Σωτήρης Χονδρογιάννης, η ξεχωριστή ιστορία ενός πυρηνικού ιατρού

Ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα λίγων μηνών, το 2009, για να υπηρετήσει την στρατιωτική θητεία του, επέστρεψε στην Ιταλία για να συνεχίσει τη ζωή του. Είναι παντρεμένος με Ελληνίδα και έχει δύο κοριτσάκια, ηλικίας 4,5 ετών και 18 μηνών, που γεννήθηκαν στην Ιταλία.

Η ιστορία του είναι ξεχωριστή και συνάμα ενδιαφέρουσα. Ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις όπως όλοι μας και μέσω της ενέργειας Hero Stories βρίσκει τη δύναμη να μας μεταφέρει την κατάσταση που επικρατεί στη γειτονική χώρα (κι όχι μόνο) από τη δική του σκοπιά.

Είμαι πυρηνικός ιατρός, διορισμένος από το 2010 σε ένα δημόσιο νοσοκομείο στο Βένετο και πιο συγκεκριμένα στο Ροβίγκο. Μια μικρή πόλη 50.000 κατοίκων. Το Βένετο είναι μια από τις πρώτες περιφέρειες που επλήγησαν από τον ιό και έχουν πάρα πολλά κρούσματα.

Τα παιδιά μου είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Η μεγάλη γνωρίζει ότι υπάρχει μία επικίνδυνη αρρώστια και γι’ αυτό το λόγο δεν πάει σχολείο. Γνωρίζει πως πρέπει να πλένει συχνά τα χέρια της και να μην τα βάζει στο στόμα. Έχει δει σε φωτογραφία τον ιό και τον βρίσκει όμορφο σαν ήλιο… Παιδί, τι να πεις…

Προσωπικά, θεωρώ πως είναι δύσκολο να έχεις δύο μικρά παιδιά κλεισμένα μέσα. Και για εσένα, αλλά και για εκείνα. Βέβαια, είναι παιδιά και προσαρμόζονται πιο εύκολα. Το θετικό είναι πως η μαμά δεν δουλεύει, αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα χωρίς παππούδες. Ευτυχώς μένουμε εκτός πόλεως. Έχουμε απέραντα χωράφια απέναντι από το σπίτι μας και έναν σκύλο, οπότε με την μεγάλη, όταν έχει καλό καιρό πηγαίνουμε βόλτα και μαζεύει λουλούδια. Τη βλέπω και τη βγάζω φωτογραφίες και εύχομαι να τελειώσει σύντομα όλο αυτό.

Γονέας που αγχώνεται για την οικογένεια του. Βασικά για τον εαυτό του, την οικογένεια του στην Ιταλία, αλλά και την οικογένεια του στην Ελλάδα. Σκέφτομαι τι θα έρθει μετά, πώς θα πάνε τα πράγματα στο νοσοκομείο, αν θα με μεταφέρουν σε άλλο τμήμα που θα έχει ανάγκη, καθώς κι πολλά άλλα. Το σλόγκαν που λέει “μείνε μέσα αν δεν θες ένας δερματολόγος (ή οποιαδήποτε άσχετη ειδικότητα) να κουράρει την πνευμονία σου”, πάει να γίνει πραγματικότητα, σε μεγάλη κλίμακα, παγκοσμίως.

Τώρα για το τι πήγε στραβά στην Ιταλία και ξέφυγε η κατάσταση, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Είναι σαν να με ρωτάς τι έγινε και η Ελλάδα πήρε το Euro το 2004. Έπαιξαν ρόλο πολλές συγκυρίες. Το βασικό είναι πως η Ιταλία ήταν η πρώτη στην Ευρώπη που επλήγη από τον κορονοϊό. Ήμασταν όλοι ανυποψίαστοι, το θεωρούσαμε κάτι το μακρινό (όχι πως δεν το περιμέναμε σε θεωρητικό επίπεδο ή πως το σύστημα υγείας δεν ήταν έτοιμο). Σα να παίζει ο Ολυμπιακός με τον ΑΟ Κέρκυρα, να ξέρει τι πρέπει να κάνει για να νικήσει, να τρώει όμως γκολ, αλλά να συνεχίζει να πιστεύει πως θα κάνει το θαύμα ο Φορτούνης και θα ρίξει πέντε γκολ όπως και να έχει. Αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, με αποτέλεσμα να έρθει η ‘ήττα’.

