Στολίζοντας το Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Αγάπη μου, λατρεία μου, στεφάνι και λαχείο μου, δεν ήθελα να το γράψω αυτό το άρθρο. Δεν αφορά εμάς. Εγώ λατρεύω να στολίζω το υπέροχο δέντρο μας. Οι υπόλοιποι είναι που είναι γκρινιάρηδες και μίζεροι.

Και τώρα που έσωσα -ελπίζω- το γάμο μου με το παραπάνω disclaimer, ώρα να μπούμε στο ψητό. Το δέντρο το στολίζουν οι υπόλοιποι. Τα γυναικόπαιδα. Εσύ απλά το κουβαλάς σαν χαμάλης από την αποθήκη. Και γενικά ψιλο-χαμάλης είσαι καθ όλη τη διάρκεια του συμβάντος. Παραδέξου το επιτέλους και ξαλάφρωσε.

Ως πατέρας έχω διαπιστώσει ότι υπάρχουν αρκετά πράγματα που είναι καλύτερα στην θεωρία, στο μυαλό σου ή να τα βλέπεις να συμβαίνουν σε ταινίες, παρά στην πραγματικότητα. Όπως το να διαβάζεις παραμύθια  ή να πηγαίνεις Κυριακή στο παιδικό θέατρο. Το στόλισμα του δέντρου είναι ένα από αυτά. Όμως είναι ψιλο-ταμπού να το λες δημόσια.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία το συγκεκριμένο θέμα. Για τις συζύγους πάντοτε μιλάω. Γιατί ναι, το παιδί θα χαρεί όταν το δει στολισμένο. Και ναι, θα απασχοληθεί και 15 λεπτά max στο να κρεμάει στολίδια στα κάτω κλαδιά που φτάνει. Tα ίδια στολίδια που μετά θα σε βάλει η γυναίκα σου να βγάλεις και να ξαναβάλεις πιο ‘σωστά’. Αλλά, μεταξύ μας, και έτοιμο να του το έδειχνες, πάλι δεν θα είχε πρόβλημα. Άλλωστε εκείνο που πραγματικά το ‘καίει’ είναι πότε θα μπουν τα δώρα του από κάτω και πότε θα του επιτρέψεις να τα ανοίξει.

Όμως, προφανώς, αν δεν δείξεις ενθουσιασμό, εκεί στα μέσα Νοεμβρίου, όταν η σύζυγος αρχίσει να σε ρωτάει ποιο Σαββατοκύριακο θα στολίσετε το δέντρο, είσαι Νεάντερταλ και άκαρδος. Και αυτό γιατί βαριέσαι -όπως κάθε λογικός άνθρωπος- την διαδικασία του να κουβαλήσεις (μόνος σου, εννοείται) το δέντρο και όλες τις τσάντες και τα κουτάκια που έχουν μέσα στολίδια.

Ναι, μέσα Νοεμβρίου έγραψα. Σωστά διάβασες. Από τότε ξεκινάει το πιλάτεμα. Και μάλιστα με την διαδικασία του υπερεπείγοντως. Κάτι που με κάνει να αισθάνομαι λες και είμαι ο δήμαρχος της Βιέννης και μου την λέει ο εμπορικός σύλλογος γιατί έχω καθυστερήσει και θα ξενερώσουν οι τουρίστες.

Επίσης θεωρώ λογικό ως μπαμπά να σε αγχώνει η προοπτική του να πας σε ένα παιχνιδο-πολυκατάστημα στις γιορτές, τρώγοντας 3 ώρες στα ράφια και άλλες τρεις στο ταμείο. Με το παιδί να είναι σε overdrive από την κούραση. Και, εννοείται, μετά, την επόμενη μέρα, να επιστρέψεις πίσω γιατί π.χ. τα φωτάκια που πήρες είναι λίγα και το δέντρο δείχνει μίζερο.

Άσε που, στο μισάωρο του στολίσματος πάνω, το πιο πιθανόν είναι το παιδί να βαρεθεί και να πάει στο δωμάτιό του να παίξει με τα αυτοκινητάκια του ή τις κούκλες του. Σόρι, αλλά και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση του. Ένα δέντρο είναι σύντροφοι, γιατί το κάνουμε τόσο θέμα; Χίλιες φορές να επιστρέψουμε στο παραδοσιακό καραβάκι. Όσο κατάρτια και αν έχει, είναι συγκεκριμένος ο αριθμός των αντικειμένων που μπορείς να του βάλεις πάνω.

Πραγματικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει τρόπος για ένα ζευγάρι να αποφύγει τον τσακωμό σχετικά με στολισμό σπιτιού και δέντρου. Ίσως να φταίει ότι για εμάς, ως άντρες, θα μας άρεσε καλύτερα να πάρουμε ένα τσεκούρι, το παιδί από το χέρι, και να πάμε να κόψουμε ένα δέντρο από το πλησιέστερο βουνό και να το φέρουμε σπίτι. Ότι αυτό είναι κάτι για το οποίο είμαστε γονιδιακά προγραμματισμένοι. Αντιθέτως με το να πάμε σε ένα μαγαζί με made in China χριστουγεννιάτικα το οποίο είμαι σίγουρος ότι μας κατεβάζει τον αριθμό και την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων μας.

Και σκέψου ότι φέτος η φάση με τον στολισμό μου πήγε καλύτερα από ποτέ. Ναι, μαλώσαμε, αλλά στον καναπέ του καθιστικού εξορίστηκα για μια μέρα μόνο. Αυτό και αν είναι Χριστουγεννιάτικο θαύμα.