Τα βράδια του χειμώνα κινούνται μεταξύ μπάλας, βιβλίων και ατελείωτου σερφαρίσματος
- 8 ΙΑΝ 2021
Έλα, όμως, που τώρα, αυτή η παρέα δεν είναι και τόσο πληκτική τελικά. Ο χρόνος, εκτός από πολύτιμος, αποδεικνύεται και λιγοστός μπροστά σε αυτά που θέλω να προλάβω για να ρεφάρω τις βραδιές που δεν έβρισκα νόημα στους τέσσερις τοίχους. Να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο που ποτέ δεν είχα χρόνο να το κάνω, να δοκιμάσω την τύχη μου στη μαγειρική να φτιάξω κι εγώ ένα παζλ (όλοι το κάνουν εγώ γιατί όχι) και ανάμεσα σε όλα αυτά – σαν παιδί κι εγώ – να περιηγηθώ σε ένα online casino, επιλέγοντας τα αγαπημένα μου table games. Αυτά τα λίγα.
Σε βαθμό που αγγίζει τα όρια του ψυχαναγκασμού, όλο αυτό το διάστημα, προσπαθώ να αδράξω κάθε στιγμή που περνώ με τον εαυτό μου, τον χώρο μου, τα ενδιαφέροντά μου. Με τρώει να τη ζήσω σαν μία περίσταση ξεχωριστή, σίγουρα διαφορετική, ιδιαίτερη. Να την αναγάγω σε ιεροτελεστία, να την περάσω με τρόπο ευλαβικό, τελετουργικό, όπως υποσυνείδητα έχει απεικονιστεί στο μυαλό μου σαν κινηματογραφική σκηνή.
Σκέψεις που με παρασύρουν συχνά σε μερικές στιγμές αφηρημάδας, όσο κάθομαι αραχτός στον καναπέ μου (ποτέ ξανά δεν τον αισθάνθηκα τόσο “φίλο” μου), με ένα βιβλίο στα χέρια και με βλέμμα απλανές που αμφιταλαντεύεται για το κατάλληλο συνοδευτικό του. Είπαμε, κάθε στιγμή και μία ιεροτελεστία. Σηκώνομαι, σερβίρω ένα ποτό στον εαυτό μου, σαν μοναχικός μπάρμαν έτοιμος να μοιραστεί τα πιο “ένοχα” μυστικά του, ξανακάθομαι. Ένα βιβλίο, ένα ποτήρι με το αγαπημένο μου ουίσκι, λίγη μουσική από το τάμπλετ, μόνιμη συντροφιά δίπλα μου, έχω στήσει το τέλειο σκηνικό. Την πιο αρμονική παρέα.
Κάθε βραδιά έχει και τη δική της αξία. Η ατζέντα έχει πια άλλη όψη. Δεν χρειάζεσαι στυλό για να της δώσεις νόημα. Υπάρχουν βραδιές, άλλωστε, που είναι “σημαδεμένες” χρόνια τώρα. Όπως οι Τρίτες και οι Τετάρτες που παραδίδονται στην καρδιά και στα νάζια της στρογγυλής θεάς. Με τις αναμνήσεις της κερκίδας να είναι μακρινές, είμαι στο όριο να βάλω τον ύμνο του Champions League από το τάμπλετ και να κουνήσω σεντόνι μόνος μου. Το χορτάρι γεμίζει την οθόνη της τηλεόρασής μου, μαζί και την αχόρταγη ματιά κάθε γνήσιου ποδοσφαιρόφιλου που έχει νοσταλγήσει το γήπεδο. Ακόμη και παιχνίδια χωρίς βαθμολογικό ή “οπαδικό” ενδιαφέρον έχουν το νόημά τους. Ας παίζουν “χαλί” πίσω μου όσο εγώ σερφάρω στο κινητό μου, για σενάρια πρόκρισης, βαθμολογίες και πιθανές εντεκάδες.
Η βδομάδα κυλάει δημιουργικά, αλλά υπάρχουν ακόμη τόσα που δεν έχω κάνει. Να διακοσμήσω τον χώρο μου, να ανακαλύψω κρυφά ενδιαφέροντά μου, για τα οποία δεν είχα ιδέα πόση συγκέντρωση και ηρεμία μπορούν να απαιτήσουν αλλά και να δημιουργήσουν. Να γεμίσουν τον χώρο με αθόρυβες σκέψεις, να γίνουν ντεκόρ εκεί που μέχρι πρότινος έβλεπα κενό. Να ενώσουν τα κομμάτια τους και να προκαλέσουν ένα αίσθημα ικανοποίησης και νίκης. Μετά από 1.500 τέτοια κομμάτια, το παζλ μου ήταν έτοιμο. Οι Beatles περπατούσαν στον τοίχο μου, η παρέα μου μεγάλωνε.
Κι όσο οι μέρες περνούν, όσο εξερευνάς τον ίδιο σου τον εαυτό, τόσο περισσότερα ανακαλύπτεις. Ακόμη κι αυτά στα οποία υστερούσες. Θα ερχόταν, άλλωστε, η ώρα να βρεθείς ενώπιόν τους. Κάπως έτσι γνωρίστηκα καλύτερα με την κουζίνα μου, όταν αποφάσισα να δοκιμάσω τις μαγειρικές μου “δεξιότητες”. Να’ ναι καλά ο πιστός μου σύμβουλος, το τάμπλετ μου. Ψάχνοντας ανάμεσα σε συνταγές και συστατικά της επιτυχίας, εντόπισα πως και η μαγειρική ένα παζλ είναι. Με διαφορετικό συναίσθημα όταν το αποτέλεσμα βρισκόταν επιτέλους στο πιάτο μου. Σιγά-σιγά, έγινε η σφήνα της καθημερινότητάς μου μεταξύ των αγαπημένων συνηθειών μου.
Πολλώ δε τα Σαββατοκύριακα, όταν ο χρόνος είναι πλέον σύμμαχός μου. Χωρίς να θέτει περιορισμούς και προτεραιότητες, μου επιτρέπει να χαλαρώσω και να απολαύσω μερικές πιο ξέγνοιαστες και διασκεδαστικές στιγμές.
Όπως αυτές απέναντι στην οθόνη μου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, στην άνετη πολυθρόνα μου, σε κάθε γωνιά του σπιτιού μου, παίζοντας μερικά από τα αγαπημένα μου table games. Ok, μπορεί να μην έχουν την αίγλη των Live τραπεζιών του casino, αλλά – επειδή είμαι και τύπος που δεν αντέχει τις αναμονές (όπου και αν είναι αυτές) – τα προτιμώ κυρίως γι’ αυτό τον λόγο. Μπαίνω και παίζω γρήγορα, χωρίς να περιμένω τον «διπλανό» μου να αποφασίσει πότε και αν θα ποντάρει για να τρέξει ο γύρος. Τόσο απλά.
Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τα Σαββατοκύριακα πρέπει να τα αφιερώνουμε στον εαυτό μας. Ειρωνεία, ε; Κι όμως, ακόμη και σε αυτή την έγκλειστη αλλά ευχάριστη καθημερινότητα, υπάρχουν μέρες όπου, λίγη παραπάνω ξεγνοιασιά, λίγη έξτρα αποφόρτιση τις διαχωρίζουν από τη ρουτίνα.