Τα ταξί στην Κωνσταντινούπολη είναι μια κατηγορία μόνα τους
- 12 ΜΑΡ 2023
Όταν ταξιδεύεις στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα στις συμβουλές που σου δίνουν υπάρχει και μία ακλόνητη, μια σταθερή αξία και πονεμένη ιστορία. Αν μπορείς να μείνεις μακριά από τους οδηγούς ταξί ή τους «κίτρινους τρομοκράτες» όπως τους χαρακτηρίζουν -πλέον- οι Τούρκοι, ειδικά οι νεότεροι.
Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τα ταξί, «να προσέχεις την ώρα της συναλλαγής, ειδικά το βράδυ που δε φαίνονται καλά τα χαρτονομίσματα» με συμβούλεψαν και οι δύο δικοί μου άνθρωποι που ρώτησα πριν ταξιδέψω στην Πόλη. Αμφότεροι έβγαλαν 50 τουρκικές λίρες για να πληρώσουν τον ταχυδακτυλουργό οδηγό, ο οποίος τούς ενημέρωσε ότι τού χρωστάνε ακόμα 45 λίρες, δείχνοντάς τους ένα τάλιρο: «Μου έδωσες πέντε λίρες».
«Ευκολάκι», σκέφτηκα και κλείδωσα τη βαλίτσα. «Θα ανάβω τον φακό του κινητού και θα λέω δυνατά “καρντάσι μου, σού δίνω 50 λίρες”». Στη χειρότερη θα με πιάσουν κορόιδο για 2 ευρώ. Δεν ήταν τόσο piece of cake, όπως αποδείχθηκε τρεις φορές μέσα σε πέντε ημέρες. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για να συγκεντρώσεις όσες πληροφορίες και εικόνες θα ήταν αρκετές στον Martin Scorsese, για τη δημιουργία του προφίλ ενός δεύτερου, Travis Bickle. Εντελώς, διαφορετικού Taxi driver και λιγότερο συμπαθή από τον πρώτο.
Τις δύο πρώτες ώρες μου στην Πόλη, τις πέρασα -με τη βαλίτσα μου και το σακίδιο στην πλάτη- στα εκδοτήρια του Sinan Erdem, δίπλα από την Atakoy Arena, όπου διεξήχθη το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Στα εκδοτήρια μοίραζαν τις διαπιστεύσεις μας, μα εκεί δε μιλούσε κανείς αγγλικά και ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά.
Εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός ένας Τούρκος συνάδελφος που εξελίχθηκε σε φίλος και σωτήρας, βρήκε σε χρόνο dt τη διαπίστευσή μου και έδωσε την κρίσιμη συμβουλή: «Μην πάρεις ταξί για το ξενοδοχείο».
Και πώς θα πάω; (αναρωτήθηκα)
«Δεν πρέπει να μπεις σε ταξί, σε καμία περίπτωση. Είναι οι χειρότεροι», ξαναείπε και απάντησα ότι έχω ακουστά.
Έπειτα, από μια ανάσα πρόσθεσε: «Άστο θα σε πάω εγώ». Δεν τον ήξερα παρά 15 λεπτά! Τόσο υπέροχοι είναι οι Τούρκοι, εκτός από τους οδηγούς ταξί που κηλιδώνουν την εικόνα τους στους επισκέπτες της Πόλης. Αυτή, η μικρή συζήτηση με τον συνάδελφο και το απότομο φευγιό από το γήπεδο, άφησε αμανάτι του φωτογράφους του Getty που είχαν αποκτήσει κώμη Fido Dido, στην προσπάθεια τους να εξυπηρετηθούν από κάποιον. Στα εκδοτήρια τους βρήκα, όταν πήγα. Εκεί τους άφησα φεύγοντας.
