Τα 13 καλύτερα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει

H δουλειά του δημοσιογράφου γενικότερα και του συντάκτη αγώνων και αυτοκινήτου ειδικότερα, έχει μία μακρά λίστα από αρνητικά. Δεν υπάρχει ούτε υποψία ωραρίου, δεν υπάρχει Σαββατοκύριακο ξάπλας, δεν μπορείς να περάσεις ούτε μία ώρα μακριά από εμβέλεια wi-fi, δεν παίρνεις ποτέ πραγματικά άδεια το καλοκαίρι, δεν έχεις αργίες, απεργίες, αναρρωτικές, το οκτάωρο φαντάζει ρεπό, περισσότερες ώρες οδηγείς παρά κοιμάσαι, ταξιδεύεις υπερβολικά πολύ (χωρίς το ταξίδι αυτό να περιλαμβάνει ούτε ψήγματα τουρισμού) και αρκετά άλλα που κινούνται στο ίδιο μήκος γκρίνιας.

Όμως υπάρχουν κάποιες, λίγες στιγμές, που δίνουν νόημα σε όλα τα παραπάνω. Που μηδενίζουν το μυαλό σου πατώντας delete σε κάθε πήξιμο που έχει προηγηθεί/ακολουθεί. Κάποιες σπάνιες περιπτώσεις που βάζεις χέρι σε αυτοκίνητα που κανονικά θα είχες ταπετσαρία στην οθόνη του υπολογιστή σου. Κάποιες ευλογημένες μέρες που σε κάνουν να νιώθεις βασιλιάς πάνω σε τέσσερις ρόδες, άρχοντας ενός κόσμου όπου ο χρόνος μετριέται σε δευτερόλεπτα επιτάχυνσης και χιλιόμετρα ανά ώρα. Ένας κόσμος που φαντάζει παραδεισένιος αλλά λόγω της εισαγωγής, στην πραγματικότητα είναι απλά ένας γλυκός όρος στο άνευ εξόδου και επιστροφής συμβόλαιο με τον Βελζεβούλ.

Κοιτάζω ξανά τη λίστα προτού αρχίσω να ξεδιπλώνω κάθε ανάμνηση ξεχωριστά. Σκέφτομαι πως πούλησα την ψυχή μου όσο-όσο, ίσως αφελέστατα βιαστικά, δίχως σκέψη, χωρίς καν να διαβάσω τα μικρά γράμματα του συμβολαίου. Χαμογελώ. Κορόιδο σε έπιασα μπουμπούνα διάβολε, κορόιδο σε έπιασα. Και πατάω ξανά το γκάζι…

Ακολουθούν λοιπόν 13 λόγοι να με βρίσεις – μη το κάνεις, με κυνηγάει καιρό ο αρχισυντάκτης μου να γράψουμε ένα τέτοιο κείμενο. Με εμπειρίες 16 χρόνων εκπροσωπώντας διάφορα μέσα, οι 9 με επιβατικά οχήματα κάθε τσέπης και όρεξης, οι 4 με αγωνιστικά. Here it goes…

#13 MINI JCW

Πριν μπούμε στα νερά των supercars, υπάρχει ένα μοντέλο που αν θες να απολαύσεις οδήγηση, αν θες να νιώσεις go-kart feeling, φωνάζει «παρών». Ο λόγος για το MINI John Cooper Works που εφοδιάζεται με 1600άρη Turbo κινητήρα που βγάζει 218 άλογα και 26.5 kgm ροπής (28,5 με λειτουργία overboost). Τα 0-100 έρχονται σε 6.3 δευτερόλεπτα ενώ η τελική του ξεπερνάει τα 242 χιλιόμετρα την ώρα. Το οδήγησα στη Μαγιόρκα, οργώνοντας τις φιδίσιες διαδρομές στη βόρειο-δυτική πλευρά του νησιού. Αν έχετε «περπατήσει» τούτα τα μέρη με αυτοκίνητο, ξέρετε καλά πως ο συνδυασμός ποιοτικής ασφάλτου και καλά στημένου αυτοκινήτου μπορεί να χαρίσει χαμόγελα. Αυτά εξελίχθηκαν σε «φάτσα Τζόκερ» όταν μπήκαμε για μερικούς γύρους στην Renn Arena. Μία μικρή αλλά ενδιαφέρουσα πίστα, όπου προσπαθούσα να ακολουθήσω έναν έμπειρο οδηγό με αγωνιστικό MINI Challenge. Η εντυπωσιακή επιτάχυνση και η αποτελεσματική επιβράδυνση ήταν ατού, όμως εκεί που πραγματικά ένιωθε στα νερά του το JWC, ήταν στα σφιχτά κομμάτια με συνεχείς αλλαγές κατεύθυνσης. Το πιο οικονομικό toy for boy της λίστας.

