O Samuel L. Jackson δεν χρειάζεται αφορμή για να τον αποθεώσουμε

H αλήθεια είναι ότι δε χρειαζόμαστε αφορμή για να γράψουμε κάτι διθυραμβικό για εκείνον. Ο αγαπημένος motherfucker του Tarantino (η λέξη που δήλωσε ότι τον βοήθησε, πίσω στο γυμνάσιο, να σταματήσει να τραυλίζει), που θα τον δούμε ξανά προσεχώς πρώτη μούρη στο The Hateful Eight (και μετά στα Tarzan και το prequel του King Kong), έχει κερδίσει εδώ και δεκαετίες αυτό το δικαίωμα.

Συγκεκριμένα από το Pulp Fiction του 1994. Εκεί που βρέθηκε, στα 46 του, δικαίως υποψήφιος για Όσκαρ. Δυστυχώς για πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα του. Εκεί που έγινε, επίσης για πρώτη φορά στην καριέρα του, πρώτο όνομα στην πιάτσα.

Αν και ήδη ακούγεται ότι ο ρόλος του στο The Hateful Eight είναι τόσο ‘ζουμερός’ που θα αναγκάσει τα μέλη της Ακαδημίας να του ανοίξουν και πάλι την πόρτα που του έκλεισαν αδίκως πολλές φορές. Με τελευταία εκείνη στο Django Unchained, όπου ήταν ο πιο μισητός house nigger στην ιστορία του πλανήτη. Και σκέψου ότι ο Tarantino, τότε, αναγκάστηκε να κόψει τα πιο hardcore που ο Samuel ξεστόμιζε μόνος του, γιατί φοβόταν μην τον λιντσάρουν στον δρόμο.

Ωστόσο μου έκανε κλικ κάτι που δήλωσε σε μια συνέντευξη του το καλοκαίρι στο New York Magazine. Ότι δηλαδή

Ενώ παλιότερα είχε ομολογήσει πως ‘Ο μεγαλύτερος μου φόβος ήταν και παραμένει ότι θα μείνω χωρίς δουλειά. Ότι, μόλις τελειώσω την ταινία που γυρίζω, κανείς δεν θα μου προτείνει να κάνω κάτι άλλο’.

Προφανώς και καταλαβαίνω γιατί σκέφτεται με τον τρόπο αυτό κάποιος που είδε στον ήλιο μοίρα όταν ήταν 46 ετών. Προφανώς και η εργασιακή του ηθική (τον έχουν αποκαλέσει άπειρες φορές ‘the hardest working actor in Hollywood’) έχει να κάνει με τα παιδικά του βιώματα.

Όπως όταν τον έπαιρνε μαζί του ο παππούς του στα γραφεία που καθάριζε, στην φουλ ρατσιστική κωμόπολη Chattanooga του Tennessee όπου μεγάλωσε, και του έλεγε να έχει χαμηλωμένο το βλέμμα για να μην τον θεωρήσουν οι λευκοί θρασύ (σ.σ. που να φανταζόντουσαν, χρόνια μετά, ότι θα αλυσόδενε την σεξομανή Christina Ricci στο καλοριφέρ του στο Black Snake Moan). Ή όταν έβλεπε την μητέρα του, και τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας του, να δουλεύουν 20 ώρες την ημέρα προκειμένου να έχει εκείνος ένα πιάτο φαγητό.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η αντίφαση στον πυρήνα της δημόσιας εικόνας του. Ότι δηλαδή εκείνος που ο υπόλοιπος πλανήτης θεωρεί τον ορισμό του αυθεντικού κουλ, είναι στην πραγματικότητα μάλλον ο πιο απεγνωσμένος ρολίστας στην ιστορία του κινηματογράφου.

Καμία σχέση δηλαδή με τον Jack Nicholson, o οποίος ήταν κουλ αλλά φουλ επιλεκτικός στις δουλειές που έκανε (επίσης σκληρός στις διαπραγματεύσεις). Και, φυσικά, καμία σχέση με τον Bill Murray, o οποίος έχει αποδείξει εδώ και δεκαετίες ότι δεν δίνει αυθεντικά δεκάρα για το Χόλιγουντ (δεν έχει ατζέντη και παίζει σε ότι του κάνει κέφι).