Προφανώς, ο αντικυβερνητικός συνάδελφος -που έχει πέσει θύμα εξαπάτησης από οδηγό ταξί που τον έκανε κύκλους στην Αθήνα- δεν εννοούσε απλά την αλλαγή στα χαρτονομίσματα, αλλά είχε αλλάξει ήδη θέμα και δεν πρόλαβε να μου εξηγήσει. Είχε περάσει στην ερώτηση: «Θα τον ρίξετε τον Μητσοτάκη, επιτέλους; Οι Τούρκοι που θέλουμε κοντά τους δύο λαούς προτιμάμε τον Τσίπρα» (το ίδιο σχόλιο το άκουσα και από τους εργαζόμενους του ξενοδοχείου, όπου έμενα).
Διαπίστωσα, γρήγορα τι εννοούσε ο νέος φίλος μου, για τους οδηγούς ταξί, καθώς λίγες ώρες αργότερα κατέβηκα στο κέντρο για φαγητό. Είχε πια νυχτώσει όταν επέστρεφα στο ξενοδοχείο. Πήρα ταξί και είχα τον νου μου μόνο στον φακό του κινητού μου. Να θυμηθώ να τον ανοίξω την κατάλληλη ώρα, η οποία δεν ήρθε ποτέ.
Στα μισά της διαδρομής, στη μέση του πουθενά -χωρίς ψυχή ζώσα σε άξονα πολλών μέτρων- ο οδηγός ζήτησε τα τριπλάσια χρήματα. Σάστισα και του εξήγησα ότι το ποσό είναι άλλο. Σταμάτησε το αυτοκίνητο και εκβιαστικά είπε: «Ή τα δίνεις ή κατεβαίνεις κάτω». Ερημιά υπενθυμίζω.
Μόνο άσχημες σκέψεις πλημμύρισαν το μυαλό μου. Ότι θα κατέβω και μετά θα με σκοτώσει, ότι θα με χτυπήσει, ότι μπορεί να με βιάσει. Με όσα ψήγματα ψυχραιμίας είχα και με τη σκέψη «στα πολύ δύσκολα μάθε να χάνεις λίγο από το δίκιο σου, για να είσαι καλά», τού απάντησα ότι θα του δώσω τα χρήματα που ήθελε.
«Βγάλτα έξω να τα βλέπω!», φώναξε. Το έκανα κι αυτό, για να σιγουρευτεί ότι έχω μαζί το ποσό. Με τρομοκράτησε για 15 ευρώ! Για ένα ποσό που απλά θα μπορούσε να το ζητήσει ευγενικά ή να πει αν θέλω να δώσω κάτι επιπλέον επειδή, πράγματι η ταρίφα στην Τουρκία είναι μικρή και ο πληθωρισμός έχει γονατίσει οικονομικά τους Τούρκους. Φυσικά δεν με άφησε έξω από το ξενοδοχείο, αλλά 200 μέτρα πιο μακριά. Ήταν τόσο θρασύς που παραδέχθηκε ότι: «Έχει κάμερες».
Τα παιδιά της βραδινής βάρδιας στο The Time Hotel Marina με είδαν ταραγμένη. Έπεσαν όλοι πάνω μου να με ηρεμήσουν και άνοιξαν τις κάμερες για να βρουν τον οδηγό.
Μου έδωσαν τα κινητά τους, ώστε να τους καλώ όποτε έχω πρόβλημα και να τους ενημερώνω όταν επιστρέφω από την Atakoy Arena, για να με περιμένουν στην είσοδο. Χρειάστηκε να βγω έξω, για να αγοράσω έναν αντάπτορα και έστειλαν μαζί μου υπάλληλο για να νιώθω ασφάλεια.
Η απόσταση από το γήπεδο στο ξενοδοχείο δεν ήταν μεγάλη, αλλά ούτε και μικρή για να την καλύψεις περπατώντας. Αναγκαστικά έπαιρνα ταξί, πάντα με τη βοήθεια ενός αστυνομικού, διότι ήδη είχα ενημερωθεί -ιδιαίτερα από τους Τούρκους συναδέλφους- ότι το νέο κόλπο δεν είναι η αλλαγή των χαρτονομισμάτων το βράδυ, αλλά αυτό που είχα υποστεί. Το τρίπτυχο γυναίκα- μόνη-ξένη συνιστά το τέλειο θύμα.
