Τα πιο παράξενα ρεκόρ στο μαγικό κόσμο της F1

Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν λένε ψέματα. Δείχνουν μοτίβα, επιβραβεύουν ταλέντο και δουλειά, αποδεικνύουν αξία αλλά και γκαντεμιά. Κοινώς, είναι ενδεικτικοί αλλά όχι αποδεικτικοί. Γι’ αυτό και όταν μιλάμε για αγώνες και κυρίως τη Formula 1, όποτε κάποιος με στήνει στον τοίχο με την πιο δύσκολη ερώτηση του κόσμου που αφορά στον «καλύτερο», καμουφλάρω την απάντησή μου στο εσαεί σωτήριο ‘βάσει αριθμών’. Για παράδειγμα, οι λάτρεις του Ayrton Senna ποτέ δεν θα αποδεχθούν πως θεωρώ best ever τον Michael Schumacher αλλά ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Γερμανός ήταν ο καλύτερος ‘βάσει αριθμών’. Το πιάσατε το κόλπο;

Κι αν οι επτά παγκόσμιοι τίτλοι του και οι συνολικά 91 νίκες του είναι ρεκόρ που δύσκολα θα σπάσουν, αντίλογος υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Γιατί είναι αδύνατο να συγκρίνεις οδηγούς από διαφορετικές εποχές, που έτρεχαν με διαφορετικά μονοθέσια. Έτσι σήμερα, απαλλαγμένοι από το άγχος αντιμετώπισης αντιλόγου αλλά και την όποια διάθεση να απαριθμήσουμε βαρετά στατιστικά, ψάξαμε, βρήκαμε και σας παρουσιάζουμε 15 από τις πιο παράξενες, ενδεχομένως και πιο ατυχείς πρωτιές που αφορούν στον μαγικό κόσμο της Formula 1!

Το πιο γρήγορο πρόστιμο

Ενώ ήταν διακοπές στην Ελλάδα με τους γονείς του, ο 19χρονος τότε Sebastian Vettel δέχθηκε τηλεφώνημα που τον καλούσε να πάει στην Κωνσταντινούπολη. Ο Robert Kubica αντικαθιστούσε τον Jacques Villeneuve στη BMW Sauber, πράγμα που άδειαζε τη θέση του τρίτου οδηγού για τα ελεύθερα δοκιμαστικά της Παρασκευής. Ο μετέπειτα κάτοχος μίας ντουζίνας ρεκόρ, χρειάστηκε μόλις 6 δευτερόλεπτα για να ‘κατακτήσει’ το πρώτο! Αυτό του ταχύτερου προστίμου αφού βγαίνοντας από το γκαράζ κινήθηκε άνω του ορίου ταχύτητας εντός του pit lane! Παράβαση που του κόστισε 1000 ευρώ!

Η πιο σύντομη καριέρα

Οδηγοί που πέρασαν και δεν ακούμπησαν υπήρξαν πολλοί. Άλλωστε σε παλαιότερες εποχές ήταν έτσι το σύστημα που πέρασαν αρκετοί τυχάρπαστοι που δεν κατάφεραν καν να προκριθούν σε αγώνα. Όμως από όσους πήραν εκκίνηση, το αρνητικό ρεκόρ της πιο σύντομης καριέρας ανήκει μέχρι και σήμερα στον Ernst Loof. Ένα γερμανό σχεδιαστή που είχε την ευκαιρία να τρέξει και σε διάφορες μορφές αγώνων, με αποκορύφωμα τη μία και μοναδική εμφάνισή του στην F1. Ήταν στον αγώνα της πατρίδας του το 1953, όταν και οδήγησε το μονοθέσιο της Veritas το οποίο είχε μάλιστα σχεδιάσει ο ίδιος. Κατάφερε να κάνει μόνο δύο μέτρα (!) προτού μείνει από αντλία καυσίμου. Ο επόμενος στη λίστα είναι ο Ιταλός Marco Apicella, τον οποίο αναφέρουμε επειδή συχνά παρουσιάζεται εσφαλμένα ως ο κάτοχος αυτού του ρεκόρ. Ο οδηγός από τη Μπολόνια είχε μία καλή σεζόν στην ιαπωνική Formula 3000 κι αυτό ήταν αρκετό για να πείσει τον τυχοδιώκτη Eddie Jordan να του επιστεφτεί ένα από τα μονοθέσιά του. Δεν το χρησιμοποίησε και πολύ. Στις κατατακτήριες έκανε τον 23ο καλύτερο χρόνο ενώ στον αγώνα πρόλαβε να κάνει μετά βίας 800 μέτρα. Ενεπλάκη στο χάος του πρώτου chicane, εγκατέλειψε και δεν έτρεξε ποτέ ξανά σε Grand Prix της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Αρνητικό χατ-τρικ

