“ΤΙ ΕΙΝΑΙ JELLICLE?!?!?!?” – Ο Seth Rogen μαστούρωσε και έκανε live-tweeting όλο το ‘Cats’

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

H Taylor Swift ΕΙΝΑΙ γάτα: Πρέπει να δεις για να το πιστέψεις το αδιανόητο τρέιλερ του ‘Cats’

Καταδικασμένη ήταν έτσι κι αλλιώς να μείνει στην ιστορία ως καλτ επιλογή για γενιές και γενιές, αλλά φανταστείτε πόσο θα επιταχυνθεί τώρα το θρυλικό στάτους της απίστευτης ταινίας του Tom Hooper. Αυτό που θα γινόταν αργά και σταδιακά με κόσμο να πηγαίνει και να το αποθεώνει σε μεταμεσονύκτιες προβολές σε καλτ σινεμά, τώρα θα γίνει πιο άμεσα λόγω της απομόνωσης. Έτσι κι αλλιώς, η αίσθηση αποκοπής από την πραγματικότητα που σε κατακλύζει βλέποντας αυτό το ανοσιούργημα ταιριάζει τέλεια με την παράνοια της καραντίνας.

Ο Seth Rogen λοιπόν δεν αστειεύτηκε. Κλεισμένος μέσα στο σπίτι, το πήρε απόφαση. Θα μαστουρώσει, και θα δει το ‘Cats’. Δύο έννοιες περίπου ταυτόσημες.

Ακολούθησε ένα τουιτερικό παραλήρημα αντάξιο του φιλμ:

“Είναι το milk bar για τις γάτες; Είναι για τους ανθρώπους;” Πραγματικά, Seth Rogen, νιώθω πάρα πολύ όλες σου τις απορίες.

Να και η ενθουσιώδης κριτική που είχα γράψει κατά την κυκλοφορία του φιλμ στις αίθουσες:

Στην ταινία του Χούπερ συγκεντρώνεται ένα σχιζοφρενικό καστ πασίγνωστων αστέρων, από τιτάνες σα τη Τζούντι Ντεντς και τον Ίαν ΜακΚέλεν μέχρι αξιοσέβαστους σύγχρονους πρωταγωνιστές σαν τον Ίντρις Έλμπα, κι από γιγάντιες ποπ σταρ σαν την Τέιλορ Σουίφτ μέχρι καυτά τηλε-ονόματα της στιγμής σαν τον Τζέιμς Κόρντεν. Όλοι και όλες τους, η μία γάτα μετά την άλλη, καλυμμένες με ένα εκτρωματικό CGI τρίχωμα που μοιάζει σαν τοξικό ατύχημα που δημιούργησε την πρώτη σύντηξη πίξελ και ανθρώπου, τραγουδούν το κομμάτι τους. Μας συστήνονται. Και μετά μας συστήνεται η επόμενη. Και μετά η επόμενη. Για μιάμιση ώρες γάτες συστήνονται δίχως καν υποψία αφήγησης ή οποιασδήποτε αίσθησης του αν υπάρχουν αφηγηματικοί στόχοι ή ροή. Τα μουσικά νούμερα, χορογραφημένα σαν κάποιος να τα σκέφτηκε μεθυσμένος το βράδυ πριν το γύρισμα, και γυρισμένα και φωτισμένα πάνω στις πιο άυλα γκροτέσκες συνθέσεις κάδρων και μη-σκηνικών, θα αφήσουν με ανοιχτό το στόμα και τους πλέον μυημένους στην κινηματογραφική κακογουστιά.

Η δε τρίτη πράξη, αν μπορούμε να εφαρμόσουμε καν τέτοιους όρους σε αυτή την ταινία, αποτελεί το αποκορύφωμα των ακατανόητων επιλογών. Μια υποψία αφηγηματικής κορύφωσης (που δεν εξηγείται ποτέ και δεν βγάζει το παραμικρό νόημα) απαιτεί από εμάς συναισθηματική εμπλοκή που δεν έχει κερδηθεί ούτε στο 1%. Είναι σαν αστείο τόσο άσχημα φτιαγμένο που δεν είναι καν κρύο- απλά τελειώνει και δεν έχεις καν ιδέα σε ποιο σημείο υποτίθεται πως έπρεπε να γελάσεις. Το δε μουσικό κρεσέντο του έργου καδράρεται σε ένα ασφυκτικά κοντινό, πλήρως ασυγκίνητο πλάνο που αποτυγχάνει απόλυτα να συνδέσει το τραγούδι με το περιβάλλον του, αφήνοντας μια οσκαρική ερμηνεύτρια να γκαρίζει κοιτώντας κάτω αριστερά στην οθόνη. Είναι ό,τι πιο άβολο έχει συμβεί.

Αυτό που μένει, πέραν των ερωτηματικών που πλανώνται πάνω από τα κεφάλια μας, είναι τελικά μια συρραφή απλά απίστευτων ντοκουμέντων, με αξιοσέβαστους ηθοποιούς ή μεγάλους σταρ σε απόλυτα αφοσιωμένες ερμηνείες-στραπάτσο, σε μια ταινία όπου φαίνεται πως οι πάντες έδωσαν σκέψη και μεράκι και ταλέντο, όλα προς έναν μηδενικό σύνολο. Αν θέλατε να ξυπνάτε μες στη νύχτα με εφιάλτες, ίσως σας τους δώσει η θέα ενός αβοήθητου Ίαν ΜακΚέλεν να γλείφει το πίσω μέρος της παλάμης του γρυλίζοντας ένα βραχνό «μιάου-μιάου».

Κι όπως θα συμπλήρωνε κι ο Seth Rogen, κάποιες γάτες με παντελόνια, κάποιες χωρίς παντελόνια.

***

Δέκα χρόνια μετά το τέλος του ‘Lost’, η ομάδα του POP για τις Δύσκολες Ώρες επιστρέφει στο Νησί. Με καλεσμένο τον υπερφανατικό Lostάκια και υπάλληλο της Dharma Initiative, Θέμη Καίσαρη, αναλύουμε τα κυριότερα σημεία της 5ης σεζόν και εξετάζουμε τη σοβαρή πιθανότητα να είναι κρυφά η καλύτερη σεζόν της σειράς-φαινόμενο.