#12 BMW i8

H μοναδική plug-in επιλογή στη λίστα, το πιο σπορ της σειράς «i» της BMW, το κοντινό μέλλον της αυτοκίνησης με ερμηνεία του σήμερα. Φέρει τρεις κινητήρες, έναν μικρό τρικύλινδρο υπέρ- τροφοδοτούμενο βενζινοκινητήρα 1.5 lt και απόδοσης 231 PS που συνεργάζεται με δύο ηλεκτροκινητήρες. Ο μεγαλύτερος εκ των δύο δίνει 131 PS και κίνηση στον εμπρός άξονα ενώ ο μικρός φορτίζει τις μπαταρίες και είναι αρωγός στην επιτάχυνση. Τετρακίνητο, με δυνατότητα κίνησης σε stealth mode επί 20 χιλιόμετρα αν κινείσαι με ταχύτητα μέχρι τα 120 χιλιόμετρα την ώρα. Κι αν θες να πατήσεις, τότε το έργο αλλάζει αφού εκτός από τη ρύθμιση comfort, μπορείς να επιλέξεις eco pro και sport. Έκανα πολλά σπριντ στο πλαίσιο πρόσφατης αποστολής του newsauto.gr. Σε κάθε ένα από αυτά, δοκιμάζοντας την ολοένα αυξανόμενη απόδοση, τη διαφοροποίηση του ήχου που ξεκινούσε με το ηλεκτρικό σφύριγμα αλλά στη συνέχεια μάζευε πλάι του ροκ μπάντα με άγριες διαθέσεις, όσο πίεζα το i8. Γκάζι, στροφή στο όριο, ήχος, όλα είναι εκεί. Ποιος είπε πως η ηλεκτροκίνηση σκοτώνει τις οδηγικές συγκινήσεις;

#11 Porsche 911 Carrera RS 2.7

Το πιο παλιό μοντέλο της λίστας μας, τιμής ένεκεν και με καμάρι. Έχει πια σβήσει πάνω από 40 κεράκια αφού η συγκεκριμένη 911 έτρεξε στο Ράλι Σαφάρι του 1974 με οδηγό τον θρύλο Björn Waldegaard. Πριν δέκα χρόνια είχα βρεθεί στο Ράλι Γερμανίας, που είχε υποστηρικτικό event με τη συμμετοχή ιστορικών αυτοκινήτων που άφησαν εποχή. Δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη, σχεδόν απήγαγα τον κάτοχό της, Edgar Herrmann, για μία σύντομη βόλτα. Ειδικά σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο της λίστας, όλα είναι διαφορετικά. Αντί να ξαπλώνεις, κάθεσαι υπέρ-υψωμένα. Όλα είναι αναλογικά, το τιμόνι λεπτό, τοποθετημένο εκεί απλά για να κατευθύνει την έμπειρη γερμανίδα. Προφανώς μηχανικό κιβώτιο και όλα τόσο γυμνά. Αρχέγονα. Άλλωστε για να τερματίσεις ένα σαφάρι, χρειάζεσαι ‘σκυλί’, όχι προηγμένο PC. Με προβολείς ομίχλης και άλλα αξεσουάρ που έμειναν από εκείνες τις εποχές δόξας. Και τον 2.7lt κινητήρα όχι απλά να παραμένει ζωντανός αλλά και πρόθυμος να μου δείξει πως γίνονταν τα πράγματα προτού γεννηθώ.

