Τα άγχη της παραλίας

Που να κρύψω τα κλειδιά, τα γυαλιά και το κινητό για να μην μου τα αρπάξουν, ποια είναι η σωστή θέση της ξαπλώστρας σε σχέση με την ομπρέλα για να καβατζάρω την καλύτερη σκιά και σε ποια παραλία είπαμε ότι πρέπει να πάω όταν φυσάει μελτέμι. Μερικά από τα πράγματα που μου περνούν από το μυαλό  (και μου δίνουν στα νεύρα) κάθε φορά που ετοιμάζομαι να βγω στον πηγαιμό για την τέλεια παραλία.

Πριν μερικές μέρες βρήκα ξεχασμένο δίπλα στην ρεζέρβα, μάλλον από πρόπερσι, ένα πορτοκαλί δοχείο με κορδόνι για να το φοράς στο λαιμό. Μου πήρε κανένα δεκάλεπτο για να συνειδητοποιήσω ότι πρόκειται για την ειδική ‘συσκευή’ που είχα αγοράσει για να βάζω μέσα τα λεφτά και τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου ώστε να τα παίρνω μαζί μου κάθε φορά που μπαίνω στο νερό.

Για την ακρίβεια αυτή ήταν η δεύτερη συσκευή που είχα αγοράσει, όταν το κορδόνι της πρώτης μου κόπηκε, παρασέρνοντας στον βυθό της Βοϊδοκοιλιάς εκατό ευρό και το πρώτο σετ κλειδιών μου.

Βλέπεις το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι κάθε φορά που είναι να πάμε οικογενειακώς στην παραλία, είναι που θα φυλάξω τα πράγματα μας όταν αποφασίσουμε να μπούμε όλοι μαζί στο νερό.

Ναι, το ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικό. Ειδικά από την στιγμή που ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω χάσει τίποτα αξίας σε καμία από τις παραλίες στις οποίες έχω βρεθεί. Αν εξαιρέσεις φυσικά ένα ζευγάρι ακριβών γυαλιών ηλίου που ‘ξεψύχησαν’ ηρωικά όταν κάθισα με φόρα πάνω τους.

Δεν ξέρω τι να  σου πω. Απλά είμαι έτσι καλωδιωμένος. Αν και δεν πιστεύω ότι είμαι ο μόνος εκεί έξω που αντιμετωπίζει μια μέρα στην θάλασσα ως ένα σετ τριτοβάθμιων προβλημάτων που καλείται να επιλύσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ξεκινώντας από το πότε ακριβώς θα πας, ώστε να καταφέρεις να βρεις καλή ξαπλώστρα (ιδανικά με τραπεζάκι με θήκη για να ακουμπάω τον –συνήθως απαράδεκτο- καφέ). Κάτι που σημαίνει να είναι στρατηγικά τοποθετημένη κοντά στην άμμο, κοντά στο ντους, κοντά στο beach bar και μακριά από τυχόν γήπεδα βόλεϊ και χώροι που συχνάζουν οι τρισκατάρατοι ρακετίστας.

Ενώ εννοείται ότι αναγκάζεσαι να πετάγεσαι συνέχεια πάνω και να κουνάς δέκα εκατοστά πιο πέρα κάθε καρέκλα και ξαπλώστρα της παρέας ώστε να είναι όλοι πάντοτε υπό σκιά.

Επίσης, έχοντας παιδί, οφείλεις να συνυπολογίσεις στην παραπάνω εξίσωση και το πότε θα φύγεις για να μην το δεις να γίνεται well done από τον μεσημεριανό ήλιο.

Καθώς επίσης να μην ξεχνάς να το λούζεις σε τακτικά χρονικά διαστήματα με αντηλιακό (μέχρι να γίνει σχεδόν κάτασπρο). Και φυσικά να φροντίσεις να μην σου πνιγεί ή να μην πνίξει κανένα άλλο.

Θα μου πεις ‘Παλικαράκι, άραξε και χαλάρωσε. Κάτσε διάβασε κάτι και πάρε το μυαλό σου από όλα αυτά’. Και θα σου πω ότι ευχαρίστως θα το έκανα αυτό αν δεν αγχωνόμουν συνέχεια μήπως βραχεί κάποια από τις οθόνες που κουβαλάω μαζί μου (κινητό, laptop, iPad). Ή, ακόμη χειρότερα, μήπως εισχωρήσει η πανούργα άμμος σε κάποια από τις οπές τους.

Και όχι, δεν καταδέχομαι να διαβάσω χάρτινη εφημερίδα, προσπαθώντας μάταια να γυρίσω σελίδα με το αυγουστιάτικο μελτέμι να κάνει το φθηνό μελάνι της να μου κάνει τατού τύπου  Mike Tyson στην μάπα. 

Όσον αφορά το mobile internet και το πόσο γρήγορα πιάνει σε όποια ελληνική παραλία και αν είσαι, ας πούμε απλά ότι αυτό δεν έχει υπάρξει ακριβώς η δική μου προσωπική εμπειρία.

Ενώ εξίσου δύσκολη για το θυμικό μου είναι και η αναχώρηση. Τότε που και αγχώνομαι για το τι έχω αφήσει πίσω (σόρι playmobil πριγκίπισσα, δεν σε έχασα επίτηδες) και θυμάμαι ότι πάνω στα νεύρα μου για την κίνηση που συνάντησα μέχρι να φτάσουμε, ξέχασα να βάλω την ηλιοπροστασία και το αυτοκίνητο έχει γίνει ξυλόφουρνος. Ιδανικός για να ψήσεις πίτσα πάνω στο καπό, αλλά όχι για να βάλεις μέσα ένα κουρασμένο τρίχρονο.

Ναι, το ξέρω ότι δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Για αυτό και τύποι σαν και εμένα δεν πρέπει ποτέ να πηγαίνουν στην παραλία ή οπουδήποτε αλλού η καφρίλα της φύσης ή του διπλανού λουόμενου δύναται να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Τουλάχιστον αυτό θέλω να λέω στον εαυτό μου τώρα που είμαι ακόμη στην Αθήνα και ψήνομαι σε ένα διαμέρισμα με χαλασμένο air condition. Υποθέτω ότι αυτό με την αλεπού και τα κρεμαστάρια το έχετε κάπου ξανακούσει.