Η Συναισθηματική Διαλεκτική θέλει να ξυπνήσει το παιδί που έχεις μέσα σου

Ο Στέλιος Καλαθάς πριν 16 χρόνια παρακολούθησε ένα σεμινάριο του σκηνοθέτη Tadashi Suzuki, εκεί του γεννήθηκε η επιθυμία να δημιουργήσει μία μέθοδο που να απευθύνεται στους ρόλους της ζωής μας. Ο νέος κύκλος σεμιναρίων ξεκίνησε πριν από δύο εβδομάδες και εγώ βρέθηκα σε ένα από τα πρώτα μαθήματα, χωρίς ξέρω τίποτα για τη μέθοδο, πέρα από το περίεργο όνομά της “Συναισθηματική Διαλεκτική”.

“Τα πάντα που κάνουμε στη ζωή μας είναι ρόλος. Οπότε σκέφτηκα να φέρω τους κώδικες της υποκριτικής στην καθημερινότητά μας, για να μάθουμε  να παίζουμε σωστά αυτούς τους ρόλους, να μάθουμε να διαχειριζόμαστε σωστά τα συναισθήματά μας και να τα εκφράζουμε επιτέλους -γιατί δυστυχώς δεν τα εκφράζουμε- με σωστό τρόπο”, μου είπε ο ίδιος, όταν τον συνάντησα στον Πολυχώρο +αίσθημα, στον οποίο γίνονται οι συνανήσεις των ομάδων, στις οποίες εφαρμόζει τη Συναισθηματική Διαλεκτική.

“Την ονομασία τη σκέφτηκα εγώ. Ήθελα να περιέχει οπωσδήποτε τη λέξη “συναίσθημα”, γιατί αυτό είναι η βάση, και μου άρεσε και το “λόγος/διάλογος”, που έχει άμεση σχέση με αυτό που κάνουμε. Πρέπει να μαστε σε διάλογο, όχι μόνο με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μας. Να παίρνουμε τον εαυτό μας από το χέρι, να του μιλάμε, να τον φροντίζουμε, να τον γιατρεύουμε και να τον προχωράμε προς το φως. Η αυτογνωσία μας οδηγεί στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας, γιατί δεν τον αγαπάμε τον εαυτό μας, τον ταλαιπωρούμε, τον βασανίζουμε. Και κατ’ επέκταση να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο και τους άλλους γύρω μας”.

*Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου

Αποφάσισα λοιπόν να κάνω gonzo δημοσιογραφία και να συμμετάσχω κανονικά στο μάθημα ως μαθήτρια. Από τα πρώτα πράγματα που είπε, παρουσιάζοντας το τι επρόκειτο να κάνουμε, ήταν ότι θα κάνουμε πράγματα που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά.

“Δεν υπάρχουν ηλικίες σε μας. Δουλεύουμε πολύ την παιδικότητά μας. Ξυπνάμε το παιδί που έχουμε μέσα μας, γιατί λένε ο άνθρωπος γερνάει όταν σκοτώσει το παιδί που έχει μέσα του”.

Μας έβαλε να σχηματίσουμε ένα κύκλο και να συστηθούμε πετώντας ένα μπαλάκι ο ένας στον άλλο, λέγοντας το όνομά του ο καθένας. Στη συνέχεια η άσκηση δυσκόλεψε. Έπρεπε να σταθείς στο κέντρο του κύκλου και να απευθυνθείς στους υπόλοιπους λέγοντας δύο πράγματα που σου αρέσουν.

Μετά από κάθε άσκηση, εξηγούσε ποιο είναι το νόημά της και με ποιον τρόπο θα μπορούσες να ανταποκριθείς καλύτερα. Ο τρόπος πχ που πετούσες το μπαλάκι είχε σημασία. Θα έπρεπε πχ να συνυπολογίσεις να μην το πετάξεις με πολλή δύναμη ή πολύ ψηλά, όπως και το αντίθετο. Όσον αφορά το να πεις δυο πράγματα για τον εαυτό σου, είχε σημασία ο τόνος της φωνής, το αν απευθυνόσουν σε όλον τον κύκλο και το αν έλεγες τελικά μόνο ένα ή τρία ή τέσσερα και όχι δύο πράγματα που σου αρέσουν.

Στη συνέχεια ο Στέλιος Καλαθάς, μας δίδαξε ένα από τα βασικά πράγματα που σου μαθαίνουν στο θέατρο. Το να αναπνέεις σωστά από την κοιλιά. Μας έβαλε λοιπόν να κάνουμε διάφορες ασκήσεις αναπνοής από τις πολύ απλές, μέχρι το να σηκώνουμε χέρια, πόδια ή να κάνουμε γέφυρα στην καρέκλα.