#10 FERRARI 575M MARANELLO

Δίπορτο, διθέσιο grand tourer γεννημένο στο ‘πριγκιπάτο του Μαρανέλο’, την έδρα της Ferrari. Ξεκίνησε την εμπορική του πορεία το 2002, μου συστάθηκε σε όλο του το μεγαλείο τρία χρόνια μετά. Με φασαριόζο V12 κινητήρα χωρητικότητας 5.7 lt και απόδοσης 512 αλόγων, με τελική ταχύτητα που άγγιζε τα 325 χιλιόμετρα την ώρα. Δεν την πλησίασα αυτή, άλλα πράγματα κάναμε με την 575M αλλά όπως μαρτυρά και η φωτογραφία, αυτό δεν με χάλασε καθόλου. Σε επίσκεψή μου στην πίστα του Φιοράνο, το μοντέλο αυτό χρησιμοποιήθηκε για ασκήσεις διατήρησης ελέγχου σε δύσκολες συνθήκες. Με τη διαδρομή μουσκεμένη, έπρεπε βγαίνοντας από τη φουρκέτα της πίστας να βυθίσεις το δεξί πόδι στο πάτωμα. Δεν στο ζητούν κάθε μέρα αυτό! Μόνο που είχε και τυρί η φάκα. Όντας πισωκίνητη, η 575M έβγαζε κώλο πιο πολύ και από 18χρονη τουρίστρια στο Φαληράκι. Και εκεί, κάποιος έπρεπε να τη μαζέψει. Έκτοτε η συγκεκριμένη μέρα έχει χριστεί ως Σεϊτανίδεια ημέρα ανάποδου τιμονιού.

#9 PORSCHE CARRERA 911S

Η μετενσάρκωση της 911 για την οποία σας έλεγα νωρίτερα, επιδεικνύει πόσο έχει εξελιχθεί η εταιρεία από τη Στουτγάρδη και η αυτοκίνηση γενικότερα. Ένα τέκνο που διασταυρώνει τη θρυλική παράδοση του συγκεκριμένου μοντέλου που γεννήθηκε πριν από μισό αιώνα, με τα σύγχρονα θέλω από ένα σπορ αυτοκίνητο επιδόσεων. Εφοδιάζεται με V6 κινητήρα 3.8 λίτρων που χαρίζει 405 PS και συνδυάζεται αρμονικά με το άριστο PDK κιβώτιο χαρίζοντας εντυπωσιακή επιτάχυνση από μία Porsche που μπορεί να μεταμορφώνεται ανάλογα με τα θέλω σας. Είτε σε ένα σχεδόν καθημερινό αυτοκίνητο (θα πέσει φωτιά να με κάψει με αυτά που γράφω) που δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναμειγνύεται με τα θνητά αυτοκίνητα των γύρω σας μέσα στη πόλη, είτε σε ένα αυθεντικό sports car.

#8 FERRARI CALIFORNIA Τ

Η Ferrari California γεννήθηκε το 2008 αλλά έξι χρόνια μετά απέκτησε και turbo εκδοχή. Πράγμα που ουσιαστικά άλλαξε κεφάλαιο στην ιστορία της Ferrari καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή οι Ιταλοί παρέμεναν πιστοί στους ατμοσφαιρικούς κινητήρες. Αντ’ αυτών, έβαλαν ένα υπέρ-τροφοδοτούμενο V8 χωρητικότητας 3.9 lt και απόδοσης 560 αλόγων. Ίσως πάλι να σας φανεί ιερόσυλο αλλά παρά τις εντυπωσιακές ικανότητές του (0-100 σε 3.6 δλ), πρόκειται για ένα μοντέλο που όποιος έχει πολύ γεμάτο πορτοφόλι ώστε να το αποκτήσει, μπορεί να το χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του. Εύκολο στη χρήση αν προλάβεις να εξοικειωθείς με τις χωροταξικές διαφορές σε σχέση με τα συμβατικά επιβατικά, που αφορούν για παράδειγμα το που στο καλό βρίσκονται οι διακόπτες για τα φλας και τους υαλοκαθαριστήρες. Μέχρι και κεντρική οθόνη για όλες τις λειτουργίες infotainment έχει, αν και μεταξύ μας, η καλύτερη μουσική όταν οδηγείς ένα τέτοιο αυτοκίνητο, έρχεται από τα σωθικά του. Το οδήγησα στο Joshua Tree Park στο Παλμ Σπρινγκ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, πάλι σε αποστολή του newsauto. Και παρότι κινηθήκαμε ως κονβόι σε μαγευτικές διαδρομές, είχαμε τη δυνατότητα ανά διαστήματα να βαρύνει λίγο το δεξί μας πόδι, να θυμώσει λίγο ο ιταλικός Turbo, να νιώσουμε την καρδιά να χτυπά δυνατά. Αν και μόνο το να κάθεσαι πίσω από το τιμόνι που στο κέντρο του έχει το αλογάκι, ίσως να είναι απλά αρκετό.

