Τελικά το sexting, θεωρείται κέρατο;

Η πλάκα με κάθε ιστορία που μας κάνει να γελάμε με την τραγελαφική, κωμικοτραγική εξέλιξη μίας κατάστασης είναι ότι αν αυτή ποτέ αλλάξει ‘χέρια’ και από κάποιου γνωστού ή παντελώς άσχετου γίνει δική μας, τότε αυτομάτως παύει να θεωρείται και τόσο αστεία. Τουλάχιστον από εμάς. Δεν είμαι ακόμη σε θέση να εξηγήσω ακριβώς το γιατί. Ίσως έχει να κάνει με αυτό που λένε ότι όταν κάτι το ‘κατακτούμε’ ως εμπειρία κατά κάποιον τρόπο για εμάς, χάνει την αίγλη του. Τι να πω. Το θέμα είναι ότι συμβαίνει στο 99,9% των περιπτώσεων. Είτε μιλάμε για ένα πέσιμο είτε για έναν τσακωμό είτε για μία απιστία. Πριν αναρρωτηθείς από πού έως πού μία απιστία μπορεί να βγάλει γέλιο, θέλω να διαβάσεις το παρακάτω παράδειγμα.

Έστω ότι ένα ζευγάρι γνωστού του φίλου ενός φίλου σου χώρισε γιατί ο ένας έπιασε τον άλλο να επιδίδεται στο sexting μανιωδώς. Μάλιστα, μάθαινες ότι εμπλούτιζε κάθε τόσο και λιγάκι τον γραπτό του λόγου με φωτογραφικό υλικό γιατί ως γνωστόν, μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Πες μου την αλήθεια, με το χέρι στην καρδιά, δεν θα σε έπιαναν τα γέλια;

Αρχικά, τι πάει να πει “τον έπιασε να κάνει sexting”; Και κάτι άλλο, “πόσο χρονών είναι αυτός ο ‘δεν είναι αυτό που νομίζεις'”;

Καλώς ή κακώς οτιδήποτε έχει να κάνει με chat και social media μου βγάζει έναν αυθόρμητο εμπαιγμό. Ξέρω ότι μπορεί να σου φαίνεται κάπως αναχρονιστική η τοποθέτησή μου και κατά πάσα πιθανότητα, είναι. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι διανύουμε εκείνη την περίοδο που τα πάντα όχι απλώς μπορείς να τα κάνεις με το πληκτρολόγιό σου (εικονικό ή μη) δεν διανοείσαι ότι μπορεί να τα κάνεις διαφορετικά. Για παράδειγμα, ας θυμηθούμε μαζί την τελευταία φορά που φλέρταρεις μία κοπέλα. Ήταν ή δεν ήταν μέσω κάποιου μέσου κοινωνικής δικτύωσης; Κατά πάσα πιθανότητα, ήταν. Αλλά δεν σε κατηγορώ γι αυτό. Σε καταλαβαίνω.

Πίσω από την οθόνη μπορείς να υποδυθείς όποιον γουστάρεις. Από χολιγουντιανό σταρ μέχρι πορνοστάρ. Κανείς δεν πρόκειται να σε πάρει χαμπάρι. Και το κυριότερο, κανείς δεν πρόκειται να σε ξεσκεπάσει. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν θέλει να μάθει ποιος είσαι. Ή μάλλον φοβάται να το μάθει. Του αρκεί αυτό το τύπου αγνό φλερτ που έχετε.

Και ας υποθέσουμε ότι ποσώς σε ενδιαφέρει να μάθει ο άλλος (η άλλη εν προκειμένω) ποιος πραγματικά είσαι. Μεταξύ μας τρέμεις μήπως και μάθει γιατί δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και τις δυνατότητές σου, αλλά τέλος πάντων. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι σκασίλα σου να δημιουργήσεις μία ειλικρινή, σοβαρή σχέση μέσα από το διαδίκτυο. Άλλωστε έχουμε πιάσει την περίπτωση που έχεις μία ‘σοβαρή, ειλικρινή σχέση’ εκτός οθόνης για να αναζητήσεις μία ακόμα. Μία απορία θέλω να μου λύσεις.

Γιατί, σε περίπτωση που το ξεχνάς, υπάρχει εκεί δίπλα σου τόσο στη ζωή όσο και στο κρεβάτι μία κοπέλα που πιστεύει ότι θες μόνο αυτήν. Ή για να το πω καλύτερα: Την έχεις κάνει να πιστέψει κάτι τέτοιο. Και ερωτώ, της αξίζει;

Δεν θέλω για κανένα λόγο να χρησιμοποιήσω τη λέξη ανωμαλία στο όλο θέμα ή την αντίστοιχη φράση “πολλά ψυχολογικά“. Γιατί δεν πιστεύω ότι ισχύει τίποτα από τα δύο. Μία δειλία διακρίνω. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Και πολλές ανασφάλειες. Θα μπορούσα κάπου εδώ να τα βάλω με την τεχνολογία και να πω ότι μας δίνει συνεχώς νέους τρόπους να βγάζουμε προς τα έξω το χειρότερο εαυτό μας αλλά όπως είπα παραπάνω το μόνο που έχει καταφέρει είναι απλώς, να αλλάξει μία ακόμα κλασική συνθήκη. Και μάλιστα, όχι τόσο φαντασμαγορικά όπως έχει κάνει σε άλλες περιπτώσεις της καθημερινότητάς μας.

Το μόνο που ουσιαστικά αλλάζει, είναι η ξεφτίλα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πιστεύω ότι όλο αυτό το κρυφτούλι πίσω από την οθόνη κάθε άλλο παρά σε ανδρισμό παραπέμπει. Γνώμη μου.

Υ.Γ.1: Η ιστορία που ενέπνευσε το σημερινό κείμενο είναι ενός πολύ κοντινού μου ανθρώπου. Ωστόσο, προς τιμήν της, βρίσκεται στο 0,01% των περιπτώσεων που αναφέρω στην πρώτη παράγραφο. Παρότι της συνέβη, συνεχίζει να το διακωμωδεί. Γιατί μεταξύ μας, για γέλια είναι.

Υ.Γ.2: Όσο και αν δεν μπορώ να υποστηρίξω τους ανθρώπους που απιστούν, αν μη τι άλλο τους δίνω το ελαφρυντικό ότι τολμούν να το κάνουν γνωρίζοντας τις συνέπειες. Αναφέρομαι στους πραγματικά άπιστους ωστόσο. Τους ‘γιαλατζί’ απλώς τους λυπάμαι γιατί είναι θύματα μιας μόδας που θα περάσει. Όπως όλες οι μόδες.