Τα 10 αυτοκίνητα που σημάδεψαν τα ‘90s

Η εισαγωγή θα είναι μικρή. Όπως τότε το ενδιαφέρον για καταναλώσεις, ρύπους και λοιπά φλωρέ που πλέον διατυμπανίζονται πρώτα – πρώτα στις μπροσούρες των πωλητών. Στα ’90s η αυτοκίνηση ήταν πολύ διαφορετική και όλοι εμείς που σιγά-σιγά μεγαλώνουμε κι ας θέλουμε να νομίζουμε πως είμαστε ακόμα μικροί, το ξέρουμε καλά.

Σήμερα, το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν κάθεσαι πίσω από το τιμόνι, είναι να συνδέσεις το κινητό σου, μετά ρυθμίζεις το σύστημα πλοήγησης και σιγά-σιγά ολοκληρώνεις μία μίνι τεχνολογική ιεροτελεστία που θα σου επιτρέψει μετά, σε δεύτερο πλέον χρόνο, να πατήσεις γκάζι. Τότε δεν είχες κινητό κι ακόμα κι αν είχες δεν ήξερες που το είχες αφήσει. Έψαχνες προορισμούς driven by instinct  και το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να υπάρχει βενζίνη στο ρεζερβουάρ – ήταν και φθηνή, άλλωστε.

Και ξεκινούσες. Χωρίς απαραίτητα να ξέρεις που πας. Απλά για βόλτα. Για μία ακόμα από τις ανέμελες τσάρκες που τόσο βάναυσα μας έχουν πια στερήσει.

Τι οδηγούσαμε, όμως, σ’ εκείνες τις βόλτες; Ποια ‘γυμνά’ από τεχνολογικά βοηθήματα αλλά γεμάτα συναίσθημα αυτοκίνητα μας πήγαιναν στην παραλία με τους κολλητούς; Ή στα ήσυχα μέρη στους λόφους γύρω από την πόλη, με θέα στα φώτα, παρέα με τα πρώτα αμόρε, ή στα λιμανάκια, για να δούμε από κοντά το μεταμεσονύκτιο σούσουρο;

Ποια  αυτοκίνητα περνούσαν δίπλα μας και λέγαμε: «Αυτό θα είναι το επόμενό μου αμάξι»; Αυτά τα μοντέλα θα θυμηθούμε μαζί σήμερα. Τα 10 οχήματα που έζησαν πλάι μας εκείνη τη δεκαετία. Άσχημα, όμορφα, πρακτικά, επικίνδυνα, τα πάντα όλα. Ξεχάστε, λοιπόν, supercars και λοιπά συναφή: τούτο το κείμενο είναι αφιερωμένο στα αυτοκίνητα που οδηγούσε η παρέα μας στα ‘90s!

Peugeot 106 Rallye

Λίγα αυτοκίνητα έχουν αγαπηθεί όσο το μικρό σπορ Γαλλάκι. Μικρή ρουκέτα που ζύγιζε κάτω από τόνο και εκτοξευόταν χάρη στον 1300άρη κινητήρα (προτού ανέβει στα 1.6). ‘Πυροβολούσε’ επιτρέποντας στον -πάντα- νεαρό οδηγό να νιώσει ραλιάρης. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ιδανικό για να σκαρφαλώνει κανείς στην Πάρνηθα και να νιώθει Ari Vatanen, αφού στις κλειστές διαδρομές δεν παιζόταν, για να κάνει σφήνες μέσα στην κίνηση ρίχνοντας στο κεφάλι στον βουτυρομπεμπέ με τη Mercedes του μπαμπά, αλλά και για να φάει το κεφάλι του αν δεν πάρει άριστα στα ταχύρυθμα μαθήματα του ‘πώς να οδηγείτε πέρα από τις δικές σας δυνατότητες και τις δυνατότητες του αυτοκινήτου σας’.

Citroen Saxo VTS

Άλλο ένα γαλλικό mini-GTI, ίσως με πιο ‘επιθετικό’ σουλούπι από το Rallye και με παρόμοιο κινητήρα, επιδόσεις, προσανατολισμό. Και τιμή, φυσικά. Αυτά τα δύο μοντέλα εναλλάσσονταν στις καρδιές της πιτσιρικαρίας της εποχής και όργωναν τα βράδια τα λιμανάκια και άλλα σημεία που προσφέρονταν για κόντρες. Με σφιχτές αναρτήσεις από τη μαμά αλλά και με δυνατότητα εξατομίκευσης, αφού κάπου εκεί ξεκίνησε η μόδα της ‘μετατροπής’. Είτε αυτή αφορούσε μία εξωφρενικά  παράταιρη πίσω αεροτομή, είτε επεμβάσεις ουσίας που ανέβασαν τη δυναμική του μοντέλου που παραπάνω από τις προδιαγραφές του πλαισίου του. Δεν είναι τυχαίο πως αυτά τα δύο μοντέλα τα είδαμε να χρησιμοποιούνται κατά κόρον και σε αγώνες – διάολε, μερικά τρέχουν ακόμα και σήμερα! Με ένα roll cage και μπάκετ καθίσματα, έφευγες για ανάβαση!

