Στη Θεσσαλία, παρακολουθούμε live τη νέα ελληνική δυστοπία

Μέσα σε λίγες ώρες γίναμε μάρτυρες μίας νέας ελληνικής δυστοπίας. Ολόκληρη η Θεσσαλία βυθίστηκε κάτω από τόνους λάσπης και νερού. Αυτό όμως δεν είναι μία ταινία καταστροφής που παρακολουθείς κρατώντας αγκαλιά ένα μπολ με ποπκόρν.

Αυτή είναι η ωμή και οδυνηρή πραγματικότητα ενός κράτους παραδομένου στο έλεος της πρωτοφανούς κακοκαιρίας – ενός κράτους το οποίο δείχνει ανήμπορο να αντιδράσει ουσιαστικά.

Στα παραδοσιακά αλλά και τα social Media υπάρχει ένας καταιγισμός από εικόνες και πληροφορίες. Το κοκτέιλ είναι εκρηκτικό για τον ψυχισμό των ακροατών, θεατών και αναγνωστών. Ο βομβαρδισμός κακών ειδήσεων είναι και αυτός πρωτοφανής και δε φαίνεται να έχει τελειωμό.

Το πραγματικό δράμα όπως εκτυλίσσεται στις περιοχές που ρήμαξε η κακοκαιρία Daniel, αφήνοντας πίσω της ανυπολόγιστες ζημιές και -κυρίως- νεκρούς, εγκλωβισμένους και αγνοούμενους. (Ακόμα δε γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό αυτών των τριών κατηγοριών).

Τα βίντεο που ανεβαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα αλλά και τα τηλεοπτικά κανάλια προκαλούν απελπισία – κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά.

Υπάρχουν αναφορές για ανθρώπους να ουρλιάζουν μέχρι που οι φωνές τους έπαψαν να ακούγονται.

Την ίδια στιγμή, εκφράζονται φόβοι αλλά και απορίες για το κατά πόσο το 112 έφτασε έγκαιρα στους κατοίκους των πληγέντων περιοχών αυτήν τη φορά.

Όχι, φυσικά, ότι μπορεί το συγκεκριμένο SMS να λειτουργεί κάθε φορά ως από μηχανής θεός. Οι ακραίες συνθήκες χρειάζονται και καλοσχεδιασμένα σχέδια εκκένωσης, όχι μόνο ηρωικές αποστολές διάσωσης.

Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που η Θεσσαλία πλημμυρίζει. Έχει συμβεί και το 1994 αλλά και πιο πρόσφατα, και μάλιστα στα χρόνια της τωρινής κυβέρνησης.

Παράλληλα, και ενώ προσπαθούμε να πάρουμε μία μικρή ανάσα, αναζητώντας εναγωνίως την καλή είδηση της ημέρας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με φαινόμενα κερδοσκοπίας.

Κάποιοι, εξαντλώντας τα όρια των χαμηλών ενστίκτων τους, βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν μερικά ευρώ παραπάνω στις πλάτες των συμπολιτών τους.

Και δεν είναι μόνο τα πλημμυρισμένα χωριά και τα σπίτια των αγροτών του κάμπου εκείνα που περνούν δύσκολες στιγμές.

Το νότιο Πήλιο έχει υποστεί ανυπολόγιστες ζημιές ενώ στην πόλη του Βόλου, εδώ και αρκετές μέρες, πολλοί κάτοικοι ζουν χωρίς νερό.

Κανείς δε γνωρίζει πότε, πώς και με πόσες ανθρώπινες απώλειες θα τελειώσει αυτός ο νέος εφιάλτης.

Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, και όταν το κράτος παραμένει ανήμπορο να αντιδράσει, εκείνο που μένει η μοναξιά και η απελπισία των ανθρώπων καθώς βλέπουν τις ζωές τους να τις πνίγει το ορμητικό νερό.

Το δόγμα της ατομικής ευθύνη και το 112 δεν μπορούν να αποτελούν επί μονίμου βάσεως το safe play, ώστε να αποφύγουμε το χειρότερα.

Η εικόνα του 80χρονου στη Θεσσαλία που όλα δείχνουν ότι αναζητούσε τους συμπολίτες του πάνω σε μία σιδερένια βάρκα μιλά, τελικά, από μόνη της. Αυτή είναι η νέα ελληνική δυστοπία.