Solo traveling: Πώς είναι να ταξιδεύεις μόνος στην άλλη άκρη του κόσμου
Μιλήσαμε με ανθρώπους που ταξιδεύουν μόνοι τους, για την εμπειρία, τις δυσκολίες και την ιδέα της μοναξιάς σε μία εποχή συνεχούς συνδεσιμότητας.
- 10 ΑΥΓ 2024
Όσο ωραίο είναι να μοιράζεσαι στιγμές και εμπειρίες άλλο τόσο απελευθερωτικό είναι να εξερευνείς νέα μέρη μόνος σου – μπορείς να πας όπου θέλεις, να φας όποτε θέλεις και να απολαύσεις ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σου χωρίς διακοπή. Η επιθυμία να κάνεις αυτό που θέλεις χωρίς περιορισμούς αλλά και οι πρακτικές δυσκολίες που προκύπτουν όσο μεγαλώνεις (οικογένεια, δουλειά, χρόνος, budget) συμβάλλουν στο να αυξάνεται το ενδιαφέρον για solo traveling.
Για πολλούς, είναι ο τέλειος τρόπος για να ζήσουν μία μοναδική εμπειρία ακολουθώντας απλώς το ένστικτο και τις επιθυμίες τους. Για κάποιους, ωστόσο, μπορεί να φαντάζει μια τρομακτική προοπτική.
Μιλήσαμε με ανθρώπους που ταξιδεύουν αρκετά μόνοι τους, για την εμπειρία, τις δυσκολίες και την ιδέα της μοναξιάς σε μία εποχή συνεχούς συνδεσιμότητας.
Έχοντας επισκεφθεί 57 χώρες, ορισμένες αρκετές φορές, και τις περισσότερες μόνη, η Μ. έχει να θυμηθεί εκπληκτικές εμπειρίες. Να διασχίζει την Παταγονία και τις Άνδεις οδικώς, την απόκοσμη λίμνη Ατιτλάν στη Γουατεμάλα, πεζοπορία σε ηφαίστεια της Κόστα Ρίκα και διαδρομές με τρένο στη Σρι Λάνκα είναι μόνο μερικές.
«Δεν θέλω να ακουστώ γραφική αλλά οι περισσότεροι προορισμοί είναι συναρπαστικοί», λέει, έχοντας την τύχη να είναι από μικρή εξοικειωμένη με τα ταξίδια. «Διατηρώντας πάντα μία υγιή ισορροπία τόλμης και προσοχής, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν έχω νιώσει ποτέ άβολα συναισθήματα ταξιδεύοντας».
Η Σρι Λάνκα ήταν το πρώτο μεγάλο και μακρινό ταξίδι που έκανε μόνη η Ιωάννα Σπανού. Κάτι οι όμορφες ιστορίες από φίλους που είχαν ταξιδέψει στην Ασία, κάτι η έρευνά της γύρω από το solo female traveling στη νησιωτική χώρα του Ινδικού Ωκεανού, την ώθησαν να κλείσει εισιτήρια χωρίς να το πολυσκεφτεί.
«Δυσκολίες δεν αντιμετώπισα. Είχα μια μικρή περιπέτεια με το φαγητό και το στομάχι μου, αλλά αυτό οφείλεται στην αλλαγή κλίματος καθώς ο οργανισμός μου δεν ήταν συνηθισμένος σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες. Καλό είναι κάποιοι που θα βρεθεί σε τροπικά μέρη για πρώτη φορά να το έχει κατά νου.
Επίσης, φόβο δεν αισθάνθηκα ποτέ. Είχα όμως πάντα στο μυαλό μου να προσέχω γύρω μου και γενικά να μην ταξιδεύω βράδυ για παράδειγμα. Ποτέ όμως δεν μου συνέβη κάτι ανησυχητικό. Ίσως να μου κόπηκε η ανάσα, όταν μια κόμπρα πέρασε δίπλα στο πόδι μου ενώ περπατούσα, όμως το ξεπέρασα σύντομα, άλλαξα απλώς διαδρομή», εξηγεί και προσθέτει:
«Όσον αφορά το γεγονός πως είμαι γυναίκα και ταξίδευα μόνη σε μια χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας ναι το σκεφτόμουν, αλλά κυρίως στην αρχή. Είχα δηλαδή στο νου μου να προσέχω τι θα φοράω και να κρατάω χαμηλό προφίλ. Ωστόσο, από την πρώτη ημέρα, τουλάχιστον στη Σρι Λάνκα, κατάλαβα πως αυτό δεν είναι πρόβλημα και το ξεπέρασα. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και δεν ένιωσα καμία στιγμή απειλή ή κάτι ανάλογο.
