Θα σου πάρει τρία δευτερόλεπτα να ερωτευτείς το Βερολίνο

Είμαστε στα 12000 πόδια πριν την προσγείωση. Το εκκρεμές δύο αεροσυνοδών πηγαινοέρχεται αθόρυβα στο διάδρομο ελέγχοντας την ετοιμότητα των επιβατών να αφήσουν τα σύννεφα και να βρεθούν στο έδαφος. Εγώ, με τη μούρη κολλημένη στο τζάμι προσπαθώ να πιστέψω στα μάτια μου ότι δηλαδή αυτό που βρίσκεται ακριβώς από κάτω με τις λίμνες που διασχίζουν ένα σκουρόχρωμα πράσινο, είναι το Βερολίνο.

Οι ρόδες άγγιξαν τσιρίζοντας το τσιμέντο και προσγειωθήκαμε. Σε ένα αεροδρόμιο όχι και τόσο fancy όσο τα υπόλοιπα της Ευρώπης. Λιγότερο καλοβαλμένο, λιγότερο εντυπωσιακό. Ένα ‘Welcome to Berlin’ με κίτρινα γράμματα βρισκόταν στο τέλος του διαδρόμου της φυσούνας. Απλό αλλά που ταυτόχρονα, τραβούσε και το μάτι. Πολλοί από τους συνεπιβάτες μου σταμάτησαν για να απαθανατίσουν τη στιγμή με ένα story. Αρκετοί από αυτούς ήταν πιασμένοι χέρι χέρι. Ακόμα και εκείνοι που είχαν το ίδιο φύλο. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό συνέβη γιατί αυτή η πόλη έχει μία τεράστια σκασίλα ποιον θα πιάσεις από το χέρι.

(Πριν συνεχίσουμε μία σημείωση: Στη διάθεσή μου είχα σχεδόν μιάμιση μέρα να δω το Βερολίνο ή αλλιώς την πόλη που πρώτα τη νιώθεις, μετά τη ζεις και στο τέλος τη βλέπεις. Ο ενθουσιασμός μου από την τζούρα Βερολίνου, ακολουθεί.)

Σε αυτήν την πόλη μία από τις εικόνες που σίγουρα θα σου κάνουν εντύπωση, είναι ο κόσμος που περπατάει στα μεγάλα πεζοδρόμιά της. Ήμασταν όλοι τόσο άσχετοι μεταξύ μας που θα μπορούσαμε άνετα να μπούμε στο λεξικό δίπλα στη λέξη διαφορετικότητα. Διαφορετικά χρώματα μαλλιών, πολλά ή κανένα τατουάζ, ασύμμετρα κοψίματα στα σακάκια ή τα παντελόνια.

Σε αυτήν την πόλη, οι άνθρωποι που κατάγονται από εκεί δεν μιλάνε όλοι αγγλικά και δεν είναι τόσο ευγενικοί όσο θέλει να δείχνει το χαμόγελό τους.

Κάνε τέχνη και άστηνε

Το περπάτημα είναι ένα από τα must do στο Βερολίνο. Ειδικά αν το επισκεφθείς τέτοια εποχή που το κρύο είναι ακόμα σε άδεια. Καθώς περπατάς, δεν είναι διόλου απίθανο να συναντήσεις μία πινακίδα που θα σε οδηγήσει σε μία γκαλερί ή μία ‘κρυφή’ έκθεση κάποιου μεγάλου ή όχι και τόσο καλλιτέχνη.

Πριν από περίπου δύο μήνες είχα μία συζήτηση με τον εικαστικό κ.Χάρο για το εάν και κατά πόσο θα ήταν ρεαλιστική η σκέψη η Αθήνα να πάρει τη σκυτάλη από το Βερολίνο και να γίνει το επόμενο κέντρο μοντέρνας τέχνης. Παρά το γεγονός ότι χαίρομαι απελπισμένα πολύ που κάποιοι (συγκεκριμένα το BBC) σκέφτηκαν αυτήν τη συνέχεια, όταν είδα τη σχέση του Βερολίνου με την τέχνη κατάλαβα τον εικαστικό όταν εξηγούσε ότι μία τέτοια εξέλιξη θα ήταν ανέφικτη. Οι δρόμοι, τα σοκάκια, τα μαγαζιά, ακόμα και οι μπυραρίες είχαν μέσα τους λίγη τέχνη. Μία καρέκλα, έναν τοίχο, την τουαλέτα, κάτι.