Για την ακρίβεια ο Samuel, τον οποίο και εγώ καραγουστάρω, ακόμη και σε γραφικότητες όπως το Snakes on a Plane ή ως τον ψευδό δισεκατομμυριούχο με την αλλεργία στο αίμα στο πρόσφατο Kingsman, μοιάζει, αν το σκεφτείς, τόσο ‘απεγνωσμένος’ όσο ο ναρκομανής που έπαιξε στο Jungle Fever του Spike Lee (με τον οποίον πλακώθηκαν την εποχή του Django, αφού ο Samuel υπερασπίστηκε τον Tarantino, αλλά πλέον τα βρήκαν και δούλεψαν πρόσφατα ξανά μαζί στο Chi-Raq).

Εκείνος που βρέθηκε να παίζει (με την Halle Berry στο πλευρό του) δυο εβδομάδες αφού βγήκε από το κέντρο αποτοξίνωσης.

Το ξέρω ότι εκνευρίστηκες που τον αποκαλώ ρολίστα, όταν υπάρχουν τουλάχιστον 20 ταινίες στις οποίες έχει υπάρξει πρωταγωνιστής. Όμως κάλμαρε, όπως σου προτείνει και ο ίδιος στο Do The Right Thing, και έλα να συνεχίσουμε.

Γιατί ο Samuel, πρώην μαζορέτα στο σχολείο (‘το έκανα για να πηγαίνω μαζί τους ταξίδια και να γνωρίζω κορίτσια από άλλες πόλεις), αυτό είναι. Εσαεί δεύτερη μούρη σε όλα τα πόστερ. Έστω, δεύτερη μούρη, αλλά εκείνος με τις καλύτερες ατάκες. Εκείνες που γράφουν ιστορία.

Απλώς, προς τιμήν του, ο Jackson (βλέπε φωτό με σύζυγο και κόρη) είναι συνειδητοποιημένος ρολίστας. Ξέρει ότι το πανηγύρι, για αυτόν, μπορεί όντως να τελειώσει την επόμενη μέρα. Οπότε φροντίζει να παίζει σε όσες περισσότερες ταινίες ανά χρόνο γίνεται.

Συγκεκριμένα σε όσα περισσότερα blockbuster γίνεται (αλήθεια, έχει πει ποτέ όχι σε κάτι;). Κάτι που προφανώς του ανεβάζει τον τζίρο ανά ταινία και τον κάνει να φαίνεται περισσότερο επιτυχημένος από ότι όντως είναι.

Και επειδή ακριβώς έχει τη λογική του ρολίστα, που νοιάζεται μόνο για την πάρτη του, κάνει τα πάντα προκειμένου ο χαρακτήρας του να είναι ζωντανός στο τέλος κάθε ταινίας. Αυτό απαίτησε π.χ. να γίνει στο Snakes on a Plane. Άσχετα αν η ταινία πάτωσε, οπότε δεν προέκυψε sequel. Για αυτό γκρινιάζει στη Marvel επειδή δεν έχει ούτε cameo στο επόμενο Captain America (ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ότι το συζητάει και για παραπάνω ταινίες).

Από την άλλη κανείς δεν ισχυρίζεται ότι είναι εύκολο αυτό που έχει καταφέρει. Η ψευδαίσθηση δηλαδή ότι ο συγκεκριμένος 66χρονος είναι τόσο κουλ ώστε μετατρέπει κάθε χαρακτήρα που αγγίζει σε τέτοιο.

Μπράβο του. Και πολύ καλά κάνει. Γιατί ξέρεις τι είναι ακόμη δυσκολότερο; Να σε αποθεώνει ένα κοινό, την ίδια ώρα που εσένα δε σε νοιάζει καθόλου τι σκατά του σερβίρεις. Αυτό είναι πραγματικά άξιο για ρεκόρ Guiness.