Στην Ιρλανδία μάθαμε από πού βγαίνει η λέξη whiskey

”Στην Ιρλανδία πιστεύουμε σε νεράιδες και καλικάντζαρους. Το μόνο που χρειάζεται για να πιστέψετε κι εσείς, είναι να πιείτε λιγάκι παραπάνω”. Αυτή ήταν μία από τις πρώτες ατάκες του Calvin, του οδηγού-ξεναγού που μάς υποδέχτηκε με το βανάκι του στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου. Τρεις μέρες αργότερα, είχαμε πιστέψει κι εμείς.

Ήμουν μέλος ενός οχταμελούς γκρουπ, το οποίο ταξίδεψε στην Ιρλανδία με τελικό προορισμό το αποστακτήριο του Tullamore D.E.W., στην ομώνυμη πόλη των ιρλανδικών midlands. Μέχρι, όμως, να φτάσουμε στο Tullamore, πρόλαβα να συνειδητοποιήσω πως το Δουβλίνο είναι η πιο ανθρώπινη πόλη του ευρωπαϊκού Βορρά, έμαθα γιατί οι πόρτες των σπιτιών του είναι βαμμένες σε διαφορετικά χρώματα, μίλησα γαελικά -τη γλώσσα που μιλούσαν οι Ιρλανδοί πριν κατακτηθούν από τους Βρετανούς- και ήπια whiskey στην πιο παλιά pub -κατά κάποιους του πλανήτη και σύμφωνα με το βιβλίο Guinness- της Ευρώπης.

Έλληνες-Ιρλανδοί: Una facia una razza

(Στο St Stephens Green)

Κάθε φορά που ένας Έλληνας, λέει μια ατάκα του τύπου ”όποια πέτρα και αν σηκώσεις, Έλληνα θα βρεις από κάτω” ένας Ιρλανδός ξεκαρδίζεται στα γέλια. Μπορεί η Ιρλανδία να έχει μόλις 4.500.000 πληθυσμό, με το 1/3 να ζει στο Δουβλίνο, ωστόσο αυτή τη στιγμή περίπου 40.000.000 Ιρλανδοί ζουν στις ΗΠΑ, 14.000.000 στην Μεγάλη Βρετανία, 7.000.000 στην Αυστραλία και συνολικά 80.000.000 σε όλο τον κόσμο. Τα κατά περιόδους μαζικά μεταναστευτικά κύματα προς άλλες χώρες, δεν αποτελούν την μοναδική ομοιότητα μεταξύ Ελλήνων και Ιρλανδών.

Οι, σύμφωνα με τους τουριστικούς οδηγούς, ‘Έλληνες του Βορρά’ -λόγω του έντονου ταμπεραμέντου τους- βρίσκονταν για αιώνες υπό αγγλική κατοχή. Η Ιρλανδία μετράει μόλις 101 χρόνια ανεξαρτησίας και προσπαθεί να διαμορφώσει από την αρχή την ταυτότητά της. Σε αυτή τη λογική, κάθε ταμπέλα ή δημόσιο έγγραφο στη χώρα είναι γραμμένο στα αγγλικά και στα γαελικά, τη γλώσσα που μιλούσαν οι Ιρλανδοί πριν την βρετανική εισβολή. Το Δουβλίνο στα γαελικά λέγεται Baile Athe Cliath. Όσο κι αν προσπάθησα, η πιο κοντινή γλώσσα στη γαελική, που μπόρεσα να σκεφτώ -πριν πιω, ε-, ήταν αυτή των ξωτικών στα βιβλία του Τόλκιν.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στο βανάκι του Calvin. Όσο ο Ιρλανδός με ρίζες από τη Νότιο Αφρική οδηγούσε παράλληλα στον Liffey, τον ποταμό που διασχίζει την ιρλανδική πρωτεύουσα, σκεφτόμουν πως το Δουβλίνο είναι μια πόλη που σε αφήνει ν’ ανασάνεις. Κτίρια τα οποία σπάνια ξεπερνούν τους τρεις ορόφους, πάρκα όπως το St Stephen’s Green, στο κέντρο της, γεμάτα πράσινο και δρόμοι με άπλα συνηγορούσαν σε αυτό. Το απόγευμα, όμως, όταν βγήκα από το ξενοδοχείο για φαγητό μου κόπηκε αυτομάτως η ανάσα. Δεν αναθεωρώ όλα όσα έγραψα στην προπροηγούμενη πρόταση, αλλά η θερμοκρασία είχε φτάσει στους 4°C, ενώ 24 ώρες νωρίτερα στην Αθήνα βρισκόταν στους 20°C. Το Δουβλίνο σε συνδυασμό με τους έξω καρδιά κατοίκους του είναι μια από τις πιο ανθρώπινες πόλεις του ευρωπαϊκού Βορρά που έχω επισκεφθεί, ωστόσο λόγω κρύου και βροχής -που περιέργως δεν συναντήσαμε- δύσκολα θα μπορούσα να μείνω μόνιμα εκεί.

Οι θρύλοι γύρω από τις χρωματιστές πόρτες

”Ξέρει κανείς γιατί οι πόρτες των σπιτιών έχουν διαφορετικά χρώματα;”, ρώτησε ο Calvin λίγο πριν μας αφήσει στο Clarence Hotel, 200 μέτρα από μία γέφυρα του Santiago Calatrava η οποία είναι ίδια με την αντίστοιχη στην Κατεχάκη, σε μεγέθυνση. Η σιωπή που συνόδευσε το ταυτόχρονο σήκωμα δεκαέξι ώμων που βρίσκονταν πίσω του, τον ώθησε να συνεχίσει: ”Υπάρχουν δύο κυρίαρχες θεωρίες. Σύμφωνα με την πρώτη μόλις πέθανε η βασίλισσα Βικτώρια (1901) οι Βρετανοί έδωσαν εντολή να βαφτούν όλες οι πόρτες μαύρες, ως ένδειξη πένθους. Οι ντόπιοι για να τους πάνε κόντρα, έβαψαν τις πόρτες τους στα πιο φωτεινά χρώματα που βρήκαν.

Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή, ένα βράδυ, ένας μεθυσμένος Ιρλανδός μπερδεύτηκε από την ομοιότητα που παρουσιάζουν οι προσόψεις των σπιτιών της πόλης μεταξύ τους, μπήκε σε λάθος σπίτι και κατ’ επέκταση κοιμήθηκε σε λάθος κρεβάτι. Την επομένη όλες οι γυναίκες του Δουβλίνου έβαψαν τις πόρτες τους σε διαφορετικά χρώματα”. Το βράδυ κι ενώ τσουγκρίζαμε το πρώτο μας ποτήρι με Tullamore D.E.W. επί ιρλανδικού εδάφους, σε μία pub της Temple Bar, μιας από τις πιο τουριστικές περιοχές της πόλης, συμφωνήσαμε πως προτιμούσαμε τη δεύτερη εκδοχή της ιστορίας με τις πόρτες, που μας διηγήθηκε ο Calvin.

Στα άδυτα του Tullamore D.E.W.

”Το ‘D’ είναι για το Daniel. Το ‘E’ είναι για το Ε. και το ‘W’ για το Williams. Τα αρχικά του ανθρώπου, ο οποίος δημιούργησε για πρώτη φορά το 1829, το whiskey Tullamore D.E.W”. Η ανάλυση του ‘D.E.W.’ ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα για τα οποία μας μίλησε ο Kevin Piggot, ο ambassador του αποστακτηρίου ο οποίος μάς υποδέχτηκε στις εγκαταστάσεις.

Η Ιρλανδία μαζί με τη Σκωτία είναι δύο από τις χώρες με τα πιο διάσημα whiskey στον πλανήτη. ”Εμείς λέμε στους Σκοτσέζους ότι κάνουν μόλις δύο αποστάξεις γιατί τσιγκουνεύονται για περισσότερες κι εκείνοι μας λένε πως κάνουμε τρεις, γιατί κάνουμε κάτι λάθος σε μία από τις δύο πρώτες”, μας εξήγησε ο Kevin αστειευόμενος όταν τον ρωτήσαμε για το ποια whiskey είναι καλύτερα. Αυτό, όμως, που κάνει το Tullamore D.E.W. να διαφέρει τόσο από τα άλλα ιρλανδικά όσο και από τα υπόλοιπα whiskey στον κόσμο, είναι ότι ακολουθεί πιστά τον κανόνα του ‘Power of Three’:

Πρόκειται για ένα whiskey μοναδικά παρασκευασμένο και με μοναδικό χαρακτήρα, το οποίο προέρχεται από τριπλή απόσταξη, blend τριών τύπων ιρλανδικού whiskey (golden grain, malt και pot still) και ωριμάζει μέσα σε τρία διαφορετικά είδη βαρελιών

Μετά την ξενάγηση στο αποστακτήριο και τη δοκιμή των διαφορετικών blends, τα οποία συνθέτουν το Tullamore D.E.W. υπό την καθοδήγηση του John Quinn -Global Brand Ambassador και αξεπέραστου γνώστη του ιρλανδικού whiskey- είχε έρθει η ώρα να πάμε σε μία pub στο γειτονικό Athlone (122 χλμ. δυτικά του Δουβλίνου). Όχι, όμως, σε οποιαδήποτε ιρλανδική pub, αλλά την πιο παλιά pub στην Ευρώπη.

Στην πιο παλιά pub της Ευρώπης

Σύμφωνα με το βιβλίο Guinness, το Sean’s Bar έκανε τα εγκαίνια του στο Athlone το 900 μ.Χ. και είναι θέμα χρόνου να γίνουν οι απαραίτητες διαδικασίες ώστε να ανακηρυχθεί ως η πιο παλιά pub στον πλανήτη. Εκεί, γνωρίσαμε τον σημερινό ιδιοκτήτη της, πέρα από Tullamore D.E.W. ήπιαμε μία μπίρα η οποία ονομάζεται 900 A.D. και ταξιδέψαμε κάμποσους αιώνες πίσω στον χρόνο. Τότε που ο κόσμος πίστευε πιο εύκολα σε νεράιδες και καλικάντζαρους.

(πίσω από την πιο παλιά μπάρα στην Ευρώπη)

”Ξέρετε γιατί το whiskey ονομάζεται whiskey;’‘ ήταν το πρώτο πράγμα που μας ρώτησε ο Calvin μόλις μπήκαμε ξανά στο βανάκι του με προορισμό το ξενοδοχείο. Την επομένη θα πετούσαμε για Ελλάδα. Συνηθισμένος από το να μην ξέρουμε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του, συνέχισε: ”Προέρχεται από το γαελικό ‘uisge beatha’, το οποίο σημαίνει νερό της ζωής. Στην πορεία των χρόνων το ‘beatha’ χάθηκε και το ‘uisge’ επειδή δεν μπορούσαν να το προφέρουν οι Βρετανοί, το μετέτρεψαν σε whiskey”. Μιας και το ρίξαμε ξανά στο ποτό, του ζητήσαμε να μας πει πώς λένε το ‘στην γεια μας’ στα γαελικά. ”Sláinte”, απάντησε.

”Sláinte”, σε όλους, λοιπόν!

Ή αλλιώς όπως συνηθίζουν να λένε οι Ιρλανδοί σήμερα ”Glasses up”!