Στο Detroit συναντήσαμε περισσότερα androids από ανθρώπους

Περπατούσα σε μια άδεια λεωφόρο ανάμεσα στο 8 Mile, τη γειτονιά του Eminem (όπου γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία) και το ξενοδοχείο μου, λίγο έξω από το κέντρο του Detroit, όπου είχα βρεθεί για την παρουσίαση του ‘Detroit: Become Human’, μια αποκλειστικότητα του PS4. Δεν κυκλοφορούσαν άνθρωποι, ενώ οι μοναδικές ενδείξεις ότι όντως υπήρχε ζωή στην περιοχή αποτελούσαν οι μηχανές των πειραγμένων Ford που μούγκριζαν καθώς περνούσαν μια στο τόσο από δίπλα μου. Δεν είχα ενεργοποιήσει το roaming για να μπορέσω να τσεκάρω το GPS, ούτε υπήρχε κάποιος γύρω μου για να ζητήσω πληροφορίες. Κοινώς, είχα χαθεί.

(To ‘Detroit: Become Human’)

Συνέχισα για μερικά ακόμα μέτρα προς το άγνωστο, ώσπου είδα να έρχεται προς το μέρος μου ένας μαύρος νεαρός. Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω. Το τζιν του ήταν ζωσμένο χαμηλά, με αποτέλεσμα να φαίνεται τουλάχιστον το μισό του καρό μποξεράκι, ενώ στο κεφάλι του είχε περασμένο στραβά ένα κόκκινο τζόκεϊ. Ξεροκατάπια και τον πλησίασα για να του ζητήσω πληροφορίες. Αν ήμουν άτυχος, θα αποτελούσε μέλος κάποιας συμμορίας από αυτές που κόντραραν τον Eminem στο ‘8 Mile’. Αν ήμουν τυχερός, θα αποτελούσε ένα από τα δεκάδες androids που είχα συναντήσει το προηγούμενο τριήμερο στο βόρειο Michigan. Το σκηνικό ήταν τόσο βγαλμένο από ταινία που δεν μου άφηνε περιθώριο για οποιαδήποτε λιγότερο κινηματογραφική σκέψη.

***

Το μεσημέρι της προτελευταίας Κυριακής του Μάη, στις αφίξεις του αεροδρομίου Metropolitan Wayne Co του Detroit δεν μας (όσοι ήμασταν προσκεκλημένοι της Sony Interactive Entertainment Europe (SIEE) για το event του ‘Detroit: Become Human’)  περίμεναν άνθρωποι, αλλά androids. Ανθρωποειδή με λευκές στολές τα οποία κρατούσαν πλακάτ με τα ονόματά μας. Ο νέος τίτλος της Quantic Dream εξελίσσεται στο Detroit το 2038 και οι άνθρωποι της Sony μας έβαλαν με το καλημέρα στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Ενός adventure, στο οποίο ο παίκτης παίρνει στα χέρια του τη ‘ζωή’ τριών androids (Kara, Connor και Markus) και ανάλογα με τις αποφάσεις του ίσως κρίνει το μέλλον της ανθρωπότητας, των androids ή και των δύο (θα το λατρέψουν οι φανς του Heavy Rain και του Beyond: Two Souls). Ήταν ξεκάθαρο πως η παραμονή μου στις ΗΠΑ θα περιλάμβανε πολύ Detroit, πολλά androids και τον ιδανικό συνδυασμό τους: το ‘Detroit: Become Human’.

Detroit: The Motor City

Το ξενοδοχείο που μας φιλοξενούσε βρίσκεται στο Corktown, μια γειτονιά που έφτιαξαν Ιρλανδοί μετανάστες λίγο έξω από το κέντρο του Detroit (στο κέντρο της πόλης υπάρχει φυσικά και Greektown). Πρόκειται για μια πρώην βιομηχανική πόλη η οποία από το 1930 μέχρι σήμερα έχει χάσει τον μισό πληθυσμό της ελέω οικονομικής κρίσης και τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης. Σήμερα, κατοικείται από περίπου 700.000 ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν μέσα σε πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο, μέσω μιας γέφυρας τύπου Calatrava να βρεθούν στον Καναδά, αφού ο ποταμός Detroit αποτελεί το βορειοανατολικό φυσικό σύνορο των ΗΠΑ με τους βόρειους γείτονές της. Η γεωγραφική θέση του Detroit δικαιολογεί την μουντίλα και τις χαμηλές θερμοκρασίες που δεν με άφησαν να βγάλω το μπουφάν μου κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής μου.

(O Connor)

Δεν έχω ταξιδέψει σε άλλη πόλη των ΗΠΑ, αλλά από την πρώτη μου κιόλας βόλτα στο Detroit ήμουν σίγουρος πως επρόκειτο για το κατάλληλο σκηνικό ενός παιχνιδιού όπως το ‘Detroit: Become Human’. Μετά από ένα απόγευμα γνωριμίας μεταξύ των Ευρωπαίων δημοσιογράφων, των influencers και των ανθρώπων της Sony και της Quantic Dream τρώγοντας burgers, burritos και παίζοντας bowling είχε έρθει η ώρα για την επίσημη παρουσίαση του παιχνιδιού.