Αυτό που έκανε το 1977 στο γερμανικό Grand Prix του Χόκενχαϊμ ο Hans Heyer, δεν είχε προηγούμενο. Έγινε ο μοναδικός οδηγός στην ιστορία της F1 που στο ίδιο GP είχε DNQ, DNF και DSQ! Ακολουθεί μετάφραση: δεν κατάφερε στις κατατακτήριες να πετύχει χρόνο ικανό να προκριθεί στον αγώνα. Αποφάσισε μόνος του να τρέξει τελικά (!), η ATS του έμεινε από κιβώτιο μετά από 9 γύρους αναγκάζοντάς τον σε εγκατάλειψη και μιας και κακώς είχε εκκινήσει εξ αρχής, αποβλήθηκε και από τον αγώνα!

Οι άσκοπες pole positions

Το ρεκόρ αυτό ανήκει σε έναν Ιταλό, τον Teo Fabi. Είναι ο μοναδικός οδηγός που πήρε παραπάνω από μία pole position, χωρίς να καταφέρει να προηγηθεί έστω για ένα γύρο! Η πρώτη ήταν στη Γερμανία το 1985 ως οδηγός της Toleman, η δεύτερη στην Αυστρία το 1986 με τη Benetton και η 3η την ίδια χρονιά στην Ιταλία. Πέρασε 56 γύρους της καριέρας του στη δεύτερη θέση, όμως κανέναν στην πρώτη!

Η μικρότερη διαφορά pole

Σας προειδοποιώ: ο τίτλος είναι παγίδα. Στο ευρωπαϊκό Grand Prix του 1997 δεν υπήρχε καν διαφορά που να έκρινε τη μάχη των κατατακτήριων οδηγών καθώς ήταν τρεις αυτοί που σημείωσαν ακριβώς τον ίδιο χρόνο! Αρχικά ήταν ο Jacques Villeneuve με τη Williams που σταμάτησε τα χρονόμετρα στο 1.21.072, λίγο αργότερα τον μιμήθηκε ο Michael Schumacher με τη Ferrari και για να δέσει το γλυκό, την ίδια ακριβώς επίδοση σημείωσε και η άλλη Williams, με τον Heinz Harald Frentzen! Ή το σύστημα χρονομέτρησης είχε βαρέσει μπιέλες ή το σύμπαν είχε συνωμοτήσει για να δούμε ένα Grand Finale. Άλλωστε ήταν ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς και μόλις ένας πόντος χώριζε Villeneuve-Schumacher. Είκοσι χρόνια μετά, λίγο θυμούνται αυτή την τριπλή ισοπαλία για την pole, κανένας δεν ξεχνά τη σύγκρουση των δύο μονομάχων του τίτλου. Ένα άλλο απίστευτο στατιστικό εκείνης της σεζόν, αναφέρει πως παρότι αυτοί οι δύο μοιράστηκαν 12 νίκες και 16 παρουσίες στο Top3, δεν μοιράστηκαν ούτε μία φορά το ίδιο βάθρο!