#7 BENTLEY CONTINENTAL GTC

Καλές οι επιδόσεις αλλά εκτός από Alonso, θέλεις που και που να νιώθεις και βασιλιάς, έτσι δεν είναι; Υποθέτω πως αντιλαμβάνεστε όλοι a priori πως μιλώντας για Bentley, μιλάμε για υπέρτατη πολυτέλεια. Ένα όχημα στο οποίο ντρέπεσαι να μπεις μέσα και προφανώς δεν οδηγείς με σεϊκερ καφέ και τυρόπιτα στο χέρι για να γεμίζεις τον τόπο κομμάτια από το φύλλο. Και όχι μόνο μεγαλοπρεπές σε αίσθηση αλλά και σε ουσία: κάτω από το καπό είχε έναν θηριώδη W12 TwinTurbo 6λιτρο κινητήρα απόδοσης 575 αλόγων. Το μοναδικό κακό στη συγκεκριμένη εμπειρία είναι πως εκείνη τη μέρα είχε πολύ κακό στην μαγευτική Κροατία, με αποτέλεσμα να μη κάνω τις βόλτες μου με τον ουρανό πάνω από το κεφάλι. Αλλά και πάλι, δεν παραπονιέμαι. Ποιος ο τίτλος της δοκιμής; Εμίρης για μία μέρα…

#6 MCLAREN MP4-12C

Όπως και την 911, είχα την ευκαιρία να οδηγήσω τη ‘Βρετανίδα’ στο σιρκουί Ρικάρντο Τόρμο της Βαλένθια, στο πλαίσιο εκδήλωσης της Pirelli. Αδημονούσα για αυτή την εμπειρία καθώς δεν είχα ποτέ οδηγήσει μοντέλο της McLaren – τέτοια δεν έρχονται εύκολα στα μέρη μας. Είχα για ξεναγό στα λημέρια της MP412-C τον οδηγό αγώνων Duncan Tappy, αν και για να είμαι ειλικρινής δεν χρειάστηκαν και πολλά μαθήματα. To πρώτο supercar της βρετανικής εταιρείας μετά από είκοσι χρόνια, που περικλείει μάλιστα αρκετή τεχνολογία από τη Formula 1 στο DNA του, ήταν απρόσμενα φιλικό. Δεν φαντάζεσαι πως ένα τέρας 600 PS (τόσα έβγαζε στο λανσάρισμα ο πασπαρτού πια V8 Twin-Turbo κινητήρας της McLaren) μπορεί να σε βγάλει βόλτα (μη γελιέσαι, δεν το βγάζεις εσύ) στην πίστα διατεθειμένο να σου συγχωρέσει κάθε μικρό λάθος. Το καντράν είναι γεμάτο ψηφιακές ενδείξεις (μόνο το στροφόμετρο που δεσπόζει στο κέντρο είναι παραδοσιακό) ενώ το σήμα της McLaren στο τιμόνι να σε κάνει να νιώθεις πως είσαι ο Jenson Button. Και το σημαντικότερο, επιτρέποντάς σου να πάρεις τα μέγιστα από εκείνη, η MP4-12C σε κάνει να πιστεύεις πως ίσως είσαι λίγο καλύτερος οδηγός απ’ ότι πραγματικά είσαι!

