Θα ήθελες να διευθύνεις το ελληνικό Playboy;

Για όποιον δεν έχει δουλέψει σε ανδρικό περιοδικό, η εντύπωση είναι ότι ο διευθυντής του είναι ένας τύπος ο οποίος είναι αραχτός σε μια πολυθρόνα και χαζεύει γυμνές γκόμενες όλη μέρα για να διαλέξει το επόμενό του εξώφυλλο. Πόσο μάλιστα για το Playboy. Τότε ο τύπος αυτός είναι αραχτός στην πολυθρόνα του με παντόφλες, σατέν ρομπίτσα και πίπα κρεμασμένη στο χείλος του σαν τον Hugh Hefner.

Ε λοιπόν η εικόνα στο ελληνικό Playboy αλλά και η μορφή του 39χρονου διευθυντή του, Κωνσταντίνου Τσίτσα, απέχουν πολύ από την κοινή πεποίθηση. Όπως θα καταλάβεις κι εσύ.

“Νιώθω λίγο άβολα στην καρέκλα του εκδότη. Αρχίζει και στενεύει η καρέκλα. Παλιότερα ένιωθα πολύ καλύτερα. Ήτανε κι ο Χέφνερ πιο νέος, τώρα νιώθω μόνος”.

“Ο κόσμος μπορεί να νομίζει ότι αυτοί που δουλεύουν στα ανδρικά περιοδικά είναι αγκαλιά με μοντέλα και έοχυν Ferrari παρκαρισμένη απέξω. Υπάρχουν στερεότυπα για κάθε δουλειά”.

“Είμαι διευθυντής από το 2007. Στο Playboy ήμουν από το 1996, με ένα διάλειμμα. Όταν μου είπαν ότι θα το αναλάβω εγώ, δεν πανηγύριζα και τόσο”.

“Νιώθω υπεύθυνος απέναντι στον αναγνώστη. Δεν μπορείς να τον κοροϊδεύεις, ό,τι προϊόν και να παράγεις. Ειδικά σε αυτή την εποχή που δεν είναι κανείς απαίδευτος, είναι όλοι ψαγμένοι και απαιτητικοί. Και δεν έχει και την οικονομική άνεση να αγοράσει κάτι που δεν αξίζει τα λεφτά του. Πρέπει να υπάρχει υπευθυνότητα και ειλικρίνεια. Ως τίτλος περιοδικού, έχεις μια δέσμευση. Να μην τους δίνεις κάτι λιγότερο από αυτό που ξέρει και περιμένει”.

“Όποιος είναι έξω από το χορό ξέρει πολλά τραγούδια. Αλλιώς σκέφτεται κάποιος τη δουλειά απέξω, από εμάς που την ζούμε καθημερινά εδώ. Είναι μέρος του illustration ονείρου που πουλάνε τα περιοδικά”.

“Πέρα από τον τίτλο και ότι συνειρμούς προκαλεί, το να είσαι διευθυντής σε αυτό το έντυπο έχει κι άλλες ευθύνες πέρα από το να κανονίζεις μια φωτογράφηση εξωφύλλου, όπως θεωρούν πολλοί. Μια τεράστια γκάμα δραστηριοτήτων στην οποία πρέπει να είσαι υπεύθυνος, ειδικά τις δύσκολες εποχές του τύπου”.

“Οι φίλοι μου πάντα γούσταραν που είχαν τον κολλητό τους διευθυντή του Playboy. Αλλά όσο περισσότερες λεπτομέρειες τους λες, τόσο περισσότερο ξενερώνουν και εσύ ο ίδιος ισοπεδώνεσαι σαν εικόνα”.

“Η καλύτερή μου διετία σαν διευθυντής ήταν τον πρώτο καιρό. Τότε που υπήρχε η αίσθηση του φρέσκου και του νέου, η πρόκληση ήταν πιο έντονη, υπήρχαν περισσότερα πράγματα να κυνηγήσεις”.

“Όσο πας πιο πίσω, η καλύτερη εποχή του περιοδικού ήταν το 96, όταν ξεκίνησε το Playboy εδώ με διευθυντή τον Δημήτρη Παγαδάκη. Μια εποχή πιο χίπικη στη μορφή της δουλειάς και τις διαδικασίες, με περιορισμένες απολαβές αλλά ένιωθες ότι υπήρχε μια έκρηξη δημιουργικότητας, ένα πιο παρεϊστικο και ελεύθερο κλίμα, το οποίο φαινόταν και στο περιοδικό”.

