Sudoku και Βέρα στο Δεξί: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 8

Κάποιος βάζει μουσική στο Παγκράτι και ενθουσιάζει τον Ηλία Αναστασιάδη

Είμαι συγχρονισμένος με το GoodNews του News247. Η καλή είδηση της μέρας έρχεται από το ανατολικό Παγκράτι, εκεί στη μαρτυρική Ιπποδάμου, που κάποιος φανταστικός τύπος ή φανταστική τύπισσα βάζει κάθε πρωί μουσική, που ακούγεται τουλάχιστον σε ένα τετράγωνο. Βάζει κυρίως ’60s και ’70s (όχι το αγαπημένο μου, αλλά τι πειράζει μέρες που είναι) και φτιάχνει μια αίσθηση υπαίθριου ραδιοφώνου έξω από το παράθυρό σου. Δεν έχουμε και μπαλκόνι βλέπεις. Άνθρωπε που βάζεις μουσική, συνέχισε. (Και πάμε και με τίποτα της νέας χιλιετίας αν δεν σε βγάζω πολύ από το πρόγραμμά σου).

Αγκαλιά με τη Ρούνι, ο Γιάννης Δημητρέλλος

Ή Ρούνι ήρθε στη ζωή μου τον Μάρτιο του 2014, ύστερα από μια ξαφνική απόλυση από το τηλεοπτικό κανάλι που εργαζόμουν τότε, σε μια εποχή που προσπαθούσα με κάθε τρόπο να ξοφλήσω ένα υπέρογκο χρέος που είχε αφήσει πίσω του το μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία. Δυο μήνες μετα είχε συμβεί το απόλυτο Plot twist: Η διευθύντρια που με είχε απολύσει, με παρακαλούσε να γυρίσω πίσω στη δουλειά, δεχόμενη κάθε όρο που είχα θέσει, ενώ λίγο αργότερα, είχα πετύχει και έναν διακανονισμό στο χρέος μου και μετακόμιζα στο σπίτι που ζω ως και σήμερα. Θα με πεις ρηχό, αλλά πάντα πίστευα ότι η Ρούνι, αυτό το στρουμπουλό θηλυκό ελληνικό ποιμενικό (a.k.a τσοπανόσκυλο) που πήρε το όνομα της από γνωστό ποδοσφαιριστή, ήταν το γούρι μου. ‘Γούρι’ ίσως να μην είναι σωστή λέξη, αλλά ορισμένα πλάσματα με την αγάπη και την αφοσίωση τους μπορούν να φέρουν χαμόγελα και να δημιουργήσουν μια πιο όμορφη ζωή σε κάθε σπίτι. Σε μια εποχή που οι αγκαλιές και οι κάθε είδους επαφής απαγορεύονται και τρομάζουν, η Ρούνι ήρθε από το πατρικό μου ‘δανεική’ με οψιόν μόνιμης μεταγραφής και σήμερα αρκείται στο να παίζει τον αγαπημένο της ρόλο, να γίνεται το καμουφλάζ της μοκέτας. Σε άλλα νέα, κόλλησα με το υπέρ-trash ριάλιτι ‘Love is Blind’ που παίζεται στο Netflix και δέχτηκα ένα ξαφνικό, ποιοτικό live παίξιμο του ‘Interzone’ των Joy Division από την 19χρονη γειτόνισσά του από πάνω ορόφου, η οποία ύστερα από πέντε χρόνια προβών, έμαθε επιτέλους ντραμς. Ζω σε μια πολυκατοικία που κανείς δεν είναι βαρετός, το μόνο σίγουρο.