Είχαμε την ατυχία, ουσιαστικά, να είμαστε οι πρώτοι. Παρότι συνέβη στη βόρεια Ιταλία, σε πολύ πλούσιες περιφέρειες με εξαιρετικά συστήματα υγείας , μπήκαν στη μέση και άλλα πράγματα. Οι συγκυρίες, η πολιτική, η οικονομία, ο τουρισμός, η παγκοσμιοποίηση και το Champions Leaguue. Kαι εξηγούμαι: ήταν εύκολο να έρθει κρούσμα και πιθανότατα ήρθαν αρκετά μαζί, κυκλοφόρησαν και εμείς αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι. Μία θεωρία θέλει τη Λομβαρδία να υπέστη μεγάλη ζημιά εξαιτίας του αγώνα μεταξύ της Αταλάντα και της Βαλένθια που έγινε στο Μιλάνο. Σίγουρα η ιταλική οικογένεια (που μοιάζει με την ελληνική) δεν βοήθησε. Οι ηλικιωμένοι είναι ενεργά μέλη της και όχι παρκαρισμένοι στα γηροκομεία, κρατάνε τα εγγόνια και βοηθάνε σημαντικά ένα σπίτι. Άρα κόλλησαν οι μεγάλοι σε ηλικία. Συν του ότι οι μεγάλοι στην Ιταλία είναι πολλοί σε αριθμό.

Πιθανότατα ο ιός κυκλοφορούσε πολύ καιρό πριν το πάρουμε χαμπάρι. Αυτό που κάνει εντύπωση στην Ιταλία είναι ο αριθμός των νεκρών. Προσωπικά, πιο πολύ εντύπωση μου κάνουν τα υπερβολικά χαμηλά νούμερα θανάτων των Γερμανών. Μια ενδεχόμενη εξήγηση αφορά τον τρόπο καταμέτρηση των νεκρών. Στην Ιταλία, όταν κάποιος έχει ένα υποκείμενο νόσημα και προσβληθεί από τον κορονοϊό, και καταλήξει ο θάνατός του αποδίδεται στον ιό. Δεν γνωρίζω αν στην Γερμανία τηρείται η ίδια λογικη. Η Λοβαρδια δίνει θνητότητα περίπου 13%, εμείς περίπου 4%.

Ωστόσο, η πραγματικότητα μάλλον θα είναι διαφορετική, καθώς το σύνολο των ασθενών με COVID-19 (επιπολασμός) πρέπει να είναι πολλαπλάσιο του αριθμού που εμείς γνωρίζουμε. Υπάρχουν ασθενείς που κόλλησαν με ήπια ή και καθόλου συμπτώματα, και δεν εξετάστηκαν και άρα δεν μετρήθηκαν ποτέ. Οι θάνατοι, όμως, ως απόλυτοι αριθμοί είναι ούτως ή άλλως μεγάλοι και αποδεικνύουν γιατί επικρατεί χαμός με τον ιό. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα, και μην ξεχνάμε ότι πριν τον ιό δεν ήμασταν άδειοι, έχουμε όλες τις υπόλοιπες ασθένειες που συνεχίζουν να υφίστανται.

