Στο γουόκ ολοταχώς: Ταϊλανδέζα για μία ημέρα

Υπάρχουν τρία βασικά είδη «κάρι». Το διαχρονικό aka κολλημένο με έναν μίστερ αποτέτοιο του Sex and the City. Το rookie aka διπολικό του Homeland. Και, το κάρι του Tamarind.

Εάν σου δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσεις ένα από τρία παραπάνω είδη, ποιο θα διάλεγες;

Προφανώς και η ερώτησις είναι ρητορική (και όχι επειδή οι δύο πρώτες κατηγορίες μας πέφτουν κάπως μακριά χιλιομετρικά). Ποιος δεν θα επέλεγε να δοκιμάσει το κάρι ενός εκ των δημοφιλέστερων ταϊλανδέζικων της Αθήνας; Σιωπή ε; Λογικό.

Το ορεκτικό…

Το Tamarind άνοιξε στο Μεταξουργείο πριν το Μεταξουργείο γίνει μόδα (ευτυχώς -για την ώρα- βρίσκεται στην κατηγορία haute couture). Η άγραφη συμφωνία με τους πελάτες και λάτρεις της ταϋλανδέζικης κουζίνας είναι να τους «κάψει» τόσο ώστε να «καίγονται» να περάσουν τα βράδια τους στο μαγαζί. Μετά από το κλείσιμο του GURU bar, το Tamarind κατόρθωσε να συνεχίσει την παράδοση των τάι και να μυήσει ακόμη περισσότερους στη φιλοσοφία των κάρι (καυτερών ή μη).

Το κυρίως…

Το Tamarind δεν έχει αμιγώς καυτερά πιάτα. Παρόλα αυτά, αν το αντέχεις το spicy, πρέπει να ξέρεις ότι είναι ένα από τα μαγαζιά που το προσφέρουν εν αφθονία. Στο λέει αυτό ένας άνθρωπος που για άγνωστους μέχρι τώρα λόγους, λατρεύει τα καυτερά. Πριν περάσουμε μάλιστα στο γλυκό, θα ήθελα να σου αναφέρω ότι η Άντζελα (ιδιοκτήτρια του μαγαζιού και εκπαιδεύτριά μου παρακάτω…) με θυμόταν ως πελάτισσα να παραγγέλνω extra spicy το εκάστοτε πιάτο μου. Δεν θα σου πρότεινα να δοκιμάσεις κάτι χωρίς να έχω πρώτα «καεί» από αυτό.

Το γλυκό…

Ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι αυτή η αγάπη μου για το κάρι, δεν θα μου έβγαινε σε καλό. Όπως και έγινε. Μου λένε όλο λες λες λες, μπες και φτιάχτο άμα μπορείς. Πώς λέμε «θεωρία-πράξη» καμία επαφή; Α να γεια σου.

Η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού (όπως προανέφερα) προθυμοποιήθηκε να με εκπαιδεύσει (μέγα λάθος της #ναταλεμεαυτα). «Θα φτιάξεις κίτρινο κάρι γαρίδες» είπε και με έβαλε στην κουζίνα. Σημειωτέον, το κίτρινο κάρι είναι το πιο ήπιο κάρι (χατίρι στον φωτογράφο Θοδωρή Μάρκου που δεν τρώει καυτερά).

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω το σεφ, που μου είχε αφήσει καθαρισμένες γαρίδες. Αφού μετρήσαμε (με απίστευτη ακρίβεια) τα συστατικά μας, ήρθε η ώρα να ανάψουμε το γουόκ. Και να ρίξουμε τις γαρίδες.

Και να πάρουμε φωτιά.

Φωτιά στα σαββατόβραδα, ημέρα Πέμπτη.

Εντάξει παιδιά εκεί στην Πυροσβεστική, false alarm. Το χουμε.Θα βάλω ζάχαρη να σας γλυκάνω.

Το αλατοπίπερο της ζωής…

Διακόσμηση, τώρα!

Σαν σωστή σεφ (#γελαμε) τάι φαγητού είπα να δώσω κάτι εξωτικό στο πιάτο μου (πήγα να γράψω εξοχικό, το παραδέχομαι).

Ανανά-ένα μήλο.

Μα, τι προσήλωσις…

Και ένα κοντινό, παρακαλώ.

Οι πιπερίτσες στο Μάρκου από μένα.

Τα τα τα τααααααν!

Ωραία, ας δούμε τώρα τι κάναμε.

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και την τύχη που δεν καήκαμε στην κυριολεξία από το κάρι.

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου

Tamarind: Κεραμεικού 51, Μεταξουργείο