Τα Μπακούρια Day off: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 38

Από τα 208 βήματα στα 9.254 η Ιωσηφίνα Γριβέα

Για λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ γιατί είναι απολύτως βαρετοί, είχα δύο εβδομάδες να βγω από το σπίτι για το οτιδήποτε. Σε αυτές τις δύο εβδομάδες είχα σταματήσει επίσης να ντύνομαι το πρωί, γεγονός που πιστεύω ότι είχε όντως συντελέσει στη σπαρίλα μου. Χτες λοιπόν ντύθηκα εξαρχής και αποφάσισα πως όταν τελείωνα τη βάρδιά μου θα πήγαινα για περπάτημα. Εάν περάσεις από το Κάτω Χαλάνδρι στη Μεσογείων απέναντι, είσαι στον Χολαργό. Το έκανα και μπορώ να λέω ότι έφτασα σε άλλη πόλη. Περπατούσα και μιλούσα, μιλούσα και περπατούσα. Ήταν τέτοια η χαρά μου γυρνώντας, που όταν πέτυχα αστυνομικούς στον δρόμο, πέρασα εντελώς ξυστά από δίπλα τους με την ελπίδα να με σταματήσουν και να τους δείξω ότι είχα στείλει 6. 6! Δεν το έκαναν. Πρόσεξα όμως ότι και στο πήγαινε και στο έλα, ένα γαλακτοπωλείο που γνωρίζω ότι έχει φανταστικό παγωτό είχε τεράστια ουρά μπροστά του. Μία από αυτές τις μέρες θα στείλω ένα 2 και θα πάρω κι εγώ θέση.

Συνεχίζει το τρέξιμο, η Νίκη Μπάκουλη

Συμμερίζομαι τον ‘καημό’ της Ιωσηφίνας -να δείξει το ΟΚ που ‘χει για να κυκλοφορήσει- και δηλώνω συμπάσχουσα. Βλέπω περιπολικό και σηκώνω τα χέρια, μήπως με δει το πλήρωμα και μου κάνει έλεγχο. Τα καλύτερα που έχω επιτύχει είναι α) αναστροφή περιπολικού που σταμάτησε, με αλάρμ, απέναντι μου και β) να περάσω μπροστά από τρεις μηχανές και έξι μέλη της ΔΙΑΣ, με βλέμμα που τραγουδούσε -από μόνο- γνωστό σύνθημα. Ένας γύρισε και με κοίταξε. Έκανε ένα βήμα μπροστά -σκεφτόμουν εδώ είμαστε, ήλθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα- και πάνω που ήμουν έτοιμη να βγάλω το κινητό, τον άκουσα να λέει ‘χτενίζετε το σκυλί κάθε μέρα και λάμπει το τρίχωμα του;’ Έζησα την ταπείνωση, μαζί με την πλήρη απογοήτευση -δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις. Αφενός γιατί και πάλι τζάμπα κουβαλούσα χαρτιά, ταυτότητες, κινητά (άσε που αυξάνονται οι πιθανότητες να μου γίνει έλεγχος όταν θα τα ‘χω ξεχάσει), αφετέρου επειδή η Μυσιρλού έλαμπε από την λίγδα. Όταν λοιπόν, γύρισα σπίτι την έκανα μπάνιο. Είχαμε τρέξει και όλη τη Νέα Σμύρνη ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΑΝΑΠΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΡΕΧΩ, αλλά κάπως πρέπει να εκτονώνομαι ένεκα των συνθηκών. Τι θα γίνει κορονοϊε; Θα τραβήξει μακριά ακόμα η βαλίτσα;

Είδε στον ύπνο του τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ο Γιάννης Δημητρέλλος