#5 FERRARI F430

Όπως και την 575Μ, είχα την ευκαιρία να την οδηγήσω στην πίστα του Φιοράνο. Μόνο που αυτή τη φορά, όχι για χαμηλής ταχύτητας χορογραφίες σε βρεγμένο. H F430 ήταν εκεί για να μας δείξει πως τα made in Maranello μοντέλα δαγκώνουν και το έκανε εμφατικά. Πρώτα κάναμε μερικούς γύρους στο δεξί κάθισμα, με τον οδηγό αγώνων Rui Aguas, να μας καθοδηγεί σχετικά με τις σωστές γραμμές, το πού μπορείς να πατήσεις τέρμα γκάζι, που πρέπει –για όνομα του Θεού- να μη ξεχάσεις να φρενάρεις. Η F430 δεν κυκλοφορεί πια αλλά με τον V8 4.3lt ήταν ένα από τα εντυπωσιακότερα supercars της προηγούμενης δεκαετίας. Και το πρώτο στο οποίο είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω που μπορούν να φτάσουν οι χτύποι της καρδιάς μου. Δεν αξιοποίησα και τα 490 PS αλλά γύρο με το γύρο πίεζα, κατέβαζα, οδηγούσα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ο καθοδηγητής μου ήταν ολοένα και πιο χαλαρός αφού μείωνε δραστικά τη ροή συμβουλών. Τις διορθώσεις. Ήθελα κι άλλο χρόνο, ήθελα όλη την ημέρα, ήθελα να οδηγώ εκεί για πάντα. Αλλά ακόμα και αυτοί οι λίγοι γύροι στην πίστα της ιταλικής εταιρείας, αναζητώντας προσωπικά όρια κολυμπώντας σε νερά πολύ βαθύτερα εκείνων που είχα συνηθίσει, αποτελούσαν και ακόμα αποτελούν ένα από τα απόλυτα highlights μου.

#4 SEAT LEON CUP RACER

Εδώ είχαμε πραγματική μονομαχία. Μόνος μου εναντίον των 330 αλόγων που έρχονταν από τον δίλιτρο κινητήρα που εφοδίαζε την περυσινή εκδοχή του Leon Cup Racer. Πεδίο μάχης το σιρκουί του Καστελολί στη Βαρκελώνη: 4 χιλιόμετρα με υψομετρικές διαφορές, μία εντυπωσιακή διαδρομή. Όσο για το όπλο, κουβαλούσε το 40% των εξαρτημάτων του Cupra παραγωγής αλλά έχει καταπιεί θαρρείς αρκετά στεροειδή που του χάριζαν δραματική εμφάνιση. Φουσκωμένο, με μεγάλους αεραγωγούς, σπλίτερ κάτω από τον εμπρός προφυλακτήρα για να χαρίζει περισσότερη κάθετη δύναμη, όπως άλλωστε και η εντυπωσιακή πίσω αεροτομή. Πατάς το κουμπί ενεργοποίησης του κινητήρα και το παιχνίδι αρχίζει αφού τα 50 επιπλέον άλογα και τα αεροδυναμικά βοηθήματα, συνοδεύονται από σπορ αναρτήσεις και roll bar που φωνάζουν ‘εδώ δεν ήρθες να κάνεις βόλτες’. Προηγήθηκε ταχύρρυθμό μάθημα της διαδρομής με οδηγό τον Pepe Oriola και μετά, τρεις γύροι μόνος σου! Σα να βρίσκεσαι σε παραμύθι. Είχε βέβαια και κακό – τον εαυτό σου. Όσο γκαζώνεις, αιχμαλωτίζεσαι και όταν δεν έχεις πλούσια αγωνιστική εμπειρία, η απόσταση ανάμεσα στην αγωνιστική διαδρομή και τη μπαριέρα, είναι μικρή. Όλα πάνε σε fast-forward, ειδικά αν βρεις ρυθμό. Η μέση πονάει από τις αναπηδήσεις και ιδρώνεις παλεύοντας να κινηθείς γρήγορα, μετρώντας κότσια για το που θα πατήσεις τελικά φρένο, αναζητώντας την κορυφή κάθε στροφής, προσπαθώντας να επιταχύνεις ιδανικά στην έξοδό της. Θα το παραδεχθώ, στο τελευταίο γύρο πίεσα περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, έχασα το πίσω μέρος και είχα μία μεγαλοπρεπή στιγμή εξόδου που ευτυχώς, δεν συνοδεύτηκε από ‘μπαμ’. Ωραία ήταν!