Δεν λέω βέβαια πως δεν πρέπει να το σκεφτόμαστε, αλλά δεν είναι παράγοντας για να επηρεάσει την επιλογή μιας γυναίκας να τα ταξιδέψει μόνη. Θυμάμαι υπήρξαν στιγμές που ένιωσα το βλέμμα άλλων γυναικών μέσα στα λεωφορεία και αυτό μου έδινε την αίσθηση πως δεν είμαι μόνη. Γιατί κακά τα ψέματα, λευκή, ξανθιά γυναίκα με σορτς μέσα σε ένα αστικό λεωφορείο της Σρι Λάνκα δεν περνάει απαρατήρητη».
Η Κούβα δεν ήταν το πρώτο σόλο ταξίδι που έκανε η Στέλλα Παπαδοπούλου, αλλά ήταν, όπως λέει, «η πρώτη μεγάλη τρέλα». «Ένα πρωί απλά ξύπνησα κι ένιωσα την ανάγκη να φύγω κάπου μακριά. Το αρχικό πλάνο ήταν το Νεπάλ, η παρέα και οι πτήσεις δεν συντονίστηκαν, αλλά δεν πτοήθηκα. Ήμουν αποφασισμένη: “Δεν μπορείτε εσείς; Μπορώ εγώ”». Κάπως έτσι μπήκε στο αεροπλάνο και για να ενισχύσει το αίσθημα της ασφάλειας εκεί, βρέθηκε με ένα γκρουπ Ελλήνων. Σύντομα, εξανεμίστηκε κάθε δισταγμός.
Στα ταξίδια της, φροντίζει να κινείται σε μία ζώνη ασφαλείας, ωστόσο δεν λείπουν οι προκλήσεις. «Θα ακουστεί περίεργο, αλλά μέχρι στιγμής θεωρώ ότι τις περισσότερες ‘μικρές’ προκλήσεις τις συνάντησα όταν αποφάσισα να πάω στη Γαύδο. Όχι, επειδή δυσκολεύτηκα στην οργάνωση, αλλά επειδή αντιμετώπισα πολλούς φόβους μου. Δεν ήξερα τι θα συναντήσω, φοβόμουν να μείνω μόνη σε σκηνή, σκεφτόμουν ότι θα βρεθώ σε ένα μικρό μέρος που όλοι θα γνωρίζουν ότι ταξίδεψα μόνη. Το σημαντικό είναι ότι το τόλμησα και το έζησα από την αρχή, μέχρι το τέλος. Πλοίο μέχρι τα Χανιά, τρέξιμο να προλάβω το λεωφορείο για τα Σφακιά και το επόμενο πρωί πήρα το πλοίο για τον παράδεισο. Ούτε…48 ώρες. Από θέμα ασφάλειας αντιμετώπισα κάποια άσχημα περιστατικά, ωστόσο βρέθηκαν οι σωστοί άνθρωποι στον δρόμο μου».
Το Τόκιο ήταν για πολλά χρόνια στην κορυφή της bucket list του Παναγιώτη Μένεγου. Το ταξίδι στην ιαπωνική πρωτεύουσα διήρκησε δύο εβδομάδες και ήταν ένα από τα πολλά που έχει κάνει μόνος. «Τίποτα δεν είναι καλύτερο από το να μοιράζεσαι το ταξίδι, την εμπειρία, τον προορισμό. Το να κάνεις όμως ό,τι θέλεις, όπως το θέλεις, όποτε το θέλεις έχει κι αυτό την αξία του. Και όσο μεγαλώνεις το timeline σου είναι πιο δύσκολο να συγχρονιστεί με άλλους ανθρώπους».
Έμπειρη ταξιδιώτης, η Μ. συμβουλεύει να εστιάσεις στα απολύτως απαραίτητα όταν φτιάχνεις βαλίτσα, αφού το να ταξιδεύεις light εκτοξεύει την άνεση και την ελευθερία σου. Η οργάνωση πτήσεων, διαμονής και διαδρομών σε μεγάλα ταξίδια δημιουργεί ένα δίχτυ ασφαλείας και γλιτώνει από περιττό χρόνο. Πάντα υπάρχει χώρος όμως για αυθορμητισμό που αποτελεί βασικό στοιχείο για ένα ταξίδι.
«Είχα τσεκάρει τι ώρα θα φτάσω στο αεροδρόμιο γιατί είχα διαβάσει πως καλό είναι να αποφευχθούν οι βραδινές ώρες στο Colombo, και είχα κανονίσει από πριν τις τοποθεσίες και τα καταλύματα. Αυτό το έκανα βέβαια, γιατί ήθελα να επισκεφθώ όσο το δυνατόν περισσότερες πόλεις και η διαδρομή που ακολούθησα ήταν αρκετά μεγάλη, οπότε ήθελε ψάξιμο. Ωστόσο, την επόμενη φορά θα αφήσω πολλά από αυτά στην “τύχη τους”. Αυτό που θέλω να πω είναι, πως όποτε χρειάστηκα βοήθεια την είχα και όταν έκανα κάποια πράγματα με περισσότερο αυθορμητισμό πήγαν όλα καλά. Είναι ωραίο να σε ταξιδεύει το ίδιο το μέρος», σημειώνει η Ιωάννα Σπανού.