Μετά μας ζήτησε να παραμείνουμε καθιστοί, έβαλε μουσική και μας αφηγούταν τι ακριβώς να φανταστούμε ενώ έχουμε τα μάτια μας κλειστά. Η μουσική και η χαλάρωση μου θύμισε αρκετά τη χαλάρωση που αποκτάς μετά από ένα μάθημα γιόγκα.

Οι ασκήσεις είχαν κλιμακωτή δυσκολία, και το πιο δύσκολο, αλλά και ενδιαφέρον κομμάτι ήταν το τελευταίο. Ο Στέλιος Καλαθάς μας χώρισε σε ομάδες των πέντε ατόμων και μας ζήτησε να ετοιμάσουμε ένα μικρό αυτοσχέδιο θεατρικό που νά έχει θέμα την ευγνωμοσύνη. Μας άφησε λίγο χρόνο να το σκεφτούμε και μετά έπρεπε να το παρουσιάσουμε στη μικρή θεατρική σκηνή που υπήρχε στον χώρο.

Όπως έμαθα στη συνέχεια και από τον ίδιο, ο κάθε σεμιναριακός κύκλος ολοκληρώνεται με μία θεατρική παράσταση που ανεβάζουν οι μαθητές, ανοιχτή στο κοινό. “Το θέατρο έρχεται και μας βοηθάει, όχι για να γίνουμε επαγγελματίες ηθοποιοί, αλλά για να δουλέψουμε το κομμάτι της έκθεσης και της αυτοεκτίμησης. Το να βγεις σε μία σκηνή και να σε κοιτάνε μάτια από κάτω έχει ένα βαθμό δυσκολίας. Αυτό όμως σου θωρακίζει την αυτοπεποίθησή σου και εμείς για αυτό το κάνουμε”.

Ο Στέλιος Καλαθάς είναι ηθοποιός με χρόνια πορείας στην τηλεόραση και το θέατρο, το σεμινάριο παρόλα αυτά δεν απευθύνεται σε ηθοποιούς. “Απευθύνεται σε όποιον θέλει να ασχοληθεί με την προσωπική του ανάπτυξη. Οι ασκήσεις μας επικεντρώνονται στους δείκτες συναισθηματικής ευφυΐας, και μέσα από όλο αυτό εννοείται δουλεύουμε την αυτοεκτίμησή μας, τις φοβίες μας, το στρες, όλα αυτά που μας πάνε πίσω και που μας δημιουργούν μπλοκαρίσματα”.

Από μόνο του το θέατρο έχει δραματοθεραπευτικές ιδιότητες. Στα αρχαία χρόνια το θέατρο υπήρχε πάντα δίπλα στα θεραπευτήρια. Δεν ήταν τυχαίο.

Αν και η μέθοδος σου φέρνει στο μυαλό την ψυχοθεραπεία, ο Στέλιος Καλαθάς τη διαχωρίζει και από αυτό. “Η δουλειά του ηθοποιού από τη φύση της κάνει ψυχανάλυση. Το να μπεις στη διαδικασία να παίξεις ένα ρόλο, σημαίνει ότι πρέπει να τον αναλύσεις, οπότε ο κάθε ηθοποιός είναι πολύ κοντά σε αυτό το Ψ. Δίδασκα τη μέθοδο για πέντε χρόνια σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας στο Μαρούσι, όπου εκεί σε συνεργασία με τους ψυχολόγους, πήρα πολλές βάσεις πάνω σε αυτό. Βέβαια αυτό που κάνω εγώ έχει άξονα την τέχνη. Δουλεύω μέσα από την τέχνη του θεάτρου. Δεν κάνουμε ψυχανάλυση και δεν θέλω να με μπερδεύουν με ψυχολόγο. Κάνω τέχνη, που απευθύνεται σε ανθρώπους που θέλουν μέσα από την τέχνη, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν περισσότερο τον εαυτό τους”.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ-ΕΓΓΡΑΦΕΣ

Συναισθηματική Διαλεκτική

Πολυχώρος Τέχνης +αίσθημα, Αθηνάς 30

(μετρό Μοναστηράκι)

Τηλ :  6946 105 520

Ώρες επικοινωνίας 10:00 – 15:00 / 17:30 – 20:00 Δευτέρα έως Παρασκευή

email : [email protected]

Υπάρχει δυνατοτητα διοργάνωσης μονοήμερων, διήμερων ή τριήμερων σεμιναρίων για θεατρικές ομάδες, συλλόγους, ή εταιρείες για εκπαίδευση προσωπικού.