“Δεν έχω αυταπάτες. Ξέρω ότι έχω την ταμπέλα ότι είμαι ‘αυτός που διαλέγει απλά ποιά γκόμενα θα βγει στο εξώφυλλο’. Αλλά δεν με απασχολεί. Είναι και θέμα ηλικίας. Όσο νεότερος είσαι ενδεχομένως κάποια πράγματα να σε κολακεύουν, να τα κυνηγάς και να σε ενδιαφέρουν. Μετά από κάποιο σημείο περισσότερο βάρος αρχίζουν να γίνονται παρά κάτι το οποίο το φοράς με καμάρι. Δεν μπορώ να πω ότι συμβαίνει αυτό, αλλά ενδεχομένως ένας πιο πιτσιρικάς από εμένα να το πήγαινε και πολύ καλύτερα”.

“Σε αυτή την καρέκλα μαθαίνεις πράγματα. Σίγουρα η αμοιβή είναι μεγάλη, αλλά όχι τα εξωφρενικά ποσά που έπαιζαν παλιότερα. Το μεγαλύτερο κέρδος που έχει κανείς όμως είναι η εμπειρία. Στο να χειρίζεσαι κι άλλα πράγματα πέρα από το να γράφεις, να κάνεις ρεπορτάζ ή να επιμελείσαι. Μαθαίνεις να κοιτάς και να αξιολογείς τους ανθρώπους καλύτερα, να χειρίζεσαι κρίσεις, να μαθαίνεις τα οικονομικά και πώς να τα χειρίζεσαι. Δεν ήμουν ποτέ καλός στο τελευταίο, εδώ το έμαθα. Και σε τέτοιες εποχές είναι πολύ χρήσιμο”.

“Για τη συγκεκριμένη γυναίκα που έχω παντρευτεί ήταν εύκολο να αποδεχτεί τη θέση μου. Ήταν στα περιοδικά άρα ξέρει και πώς λειτουργεί ένα περιοδικό και τι κάνεις όλη μέρα. Φαντάζομαι ότι για οποιαδήποτε άλλη γυναίκα θα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Και δικαιολογημένα”. 

“Από όλο το πακέτο που αναλαμβάνει ένας διευθυντής ανδρικού περιοδικού το μεγαλύτερο άγχος είναι νομίζω ότι αυτό που θα κάνεις ίσως να μην είναι αυτό που θα ήθελες να κάνεις ή αυτό που κυνηγάς να κάνεις. Αλλά και το τι εκπτώσεις θα χρειαστεί να κάνεις στην πορεία. Αυτό είναι ένα άγχος”.

“Ένα άγχος επίσης είναι και το ότι καλώς ή κακώς έχεις μια ομάδα με την οποία δουλεύεις. Το ότι κάποια στιγμή μπορεί κάτι να μην πάει καλά και να χρειαστεί κάποιος να φύγει. Αυτό είναι και θα έπρεπε να είναι άγχος για τον καθένα. Ειδικά όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν προσπαθήσει”.

“Μακάρι να μην χρειαστεί ποτέ σε κανέναν να απολύσει κάποιον. Αν έχεις να κάνεις με ικανούς ανθρώπους. Αν έχεις κάποιον ο οποίος δεν το θέλει, δεν το κυνηγάει και ακριβώς επειδή είναι ομαδική δουλειά ένα περιοδικό, η συμπεριφορά του ή η απόδοσή του ρίχνει την ομάδα, εκεί είναι διαφορετικά τα πράγματα”.

“Με τις γυναίκες που φωτογραφίζονται είναι πάντα θέμα εμπιστοσύνης. Οι περισσότερες γυναίκες που έρχονται στο Playboy να φωτογραφηθούν θέλουν την ασφάλεια ότι δεν θα κάνεις κάτι που δεν θα το ξέρουν ή κάτι το οποίο δεν θα τις κάνει να αισθάνονται άνετα. Θέλουν την εντύπωση ότι έχουν τον έλεγχο της όλης ιστορίας. Το αντιλαμβάνομαι και το σέβομαι πλήρως. Δεν είναι εύκολο για μια γυναίκα να είναι γυμνή με 10 άντρες τριγύρω της. Δεν είναι όλες με μεγάλη εμπειρία στο modeling, ώστε να είναι άνετες”.