Η μικρότερη διαφορά νίκης

Και εδώ στους δύο φαίνεται πως και τρίτος χωρεί! Και τέταρτος και πέμπτος! Στο ιταλικό Grand Prix του 1971 είχαμε ίσως το πιο συγκλονιστικό φινάλε στην ιστορία του σπορ αφού η νίκη κρίθηκε στο ένα εκατοστό του δευτερολέπτου, με τους πρώτους τρεις να χωρίζονται από συνολικά 9 εκατοστά του δευτερολέπτου! Σε ένα σκηνικό που δεν έχει επαναληφθεί, τα μονοθέσια που διεκδικούσαν τη νίκη μέχρι τέλους ήταν πέντε και τελικά τη νίκη πήρε ο Peter Gethin με τους Ronnie Peterson και Francois Cevert να ανεβαίνουν μαζί του στο βάθρο. Όμως ο τέταρτος Mike Hailwood ήταν μόλις άλλα 9 εκατοστά πιο πίσω ενώ στα έξι δέκατα από τον νικητή είδε την καρό σημαία και ο Howden Ganley. Απλά απίστευτο!

H μεγαλύτερη διαφορά νίκης

Αυτό το ρεκόρ δύσκολα θα το δούμε να σπάει στη σύγχρονη εποχή. Πίσω στα 60s, όταν έπεφτε περονόσπορος και εγκατέλειπαν τα μισά και βάλε μονοθέσια αλλά και οι πίστες ήταν ατελείωτες, συχνά βλέπαμε διαφορές που δεν έχουν καμία σχέση με αυτές των σημερινών GP. Το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι αυτό του βελγικού Grand Prix του 1963, με την τότε χάραξη του σιρκουί του Σπα να φτάνει τα 14.100 μέτρα! Ένας πραγματικός μαραθώνιος στην καρδιά των Αρδεννών, υπό πολύ κακές καιρικές συνθήκες, πράγμα που κάνει το προβάδισμα που είχε ο νικητής Jim Clark έναντι του Bruce McLaren, να φαντάζει λογικό. Παρότι ήταν 4 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα! Με τα σημερινά δεδομένα του συγκεκριμένου αγώνα, είναι σαν η διαφορά ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο να είναι στους δυόμιση γύρους!

Τα λιγότερα μονοθέσια στον τερματισμό

Μη βλέπετε σήμερα που κάθε μηχανικό μέρος πρέπει να αντέχει για αρκετούς αγώνες. Παλαιότερα οι μηχανικές βλάβες αποτελούσαν συνήθεια που έμοιαζε λατρεία. Αν προσθέσετε στην εξίσωση τη βροχή αλλά και την ιδιαιτερότητα του Grand Prix του Μονακό, όπου οι μπαριέρες είναι τόσο κοντά ώστε να τιμωρήσουν κάθε λάθος, δεν είναι να απορεί κανείς που μόλις τέσσερα μονοθέσια είδαν την καρό σημαία! Πρώτη ήταν η Ligier του Olivier Panis, στην παρθενική και μοναδική όπως αποδείχθηκε νίκη της καριέρας του.

O ταχύτερος γύρος

Δεν αποκαλούν τυχαία την πίστα της Μόντσα ‘Ναό της Ταχύτητας’. Είναι το πιο γρήγορο σιρκουί στο καλεντάρι και το αναμενόμενο μέρος που θα σημειωνόταν αυτό το ρεκόρ. Θύτης ο μουρλός και απίστευτα γρήγορος στο φεγγάρι του, Juan Pablo Montoya, που το 2004 έσπασε τα κοντέρ στο κυνήγι της pole position. Με την FW26 της Williams BMW ο Κολομβιανός έκανε τον απόλυτο γύρο, με μέση ωριαία ταχύτητα της τάξης των 262.242 km/h! Παραδόξως, δεν κατάφερε να πάρει την pole εκείνη την ημέρα αφού ως βασιλιάς της αστάθειας, την κρίσιμη στιγμή δεν μπόρεσε να κινηθεί το ίδιο γρήγορα.

