Στον Κορινθιακό υπάρχει μία μαγική παραλία που κανείς δε γνωρίζει
Μίαμιση ώρα από το κέντρο της πόλης, ένα μικρό θαύμα της φύσης καλωσορίζει τους επισκέπτες: η θάλασσα έχει φάει τον βράχο, διαμορφώνοντας μια κρυφή παραλία, εκεί που πηγαίνουν οι φώκιες για να γεννήσουν. Αυτή είναι η Σπηλιά της Φώκιας.
- 20 ΑΥΓ 2023
Από τα μάτια ενός drone, όλη η ακτογραμμή μετά το Λουτράκι αποκαλύπτει το μυστικό της: ένα αχανές πευκόδασος που βουτάει στον Κορινθιακό κόλπο, σχηματίζοντας μερικές από τις ομορφότερες και πιο ανόθευτες παραλίες – οι περισσότερες δυσπρόσιτες, γι’ αυτό και παραμένουν απάτητες από τη φούρια της τουριστικής εκμετάλλευσης, ανάμεσα στην Κόρινθο και το Αλεποχώρι.
Τη λεπτομέρεια που ξεχνάνε να αναφέρουν οι ταξιδιωτικοί ρεπόρτερ, όποτε καταπιάνονται με αυτήν την παράκτια ζώνη, είναι ότι για να τη ζήσεις κανονικά χρειάζεσαι ένα τετρακίνητο όχημα, αλλιώς πρέπει να πας διά θαλάσσης.
Τουλάχιστον αυτό ισχύει, εάν θέλεις να τα πάρεις με τη σειρά: από τη γαλήνια Λίμνη της Βουλιαγμένης, στην πλάτη της οποίας κρύβεται το Ηραίο Περαχώρας (ένας αρχαιολογικός χώρος ακριβώς στην παραλία), να περάσεις στα επόμενα 20 χλμ μέχρι την πλαζ Αλκυονίδος, ξεψαχνίζοντας στο ενδιάμεσο κάθε κρυφή αμμουδιά και βράχο.
Αλλά και ένα συμβατικό αμάξι αρκεί για την περίπτωση της Σπηλιάς της Φώκιας. Παρεμπιπτόντως, δεν είναι τυχαία η ονομασία: οι φώκιες του Κορινθιακού συνηθίζουν να καταφεύγουν σε αυτό το μικρό απάγκιο των ανέμων, κάτω απ’ τις βραχονησίδες Αλκυονίδες, για να γεννήσουν τα μικρά τους – η περίοδος αναπαραγωγής είναι μετά τον Αύγουστο, αλλά οι ντόπιοι εφιστούν διπλά την προσοχή για να μη διαταραχθεί η ισορροπία του οικοσυστήματος.
Λόγω υπεραλίευσης έχει υποστεί ήδη ζημιά η ζώνη, όπως έχουν αναφέρει οι ερευνητές του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), αλλά ακόμη καταγράφονται θαλάσσιες χελώνες και δελφίνια, που φτάνουν στα ρηχά, ενώ ολόκληρος ο κόλπος είναι ενταγμένος στο δίκτυο περιοχών Natura 2000.
Σε αυτό το παράκτιο τόξο, η Σπηλιά της Φώκιας έχει ξεχωριστή θέση, λόγω της μορφολογίας της.
Πού βρίσκεται η Σπηλιά της Φώκιας
Η άσφαλτος που ακολουθεί την ακτογραμμή από την Περαχώρα μέχρι την πλαζ Αλκυονίδος είναι μισή ώρα δρόμος. Μέσα στο πράσινο από τα πυκνά δέντρα, τα πουρνάρια και τα πεύκα, ελάχιστες πιθανότητες έχει το σήμα του κινητού, αλλά δύσκολο να μπερδευτείς: ο δρόμος πηγαίνει μόνο ευθεία, ενώ οποιαδήποτε παρέκκλιση βγάζει σε παραλία. Για τη Σπηλιά της Φώκιας, η στροφή είναι λίγο πριν φτάσεις στα Στραβά.
Μέχρι εκεί θα έχεις διασχίσει 100 χλμ από το κέντρο της Αθήνας, είτε 20 χλμ από Λουτράκι. Το GPS θα δείξει να βγεις από την άσφαλτο, στρίβοντας αριστερά σε χωματόδρομο. Οι περισσότεροι με συμβατικά οχήματα παρκάρουν στα πλατώματα που υπάρχουν στα επόμενα μέτρα. Εξάλλου, το μαγευτικό τοπίο που σε έχει οδηγήσει μέχρι εκεί, πλέον δεν απέχει ούτε 15 λεπτά με τα πόδια. Οι διαδρομές είναι αρκετά καθαρές (στην αρχή ανοιχτός χωματόδρομος και μετά μικρά μονοπάτια μέσα στο δάσος), μέχρι να βρεθείς στο χείλος, μπροστά στο πέτρινο στεφάνι.
Κάποτε δεν υπήρχε αυτό το τοπίο και σίγουρα δε μένουν πολλά χρόνια που θα επιβιώνει στη φθορά του καιρού: εάν παρατηρήσεις προσεκτικά, ο βράχος έχει αποκολληθεί σε μερικά σημεία και ένας ισχυρός σεισμός ίσως αρκέσει για να την τελική κατολίσθηση. Αλλά μέχρι τότε, έχουμε να απολαμβάνουμε ένα σπάνιο γλυπτό που σκάλισε η αλμύρα: από τα κύματα άνοιξε ένα μεγάλο κενό στα βράχια (το οποίο πλέον αριθμεί διάμετρο περίπου 10 μέτρων) και με τα χρόνια τα νερά γέννησαν ένα μυστικό, που ξέρουν οι φώκιες και λίγοι ταξιδιώτες.
Στην αριστερή πλευρά, κάτω από τον βράχο, αποκαλύπτεται μια αποστομωτική παραλία – αποστομωτική τόσο για το μέγεθός της, όσο και για την υποβλητική ατμόσφαιρά της. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να βουτήξεις στα νερά και πιο πριν να κατέβεις την απότομη πλαγιά (υπάρχουν «σκαλοπάτια», αλλά δεν είναι από τις εύκολες καταβάσεις), γι’ αυτό πολλοί αρκούνται στο να βλέπουν το τοπίο από ψηλά.
