Στη Σαγκάη, ο θάνατος του ενός γίνεται η ζωή του άλλου

«Χθες, ήταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στην πολυκατοικία μου, που μου ζήτησε λίγο ρύζι, επειδή τους είχαν τελειώσει οι προμήθειες και θα πέθαιναν της πείνας», έγραψε ένας κάτοικος της Σαγκάης στο Weibo πριν λίγες ημέρες, «δεν είναι ότι δεν είχαν χρήματα – απλά δεν μπορούσαν να βρουν φαγητό».

Διάφορα γκρουπ έχουν ενεργοποιηθεί ανά περιοχή στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, απ’ όταν ξεκίνησαν να αδειάζουν τα ράφια. Πολίτες δίνουν κάτι από το περίσσευμά τους, όταν υπάρχει ανάγκη, ενώ άλλοι πωλούν φρούτα και λαχανικά σε υπερβολικές τιμές· κανονικοί μαυραγορίτες.

Διάφοροι οδηγοί επιβίωσης κυκλοφορούν επίσης στις αναρτήσεις, ενώ η μάχη της επιβίωσης έχει γίνει καθημερινό στοίχημα για τους 26 εκατομμύρια κατοίκους της τεράστιας πόλης: από τη μία στιγμή στην άλλη, ενώ η Κίνα φούσκωνε με περηφάνια για την πολιτική μηδενικής ανοχής που εφάρμοζε στην πανδημία, η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου με την παραλλαγή Όμικρον, τα κρούσματα ξεπέρασαν τα 25.000 ανά ημέρα και τέθηκε σε εφαρμογή σχέδιο έκτακτης ανάγκης.

Δηλαδή; Απόλυτη απομόνωση.

Όταν η Σαγκάη σίγησε

Ο κόσμος κλειδώθηκε κατευθείαν σπίτι του από το φόβο μην καταλήξει στις δομές καραντίνας του κράτους. Μία δομή εξ αυτών ήταν το μεγαλύτερο εκθεσιακό κέντρο στη Σαγκάη, που μεταμορφώθηκε σε νοσοκομείο για τους μολυσμένους. Άπειρες αίθουσες απομόνωσης, σαν φυλακή. «Εδώ, αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν ζώα, έχουμε ελάχιστη έως και καθόλου πρόσβαση σε φαγητό ή ιατρική περίθαλψη», έγραφε κατηγορηματικά ένας πολίτης που είχε μπει σε καραντίνα.

Εξ αρχής δεν υπήρχε κανένα περιθώριο αντίδρασης σε περίπτωση μόλυνσης: γονείς αποχωρίζονταν βίαια τα παιδιά τους, άλλοι έκρυβαν τα κατοικίδιά τους, τα οποία για κάποιο λόγο θεωρούνται ύποπτα για τη διάδοση της πανδημίας από την κοινή γνώμη.

Είναι εξωφρενικό, καταγγέλλουν κάτοικοι. Ακραία περιστατικά βίας έχουν υπάρξει τις προηγούμενες εβδομάδες ενάντια σε σκυλιά, τα οποία βρέθηκαν τυχαία στο δρόμο. Οι ιδιοκτήτες, πέρα από το φαγητό, είχαν να καλύψουν και την ανάγκη για βόλτα στα σκυλιά τους. Κάποιοι τολμηροί διοργάνωναν απόδραση από την εξώπορτα τα ξημερώματα.

Ήξεραν ότι καμία απερισκεψία δεν θα συγχωρούταν. Πριν μερικές ημέρες, ένα ζευγάρι νέων ανέφερε στα social media ότι εξαναγκάστηκε να κλειστεί σε κέντρο απομόνωσης, επειδή θεωρούσαν οι αρχές ότι είναι θετικοί στον ιό, ενώ τα τεστ που έκαναν έβγαιναν αρνητικά. Η διένεξη λύθηκε με τη μονάδα υγειονομικού ελέγχου να επιβάλλει την απόφασή της. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος: αυτή είναι η λογική – τουλάχιστον μέχρι που βγήκε ο κόσμος στα παράθυρα ουρλιάζοντας με μανία για την επιβίωσή του και έγινε η Σαγκάη πρωτοσέλιδο.

Σε φάση αποκλιμάκωσης – αλλά γιατί;

Ενώ τα κρούσματα παραμένουν στα ίδια νούμερα, χωρίς να διαφαίνεται λύση στην εξίσωση της διασποράς, η κυβέρνηση της Κίνας αποφάσισε να απαλύνει την πολιτική της: σύμφωνα με τα μέτρα που τέθηκαν μόλις σε ισχύ, η Σαγκάη είναι χωρισμένη σε τρεις ζώνες κλιμακούμενης επικινδυνότητας. Όσοι κάτοικοι ανήκουν στις «περιοχές πρόληψης», το οποίο είναι το καλύτερο σενάριο (πρέπει να μην έχει εμφανιστεί κρούσμα τις τελευταίες δύο εβδομάδες), έχουν δικαίωμα να βγουν από το σπίτι, αλλά με προϋποθέσεις: μπορούν να πάνε μόνο σε αντίστοιχες περιοχές.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς: το βασικό πρόβλημα στο καθολικό lockdown, με άγνωστη ημερομηνία λήξης, ήταν ότι στους αποκλεισμένους περιλαμβάνονταν, φυσικά, και οι διανομείς. Τα κλιμάκια του κράτους αδυνατούσαν να καλύψουν την ακραία ζήτηση για παροχή τροφής και φαρμάκων, ανεξάρτητα από την πληθώρα που υπήρχε στις αποθήκες. Το πρόβλημα ήταν ξεκάθαρα στο τελευταίο στάδιο της αλυσίδας.

LIU JIN/AFP

Περίπου 6,6 εκατομμύρια κάτοικοι υπολογίζεται ότι απελευθερώθηκαν από αυτή την αλλαγή, ύστερα από δύο εβδομάδες σκληρού εγκλεισμού. Ανακοινώθηκε επίσης ότι κάποιες αγορές και φαρμακεία θα σηκώσουν ξανά ρολά στις αντίστοιχες περιοχές, αλλά κανένας δεν μπορεί να βεβαιώσει για πόσο θα μείνουν ανοιχτά. Η διασπορά παραμένει στα ίδια επίπεδα, ενώ ένα κρούσμα αρκεί για να αλλάξει η επικινδυνότητα μίας περιοχής και να πάει στο μέτωπο των αποκλεισμένων. Μην ξεχνάμε ότι είναι πάνω από 20 εκατομμύρια κόσμου που παραμένουν σε αυτή την ακραία κατάσταση.

Και, σε έναν κόσμο διχοτομημένο, με ελάχιστους διαθέσιμους πόρους, ο θάνατος του ενός γίνεται η ζωή του άλλου.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