Ο πιο γρήγορος αγώνας

Grand Prix ‘σφηνάκι’ – φυσικά και πάλι στη Μόντσα. Αυτή τη φορά ένα χρόνο νωρίτερα, με τον Michael Schumacher να βλέπει την καρό σημαία μετά από μόλις 1 ώρα, 14 λεπτά και 19.838 δευτερόλεπτα. Περιέγραφα τηλεοπτικά εκείνο τον αγώνα από τα booth του ιταλικού σιρκουί και ήταν σίγουρα η πιο ξεκούραση μετάδοσή μου! Η μέση ωριαία ταχύτητα της Ferrari του επτά φορές παγκόσμιου πρωταθλητή ήταν 247.585 km/h!

Η υψηλότερη τελική ταχύτητα

Θα τριτώσει το καλό με τη Μόντσα και μάλιστα μιλάμε για τρία ρεκόρ που ήρθαν εντός τριών ετών! Υπεύθυνος σε αυτή την περίπτωση ήταν πάλι ο Montoya που μπορεί να είχε μεταπηδήσει στη McLaren-Mercedes αλλά εξακολουθούσε να έχει δεξί πόδι βαρίδι. Έτσι το 2005 κατάφερε με την MP4-20 να αναπτύξει στη μεγάλη ευθεία της Μόντσα ταχύτητα που άγγιξε τα 372.6 km/h!

Ο νεότερος νικητής

Στη ναυμαχία της Μόντσα το 2008 ο Vettel κατείχε τον τίτλο του νεότερου πρωταθλητή αλλά οκτώ χρόνια μετά εκτοπίστηκε από ένα άλλο παιδί-θαύμα της Red Bull. O λόγος για τον Max Verstappen που με το που πήρε ‘προαγωγή’ στην πρώτη ομάδα, πανηγύρισε και την παρθενική του νίκη! Σε ηλικία 17 ετών και 166 ημερών είχε γίνει ο νεότερος οδηγός που πήρε εκκίνηση σε GP, αυτή τη φορά 18 ετών και 228 ημερών έγινε ο νεότερος νικητής στην ιστορία του σπορ! Παράλληλα, ο νεότερος που ανέβηκε στο βάθρο και που βρέθηκε στην πρωτοπορία ενός Grand Prix! Μάλιστα ακόμα και η δεύτερη νίκη του, φέτος στη Μαλαισία, θα ήταν αρκετή για να του δώσει και πάλι το ρεκόρ! Όσο για το άλλο άκρο, αυτό με τους γηραιότερους πρωταγωνιστές, όρεξη για διάβασμα να έχετε καθώς έχουμε ολόκληρο αφιέρωμα για εσάς!

Οι περισσότερες συμμετοχές σε GP

Σήμερα στο grid των αγώνων παρατάσσονται 20 μονοθέσια. Σε μία πιο υγιή οικονομικά περίοδο θα μπορούσε αυτός ο αριθμός να αυξηθεί. Όμως με τίποτα δεν θα φτάσει ξανά στα 34 μονοθέσια που πήραν εκκίνηση στο γερμανικό Grand Prix του 1953!

Περισσότεροι αγώνες χωρίς νίκη

Σημασία λένε δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Ρητό που ακολουθούσε και ο Andrea de Cesaris αν και τα δικά του ταξίδια συνήθως ήταν σύντομα. Όχι τυχαία, το παρατσούκλι του ήταν ο «καταστροφέας». Συμμετείχε σε 214 Grand Prix, εκκίνησε σε 208 από αυτά αλλά δεν πήρε ποτέ νίκη. Από τους εν ενεργεία οδηγούς, την αρνητική πρωτιά έχουν οι Nico Hulkenberg και Sergio Perez που παρότι έχουν λάβει μέρος σε 133 GP, ακόμα δεν έχουν ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Περισσότεροι αγώνες χωρίς βάθρο

Μπορεί οι Hulkenberg/Perez να μην έχουν κερδίσει ακόμα αγώνα, όμως ο Μεξικανός έχει τουλάχιστον ανέβει εφτά φορές στο βάθρο. Αντίθετα ο Γερμανός δεν έχει τερματίσει ποτέ ψηλότερα από την τέταρτη θέση που είχε πέρυσι και το 2012 στο Βέλγιο, καθώς και το 2013 στην Κορέα.

(κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Antonio Calanni)