#3 LAMBORGHINI AVENTADOR

Εμπειρίες στο Ρικάρντο Τόρμο μέρος 3! Μετά τις 911 και MP4-12C, το παζλ συμπληρώθηκε με τη Lamborghini Aventador LP700-4. Μπορεί στη λίστα να είναι #3 αλλά από τα οχήματα δρόμου είναι #1. Και με διαφορά. Τεράστια. Μπαίνεις στην καμπίνα της και διαπιστώσεις πως το γεμάτο γωνίες εξωτερικό σουλούπι της συνεχίζεται και στο εσωτερικό. Νιώθεις πως είσαι στο κόκπιτ προηγμένου μαχητικού, με άπειρα κουμπιά τις ενδείξεις μπροστά σου είναι ηλεκτρονικές. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε καθοδηγητής στο πλάι μου, μόνο ένας ‘λαγός’ μπροστά μου. Όχι να τον ακολουθώ όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά για να τον καταδιώξω. Έτσι κι έγινε! Ο V12 των 700 PS ούρλιαζε, το τιμόνι φάνταζε τόσο βαρύ που ήθελα να κλάψω, ήμουν αιχμάλωτος σε ένα παιχνίδι τους όρους του οποίου αγνοούσα. Ο οδηγός αγώνων με τη Gallardo πήγαινε με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς μπροστά, εγώ με την Aventador ακολουθούσα. Κάθε μέτρο, κάθε στροφή που περνούσε, προσπαθούσα και περισσότερο. Μόνο σύντομα κατάλαβα πως ότι έκανα δεν το έκανα κατά βούληση. Ήταν η γεννημένη στη Σαντ’ Άγκατα LP700-4 που έπαιζε μαζί μου. Με ωθούσε να πιέσω και σε κάθε κίνησή, μου έδειχνε πως έπρεπε να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο για να τη τιθασεύσω. Πάλευα κι εκείνη έδειχνε να γελά μαζί μου. Ευχή και κατάρα σε ένα ήταν κάθε γύρος. Τα 700 άλογα, σε ένα τόσο μπρουτάλ πακέτο, ήταν υπερβολικά για έναν κοινό θνητό. Τουλάχιστον οδηγώντας με τέτοιους ρυθμούς. Αργά ή γρήγορα θα με δάγκωνε. Το ήξερα. Ευτυχώς αυτό δεν έγινε στους τρεις γύρους συνύπαρξής μου με αυτόν τον σατανά. Όμως η καρδιά μου είναι σαφές, θα είναι παντοτινά δικιά της.

#2 F3000 Reynard 91D Mugen

Πρόκειται για το μονοθέσιο που κυριάρχησε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα F3000 του 1991. Μακρινό μεν αλλά μιλάμε για μία εποχή που οι υποστηρικτικές της F1 κατηγορίες αφορούσαν πραγματικά θηρία, όπως αυτό. Κουβαλούσε 480 άλογα, έπιανε τελική 290 χιλιομέτρων την ώρα και έκανε τα 0-100 σε μόλις 3 δευτερόλεπτα! Σε εκείνο το πρωτάθλημα το οδηγούσαν οδηγοί όπως ο μετέπειτα παγκόσμιος πρωταθλητής F1, Damon Hill και άλλα ‘ονόματα’ όπως ο Alex Zanardi, ο Alain Menu και ο Karl Wendlinger. Μετά τα χρόνια αρχικής δόξας του, πέρασε στα χέρια του Ανδρέα Χαλκιόπουλου, ενός ανθρώπου με μεγάλο πάθος για τα αυτοκίνητα, που επί σειρά ετών είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα εντός συνόρων δρώμενα. Όμως εκτός αυτού, αγωνιζόταν συχνά και εκτός συνόρων, σε αγώνες με πρωτότυπα αλλά και αγώνες με ιστορικά πλέον μονοθέσια, όπως η Reynard 91D. Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής. Έχω πάει στα μέρη του, στην όμορφη Ρόδο, όπου κλείνουμε τους δρόμους, κάνοντας ένα μοναδικό road show με φόντο την παλιά πόλη! Εκεί φυσικά οδηγούσε εκείνος, η δική μου στιγμή στον ήλιο ήρθε στο παλιό αεροδρόμιο το οποίο χρησιμοποιούσε συχνά για δοκιμές. Φοβούμενος μην εξελιχθώ σε Ίκαρο και λιώσω (όχι τα φτερά αλλά το μονοθέσιο μου), το φοβήθηκα. Μονοθέσιο ιδιωτικής συλλογής, ευαίσθητο, με κάθε εξάρτημά του να κοστίζει όσο ένα ή πολλά μηνιάτικά μου, οδηγώντας το σε κάτι σαν πίστα που έκρυβε πολλές παγίδες, ένιωσα πως έπρεπε να το σεβαστώ. Ίσως το έκανα υπερβολικά. Λες και είχα μπροστά μου ένα μεγάλο κομμάτι τούρτας και με το κουταλάκι μου τσιμπούσα λίγο από τις ακρούλες. Θυμάμαι όσο πατούσα το γκάζι, εκτός από τον εκκωφαντικό θόρυβο του Mugen που ούρλιαζε πίσω μου, να νιώθω διαρκώς τις αναπηδήσεις από το τραχύ οδόστρωμα. Ήταν αδύνατο να αποκτήσω αρκετή αυτοπεποίθηση τόσο γρήγορα. Αν σε μία οδηγική εμπειρία μου έχει μείνει απωθημένο πως έπρεπε να είχα πιέσει περισσότερο, είναι αυτή.

