίτηση δεν είναι τεμπελιά». Πιο πολύ μεταφράζεται ως «απογοήτευση», αλλά και ως «ένας τρόπος διαμαρτυρίας των εργαζομένων». 

«Το να κάνει κανείς το ελάχιστο που μπορεί για να θεωρείται ότι επιτελεί το έργο για το οποίο πληρώνεται, συνιστά πλέον μια κοινή απάντηση στις άθλιες εργασιακές συνθήκες και την τοξική εργασιακή κουλτούρα που θέλει τη δουλειά να καθορίζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Μία εναντίωση στους καταχρηστικούς εργοδότες και στους χαμηλούς μισθούς», διευκρινίζει.