Road trip, αντροπαρέα, για μπάλα, check

Σε κάθε road trip αντροπαρέας υπάρχουν κάνα δυο απαράβατοι κανόνες. Κάποιος οδηγάει, κάποιος τραβάει φωτογραφίες και κάποιος δεν κάνει τίποτα, γιατί κακά τα ψέματα, το να ανοίγεις το ντουλαπάκι του συνοδηγού για να βάζεις τις αποδείξεις των διοδίων σημαίνει όντως ότι δεν κάνεις τίποτα. Παρότι οι στάσεις για διόδια μέχρι την Τρίπολη έχουν γίνει αστεία πολλές.

Όπως καταλαβαίνεις, το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν να γράψω το κείμενο γι’ αυτό το roadtrip. Αν εξαιρέσεις το επιτόπιο ρεπορτάζ ενόψει του μεγάλου ματς του Αστέρα, από το πρωί της Πέμπτης 6 Νοεμβρίου, έκανα τα απολύτως απαραίτητα. Ο Χρήστος είχε παραλάβει σε χρόνο ρεκόρ το αυτοκίνητο που νοίκιασε από το www.budget.gr και με περίμενε κάτω από το σπίτι. Εγώ απλά κατέβηκα.

Αφού περισυλλέξαμε τον Θοδωρή Μάρκου, ελαφρώς ξενυχτισμένο εξαιτίας της γνωστής βραδινής του περιπέτειας στο κατόπι της Τζένης, αρχίσαμε να καταπίνουμε τα πρώτα 156 χιλιόμετρα μέχρι την Τρίπολη. Άνετα. Όχι μόνο για μένα που είχα απλωθεί στη θέση του συνοδηγού, αλλά και για τους άλλους δύο.

Ο Μάρκου είχε όλο τον χώρο που χρειαζόταν για να ‘αναρρώσει’ στα πίσω καθίσματα και ο οδηγός Χρήστος -που με έχει οδηγήσει πέρα δώθε για χιλιάδες χιλιόμετρα ο δύσμοιρος- ένιωθε όσο άνετα νιώθει και πίσω απ’ το τιμόνι του δικού του αυτοκινήτου.

Αλλά ας καταρρίψουμε έναν μύθο. Και σε αυτό το roadtrip, όπως και στα περισσότερα της ζωής μου (λιγότερα απ’ όσα θα ‘θελα να έχω κάνει, μη φανταστείς), το πρώτο πλάνο ήταν να ξεκινήσουμε νωρίς. Ξεκινήσαμε νωρίς, στις 9.30 ήμασταν στο δρόμο. Το δεύτερο κάτι σαν πλάνο ήταν να μη βάλουμε κανένα άλλο πλάνο. Κι αυτό το καταφέραμε.

Ο μύθος που καταρρίπτεται είναι η γνωστή σιγουριά στο ξεκίνημα κάθε ταξιδιού ότι δηλαδή, τουλάχιστον στο πήγαινε, θα βάλουμε ένα cd να παίζει και ‘θα αράξουμε αναπαυτικά να απολαύσουμε τη διαδρομή’. Παρεμπιπτόντως, ο δρόμος μέχρι την Τρίπολη είναι εξαίρετος -για τα ελληνικά δεδομένα.

Από το Παγκράτι μέχρι τα πρώτα διόδια είχαμε αναλύσει συνοπτικά την τελευταία έξοδο του Θοδωρή με την Τζένη, τα ραντεβού που έχουμε στην Τρίπολη, το ξεκίνημα του Γιάννη Αντετοκούνμπο στη φετινή σεζόν του ΝΒΑ, μια γρήγορη ανάλυση-σύγκριση με τον Κώστα Παπανικολάου σε 8 σημεία, τα τελευταία προσωπικά μας, τον καιρό, την ελληνική οικονομία κι ένα καινούργιο χώρο-έκπληξη που ανοίγει ένας φίλος στα Εξάρχεια. Από το Παγκράτι μέχρι τα πρώτα διόδια.

Προκαλώ μια τριάδα κοριτσιών να παραδεχτεί ότι θα συζητούσε περισσότερα θέματα από εμάς στην ίδια απόσταση.

