Στη Σελήνη ανακαλύφθηκε σπήλαιο κατάλληλο για τη διαμονή αστροναυτών
- 16 ΙΟΥΛ 2024
Ερευνητές ανακάλυψαν πρόσφατα στοιχεία για ένα σημαντικό υπόγειο σπήλαιο στο φεγγάρι, το οποίο είναι προσβάσιμο από την επιφάνειά του, καθιστώντας το σημείο ιδανικό για την κατασκευή μιας μελλοντικής σεληνιακής βάσης.
Το σπήλαιο φαίνεται να είναι προσβάσιμο από ένα ανοιχτό λάκκο στη Mare Tranquillitatis (Θάλασσα της Γαλήνης), την πεδιάδα λάβας μέσω της οποίας, οι αστροναύτες του Apollo 11 Neil Armstrong και Buzz Aldrin πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους στο φεγγάρι πριν από μισό και πλέον αιώνα.
Ίσο με 14 γήπεδα τένις
Η ανάλυση των δεδομένων ραντάρ που συνέλεξε το σεληνιακό αναγνωριστικό σκάφος της Nasa (LRO) αποκάλυψε ότι ο λάκκος Mare Tranquillitatis, ο βαθύτερος γνωστός λάκκος στο φεγγάρι, οδηγεί σε μια σπηλιά πλάτους 45 μέτρων και μήκους έως 80 μέτρων, μια έκταση που αντιστοιχεί σε 14 γήπεδα τένις. Το σπήλαιο βρίσκεται περίπου 150 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της σελήνης.
Σύμφωνα με το BBC, το σπήλαιο έχει έναν φεγγίτη στην επιφάνεια της Σελήνης, που οδηγεί σε κάθετους και προεξέχοντες τοίχους, και ένα κεκλιμένο δάπεδο που μπορεί να εκτείνεται περαιτέρω στο υπέδαφος. Δημιουργήθηκε πριν από εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια, όταν η λάβα έρεε στη Σελήνη, δημιουργώντας μια σήραγγα μέσα στο βράχο και πιθανότατα είναι μόνο ένα από τα εκατοντάδες σπήλαια που υπάρχουν στο φεγγάρι.
Ο Lorenzo Bruzzone, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τρέντο στην Ιταλία, δήλωσε ότι το σπήλαιο ήταν «πιθανώς ένας άδειος σωλήνας λάβας», προσθέτοντας ότι τέτοια χαρακτηριστικά θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως ανθρώπινες κατοικίες για μελλοντικούς εξερευνητές, καθώς αποτελούν «ένα φυσικό καταφύγιο ενάντια στο σκληρό σεληνιακό περιβάλλον».
Μόλις οι καθηγητές που «έτρεξαν» το πρότζεκτ, κατάλαβαν πόσο μεγάλο ήταν το σπήλαιο, συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσε να είναι ένα καλό σημείο για μια σεληνιακή βάση. «Εξάλλου, η ζωή στη Γη ξεκίνησε σε σπήλαια, οπότε είναι λογικό ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζήσουν μέσα σε αυτά στη Σελήνη», ανέφερε ο καθηγητής Leonardo Carrer του ίδιου Πανεπιστημίου.
Γιατί μοιάζουν ιδανικά για διαμονή στο φεγγάρι
Προηγούμενες εικόνες που ελήφθησαν από το LRO έδειξαν ότι ο πυθμένας του λάκκου Mare Tranquillitatis ήταν διάσπαρτος με ογκόλιθους πλάτους έως και 10 μέτρων. Αλλά δεν ήταν σαφές αν ο λάκκος ήταν κλειστός ή χρησίμευε ως σημείο εισόδου σε ένα υπόγειο σπήλαιο, όπως ένας σωλήνας λάβας του οποίου η οροφή είχε καταρρεύσει.
Γράφοντας στο Nature Astronomy, οι επιστήμονες περιγράφουν πώς χρησιμοποίησαν δεδομένα του LRO και προσομοιώσεις σε υπολογιστή για να δείξουν ότι ο λάκκος πλάτους 100 μέτρων, ο οποίος οριοθετείται από κάθετους ή προεξέχοντες τοίχους, οδηγεί σε ένα κεκλιμένο δάπεδο και σε ένα σπήλαιο που εκτείνεται για δεκάδες μέτρα προς τα δυτικά.
Οι ερευνητές επιθυμούν να μελετήσουν τα πετρώματα στο εσωτερικό τέτοιων σπηλαίων, καθώς είναι πιθανό να περιέχουν στοιχεία για τον σχηματισμό και την ηφαιστειακή ιστορία του φεγγαριού. Οι σπηλιές μπορεί επίσης να περιέχουν πάγο νερού κάτι που σύμφωνα με τον Bruzzone είναι απαραίτητο για μακροχρόνιες σεληνιακές αποστολές και αποικισμό.
Τουλάχιστον 200 λάκκοι έχουν εντοπιστεί στο φεγγάρι και πολλοί από αυτούς που βρέθηκαν σε πεδία λάβας θα μπορούσαν να είναι είσοδοι σε σπηλαιώδεις υπόγειους σωλήνες λάβας. «Το κύριο πλεονέκτημα των σπηλαίων είναι ότι καθιστούν διαθέσιμα τα κύρια δομικά μέρη μιας πιθανής ανθρώπινης βάσης χωρίς να απαιτούνται πολύπλοκες κατασκευαστικές δραστηριότητες», δήλωσε ο Leonardo Carrer, πρώτος συγγραφέας της μελέτης.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την επιστροφή των ανθρώπων στο φεγγάρι, οι διαστημικές υπηρεσίες αναρωτιούνται ήδη πώς να αξιολογήσουν τη δομική σταθερότητα των σπηλαίων και να ενισχύσουν τα τοιχώματα και τις οροφές τους. Οι κατοικίες μπορεί επίσης να χρειαστούν συστήματα παρακολούθησης για να προειδοποιούν για κινήσεις ή σεισμική δραστηριότητα και να διαθέτουν ξεχωριστές περιοχές για να αποσυρθούν οι αστροναύτες σε περίπτωση που καταρρεύσουν τμήματα της σπηλιάς τους.
«Τα σεληνιακά συστήματα σπηλαίων έχουν προταθεί ως ιδανικά μέρη για τη δημιουργία μελλοντικών επανδρωμένων βάσεων, καθώς η παχιά οροφή των σπηλαίων από βράχο είναι ιδανική για την προστασία των ανθρώπων και των υποδομών από τις έντονα μεταβαλλόμενες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας της σεληνιακής επιφάνειας μεταξύ ημέρας και νύχτας και για την παρεμπόδιση της υψηλής ενέργειας ακτινοβολίας που λούζει τη σεληνιακή επιφάνεια», δήλωσε η Katherine Joy, καθηγήτρια γεωεπιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.
Ο Robert Wagner, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, δήλωσε ότι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις θα είναι η πρόσβαση. «Για να μπεις σε αυτό το λάκκο πρέπει να κατέβεις 125 μέτρα πριν φτάσεις στο δάπεδο, και το χείλος είναι μια απότομη πλαγιά από συντρίμμια, όπου οποιαδήποτε κίνηση θα στείλει μικρές χιονοστιβάδες σε όποιον βρίσκεται από κάτω», ανέφερε. «Είναι σίγουρα δυνατό να μπεις και να βγεις, αλλά θα χρειαστούν σημαντικές υποδομές».