Detroit: Become Human

(Ο Connor δεν περνάει καλά με αυτά που τον βάζω να κάνει)

Έκανα μερικά βήματα στο χώρο, ώσπου ένα πορτοκαλί ψάρι έπεσε στα πόδια μου. Μέχρι να προλάβω ν’ αποφασίσω αν ήθελα να το επιστρέψω στη γυάλα ή να συνεχίσω την πορεία μου, με πλησίασε ένας αστυνομικός. Μου ανακοίνωσε πως στο μπαλκόνι ένα android είχε για όμηρο ένα κοριτσάκι το οποίο απειλούσε να πυροβολήσει αν δεν ικανοποιούνταν τα αιτήματά του. Δεν έπαιζε ούτε τρία λεπτά το ‘Detroit: Become Human’ και ήδη έπρεπε να πάρω μερικές πολύ σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του Markus, του android που χειριζόμουν εκείνη τη στιγμή.

Αφού έσωσα το κορίτσι -δεν θα σας αποκαλύψω πώς- προχώρησα στις πρώτες σκηνές του Markus, ο οποίος ετοιμάζεται να ηγηθεί του υπέρ πάντων αγώνα των androids και της Kara (της αγαπημένης μου), ενός android οικιακής βοηθού, η οποία καλείται να προστατέψει την Alice, ένα μικρό κορίτσι από τον Tοdd, τον μέθυσο πατέρα της. Το storytelling του παιχνιδιού το οποίο θα μπορούσε να συναγωνιστεί το σενάριο των επεισοδίων του Black Mirror και τα γραφικά που σε κάνουν να ξεχνάς πως παίζεις videogame και νομίζεις πως βλέπεις ταινία συνδυάζονται με το άψογο soundtrack χαρίζοντάς σου άπειρες στιγμές που σου σηκώνουν κυριολεκτικά την τρίχα.

Πριν προλάβω να εγκαταλείψω κάθε επαφή με την πραγματικότητα, ο Pedro ένας συνάδελφος από την Ισπανία με ενημέρωσε πως είχε έρθει η σειρά μου να μιλήσω με τον Guillaume de Fondaumière, τον CEO της Quantic Dream. Μετά τη κουβέντα μας, κατά τη διάρκεια της οποίας μου εξήγησε τη σχέση των videogames της εταιρείας του με την αρχαία ελληνική τραγωδία, ακολούθησε μια συζήτηση πανεπιστημιακών για το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης και των androids. Το ρεζουμέ της; Androids υπάρχουν ήδη ανάμεσά μας (και δεν αναφέρομαι σε αυτά του ‘Detroit: Become Human’). Πέρα, όμως, από τα androids που μας υποδέχτηκαν στο event -όπως και στο αεροδρόμιο- το γεγονός πως παίξαμε πρώτοι το παιχνίδι, τη συνέντευξη με τον Guillaume και όσα άλλα διάβασες παραπάνω, το πιο εντυπωσιακό μέρος του event δεν το είχαμε ζήσει ακόμα.

(Αndroids παίζουν Detroit: Become Human. Το λες και inception)

Το ραντεβού για το τελευταίο σκέλος του event είχε δοθεί στο λόμπι του ξενοδοχείου. Μόλις μαζευτήκαμε όλοι, ένας νεαρός με κοστούμι ο οποίος μας συστήθηκε ως πωλητής androids μας οδήγησε σ’ ένα μυστικό δωμάτιο του ξενοδοχείου προκειμένου να δούμε την πραμάτεια του. Τα όσα ακολούθησαν δύσκολα μπορούν να περιγραφούν και να γίνουν πιστευτά, αφού μάς έβαλαν ακόμα πιο βαθιά στον κόσμο του ‘Detroit: Become Human’.

Επιγραμματικά θα αναφέρω πως περάσαμε μπροστά από μια διαδήλωση ανθρώπων υπέρ των δικαιωμάτων των androids, γίναμε μάρτυρες της δολοφονίας ενός ανθρώπου από android (στα ψέματα ε) και τέλος φυγαδευτήκαμε σε μια γιάφκα androids, τα οποία πριν μας τρατάρουν burgers, αλκοόλ και χορέψουν μαζί μας μέχρι το πρωί, μας ανακοίνωσαν πως ήμασταν κι εμείς androids. Η τελευταία μέρα στο Detroit περιλάμβανε ξενάγηση στην πόλη.

***

Τον ρώτησα πού βρισκόταν η Trumbull Avenue, ο δρόμος του ξενοδοχείου στο οποίο έμενα στο Detroit. Κοντοστάθηκε και έβγαλε το τζόκεϊ. Σκέφτηκε για λίγο και μου απάντησε πως δεν είχε ιδέα. Έβαλε το χέρι στη δεξιά τσέπη του παντελονιού του και αντί για περίστροφο έβγαλε το κινητό του. Πληκτρολόγησε τη διεύθυνση στο Google Maps και μου έδωσε τις αντίστοιχες οδηγίες. Μετά από περίπου μία ώρα περπάτημα κι αφού πέρασα πλάι από τον ποταμό του Detroit, το γήπεδο των Tigers (ομάδα baseball) και των Lions (ομάδα football) έφτασα στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς, ο νεαρός που μου είχε δώσει τις πληροφορίες για το πώς να φτάσω μέχρι εκεί δεν ήταν μέλος κάποιας από τις συμμορίες του 8 Mile. Για το αν ήταν android ή όχι, δεν μπορώ να πάρω όρκο.