Σε ένα νησί στην Ιαπωνία, οι γάτες δοξάζονται σαν θεοί

Γνωρίζεις τη φιγούρα Μανέκι Νέκο, παρόλο που πιθανότατα αγνοείς το όνομά της.

Η χαριτωμένη γατούλα που γνέφει κουνώντας το δεξί της χέρι συχνά μέσα από το παρμπρίζ των αυτοκινήτων, επάνω σε μπουφέδες σαν μπιμπελό και σε αμέτρητα τουριστικά μαγαζιά ανά τον κόσμο αποτελεί μια μορφή που θεωρείται ότι φέρνει καλή τύχη και ανάγεται στον αιγυπτιακό πολιτισμό από τον 17ο αιώνα ή και νωρίτερα, αποδεικνύοντας πόσο πολύ συνυφασμένη με την κουλτούρα της Άπω Ανατολής είναι η λατρεία της γάτας, πηγάζοντας από έναν θρύλο που ήθελε τον απόγονο των αιλουροειδών να είχε σώσει τη ζωή ενός αυτοκράτορα, κάποτε.

Τα σημάδια αυτής της βαθιάς σχέσης θα συναντήσει ο σημερινός επισκέπτης σε διάσπαρτα σημεία της μακρινής χώρας, όπως το μουσείο για την ιερή Μανέκι Νέκο στην πόλη Σέτο, στον ναό Γκότοκου-τζι στο Τόκιο είτε σε πολλά νησιά όπου οι γάτες είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι, με ένα συγκεκριμένο νησί μάλιστα να αποκαλείται άτυπα «το νησί των γατών», έχοντας πληθυσμιακά 75% χαρούμενα τριχωτά τετράποδα που λιάζονται ελεύθερα και 25% ανθρώπους.

Είναι το νησί με το όνομα Τασιροτζίμα, ανοικτά των βορειοανατολικών ακτών της Ιαπωνίας, ένα αγροτικό και κατά βάση αδόμητο μέρος που εγκαταλείφθηκε σταδιακά με τη συγκέντρωση των πληθυσμών στα αστικά κέντρα.

Πλέον, έχουν παραμείνει στο νησί 20 μόνιμοι κάτοικοι, ενώ οι γάτες, συνεχίζοντας κανονικά την αναπαραγωγική τους ρουτίνα χωρίς να αγχώνονται για το μέλλον τους στο απομονωμένο νησάκι, έχουν ξεπεράσει τον αριθμό των 120 ατόμων, δηλαδή σε κάθε άνθρωπο αντιστοιχούν έξι γάτες και άρα είναι πιθανότερο να πετύχεις εκείνες παρά δίποδα του είδους σου.

Το παράδοξο αυτό ελκύει όλο και πιο πολλούς τουρίστες τα τελευταία χρόνια, συνδυαστικά με το μοναδικό μνημείο που απολαμβάνει το Τασιροτζίμα: στον δρόμο ανάμεσα στους δύο οικισμούς του νησιού, ανάμεσα στο Οντομάρι και το Νιτόντα, θα συναντήσεις ένα ιερό αφιερωμένο σε γάτες.

Ο θρύλος λέει ότι το ιερό αυτό, που είναι αδύνατον να πετύχεις χωρίς χαρούμενες «τριχόμπαλες» να γουργουρίζουν εδώ και εκεί, κατασκευάστηκε όταν ένας ψαράς τραυμάτισε κατά λάθος μια γάτα με το καλάμι του – θέλοντας να εξαγνίσει την ψυχή του έφτιαξε το ιερό τοποθετώντας έπειτα τις κεραμικές μορφές της
Μανέκι Νέκο (στα ιαπωνικά, nekokamisama). Ένας άλλος θρύλος λέει πως η άτυχη γάτα σκοτώθηκε από έναν βράχο που έπεσε.

Ενδέχεται, βέβαια, να είναι μεταγενέστερες οι παραπάνω ιστορίες και το ιερό να φτιάχτηκε για να δηλώσει απλώς την ευγνωμοσύνη των χωριανών για τις γάτες, οι οποίες με τα φονικά τους ένστικτα τους εξασφάλιζαν για αιώνες τα προς το ζην.

Και εξηγούμε: Το νησί Τασιροτζίμα ήταν κάποτε διάσημο για τη σηροτροφία (πλέον έχουν εγκαταλειφθεί τα χωράφια) και οι αγρότες διατηρούσαν γάτες με ιδιαίτερο ζήλο, ακριβώς επειδή έδιωχναν τους αρουραίους, προστατεύοντας έτσι τα κουκούλια του μεταξοσκώληκα. Σταδιακά, εκείνες έμεναν, ενώ ο κόσμος έφευγε από το νησί εγκαταλείποντας τη γεωργία για μια καλύτερη τύχη.

Χωρίς να επιτρέπονται παράλληλα οι σκύλοι στο νησί, οι γάτες βρέθηκαν να ζουν σε συνθήκες που αν είχαν φωνή θα παρομοίαζαν με παράδεισο. Λιάζονται ή κυνηγιούνται μεταξύ τους παίζοντας, γουργουρίζουν ανενόχλητες και απολαμβάνουν τις λιχουδιές και τα χάδια που τους προσφέρουν απλόχερα οι τουρίστες οι οποίοι αποβιβάζονται στο νησάκι για αυτόν τον σκοπό.