Οι ατυχίες είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά υπάρχουν λύσεις για να μειώσεις τη ζημιά. Καλό είναι να ξέρει κάποιος δικός σου πού βρίσκεσαι, όπως επίσης να γράψεις τηλέφωνα έκτακτης ανάγκης και προσωπικά στοιχεία σε χαρτάκια, σε περίπτωση που χάσεις το κινητό σου. Αν μένεις σε ξενοδοχείο, μπορείς να αφήσεις ένα αντίγραφο στη ρεσεψιόν. «Καλό είναι όταν είσαι μακριά να προσπαθήσεις να μη χάσεις το τηλέφωνο και το διαβατήριό σου» σχολιάζει αστειευόμενος ο Παναγιώτης Μένεγος, αφού δηλώνει αρκετά αφηρημένος.
Είναι πιο ακριβό το solo traveling; «Θα έλεγα το αντίθετο, καθώς προσαρμόζεις όλους τους πόρους σου (χρόνο, ενέργεια, χρήμα) στις προτεραιότητες και προτιμήσεις σου», λέει η Μ. Εξαίρεση αποτελεί η διαμονή καθώς ένα μονόκλινο δωμάτιο έχει σχεδόν την ίδια τιμή με ένα δίκλινο. Εναλλακτικές και πιο οικονομικές επιλογές είναι τα hostels και η διαμονή σε δωμάτιο κοινόχρηστου σπιτιού. «Δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά έχει τύχει να επιλέξω τη φιλοξενία σε γνωστό γνωστού», προσθέτει η Στέλλα Παπαδοπούλου, τονίζοντας ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι «χτίσεις» σταδιακά το ταξίδι.
Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι ιδανικές για να κάνεις την αρχή ως σόλο ταξιδιώτης, αλλά θα βρεις επίσης πολλούς ανθρώπους που ταξιδεύουν μόνοι σε εξωτικούς προορισμούς. Τέλος, αν είσαι αρκετά διστακτικός, μια καλή σκέψη είναι τα πακέτα οργανωμένων ταξιδιών με γκρουπ.
«Στην πραγματικότητα δεν είσαι μόνος σου ποτέ πια. Ανά πάσα στιγμή μπορείς να μιλήσεις με τον οποιοδήποτε, είμαστε όλοι συνδεδεμένοι σε δεκάδες chat», λέει ο Παναγιώτης Μένεγος και συμπληρώνει: «Νομίζω ότι γενικά οι άνθρωποι φοβούνται να κάνουν πράγματα μόνοι τους. Πιστεύω ότι πρέπει να περνάς κάποιο ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σου ακόμα κι αν ακούγεται κλισέ. Μην πάμε βέβαια και στο στάδιο να λέμε ότι κάνουμε όλα τα πράγματα καλύτερα μόνοι μας».
Οι μοναδικές εμπειρίες, η γνωριμία της με υπέροχους ανθρώπους ντόπιους και ταξιδιώτες και το να δοκιμάσει τον εαυτό της σε συνθήκες που δεν είχε φανταστεί ποτέ μέχρι τότε, είναι όσα κρατάει η Ιωάννα Σπανού από το σόλο ταξίδι της και έχει βρει ήδη τους επόμενους προορισμούς. «Η μόνη συμβουλή που θα έδινα σε κάποιον θα ήταν απλά να το δοκιμάσει, να μην αφήσει τον φόβο να νικήσει την επιθυμία, γιατί αυτό που θα ζήσει θα είναι μοναδικό».
Τα αστέρια που αγκάλιαζαν τον ουρανό της Γαύδου, ένα φιλί που δόθηκε κάτω από ένα πεφταστέρι, ο χορός στους δρόμους του Τρινιδάδ, μία βάφλα σε μια ευρωπαϊκή
πλατεία ανάμεσα σε αγνώστους, η πιο όμορφη ανατολή σε μία ξεχασμένη παραλία, η πεζοπορία με μία παρέα που μόλις είχε γνωρίσει, η άγνωστη παρέα που έμεινε για πάντα στη Θεσσαλονίκη, η χαρά ή η λύπη σε κάποια συναυλία, είναι μερικές από τις στιγμές που κρατάει από τα ταξίδια της η Στέλλα Παπαδοπούλου.
«Δεν έχει σημασία αν θα πας σόλο στην άλλη άκρη του κόσμου ή στην “πόρτα” σου. Υπάρχουν τόσες όμορφες στιγμές εκεί έξω και μέρη που περιμένουν να ανακαλύψεις. Ο φόβος διώχνει τα όνειρα».
