Σημαντικό Τηλεγράφημα: Ο πηγαιμός στην Ιθάκη είναι ο καλύτερος προορισμός (του κόσμου)

Ο  Anthony Horowitz γύρισε από την Ιθάκη, στις 14 Αυγούστου. Ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, ο δημοσιογράφος της Telegraph, εκστασιασμένος από το νησί που μετουσίωσε το ταλέντο εκατοντάδων εικαστικών σε Τέχνη, για πολλούς ή για λίγους, έπλεξε το εγκώμιο στο νησί, σε ένα άρθρο με τον εξής ρητορικό τίτλο: ‘Είναι η Ιθάκη το ωραιότερο νησί της Ελλάδας;’

Δεν ξέρω αν εκεί στα ξένα, τον Δεκαπενταύγουστο τον έχουν για τόση Αργία όσο εμείς. Αν το ήξερα, τότε σίγουρα θα κορδωνόμουν ακόμη περισσότερο που κάποιος πριν καν ανοίξει τη βαλίτσα του, πριν καν γκρινιάξει ότι τελείωσαν οι διακοπές του και πριν πέσει σε εκείνη τη μίνι κατάθλιψη που όλοι μας σακατεβόμαστε κατά την επιστροφή στη δουλειά. Όχι ότι με τα τωρινά δεδομένα χαλιέμαι, αλλά κουβέντα να γίνεται.

Τέλος πάντων.

Ο Άντονι, ξεκίνησε το κείμενό του περιγράφοντάς στους αναγνώστες του την αγάπη του για τα ελληνικά και τα λατινικά, εκμυστηρευόμενος ότι με την Ιθάκη, το ‘ερωτικό τους μπλέξιμο’ ξεκίνησε πριν από 48 χρόνια. Ήταν όμως πλατωνικό. Διάβασμα, φαντασιώσεις, τέτοια, αγνά πράγματα.

Όταν το όνειρο της ‘συνάντησής’ τους έγινε πραγματικότητα, ο Άντονι, δεν την άντεξε τη συγκίνηση. Και ο έρωτάς του για το νησί όχι απλώς αναζωπυρώθηκε. Ντουβρουτζά έπαθε. Αν έχεις λίγο χρόνο να διαβάσεις το κείμενό του στην Telegraph τότε θα διαπιστώσεις ιδίοις όμμασι ότι δεν υπερβάλω ότι γράφω για έρωτες και αγρίους. Επίσης, αν έχεις επισκεφθεί το νησί ή αν είσαι από τους υπερτυχερούς που κατάγονται από αυτό, τότε μάλλον, θα νιώσεις ένα μικρό κόμπο ευτυχίας που πιθανότατα θα το περάσεις για κοιλόπονο, μιας και δεν μας συμβαίνει και πολύ συχνά να γράφουν καλά πράγματα για κάτι δικό μας.

Όχι, δεν θα γκρινιάξω όμως σήμερα. Το αντίθετο. Και το δικό μου στομάχι, στην ίδια φάση είναι. Δυστυχώς, δεν είμαι από αυτό το υπέροχο νησί. Αλλά ευτυχώς, είμαι μέσα στους τυχερούς που φέτος το επισκέφθηκαν και ναι, μπορώ να επιβεβαιώσω τον φίλο Άντονι και να καταλάβω γιατί έπαθε την πλάκα του και τώρα εκεί στα κρύα και ανήλιαγα κάθεται και ζωγραφίζει καρδούλες μοναξιάς.

Η Ιθάκη είναι ερωτεύσιμη. Δεν μπορώ να το αρνηθώ. Και είναι ερωτεύσιμη γιατί είναι χαλαρή και γαλήνια. Είναι ερωτεύσιμη γιατί δεν την ενδιαφέρει να σε ‘ρίξει’. Κανέναν στο νησί δεν τον νοιάζει να σε ‘κερδίσει’ ώστε να σε ξαναέχει και του χρόνου. Είναι ευγενικοί γιατί δεν έχουν λόγο να μην είναι και είναι καθαροί γιατί θέλουν το νησί τους καθαρό, σκασίλα τους αν εσύ ή ο ξένος, θα το δείτε καθαρό. Έχουν προσεγμένο φαγητό γιατί θέλουν να τρώνε καλά (το Αγέρι που κρίνει ο Άντονι στο κείμενό του ως το καλύτερο εστιατόριο που έχει φάει ποτέ, έχει ένα γκουρμέ ρισπέκτ και από μένα. Επίσης, μιας και τα λέμε και το πρωινό στην Καραμέλα τα αξίζει τα plus του). Έχουν υπέροχες παραλίες, χωρίς γιατί.

Η Ιθάκη είναι εκείνο το νησί που όταν κλείσεις τα μάτια σου κάπου εκεί κοντά στον Οκτώβριο που πιάνουν οι πρώτες πιέσεις και τα άγχη, θα γαληνέψεις στην εικόνα της.

Αγαπημένε Άντονι, φαντάζομαι δεν θα το διαβάσεις το δικό μου κείμενο, αλλά να ξέρεις ότι έχεις την ψήφο μου στο ωραιότερο νησί. Εντάξει, να πας και Κουφονήσια βέβαια, αλλά σαν την Ιθάκη, δεν έχει. Ποιους Κύκλωπες και ποιους Λαιστρυγόνες.

υ.γ.1: Μιας και ο Άντονι, δεν θα το διαβάσει το κείμενο και δεν θα γίνω πολύ ρεζίλι, θέλω να πω σε εκείνον τον ένα, βία δύο, που με τον τίτλο μου έκανε συνειρμό τη σκηνή με τη Μαρούσκα από τους Δύο Ξένους και το τηλεγράφημα, ότι είναι δικός μου άνθρωπος. Και γι αυτό αν ποτέ βρεθεί στην Ιθάκη, να κάνει μία βουτιά στον Άι Γιάννη, στην υγειά μου.

υ.γ.2: Σόρι για την μικρή υπερβολική προσθήκη της παρένθεσης στον τίτλο. Αλλά έχω τον Οδυσσέα μαζί μου. Και την Πηνελόπη.