#1 F1 ARROWS A19

Φοβάμαι πως όποιος δεν με έχει βρίσει έως τώρα, δεν θα κρατηθεί. Έχουν περάσει 16 χρόνια και εκείνος ο γύρος στο σιρκουί της Βαρκελώνης ήταν, είναι και μάλλον παντοτινά θα είναι το απόλυτο highlight όσων έχω ζήσει πίσω από ένα τιμόνι. Στο πλαίσιο του Michelin Pilot Experience, μίας ημέρας- ονείρωξης, η step by step εξέλιξη στις εμπειρίες είχε ξεκινήσει με αγωνιστικό Renault Clio Trophy, συνεχίστηκε με F3 με σειριακό κιβώτιο που τρόμαζες να πάρεις το χέρι από το βαρύ τιμόνι για να αλλάξεις σχέση, καταλήγοντας στο απόλυτο ταβάνι: τη Formula 1. Πόσο πιο ψηλά να πάει, διαστημόπλοιο δεν είχαν διαθέσιμο για τεστ. Βαμμένη λοιπόν στα χρώματα της γαλλικής εταιρείας, μας περίμενε μία Arrows A19. Το μονοθέσιο με το οποίο οι Mika Salo και Pedro Diniz συμμετείχαν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Formula 1 του 1999. Γυμνό από ηλεκτρονικά βοηθήματα και αεροδυναμικές φιοριτούρες, με ηλεκτρονικές ενδείξεις μόνο στον πίνακα πίσω από το τιμόνι, κλειστοφοβικό μέχρι πανικού, σχεδιασμένο από τον καταξιωμένο John Barnard αλλά όχι και τόσο ανταγωνιστικό καθώς έπαιρνε ώθηση από κινητήρα που δημιουργούσε η ίδια η Arrows (έχοντας αγοράσει τη Hart Racing Engines). Τη σεζόν του 1999 κατάφερε να τερματίσει μόνο εννέα φορές αλλά εγώ τις έκανα δέκα, μιας και στον ελάχιστο αλλά συνάμα και ατελείωτο ένα γύρο, κατάφερα να επαναφέρω την A19 στα pits… safe and sound!