Το έριξε στα sudoku η Νίκη Μπάκουλη

Δεν ξέρω τι άνθρωπος είσαι, αλλά αν ανήκεις έστω στους ελαφρώς αντιδραστικούς (και δεν εννοώ στους ρακετίρς του σαββατοκύριακου που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα), θα ‘χεις σκεφτεί ήδη περί τα 50 πράγματα που θα ήθελες να αγοράσεις -αλλά δεν γίνεται, γιατί τα καταστήματα είναι κλειστά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (το window shopping στον καιρό του κορονοϊού που δεν απαιτεί χρήματα) ‘έφαγα’ ένα ποιοτικό δίωρο το Σάββατο -αναζητώντας έπιπλα. Έβαλα αυτά που ήθελα στο ‘καλάθι και μετά πάτησα το “Χ” και ‘έκλεισα’ το ‘παράθυρο’. Υγεία να υπάρχει και θα τα αγοράσω -κάποτε. Μετά το ‘έριξα’ στα sudoku, ώστε να συντηρήσω την αίσθηση πως δεν έχει ‘καεί’ πλήρως ο εγκέφαλος μου, βρήκα καθηγητή ιταλικών online και δάσκαλο urban dance (μη τα ξαναλέμε, θα γίνω χορεύτρια) μέσω Skype. Κατά τα άλλα, μίλησα με μια φίλη στην Αγγλία, όπου ο Τζόνσον αποφάσισε -επιτέλους- να αναγνωρίσει την πανδημία (ένα από τα ενδιαφέροντα που έμαθα ήταν πως εκεί, από την αρχή μπήκε όριο αριθμού προϊόντων που μπορούσε να αγοράσει ο καθένας από τα super market), έκανα μια ‘διαστημική’ βόλτα με τη Μυσιρλού, στην οποία μέτρησα άπειρα γάντια πεταμένα στο δρόμο, είδα παρέες να απολαμβάνουν τον καφέ και τον ήλιο στα τραπέζια ΚΛΕΙΣΤΩΝ καφέ και τα παιδιά τους να παίζουν στο πάρκο (‘τι να κάνουμε; Να κλειστούμε μέσα;’) και πήρα καφέ και φαγητό από επιχειρήσεις φίλων -γιατί κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτοί. Προφανώς και ‘έλουσα’ με αντισηπτικό τις συσκευασίες. Tην Κυριακή, κατά την προσφιλή μου συνήθεια (είμαι οπαδός του ‘είναι ΟΚ να βαριέσαι’) ‘πιάστηκα’ να κάθομαι στον καναπέ, ‘αγκαλιά’ με το Netflix. ‘Πιάστηκαν’ και τα σαγόνια μου από το φαγητό. Όταν ήλθε το αναπόφευκτο (lockdown) κοίταξα με μεγαλύτερη αγάπη τα σκυλιά μου. Σου ομολογώ ότι προβληματίστηκα με τη σκέψη αυτών που θα σκεφτούν να πάρουν κατοικίδιο (προκειμένου να βγαίνουν από το σπίτι) και όταν πια δεν θα τους είναι χρήσιμο θα τον παρατήσουν και έμαθα πως στην Ιταλία είχαν ξεκινήσει τις σχετικές ενοικιάσεις, πριν βάλει τέλος η κυβέρνηση στο project (πλέον υπάρχει οδηγία για βόλτες έως 200 μέτρων). Αισθάνθηκα τεράστια οργή. Αποφάσισα να τη διαχειριστώ -γιατί δεν θα με τρελάνεις εμένα, εσύ. ‘Έφτιαξα’ και το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας, ‘σώζοντας’ videos με tutorials από πυγμαχία έως φωνητική (δηλαδή, απορώ με αυτούς που λένε ‘δεν έχω τι να κάνω’) και η ζωή συνεχίζεται.

Ο Μπρούνο του Χρήστου Δεμέτη

Αγαπητό ημερολόγιο καραντίνας νομίζω πως πλέον πρέπει να λέγεσαι ημερολόγιο απαγόρευσης άσκοπης κυκλοφορίας. Οπότε έτσι θα σε λέω. Πάμε λοιπόν.
Αγαπητό ημερολόγιο απαγόρευσης άσκοπης κυκλοφορίας χθες είχα στο μυαλό μου τον Μπρούνο. Δηλαδή κάθε μέρα τον έχω, αλλά χθες βράδυ τον είχα λίγο πιο πολύ. Για να εξηγηθούμε, ο Μπρούνο είναι το σετεράκι της οικογένειας. Ζει μόνιμα στο πατρικό μου στον Νέο Κόσμο και τελευταία λόγω καραντίνας δεν μπορώ να τον βλέπω όσο θα ήθελα. Και εκείνον και τους γονείς μου. Αυτή η μικρή απόσταση που χωρίζει Ζωγράφου και Νέο Κόσμο , μεγαλώνει από τις συνθήκες και οι συνθήκες προσδιορίζουν το πώς αντιλαμβάνεσαι εν τέλει τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής.