Μπορεί να φταίει που για να αποκοιμηθώ επιλέγω πάντα μια μέτρια ελληνική σειρά, συνήθως ότι πιο κριντζ έχει να μου χαρίσει το απύθμενο θησαυροφυλάκιο αρχείων τέτοιας αισθητικής που λέγεται YouTube. Πριν μια βδομάδα είδα τα ‘Μπακούρια’ του 1992, μια παράξενη, υπερφορτωμένη προσπάθεια ΄νεανικής κωμωδίας’ με σεναριογράφο τον Ηλία Ψινάκη και πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Πιατά, τον Τόνυ Δημητρίου (ονοματεπώνυμο που σε γυρίζει κατευθείαν στην 90s ελληνική τηλεόρασή) και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Για τον τελευταίο έχω μια εκτίμηση ως προς την απόπειρα του να γίνει ηθοποιός, αλλά η μουσική του πορεία – που ενισχύθηκε πρόσφατα με τραγούδι που έγραψε και αφιέρωσε στον Τσιόδρα- δεν με εκφράζει ούτε στο ελάχιστο. Το μόνο που θυμάμαι από το χθεσινό μου όνειρο, ήταν ότι ακουγόταν απο΄την κουζίνα κάποιος να τραγουδάει με κιθάρα, σηκώνομαι εγώ και τι να δώ: Ήταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και έπαιζε το θέμα της ελληνικής σειράς ‘Μην Φοβάσαι την Φωτιά’. Του φωνάζω έξαλλος “Ρε ΠΑΣ ΚΑΛΑ; Παίζεις μουσική ξημερώματα; Ρε φύγε από δω ΡΕ” και πριν προλάβει να μου απαντήσει, ξυπνάω. Ζητώ συγνώμη από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, από όσους διάβασαν και άκουσαν διηγήσεις για τα όνειρα της καραντίνας μου. Ελπίζω εκτός καραντίνας να κοιμόμαστε όλοι μας λίγο καλύτερα.

(Υ.Γ: Αναζητήστε το επεισόδιο της σειράς ‘Μπακούρια’ με γκεστ συμμετοχές από Βλάση Μπονάτσο, Ελένη Μενεγάκη ως ‘Κρυστάλλω Καταρραχιά’, ευχαριστήστε με αργότερα).

Αρνείται να δει το τελευταίο επεισόδιο Brooklyn Nine Nine στο Netflix, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Brooklyn Nine Nine και Office, οι δυο σειρές που δεν είχα δει και έχω πιάσει πολύ ζεστά στην καραντίνα. Στο πρώτο, έφτασα αισίως στον πέμπτο κύκλο και είμαι πια ένα επεισόδιο πριν το τέλος. Το πρόβλημα είναι ότι το Netflix δεν έχει βάλει ακόμα τον έκτο και έτσι αρνούμαι να το δω για να διατηρήσω την ψευδαίσθηση ότι έχω ακόμα να δω. Κατά τα άλλα, το έχω ρίξει σε παλιές ταινίες που είτε δεν είχα δει, είτε απλά δεν θυμάμαι, είτε δεν θυμάμαι ότι είχα δει. Κάπως έτσι, το ‘Brekfast Club’ και το ‘Ferris Bueller’s Day Off’ σβήστηκαν από τη λίστα και προχωράμε.

Τηλέφωνα σε εξυπηρέτηση πελατών για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Δεν ξέρω ποιος με μούντζωσε και έχω πέσει στην ανάγκη τόσων call centers μέσα σε μία εβδομάδα. Μία παραγγελία που δεν παραδόθηκε ποτέ, μία ηλεκτρονική εγγραφή που ακυρώθηκε χωρίς αιτία κι αφορμή, κάποια προϊόντα για φωτογράφηση που εμφανίζονται στο site αλλά δεν υπάρχουν physically στην αποθήκη και ένα service αυτοκινήτου που κανείς δεν μπορεί να μου εξηγήσει αν υπάρχει νόμιμος τρόπος να ταξιδέψω 60 χιλιόμετρα για να το κάνω. Όλα μικρές παρονυχίδες που αν τις τραβήξεις, θα ματώσουν και αν απλά τις αφήσεις να υπάρχουν, θα έρθουν σε λίγες μέρες να σου κάνουν τη ζωή δυσκολότερη. Είμαι νηφάλιος και πράος κάθε φορά που μιλάω με εξυπηρέτηση πελατών. Γιατί σέβομαι πραγματικά τους ανθρώπους που κάνουν αυτή τη δουλειά και ακούνε τα κερατιάτικά τους καθημερινά για λάθη που στο 99% των περιπτώσεων δεν είναι δικά τους. Όταν λήξει όλο αυτό ίσως θα πρέπει να τους πάρουμε μια αγκαλιά όλους αυτούς. Ή να τους κεράσουμε μια πάστα. Κάτι από τα δύο.

