Στον πόλεμο με το Twitter, ο Trump είναι ήδη ηττημένος

Ως γνωστόν, τα λόγια ακολούθησαν οι πράξεις. Ο Trump υπέγραψε ένα διάταγμα που στοχεύει ουσιαστικά στον έλεγχο social media. Τουλάχιστον έτσι θέλει να λέει. Σύμφωνα με αυτό, ο Λευκός Οίκος θα κατευθύνει τις κρατικές υπηρεσίες να σταματήσουν να διαφημίζονται σε πλατφόρμες που κάνουν τέτοιου τύπου πολιτικές διακρίσεις. Επίσης θα ζητηθεί από τη Federal Trade Commission να διερευνήσει κατά πόσο οι πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν σέβονται τους χρήστες τους.

Ίσως όμως το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι θα ζητάει από τη Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών να προτείνει ρυθμίσεις που θα ξεκαθαρίσουν τι σημαίνει το Section 230. Πρόκειται για το νομικό πλαίσιο που δίνει στις πλατφόρμες του internet μια διευρυμένη “ασυλία” ως προς τον τρόπο που επιλέγουν να ρυθμίζουν ή όχι το περιεχόμενο των δημοσιεύσεων των χρηστών τους. Αν τα προηγούμενα ήταν απλώς συμπληρωματικές πράξεις μηδενικού κόστους, το συγκεκριμένο ήταν θεωρητικά αυτό που “θα έκλεινε το Twitter”.

Αυτό το τελευταίο και πιο βασικό κομμάτι όσων έκανε ο Trump όμως απλώς δεν έχει νόημα. Η Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών δεν έχει καθόλου ή έστω έχει μια ελάχιστη ισχύ στη ρύθμιση και στην ερμηνεία του Section 230. To τελευταίο ψηφίστηκε το 1996 και αποτελούσε ένα από τα κυριότερα νομοθετικά πλαίσια για την ίδια τη λειτουργία της διαδικτυακής κοινότητας. Τότε σχεδιάστηκε για να επιλύσει το πρόβλημα των forums στα πρώτα χρόνια του internet. Σύμφωνα με αυτό, ένα site δεν έχει την ευθύνη για όσα ποστάρουν οι χρήστες του. Έτσι, για παράδειγμα, το facebook δεν ευθύνεται το ίδιο για ένα βίαιο ποστ που κάνει ένας από τους χρήστες του. Αυτό συμβαίνει γιατί τα social media εκλαμβάνονται ως οι “διανομείς” του υλικού αυτού και όχι εκείνοι που το εκδίδουν. Σε αντίθεση για παράδειγμα με το τι συμβαίνει με ένα ειδησεογραφικό site.

Προκειμένου όμως να μην αυτό αποτελέσει μια χαώδη συνθήκη όπου όλα θα επιτρέπονται, ο νόμος δίνει στα sites το ελεύθερο να επιλέξουν αυτοί μόνοι τους τι είναι αυτό που θα επιτρέπουν και τι όχι εντός της πλατφόρμας τους. Με βάση αυτό, το Twitter πράγματι είχε το δικαίωμα να κατεβάσει τα σχόλια του Donald Trump. Ακριβώς γιατί εκείνο είναι που ελέγχει το ίδιο του το περιεχόμενο.

Σύμφωνα με πολλούς ειδικούς ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να παρέμβει η Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών των ΗΠΑ θα ήταν για να ξεκαθαρίσει κάποιο θολό τοπίο. Εν προκειμένω όμως δεν υπάρχει τίποτα θολό που χρειάζεται διευθέτηση. Κατά την έννοια αυτή καμιά πραγματική παρέμβαση δεν μπορεί να έχει το διάταγμα του Τrump σε νομικό επίπεδο. Βέβαια έχει το νόημά του σε πολιτικό καθώς υπηρετεί την εικόνα του ισχυρού και αποφασιστικού Προέδρου που όμως ταυτόχρονα τον κυνηγάει το κατεστημένο. Εν προκειμένω το κατεστημένο παίρνει την εικόνα του Twitter. Ti σημαίνει πρακτικά αυτό;

Ο Trump υπογράφει ένα διάταγμα κάνοντας show. Το ίδιο το διάταγμα με το οποίο “πήρε πάνω του τη μάχη εναντίον του Twitter” ήταν ένα διάταγμα που ουσιαστικά υποδήλωνε ότι ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Νομικά ο ίδιος δεν μπορεί να ελέγξει ή να ρυθμίσει το Twitter. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πρόσκληση στις αρμόδιες υπηρεσίες να παρέμβουν. Πράγμα που επίσης δεν έχει ακριβώς νοημα. Ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να επηρεάσει ουσιαστικά το νομικό πλαίσιο είναι το Kονγκρεσο, το οποίο αυτή τη στιγμή δείχνει να μην έχει κανένα ενδιαφέρον να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο Trump το ξέρουμε ότι δεν κάνει κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα. Πολύ συχνά αντιδρά παρορμητικά και τελείως συναισθηματικά. Αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο Trump έχει σε ένα πράγμα δίκιο. Το γεγονός ότι μερικές εταιρείες έχουν την (σχεδόν) αποκλειστική ευθύνη για το τι ανεβαίνει στις πλατφόρμες τους, είναι ένα πρόβλημα. Ο τρόπος που τίθεται όμως το πρόβλημα αυτό τελικά στρέφει το βλέμμα αλλού. Μακριά από το κανονικό πρόβλημα.

Ο Trump μπορεί να έκανε την κίνησή του αυτή ως μια επικοινωνιακή κίνηση προκειμένου να δείξει στο διψασμένο για εξουσία κοινό του την εικόνα ενός ισχυρού άντρα που δεν μασάει. Τελικά κατάφερε να δείξει ακριβώς το αντίθετο.