Μετά τα πρώτα διόδια μάλλον κουραστήκαμε και αργά αλλά σταθερά οι λέξεις άρχισαν να μειώνονται και το ραδιόφωνο να επικρατεί. Εκεί κοντά ήρθε και η πρώτη χρυσή στιγμή της αποστολής:

Σταματήσαμε για πρωινό σε ένα κλασικό, αλλά όχι παλιακό σποτ της Εθνικής. Δεν έχει σημασία πώς λεγόταν. Σημασία είχε ότι είχε χτιστεί ακριβώς στη μέση του πουθενά, ούτε μέτρο δεξιά ή αριστερά, και ότι από το μπαλκόνι του η θέα ήταν σπουδαία άγρια.

Κάτι τέτοιο:

Στα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι την Τρίπολη συντονιστήκαμε με τον Arcadia 93.8 και αρχίσαμε να μπαίνουμε σε κλίμα Europa League. Όπως έγραψα και στο σχετικό θέμα για την αποστολή στην Τρίπολη, ο αέρας μύριζε Friday Night Lights. Πηγαίναμε στο παιχνίδι.

(Arcadia ακούγαμε και στην επιστροφή όπως προδίδει η ώρα)

Πιάσαμε Τρίπολη, αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, κάναμε το ρεπορτάζ σε πλατείες και καφενεία, το ξαναπήραμε και πήγαμε για μια αναγνωριστική βόλτα μέχρι το γήπεδο. Στο ενδιάμεσο κάναμε διάφορα ωραία χαζά με τον Χρήστο, τα οποία απαθανάτιζε ο γεννημένος έτοιμος Θοδωρής.

Το παρακάτω gif συνοψίζει εξαιρετικά αυτό που κάναμε στην Τρίπολη. Περπατήσαμε. Μέτρα. Χιλιόμετρα. Ακούραστοι. Ασταμάτητοι. Καμαρωτοί. Ελπίζω να γελάτε από το ‘ακούραστοι’, αλλιώς το αστείο πήγε στράφι.

Αφού δουλέψαμε και τσιμπήσαμε το κατιτίς μας στα υπερφιλόξενα γραφεία του Arcadia, πήραμε το αυτοκίνητο και παρκάραμε στον αγρό έξω από το γήπεδο. Το κρύο μας έκανε τη χάρη και δεν έδειξε τα δόντια του εκείνο το βράδυ, αν και εντός του οχήματος το air-condition ήταν ‘διακριτικά’ ανοιχτό για παν ενδεχόμενο.

Ο Αστέρας ηττήθηκε με ψηλά το κεφάλι από την Τότεναμ και το δεύτερο μέρος του road trip-μιας μέρας από το FNL ξεκινούσε από λεπτό προς λεπτό. Η επιστροφή. Ίσως το κορυφαίο κομμάτι κάθε σωστού ταξιδιού

Το να οδηγείς (ή να οδηγείσαι) στη νύχτα είναι δικαίως στο πάνθεον με τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής και θα μου θυμίζει κάθε φορά τα χωρίς λόγο δρομολόγια προς και από το Ελ. Βενιζέλος με το αυτοκίνητο του κολλητού μου εκεί στα 18-20. Εκεί όντως ακούγαμε μόνο μουσική.

Η επιστροφή με βρήκε επίσης στη θέση του συνοδηγού, τουλάχιστον μέχρι τη στάση για το απαραίτητο ξαλάφρωμα. Ο Μάρκου είπε να αποθανατίσει τη στιγμή, γιατί αυτός είναι ο Μάρκου, τώρα θα τον μάθεις;

Κάτι στον έναστρο ουρανό της Εθνικής μου είπε ότι θα ήταν καλύτερα να περάσω το τέλος της διαδρομής από τα πίσω καθίσματα. Ευχαριστώ αυτό το κάτι, γιατί δεν πρέπει να πέρασαν πάνω από δέκα λεπτά μέχρι να ταβλιαστώ για έναν σύντομο υπνάκο μέχρι την Αθήνα.

Οι κύριοι -με κάπα κεφαλαίο- μπροστά μιλούσαν χαμηλόφωνα μέχρι την τελευταία πριν την τελευταία στάση.

Σταματήσαμε για κάτι μπέργκερ στο Ψυχικό. Κανονικά θα έπρεπε να κεράσουμε κάτι και το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε για το πόσο εύκολη μας έκανε τη ζωή, αλλά τελικά τα φάγαμε μόνοι μας. Επιφυλασσόμαστε για το επόμενο road trip.

Ένα κλικ μακριά είναι, εύκολα πράγματα.

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου