11 σκίτσα μιας τραγωδίας που δεν χωρούσε σε λόγια

Όταν το πανελλήνιο αντίκρισε από τους τηλεοπτικούς δέκτες την εικόνα του επιβατηγού τρένου που έχει κατρακυλήσει από τις ράγες στα Τέμπη, στραπατσαρισμένο από τη σφοδρή μετωπική σύγκρουση, η πρώτη αντίδραση ήταν σιωπή – ένα εκκωφαντικό πάγωμα μπροστά σε όλα τα γιατί του κόσμου, μπροστά στον άδικο χαμό δεκάδων νέων ανθρώπων που δεν επέστρεφαν μετά το Τριήμερο, μπροστά στο ενδεχόμενο ότι μέσα στο μοιραίο δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να είχε επιβιβαστεί ο καθένας μας.

Και ενώ το ένα συναίσθημα διαδεχόταν συγκεχυμένα το επόμενο στον συλλογικό ψυχισμό, από το μεγάλο σοκ στη θλίψη, την οδύνη, τον πόνο κι έπειτα απευθείας στην οργή, την ντροπή, την απογοήτευση και πόσα ακόμη, ο κόσμος των λέξεων φαινόταν όλο και πιο ανεπαρκής.

Είναι κάποια γεγονότα που δε χωράνε σε λέξεις – όση προσπάθεια και να κάνεις, πάντα κάτι περισσεύει. Ακόμη και σήμερα, που ολοκληρώνονται οι έρευνες των σωστικών συνεργείων στο σημείο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος και ολοκληρώνεται ο απολογισμός για τα θύματα της τραγωδίας, κομπιάζεις.

Κάτι τέτοιες στιγμές, το χέρι των εικονογράφων αποδεικνύεται κάτι περισσότερο από χρήσιμο. Με μια εικόνα, ένα σκίτσο, αποκρυσταλλώνεται το περιρρέον χάος: οι φράσεις που στιγμάτισαν την τραγωδία, η αγωνία των γονιών που έκλεισαν το τηλέφωνο στα παιδιά τους με το κλασικό «να προσέχεις», η υπόσταση ενός κράτους που παραπέει, διαλύεται και κατρακυλά, σαν τα βαγόνια του τρένου από τις ράγες στα Τέμπη.

Παρακάτω οι εικόνες που ξεχώρισαν, εκφράζοντας το δράμα μιας ολόκληρης χώρας.

Ένα εκτροχιασμένο κράτος, ένα κράτος υπό διάλυση.

«Πάμε και όπου βγει».

«Μαμά, έφτασα».