Στην καθημερινότητά μου, δουλεύω στην πυρηνική ιατρική του νοσοκομείου, οπότε δεν έχουμε περιπτώσεις κορονοϊού. Πλέον κάνουμε μόνο ογκολογικά και επείγοντα περιστατικά. Επικοινωνούμε από την προηγούμενη ημέρα με τα ραντεβού μας και κάνουμε τηλεφωνικό τριάζ, δηλαδή μια μικρή συνέντευξη δια τηλεφώνου προκειμένου να μάθουμε αν έχει συμπτώματα, αν είχε επαφή με ύποπτο η επιβεβαιώνει κρούσμα κτλ. Σε μία τέτοια περίπτωση, ακυρώνουμε το ραντεβού και ορίζουμε νέα ημερομηνία. Την ημέρα των εξετάσεων οι ασθενείς έρχονται μόνοι τους, με μάσκα, γίνεται θερμομέτρηση και νέο τριάζ. Όλοι στο τμήμα είμαστε με μάσκες και προχωρούμε σε συνεχή πλύσιμο χεριών και επιφανειών.

Παρά τις προσπάθειες, βέβαια, όπως και σε άλλα τμήματα, ξεφεύγουν ασθενείς. Δηλαδή, μας ενημερώνουν μετά από κάποιες ημέρες ότι ο τάδε αποδείχθηκε ύποπτο κρούσμα ή έχει κορονοϊό. Οπότε γίνονται επιχρίσματα στο προσωπικό που ήρθε σε επαφή μαζί του, όπως λέει το πρωτόκολλο. Οι ασθενείς που χρήζουν ιατρικής μέριμνας δεν είναι μόνο όσοι έχουν COVID-19. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τις υπόλοιπες ασθένειες.

Διαβάζω για την Ελλάδα, που μιλάνε για ήρωες και το θεωρώ υποκριτικό. Το υγειονομικό προσωπικό στην Ελλάδα, στο δημόσιο νοσοκομείο, είναι ηρωικό εδώ και χρόνια. Κρίμα να τους θυμόμαστε μόνο όταν τους έχουμε ανάγκη. Ή να τους ξεχάσουμε πάλι όταν περάσει όλο αυτό.

Γενικά, πιστεύω ότι στην Ελλάδα τα μέτρα πάρθηκαν έγκαιρα. Ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος της ομάδας, ο κ. Σωτήρης Τσιόδρας εμπνέει εμπιστοσύνη και φαίνεται να έχει ενώσει τους Έλληνες, πράγμα πολύ δύσκολο. Από κει και πέρα, θα γίνει ο κύκλος της αρρώστιας και θα δούμε πώς πήγε. Θεωρώ, πάντως, πως η Ελλάδα έχει ακόμα ανηφόρα.

Είμαι αισιόδοξος. Βέβαια, ανησυχώ πολύ. Θα χαθεί πολύς κόσμος ακόμα, αλλά τα μέτρα που έχουν παρθεί και η ευαισθητοποίηση του κόσμου σε συνδυασμό με την επιστήμη που ψάχνει εμβόλιο και θεραπείες, μου δίνει ελπίδα. Συν το γεγονός ότι πιστεύω ότι τα νούμερα του κορονοϊού είναι πολύ μεγαλύτερα, άρα η θνητότητα πολύ μικρότερη. Δεν είμαι χαλαρός, αλλά αισιοδοξώ, ελπίζω.

Έχω οικογένεια στην Ελλάδα, στην ευπαθή ομάδα, καθώς και γυναίκα με μικρά παιδιά εδώ. Αν συμβεί κάτι είμαστε αποκομμένοι. Δεν μπορούμε να πάμε, δεν μπορούν να έρθουν. Εγώ πάω καθημερινά στο νοσοκομείο, εννοείται ανησυχώ, αλλά αν αφήσω να με κυριεύσει το άγχος και ο φόβος, χαθήκαμε. Το ‘Μένουμε σπίτι’ και προσέχουμε δεν είναι διαφημιστικό σλόγκαν, είναι ζήτημα επιβίωσης.