Όταν σε φτάσουν στην ερημιά, αρχίζουν το γνωστό εκβιαστικό τροπάριο, το οποίο έζησα συνολικά τρεις φορές, με τις δύο τελευταίες μάλιστα να ζητάνε 7,5 φορές πάνω το ποσό. Τις δύο ήμουν έτοιμη και κοντά στο ξενοδοχείο.
Το τελευταίο βράδυ των αγώνων δεν έβρισκα αστυνομικό έξω από το γήπεδο, παρά μόνο ανθρώπους της Τροχαίας. Ένας με έβαλε όπως – όπως σε ένα ταξί. Ο οδηγός βιάστηκε να ζητήσει να φιξάρουμε την τιμή. Δεν είχαμε απομακρυνθεί, ήμασταν στην κίνηση και δε σταμάτησε να κατέβω όταν του το ζήτησα στα αγγλικά και στα τουρκικά. Άνοιξα την πόρτα ενώ το ταξί ήταν σε κίνηση και αναγκάστηκε να σταματήσει.
Γλίτωσα από αυτόν κι επέστρεψα στον άνθρωπο της Τροχαίας, ο οποίος με ρώτησε τι έγινε. Δεν του προκάλεσε καμία εντύπωση αυτό που άκουσε και με έβαλε στο επόμενο ταξί. Τα ίδια πάλι. Στην ερημιά, άκουσα τη γνωστή ιστορία. Κάλεσα τα παιδιά του ξενοδοχείου, του φώναξαν και μου ζήτησαν να κατέβω από το ταξί.
«Κατέβα κάτω είναι επικίνδυνος. Πες μας που είσαι. Ερχόμαστε να σε πάρουμε». Το pin της τοποθεσίας δεν έφευγε και άρχισα να περιγράφω, χωρίς αποτέλεσμα.
Τρεις άγγελοι φοιτητές που περνούσαν από το σημείο εξήγησαν στους ανθρώπους του ξενοδοχείου πού είμαι και με καθησύχασαν: «Θα μείνουμε μαζί σου μέχρι να έρθουν να σε πάρουν, να μην είσαι μόνη σου στο σκοτάδι». Ο πιο επικοινωνιακός σχολίασε γελώντας: «Εμείς χαρακτηρίζουμε τους οδηγούς ταξί κίτρινους τρομοκράτες». Η κοπέλα της παρέας πρόσθεσε: «Μην το πάρεις προσωπικά. Το έχουν κάνει και σε μένα όταν ήρθαν από την Άγκυρα, για να σπουδάσω εδώ».
Στην ερώτηση για ποιο λόγο η κυβέρνηση τους επιτρέπει να χαλάνε την τόσο καλή εικόνα που έχουν απάντησαν: «Δε διαφέρει ιδιαίτερα η κυβέρνησή μας από τους οδηγούς ταξί. Περιμένουμε τις εκλογές. Θέλουμε κάποιον που να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και περιμένουμε τη στιγμή μας. Οι ταξιτζήδες είναι μεγάλο πρόβλημα στην Κωνσταντινούπολη. Να σκεφτείς αντέδρασαν με το Uber και η κυβέρνηση τους έκανε τη χάρη». Το Uber δεν έχει τη δύναμή τους ούτε και οι υπόλοιπες εφαρμογές.
Θα έμενα ακόμα 10 ώρες στην Πόλη, Σκέφτηκα ότι θα αγκαλιάσω τον πρώτο ταξιτζή που θα βρω στην Αθήνα. Συγκρατήθηκα. Ο προαστιακός απεργούσε και μπήκα σε ταξί. «Να ανοίξω ρολόι; Θες απόδειξη;».