Ξενύχτησε με το Happy Valley ο Ευθύμιος Σαββάκης

Κατατάσσω τις (αστυνομικές – δραματικές κυρίως) σειρές που (λατρεύω) να βλέπω με έναν ιδιαίτερο τρόπο μέσα μου. Σαν να πρόκειται για ένα μεγάλο διαμέρισμα με τρεις ορόφους, η θέα των οποίων εξαρτάται αναλογικά από το ύψος που βρίσκονται τα παράθυρά τους (είναι πασιφανές ότι αρχίζει να μου τα σκάει ο εγκλεισμός). Όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει μπροστά από το διαμέρισμα αυτό μερικές δεκάδες (μπορεί και εκατοντάδες) αστυνομικές – δραματικές σειρές, με κάποιες εξ’ αυτών να μην βρίσκουν καν την πόρτα κι άλλες να καταφέρνουν τελικά να μπουν και να ψάχνουν τον όροφο που τους αναλογεί. Τους τελευταίους μήνες, λοιπόν, τελείωσα αρκετές τέτοιες σειρές, όπως το φιλανδικό «Deadwind» (η Κάρπι μπορεί να σηκώσει σειρά και 5 σεζόν ΜΟΝΗ ΤΗΣ – και σίγουρα όχι με αυτόν τον παρτενέρ), το πολωνικό «The Mire» (μία όμορφη βουτιά στα 80s και σε παλιούς δημοσιογραφικούς κώδικες), το νοτιοκορεάτικο «The Lies Within» (που είναι έξυπνο, γρήγορο – μα συνάμα και λίγο εκνευριστικό σε μερικά σημεία), το ισλανδικό «The Valhalla Murders» (με αξιοσημείωτο νεύρο από το πρώτο λεπτό), το γαλλικό «La Mante» (αν και κάπως αργό για τα γούστα μου) και κάποιες άλλες. Όλες τους πέρασαν την πόρτα του σπιτιού, κάποιες έμειναν στον πρώτο όροφο, κάποιες ανέβηκαν στον δεύτερο, αλλά καμία δεν κατάφερε να ξεκλειδώσει την πόρτα για τον τρίτο. Καμία. Όροφο που έχουν ενοικιάσει εδώ και χρόνια τα δραματικά διαμάντια σύγχρονης τέχνης («The Sopranos», «Breaking Bad», «Better Call Saul»), το βρετανικό «Broadchurch» (από τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ σειρές που έχω δει ανεξαρτήτου είδους) και οι πρώτοι κύκλοι του «Sherlock» (Μέγας Βενέδικτος <3). Βέβαια δικά τους δωμάτια στον όροφο αυτό έχουν και το «Fleabag» (μία σπουδαία ωδή στη σκατά ζωή των 30ρηδων), το λατρεμένο μας μεταιχμιακό άλογο «Bojack Horseman», το nostalgic «Stranger Things» και πολλά πολλά αλλά, ωστόσο ανήκουν σε άλλη πλευρά του ορόφου και δεν θα μιλήσουμε τώρα για αυτά. Θα μιλήσουμε όμως για το «Happy Valley», που έσκασε μύτη στη γειτονιά, μπήκε στο σπίτι (χωρίς να σπάσει την πόρτα), ανέβηκε με άνεση τους δύο πρώτους ορόφους και κοντοστέκεται (για να είμαι δίκαιος) στο αν αξίζει να ανέβει στον τρίο όροφο (όπως συμβαίνει και με το «Ozark»). Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, ξέρω, όμως, ότι είχα καιρό να ενθουσιαστώ με αστυνομική σειρά. Φοβερή πλοκή, καρέ που με έναν ευφυέστατο τρόπο συμπληρώνονται το ένα με το άλλο σαν ένα αόρατο παζλ ανάμεσα στα επεισόδια (όταν τελειώσετε την 1η σεζόν θα με θυμηθείτε), έντονο κοινωνικό πλαίσιο, γερή δόση δράματος, προβλήματα που δεν χωρούν πια κάτω από (κανένα) οικογενειακό χαλί και μία Catherine Cawood που γεννήθηκε (και) για αυτόν τον ρόλο. Είναι δύο σεζόν των 6 επεισοδίων και βλέπεται σε μία κανονική εβδομάδα ή σε ένα διήμερο με καραντίνα. Μακάρι να βγει και τρίτη σεζόν (χέρια που σχηματίζουν προσευχή).

Κόντεψε να εξαφανιστεί, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Λίγο έλειψε να είμαι το πρώτο θύμα εξαφάνισης ελέω κορονοϊού. Το απόγευμα της Τρίτης είπα να βγω για περπάτημα, λίγο να ξεμουδιάσω, να ξεπιαστώ, να ιδρώσω, να κυκλοφορήσει το αίμα, να με δει ο Τσιοδρας και να με χειροκροτήσει. Μόνο που το περπάτημα λίγο έλειψε να εξελιχθεί σε εφιάλτη. Περπάτησα σε ανεξερεύνητα μονοπάτια, σε κάτι χωράφια, κάτι στενά που δεν τα είχα ξαναδει. Και καλά να πάω, αλλά το θέμα είναι πώς γυρνάμε; Εκεί ήταν το όλο θέμα, κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι γυρίζω γύρω-γύρω από το ίδιο μέρος, Blair Witch Project φάση, το κινητό είχε σήμα, αλλά θα ήταν ρεζίλι να πάρω και να πω ‘παιδιά, χάθηκα, ελάτε να με μαζέψετε’. Άρχισε να σκοτεινιάζει, η γλώσσα είχε φτάσει στο δρόμο και τελικά βρέθηκα σε γνωστό μέρος 6-7 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Πήρα το δρόμο της επιστροφής και να μη σας τα πολυλογώ, σήμερα έχω πιαστεί και στα φρύδια. Πάντως, ήμουν τυπικός. Έστειλα 6 και καμιά δεκαριά στο διάολο.

Πρώτο Teleconference σε Συνέντευξη Τύπου για τον Χρήστο Δεμέτη

Έχουμε μπολιαστεί πλέον απόλυτα με τα του κορονοϊού. Δουλεύουμε από σπίτι, τα κάνουμε εν γένει όλα από σπίτι, οπότε συμμετέχουμε και σε Συνεντεύξεις Τύπου από το σπίτι, δημοσιογράφοι γαρ. Έτσι, βίωσα το πρώτο Teleconference με zoom με το ελληνικό γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με συναδέλφους να είναι όλοι online από τα δωμάτιά τους και με το “στρογγυλό τραπέζι” να γίνεται ψηφιακό. Νέες συνθήκες, νέα ήθη λοιπόν. Φοβερό inception το ότι μιλούσαμε για τα δικαιώματα της τηλεργασίας ενώ ήμασταν σε τηλεργασία.

Ομολογώ πως όλο αυτό έχει δύο καλά: Το πρώτο είναι πως ψυχικά αισθάνεσαι καλύτερα όταν έρχεσαι σε επικοινωνία με άλλους ανθρώπους που βιώνουν κι εκείνοι κάτι ανάλογο και εργάζονται με τον ίδιο τρόπο με εσένα. Μιλάς μαζί τους ζωντανά, μοιράζεσαι κοινές εμπειρίες, κοινό modus vivendi. Αφετέρου, οι ψηφιακές ομαδικές συζητήσεις αναγκάζουν τους συνομιλητές να σεβαστούν τις συνθήκες ισηγορίας. Γιατί πολύ απλά αν διακόπτει ο ένας τον άλλο θα στηθεί μια πολύ ωραία ψηφιακή χαβούζα και στο τέλος κανείς δεν θα ακούει τίποτα. Κατά τα λοιπά, κατάφερα να καθαρίσω το μπαλκόνι του σπιτιού και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, μην το γελάτε. Ειδικά όταν έχει προηγηθεί ολονύκτιος βομβαρδισμός περιστεριών. Για βαρέα και ανθυγιεινά είναι κάτι τέτοια.