Αγαπητό ημερολόγιο απαγόρευσης άσκοπης κυκλοφορίας ξέρω τι σκέφτεσαι αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις. Όχι δεν θα ήθελα να είχα εδώ τον Μπρούνο για να τον βγάζω βόλτα δέκα φορές τη μέρα, οι βόλτες άλλωστε δε του λείπουν. Σκέφτομαι τον Μπρούνο λίγο περισσότερο, γιατί αυτές τις άγριες ημέρες θα ήθελα να ήμουν ο Μπρούνο.

Να με απασχολούν πράγματα τύπου: πότε θα φάω, πότε θα ξαναφάω, αυτός γιατί δε με χαιδευει, πότε θα μου πετάξουν το μπαλάκι, να κοιμάμαι στον καναπέ του σαλονιού δέκα ώρες την ημέρα και να κάνω τον φύλακα τη νύχτα στη βεράντα κι όταν αργούν να με ταΐσουν στις 14.00 το μεσημέρι να ξυπνάω το αφεντικό μου γιατί για δύο πράγματα προορίζομαι στη ζωή. Να τρώω και να με χαϊδεύουν. Και να μυρίζω καμιά φουντωτή σκυλίτσα το πρωί στο πάρκο. Τέτοια πράγματα που λες, αγαπητό ημερολόγιο απαγόρευσης άσκοπης κυκλοφορίας.
Κοίτα, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, θα ήθελα να ήμουν μόνιμα ο Μπρούνο.

ΥΓ. Μην είστε μαλάκες. Να αγαπάτε τα κατοικίδιά σας όλες τις μέρες του χρόνου, όχι μόνο στην ανάγκη. Όπως σας αγαπάνε άδολα κι αυτά.

Συνεχίζει να βλέπει ‘Βέρα στο δεξί’ ο Σταύρος Καραΐνδρος

Η Ρεγγίνα με τον Στράτο τσακώθηκαν για ένα πιάτο μακαρόνια. Εικόνα από το μέλλον, ίσως. Το Σαββατοκύριακο το πρόγραμμα ήταν ίδιο, δηλαδή καμία έξοδος από το σπίτι. Μόνο για να πετάξω τα σκουπίδια, μιλάμε για ξεφάντωμα. Άπαντες τηρούμε την καραντίνα, τα παζλ αρχίζουν να εξαντλούνται. Ο μικρός δεν ήθελε ούτε που να τα βλέπει, τις τελευταίες μέρες τα αγάπησε ξαφνικά, τώρα θέλει να φτιάξουμε ένα με 200 κομμάτια. Το σχολείο εξακολουθεί να μη του λείπει, ταράχτηκε όταν τον ενημέρωσα ότι θα αρχίσουν τα εξ αποστάσεως μαθήματα. Το βασικό είναι αυτό τούτες τις μέρες: τα παιδιά. Ρωτάνε, ανυπομονούν, θέλουν να μάθουν, φοβούνται. Η ερώτηση ‘εσύ και η μαμά θα πεθάνετε από τον κορωνοϊό;’ είναι η λογική αντίδραση, θα έρθει. Εμάς ήρθε περίπου μία εβδομάδα μετά την καραντίνα. Η συζήτηση κάνει καλό, η εξήγηση του προβλήματος όσο πιο απλά γίνεται. Μη το βάλετε σε γυάλα, μην τα αφήνετε έξω από όλο αυτό. Στο τέλος της ημέρας να σκέφτεστε ότι μετά από χρόνια, όταν θα διηγούνται στα παιδιά τους τι έζησαν, δεν θέλετε να λένε ότι ήταν μέσα σε ένα σπίτι με τρομοκρατημένους γονείς. Κατά τα λοιπά, η Ρεγγίνα του ψήνει το ψάρι στα χείλη του Στράτου. Γυναίκες…