Fiat Punto GT

Το ιταλικό αντίπαλο δέος, το μοντέλο που συμπλήρωνε τη μαγική γκαζοτριπλέτα των ‘90s. Μας συστήθηκε σε τρεις γενιές που διέφεραν στις… λεπτομέρειες αλλά διαφοροποιούνταν αισθητά από τον γαλλικό ανταγωνισμό. Με μεγαλύτερους χώρους και ίσως μεγαλύτερα περιθώρια επεμβάσεων. Εννέα στα δέκα ήταν χαμηλωμένα και είχαν δεχθεί τη συνήθη βελτίωση σε πρόγραμμα-φίλτρο-εξάτμιση. Η τουρμπίνα κάτω από το καπό γινόταν ο καλύτερός σου φίλος και το βλέμμα σου όταν πατούσες γκάζι, ενίοτε άφηνε το barόμετρο του Turbo για να βλέπει το δρόμο. Στη ευθεία ήταν πύραυλος, στις στροφές ήθελε κότσια. Είχε, όμως, φανατικό κοινό.

Nissan Sunny

Δεν ήταν το γρηγορότερο, σε καμία περίπτωση δεν ήταν το ομορφότερο, αλλά οι περισσότεροι από εσάς είμαι σίγουρος ότι έχετε αναμνήσεις από δαύτο. Αν στα ‘90s υπήρχε ο θεσμός ‘Ελληνικό Αυτοκίνητο της Χρονιάς’ είναι δεδομένο πως το Nissan Sunny θα είχε χτίσει αυτοκρατορία. Προσιτό οικονομικά και τίμιο σε λειτουργία και αξιοπιστία, τότε κατασκευαζόταν στο εργοστάσιο της ιαπωνικής μάρκας στο Βόλο – ναι αγαπητοί μου 20άρηδες, εκείνη την εποχή υπήρχε γραμμή παραγωγής στην Ελλάδα, όσο διεστραμμένα παράξενο μπορεί να φαντάζει σήμερα κάτι τέτοιο. Έτσι, λοιπόν, μιας και τα Sunny στην πόλη ήταν περισσότερα από τα περίπτερα, πόσοι ανάμεσά μας έκαναν τις πρώτες τους βόλτες οδηγώντας το Sunny του μπαμπά;

Honda CRX

Ας γυρίσουμε πάλι στο συναίσθημα. Αυτό που σε πλημμύριζε όταν άκουγες το τραγούδι του 1600άρη VTEC που έδινε ώθηση στο μεγαλύτερο από τα δημοφιλή της εποχής αλλά και πιο γουστόζικο Honda CRX. Δεν υπήρχαν πολλά τέτοια – ήταν περισσότερο φτιαγμένο για να τα βάζει με πιο μεγάλους παίκτες, άλλωστε, παρά για να παίζει με τα μικρά GTI. Συνδύαζε ιδανικά το μοντέρνο για την εποχή σουλούπι με τη διαχρονική ιαπωνική μηχανολογική υπεροχή.

Toyota Celica

Το θρυλικό όνομα Celica πρωταγωνιστούσε στον κόσμο της αυτοκίνησης από το 1970 έως και το 2006, με συνολικά τρεις γενιές να ‘πατούν’ στη δεκαετία του ‘90. Αρχικά η 5η γενιά που ουσιαστικά αποτέλεσε και σχεδιαστικό ορόσημο για την εποχή, με τη GT-4 να είναι η πλέον σπορ επιλογή στην κατηγορία, με χαρακτηριστικά τα αναδιπλούμενα φώτα. Μπορεί αυτά να καταργήθηκαν στην έκτη γενιά (1994-1999), αλλά δεν έκλεψαν τίποτα από τον σπορ χαρακτήρα του ιαπωνικού μοντέλου που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους Έλληνες που το άντεχε το πορτοφόλι τους. Φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει με τον ‘Ιάπωνα’, τα Celica ήταν σκυλιά και διόλου τυχαία βλέπεις ακόμα και σήμερα πολλά να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Από τα χέρια μου πέρασε η τελευταία γενιά, αλλά αυτό θα είναι κεφάλαιο για αφιέρωμα στα ‘00s.