Τόσα χρόνια μετά, θυμάμαι αποσπασματικά εκείνο τον γύρο. Πιο πολύ συναισθήματα. Πόσο δύσκολο ήταν να εκκινήσεις με συμβατικό συμπλέκτη που έμοιαζε να έχει βάρος ελέφαντα και που ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεις με τη μία την ιδανική πίεση για να μη σου σβήσει. Ξεκίνησα με τη δεύτερη, όχι κι άσχημα βάσει του τι έκαναν οι υπόλοιποι εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι να κατηφορίζω την ευθεία εκκίνησης τερματισμού στο Μονμελό και να ουρλιάζω ‘Τι λες τώρα!’. Να προσπαθώ να χαλιναγωγήσω το αίσθημα, να χειριστώ το όχημα, να προσπαθήσω να ζήσω την εμπειρία. Φρενάρω νωρίς για την πρώτη στροφή, γυρνάω το τιμόνι διστακτικά, νιώθω πολύ έξω από τα νερά μου αλλά παραδόξως, μέχρι να φτάσω στην στροφή 3 έχω καταλάβει πως αυτό το τέρας δεν είναι εκεί για να με τρομάξει αλλά για να με ξεναγήσει στον κόσμο του. Όσο κινείσαι εντός των ορίων σου (τα δικά του είναι έτη φωτός μακριά φυσικά) είναι υπάκουο σαν κουτάβι. Δειλά πατώ περισσότερο το γκάζι, ακούω τον V10 να αφυπνίζεται και να ανεβάζει ντεσιμπελ με γεωμετρική πρόοδο. Φτάνοντας στην πίσω ευθεία έχω καταλάβει πως είναι ‘τώρα ή ποτέ’ η φάση και βυθίζω το πόδι στο δεξί πεντάλ. Γράφω και νιώθω την επιτάχυνση, ξαναζώ εκείνα τα 3-4 δευτερόλεπτα που ένιωσα Κάπτεν Κερκ έχοντας μόλις δώσει εντολή για ταχύτητα δίνης.

Όμως αυτό δεν ήταν το συγκλονιστικότερο. Μιλώντας για F1 όλοι σκέφτονται ταχύτητα, επιταχύνσεις, ένα κόσμο στο fast forward. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η πέδηση. Μπορεί σε ελάχιστο χρόνο να φτάνεις στα 200+ αλλά αν θελήσεις να φρενάρεις πραγματικά, όχι να κόψεις για να πλασαριστείς στην επόμενη στροφή κυνηγώντας apex και λοιπά σχετικά, όπως έκανα μικρός με τα αυτοκινητάκια που καθόριζα εγώ πότε προχωρούν και πότε σταματούν, ένα τέτοιο αόρατο χέρι μπορούσε να ακινητοποιήσει το μονοθέσιο. Το δεύτερο μισό του γύρου στη Βαρκελώνη είναι πιο τεχνικό, έχω πλέον χάσει κάθε επαφή με το τι σχέση έχω στο κιβώτιο. Ναι, μπροστά μου έχω ενδείξεις αλλά είναι τέτοιος ο βομβαρδισμός εικόνων και ερεθισμάτων που το μόνο που κοιτάω είναι η αγωνιστική διαδρομή. Τι έρχεται μετά. Την ακολουθώ, ουσιαστικά αλλάζοντας σχέσεις βάσει ακοής. Λίγη σημασία έχει άλλωστε.

Επιστρέφω στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού, εκεί είναι και το σταμάτα-ξεκίνα της εκδήλωσης. Εύλογο. Αν έχεις αντιληφθεί πόσο υπάκουη μπορεί να είναι η Arrows, με ένα χιλιόμετρο ευθεία μπορεί να γίνεις επικίνδυνος. Ποτέ δεν θα το μάθω βέβαια. Σταματώ στο ενδεδειγμένο σημείο, δεν βιάζομαι να βγω. Τόσο ξάπλα χωμένος μέσα στο κόκπιτ δεν είναι και εύκολο άλλωστε. Βλέπω πλέον τα πάντα γύρω σε slow motion, μιλάω με τον εαυτό μου. Σε άλλη πλέον διάσταση. Ήμουν στην πίστα της Βαρκελώνης, σταματημένος στη μεγάλη ευθεία, μέσα σε μονοθέσιο, είχα κάνει ένα γύρο, το είχα ζήσει.

Το ζω ξανά τώρα μαζί σας 16 χρόνια μετά. Καταλήγω σε ένα ειλικρινές συμπέρασμα. Συγνώμη, αλλά αυτή την εμπειρία δεν μπορώ να σας τη μεταφέρω στο 100%. Δεν γίνεται με λόγια. Αν βλέπατε τη σηκωμένη τρίχα στο χέρι μου με τις παραπάνω αναμνήσεις, ίσως να αντιλαμβανόσασταν περισσότερα.

Συμπέρασμα: Αν εμφανιστεί προσεχώς κοντά σας ένας χαμογελαστός κυριούλης με κουστούμι και κέρατα, προσφέροντάς σας κάτι χαρτιά συμβολαίων, μη διαβάσετε τα μικρά γράμματα. Υπογράψτε, η ψυχή είναι υπερτιμημένο πράγμα.