Emma και πέννες με πέστο για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Και ‘Emma.’ και ‘Dark Waters’ και ‘Invisible Man’. Τα είχα δει ξανά, αλλά με παρέα είχαν άλλη γλύκα. Το πρώτο ένα ζαχαρωτό, το δεύτερο η πιο άδικα εξαφανισμένη ταινία του 2019, το τρίτο τέλειο θρίλερ που έτσι όπως το πάμε μπορεί να καταλήξει και το θρίλερ της χρονιάς (αν δεν κυκλοφορήσουν όλα τα υπόλοιπα που έπονται). Ο μαραθώνιος ‘Lost’ συνεχίζεται επίσης και μάλλον έπεισα και μία φίλη να τον κάνει κι αυτή μαζί μας από μακριά. Όλα αυτά τα συνόδευσαν αυτοσχέδια burgers, σουβλάκια, πέννες με πέστο και ομελέτα με γαλοπούλα, πιπεριές και μοτσαρέλα. Ενδιάμεσα παρεμβλήθηκαν και ιντερνετικά καφεδάκια με φίλους και φίλες, τα οποία σιγά-σιγά καθιερώνονται.

Ψηφιακό House Party και μαγικό χαρτάκι, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Eίδαμε 2 σειρές από την Παρασκευή, το Feel Good και το Self Made, αμφότερα στο Netflix, μπήκα στην τρίτη σεζόν του Brooklyn Nine Nine, αλλά γενικά δεν έχω παράπονο. Και για περπάτημα πήγαμε, και σούπερ μάρκετ με κάρτα εισόδου το Σάββατο πήγαμε και χθες έκανα και πάρτυ. Κατεβάσαμε με τους κολλητούς μου το House Party, ένα app στο κινητό και όλοι μαζί με κάμερες τα είπ(ι)αμε. Κάποιοι είχαν αφήσει μουστάκι, άλλοι ήταν με το μωρό στην αγκαλιά τους, σημασία έχει ότι ήμασταν όλοι εκεί. Σήμερα ο ένας έχει και γενέθλια, οπότε το βράδυ έχουμε ραντεβού για παρτάρα, ήρθε η ώρα να βάλω πουκάμισο και από κάτω πιτζάμα. Αύριο ίσως αργήσω να ξυπνήσω, το λέω από τώρα ε.

Δεν έχει τέλος η κατηφόρα για τον Κώστα Μανιάτη

Τι να λέμε, αυτά θα λέμε; Δεν έχει τέλος η κατηφόρα, φτάνεις στην άκρη και γίνεται ακόμα πιο απότομη. Σήμερα έπαιρνα με βιντεοκλήση ανυποψίαστους ανθρώπους και τους έπαιζα με την κιθάρα την ‘Καραμέλα’ της Φουρέιρα και το ‘Μην Αντιστέκεσαι’ του Ρουβά. Το σήκωναν ή το άνοιγαν -δεν ξέρω πώς το λεμε σε αυτήν την περίπτωση- τους κοίταζα ανέκφραστος, με κοίταζαν, έλεγαν “τι θέλεις;” και εμφάνιζα ξαφνικά και απροειδοποίητα την κιθάρα, την οποία είχα εντέχνως κρύψει προηγουμένως, και τους έπαιζα. Την εμφάνιζα τόσο ξαφνικά που έλαμπε σαν μαχαίρι ασσασίνου μέσα στη νύχτα, δολοφονώντας ύπουλα οποιαδήποτε υποψία μελωδίας. Δύσκολη μέρα γενικά.

Με το Better Call Saul ο Ευθύμιος Σαββάκης

Θεωρώ το Breaking Bad μία από τις καλύτερες σειρές που έχω δει ποτέ. Παίζει να είναι και η καλύτερη. Ένα αυθεντικό δώρο του θεού στον άνθρωπο, μετά τη φωτιά και το ίντερνετ. Το τελείωσα σε μία εβδομάδα πρόπερσι (με κάποια καθυστέρηση θα έλεγες), περίμενα ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ το φετινό «El Camino», απογοητεύτηκα πλήρως (μία πραγματική κακοποίηση του έπους που είχαμε ζήσει, σόρρυ NETFLIX), οπότε είχα αρνητική (προ)διάθεση και απέναντι στο «Better Call Saul». Σπάνια, άλλωστε, ένα spin off είναι αντίστοιχο του μύθου από το οποίο έχει φτιαχτεί. ΚΙ ΟΜΩΣ. Το Better Call Saul είναι αυτό ακριβώς το πράγμα. Σπάνιο. Εξαιρετικές ερμηνείες (ο Bob Odenkirk ως Jimmy McGill είναι ο πρώτος δικηγόρος που θέλεις να πάρεις τηλέφωνο. Προτού καν σκεφτείς την παρανομία), φοβερή πλοκή (τέτοιες ανατροπές ούτε στις χρυσές εποχές της Β’ Εθνικής) και εκείνη η υπέροχη, ατμοσφαιρική, ψυχεδελική κιτρινίλα ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕ από τις περιπέτειες του ΘΕΟΥ WalterWhite. ΕΠΟΣ.