Mazda MX-5

Ειδικά εκείνη την εποχή, τα άνευ ουρανού πάνω από τα κεφάλια μας οχήματα δεν ήταν πολλά και αφορούσαν κυρίως μεγαλύτερες τσέπες και ηλικίες (αξέχαστο το άσμα «πάμε για κάνα καφέ, μπες μες το καμπριολέ»). Υπήρχε, όμως, ένα που έκλεβε καρδιές:  το μάχιμο και ακαταμάχητο Mazda MX-5. Σε πολλές παρέες υπήρχε ένας τυχερός που το είχε αγοράσει, εξασφαλίζοντας έτσι a priori πως στις δικές του τσάρκες τα πίσω καθίσματα θα ήταν (αν ήθελε) γεμάτα κορίτσια. Πριν οδηγήσουμε κι εμείς μια πισωκούνα, βέβαια, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί επέμενε να ρίχνει πόρτα στις κοπέλες και προτιμούσε να πατάει γκάζι μόνος του. Άλλο, βλέπεις, το φλερτ με μία όμορφη πιτσιρίκα, άλλο με την ‘αφέντρα’ που ακούει στο όνομα υπέρ-στροφή! Το ιαπωνικό roadster, λοιπόν, έκλεψε καρδιές από την πρώτη του κιόλας γενιά και στα σκλαβοπάζαρα της αυτοκίνησης μπορεί να το εντοπίσεις να τις πουλάει ακόμα. Διαχρονικό όσο πάει, έχει, ίσως, το πιο φανατικό κοινό!

Lancia Delta HF Integrale

Μπορεί η Lancia Delta να ‘γεννήθηκε’ αρκετά νωρίτερα, αλλά την HF Integrale τη θαυμάζαμε στους ελληνικούς δρόμους στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στα λίγα κομμάτια που κυκλοφορούσαν. Παράλληλα, τη βλέπαμε στα ράλι και μέναμε με ανοιχτό το στόμα. Δεν το κρύβω, η δική μου ονείρωξη σε τέσσερις τροχούς από εκείνη την εποχή ήταν αυτό το συγκλονιστικό αυτοκίνητο. Αδιαφορούσε επιδεικτικά αν έβλεπε κάγκουρα της εποχής στο πλάι της και ως γνήσια ιταλίδα, επιδείκνυε προκλητικά τη φινέτσα της, αποκαλύπτοντας μόνο μία ανεπαίσθητη πινελιά της αγωνιστικής αύρας που έκρυβε μέσα της. Τα υπόλοιπα τα φύλαγε για τον ‘καλό της’. Τετρακίνητη και φουριόζα χάρη στο δίλιτρο υπέρ-τροφοδοτούμενο κινητήρα της που χάριζε 185 άλογα στις 5.300 στροφές/λεπτό και 304 Nm ροπής στις 3.500, σε κάθε της αναβάθμιση απορροφούσε στο DNA της όσα η Lancia μάθαινε από την αγωνιστική της εμπλοκή.

Hyundai Atos

Πάνω που σας έφτιαξα, ήρθε η ώρα να σας προσγειώσω ανώμαλα. Το Hyundai Atos ‘γεννήθηκε’ το 1997 και πριν φύγει η δεκαετία, είχε ηγηθεί της πραγματικής κορεάτικης απόβασης στη χώρα μας. Δεν προσέφερε την παραμικρή συγκίνηση. Αντίθετα, το μοναδικό συναίσθημα που γεννούσε ήταν αυτό της απέχθειας λόγω του αλλοπρόσαλλου, ψηλού και στενού σουλουπιού του. Δεν θα μπορούσε, όμως, να λείπει από τη λίστα των αυτοκινήτων που σημάδεψαν τα δικά μας ‘90s, γιατί όποιος πήγαινε διακοπές σε νησί και δεν είχε δίπλωμα για μηχανάκι, νοίκιαζε το συγκεκριμένο μοντέλο. Όλη η παρέα και όλα τα μπαγκάζια μέσα και καλό καλοκαίρι!

Peugeot 206

Γιατί έτσι. Δεν είχε τίποτα το ξεχωριστό, απλά ήταν το δικό μου πρώτο αυτοκίνητο, κάπου στα τέλη των ‘90s. Το 206 ήταν μια ωδή στην καμπύλη και ήταν όμορφο, ειδικά με την ηλιοροφή που τότε έκανε τη διαφορά. Τα πρώτα χρόνια δεν κυκλοφορούσε και πολύ (στην πορεία γεμίσαμε), ενώ το κυριότερο ατού του ήταν πως ήταν ‘τίμιο’! Το ανέβασα σε Ακροπολικές ειδικές διαδρομές, φορτωμένο μάλιστα με κόσμο. Το έκανα αμέτρητα Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα να πηγαίνει άνω της τελικής του, το ταλαιπώρησα σε αστικό τοπίο και, δυστυχώς, μου το έβαζαν και συχνά σημάδι. Αλλά αυτό εκεί, άτρωτο σαν το ‘Κυνηγόσκυλο’ στο Game of Thrones. Χτυπημένο αλλά ποτέ νικημένο. Αμφιλεγόμενο μοντέλο σε κάθε περίπτωση. Για κάποιους ήταν παγερά αδιάφορο, για μένα υπήρξε η πρώτη (οδηγική) αγάπη!

Υ.Γ. Όπως συμβαίνει πάντα με τα υποκειμενικά Top10, από τη λίστα σίγουρα θα απουσιάζουν πολλά μοντέλα της δικής σας επιλογής / γενιάς / γούστου / παρέας: Alfisti, ιδιοκτήτες των πρώτων Focus, τυχεροί με τα Impreza ή τα Evo, περιμένουμε με ενδιαφέρον τη δική σας ιστορία στα σχόλια του άρθρου…