Σαν βγεις στον πηγαιμό για multiplex

Στην κόρη μου αρέσει να πηγαίνουμε μαζί σινεμά. Μόνο μαζί. Και όσο πιο συχνά γίνεται. Στη θεωρία, και σε μένα το ίδιο. Στην πράξη, όμως, καταλήγω να θέλω κάθε φορά να βγάλω τα μάτια μου.

Περίμενα πως και πως να φτάσει επιτέλους σε μια ηλικία που και θα ήταν ΟΚ να πάμε μαζί σινεμά και θα ήμουν σίγουρος ότι αντέχει να παλουκωθεί και να δει ολόκληρη ταινία χωρίς να κάνει βόλτες πάνω κάτω στην αίθουσα. Όπως π.χ. αντίστοιχα, αυτή τη στιγμή, εύχομαι να κλείσει τα πέντε ώστε να μπορώ να την πηγαίνω Δελφινάριο. Σόρι, Πλανητάριο εννοούσα.

Δεν είναι μόνο ότι έχω τρελό κόλλημα με τον κινηματογράφο ο ίδιος αλλά ότι, ως πατέρας, μου είναι προφανώς πολύ πιο διασκεδαστικό -και, ας μην κοροϊδευόμαστε, ‘εύκολο’- να κάνουμε κάτι μαζί εκτός σπιτιού, παρά να κάτσω ‘παγιδευμένος’ ένα δίωρο στο δωμάτιο της, μέσα σε ένα βουνό από ξανθές γαλανομάτες πλαστικές κούκλες, προσποιούμενος ότι είμαι βασιλιάς ή υπηρέτης τους αντίστοιχα.

Ναι, και εγώ δεν το περίμενα ποτέ ότι θα ακούω για ‘βουνά από ξανθές γαλανομάτες’ και θα φεύγω τρέχοντας. Τι τα θες, έτσι τα φέρνει η ζωή.

Άσε που τουλάχιστον στο σινεμά βλέπεις μια ταινία και μετά πάπαλα. Δεν υπάρχει το ‘άγχος’ ότι θα με ‘αναγκάσει’ να βλέπω την αγαπημένη της ταινία στο repeat όλη μέρα. Μέχρι δηλαδή να μάθω και εγώ τους διαλόγους απέξω. Όπως δηλαδή συμβαίνει με τις εκατοντάδες ταινίες που έχουμε στο σπίτι.

Κάτι λογικό αφού, όπως μου είχε εξηγήσει κάποτε η παιδίατρος μας, το παιδί έχει ανάγκη να ξέρει τι θα γίνει παρακάτω. Οπότε μια ταινία που έχει ήδη δει την ηρεμεί. Λειτουργεί καταπραϋντικά.

Οπότε, αν προσθέσεις σε όλα αυτά το πόσο μου αρέσουν τα νάτσος και γενικά τα bar των multiplex, καταλαβαίνεις ότι το σινεμά με την κόρη θα έπρεπε να είναι η καλύτερή μου.

Και είναι. Τουλάχιστον το σημείο που πηγαίνουμε στο multiplex και η επιστροφή από αυτό. Γιατί, κατά τα άλλα, και χωρίς να θέλω να γίνω γκρινιάρης χωρίς λόγο, έχω τα τελευταία χρόνια φάει στην μάπα ότι παιδική σαπίλα έχει κυκλοφορήσει στην οθόνη.

Βλέπεις για κάθε Frozen και How to Train your dragon εκεί έξω υπάρχουν δεκάδες υποδεέστερες ταινίες (αισθητικά, από άποψη πλοκής, χαρακτήρων και διαλόγων) που κανένας ενήλικος δεν θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένος να πληρώνει εισιτήριο για να δει.

Για την ακρίβεια θα έπρεπε τα στούντιο να με πληρώνουν κάτι για τον ψυχολογικό βασανισμό που μου ασκούν όλες αυτές οι ηλίθιες και κακοφτιαγμένες νεράιδες, πριγκίπισσες και νεράιδες που γίνονται (ποιος ξέρει πως, ε,ε) ‘πρωταγωνίστριες’ ενώ είναι εντελώς ατάλαντες.

Θα έπρεπε να υπάρχει κανονικά αποζημίωση (δωρεάν νάτσος ίσως;) για την ψυχική οδύνη που μου προκαλούν οι δεκάδες κακές ρέπλικες καλών ταινιών που, μέχρι που έγινα πατέρας, δεν είχα ποτέ μου φανταστεί ότι κυκλοφορούν και στους κινηματογράφους και όχι κατευθείαν σε dvd.

Ναι, το ξέρω ότι θα μπορούσα να την πηγαίνω θέατρο. Και το κάνω. Όμως το σινεμά της αρέσει καλύτερα. Και εγώ δεν θέλω να την πιέζω στο σωστό δρόμο. Προτιμώ να τον βρει, προσεχώς, μόνη της. Ή τουλάχιστον έτσι να πιστέψει.

Οπότε σινεμά και πάλι σινεμά. Εν μέρει γιατί το έχει συνδυάσει ανεξίτηλα με επίσκεψη πριν στο μαγαζί με τα -πανάκριβα- κουκλάκια που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Επίσης με το τεράστιο ποπ κορν που θα απαιτήσει να έχει μπροστά της (ευτυχώς τρώει τελικά μόνο το 1/3). Και την βόλτα στα μαγαζιά που θα ακολουθήσει.

Με μένα, στην τελευταία περίπτωση, να τρέχω από πίσω της έχοντας στο μυαλό μου τους άπειρους αστικούς μύθους με παιδιά που εξαφανίζονται σε πολυσύχναστα μέρη.

Οπότε όχι, η έξοδος στο multiplex δεν είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Και πραγματικά υπόσχομαι ότι, αν ποτέ πετύχω γοργόνα, νεράιδα ή μονόκερο στο δρόμο, θα τα πλακώσω στο ξύλο.