Μπιρίμπα η λυτρωτική για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Είναι λίγες οι περιστάσεις στις οποίες παίζουμε μπιρίμπα σε αυτό το σπίτι αλλά να που αυτός ο εγκλεισμός λειτούργησε υπέρ της τράπουλας. Ψήθηκε και ο μεγάλος υιός με το παιχνίδι και κάπου εκεί αρχίσαμε να μετράμε πόντους και να παλεύουμε για το ποιος θα πάρει το μπιριμπάκι. Θα μου πεις, τόσες δημιουργικές ασχολίες υπάρχουν στον κόσμο, αυτό βρήκαμε για να απασχολήσουμε εαυτούς; Δεν θέλω bullying γιατί τις προάλλες έγραψε για παζλ. Οπότε πριν σηκώσετε το δάχτυλο να κατηγορήσετε που σέρνουμε τη φαμίλια στη χαρτοπαιξία, μετρήστε λίγο πόσες ώρες περάσατε μπροστά από μία οθόνη και τότε τα χαρτιά και η στρατηγική σκέψη που απαιτεί ένα τέτοιο παιχνίδι ίσως σας μοιάσουν με όαση.

Άνοιξε το καλό μπουκάλι κρασί η Ναστάζια Καπέλλα

Εκείνο το καλό μπουκάλι που φυλάς για την ιδιαίτερη περίσταση, εγώ το είχα πάρει σε ένα wine tasting και το φυλούσα ήδη 4 χρόνια. Ε, το Σάββατο ήρθε η ώρα του. Αν όχι τώρα, τότε πότε; Πήρα και κατσικίσιο τυρί, και ένα άλλο καλό πικάντικο, και λόνζα Ευρυτανίας, και προσούτο, και τσάτνι από σύκο, και τα πέρασα καλύτερα και από ό,τι θα πέρναγα αν η ζωή ήταν κανονική και πήγαινα σε wine tasting (#κλαίει). Κατά τα άλλα, συνέχισα το ‘Πόλεμος και Ειρήνη’ του Τολστόι (είμαι μόνο στη σελίδα 125 και έχω γράψει τρεις σελίδες με ρώσικα ονόματα, για να θυμάμαι ποιος είναι ποιος) και ξεκίνησα το ‘The Wire’.

Τοp Boy και μια βόλτα με το αμάξι ο Νίκος Σταματίνης

Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι δεδομένα. Όπως το να ψάχνουμε ανελέητα ποια σειρά να δούμε. Είδαμε τελικά το Top Boy και είχα καιρό να ενθουσιαστώ με σειρά. Μπράβο. Κατά τα άλλα έφαγα μια μικρή φρική από την απόλυτη ησυχία στους δρόμους το σαββατόβραδο. Η φρίκη ίσως ήταν και λίγο παρανοϊκή γιατί δεν είναι ότι το Σάββατο στις 5 το πρωί όλοι είναι έξω στις γειτονιές να χορέψουν συρτάκι.

Έκανα μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Καλά ήταν. Περίμενα τουλάχιστον να βγουν τα φαντάσματα του ‘Spirited Away’ αλλά ούτε αυτό. Μόνο ένας ταξιτζής που έβγαζε φώτο την πλατεία Μοναστηρακίου. Καλά να είναι ο άνθρωπος να βλέπει τις στραβές φώτο που έβγαλε με τα εγγόνια του. Σήμερα Δευτέρα ξύπνησα με νοσταλγία για το γραφείο. Το πράγμα παίρνει την κατηφόρα.