“Με άγχωνε το πώς θα με δεχτεί η ομάδα που παρέλαβα. Αυτή είναι και η διαφορά με το να είσαι διευθυντής σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνει μπρίκια. Εδώ καθένας που γράφει πρέπει να βγάζει ένα κομμάτι του εαυτού του στο κείμενο και όταν αυτός ο άνθρωπος νιώθει κάπως απέναντι σε έναν νέο διευθυντή, έχεις θέμα”.

“Ωράριο δεν υπάρχει. Από τότε που αρχίζεις να δουλεύεις σε αυτή τη δουλειά, οφείλεις να ξεχάσεις την έννοια του ωραρίου. Μια συμβουλή προς τους νεότερους θα ήταν να το ξεχάσουν. Αλλιώς θα πρέπει να δουλέψουν σε ένα κατάστημα”.

“Μπορεί να μην ξυπνάς νωρίς όταν δουλεύεις στα περιοδικά και τις εφημερίδες αλλά δουλεύεις μέχρι αργά. Την ώρα που ο άλλος κάνει την απογευματινή σιέστα του, εσύ ακόμα δουλεύεις”.

“Όσες φορές και αν το σκέφτηκα, πάντα κατέληγα ότι μ’ αρέσει αυτή η δουλειά που κάνω. Μ’ αρέσουν τα περιοδικά. Δεν είναι εφημερίδα που έχει πληροφορία ή site που έχει ταχύτητα. Είναι ένα πιο αρτίστικο πράγμα. Η εποχή δεν είναι ό,τι καλύτερο για τα περιοδικά αλλά πιστεύω ότι δεν έχει κλείσει και ο κύκλος ακόμα σε αυτή την ιστορία”.

“Στις πιο ωραίες γυναίκες που έχουμε φωτογραφήσει όσο εγώ είμαι διευθυντής είναι σίγουρα η Τζούλια. Ήταν πολύ καλή. Η Ρία Αντωνίου επίσης σαν γυναίκα και σαν αποτέλεσμα ήταν πολύ καλή. Επίσης θεωρώ ότι θα είχε προοπτική η φετινή playmate, η Λεγάκη. Έχει αυτό που βλέπεις στις Βραζιλιάνες και με δουλειά θα μπορούσε να γίνει ακόμα καλύτερη. Το κορμί της είναι αψεγάδιαστο. Αλλά φαίνεται να μην το θέλει η ίδια”.

“Μια φωτογράφηση που πήγα σπίτι μου και είχα να διηγηθώ πράγματα ήταν αυτή της Μαριάννας Ντούβλη. Ωραία φωτογράφηση, ωραίο αποτέλεσμα. Unexpected”.

“Η Ντούβλη είχε το αναπάντεχο. Δεν την περίμενε κανένας. Το αποτέλεσμα που βγήκε και ο τρόπος που προσεγγίστικε ήταν πετυχημενος. Έχεις μια γυναίκα που δεν είναι μοντέλο σε καμία περίπτωση. Αλλά ο φωτογράφος την προσέγγισε με τα ελαττώματά της και εστίασε στα προτερήματα. Κάτι που φαίνεται στις φωτογραφίες. Το όλο σουρεάλ την μέρα της φωτογράφησης ήταν και σαν εμεπιρία και σαν αποτέλεσμα ωραίο”.

“Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι θα μπορούσαν να γίνουν πράγματα. Τα ελληνικά περιοδικά είναι καλά και υπάρχουν άνθρωποι στη δική μας δουλειά που είναι πολύ καλοί σε αυτό που κανουν. Απλά η αγορά δεν είναι τέτοια που να σηκώνει μεγάλα πράγματα και να μπορεί να τα προωθήσει ή να τα πληρώσει για να γίνουν. Ενώ υπάρχουν ιδέες, δεν υπάρχει το υπόβαθρο, ούτε τα οικονομικά δεδομένα για να αξιοποιηθούν”.

“Αν μου κάνει καμιά έκπληξη η κόρη μου όταν μεγαλώσει και μου πει ότι θέλει να φωτογραφηθεί, δεν ξέρω πώς θα το χειριστώ”.