Μία μέρα στο μουσείο

Για το μουσείο της Περγάμου, είχα ακούσει τόσα που σχεδόν δεν είχα μούτρα να μην το επισκεφθώ. Το ίδιο πρέπει να συμβεί και με εσένα αν ο δρόμος σε πάει προς το Βερολίνο. Για να είμαστε δίκαιοι, η αλήθεια είναι ότι τα εκθέματα του μουσείου δεν θα σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό (ναι, υπάρχουν εκθέματα που το κάνουν αυτό. Όσοι έχουν επισκεφθεί το μουσείο του Φραντζ Κάφκα στην Πράγα καταλαβαίνουν τι εννοώ). Παρόλα αυτά, ο δρόμος που σε οδηγεί στο νησί των μουσείων όπου και βρίσκεται το μουσείο της Περγάμου είναι τόσο όμορφος που θα είσαι τουλάχιστον μπούφος (συγγνώμη) αν δεν τον περπατήσεις.

Παρεμπιπτόντως, εκθειάζω τόσην ώρα το περπάτημα στο Βερολίνο γιατί α) κάνει καλό, β) δεν μπορείς να δεις μία πόλη αν δεν την περπατήσεις και γ) αν μπορεί σε κάτι τίμια να ανταγωνιστεί η Αθήνα το Βερολίνο αυτό είναι το κυκλοφοριακό. Όσες φορές μπήκαμε σε πούλμαν, μάθαμε όλους τους πιθανούς ορθογραφικούς συνδυασμούς του σημειωτόν.

Μία νύχτα στα μπαρ

Ναι, το Βερολίνο είναι μία πόλη που ξέρει πώς να ζει και τη νύχτα. Μην σου πω ότι λογικά, ξέρει να τη ζει καλύτερα. Από κλαμπ μέχρι πριβέ κλαμπ και από μπαράκια μίας σπιθαμής τίγκα στον κόσμο και την καλή μουσική, τα έχει όλα. Από τα γνωστότερα αυτών; Ένα ελληνικό μπαρ ονόματι Myxa.

*Προαιρετικό φούσκωμα κοιλιάς από υπερηφάνεια και επειδή ‘παντού είμαστε’.

Κάπου εδώ χωράνε να μπουν και οι διάφορες μπυραρίες με τα ζεστά αφράτα πρέτσελ μυρωδιά που σου σπάει τη μύτη, τα δεν ξέρω και εγώ πόσων ειδών λουκάνικα αλλά και τα τόφου και τα χορτοφαγικά πιάτα. Το ξινολάχανο και οι φρέσκες σαλάτες από κατεψυγμένα λαχανικά. Για τις μπύρες και τις ποικιλίες τους μιας και δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσω, θα γράψω απλά ότι οι περισσότεροι κατάλογοι που έπιασα στα χέρια μου είχαν τουλάχιστον δύο σελίδες δυσκολοπρόφερτα ονόματα μπύρας.

Το τείχος που έπεσε για να ‘σηκωθεί’

Το μοναδικό πραγματικά μελανό σημείο της επίσκεψής μου στο Check Point Charlie, το σημείο που βρισκόταν το τείχος του μίσους ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι Γερμανοί αποφάσισαν να εκμεταλλευθούν την ιστορική αυτή πτώση. Εκεί όπου πια δεν υπάρχει τείχος, υπάρχει ένα θέρετρο με τεχνητή άμμο, μία ταμπέλα που σε απειλεί να βγάλεις τα παπούτσια και να περπατήσεις ξυπόλητος και μερικά τροχόσπιτα που πουλούν πρέτσελ, λουκάνικα και χοτ ντογκ.

Εκεί όπου ακόμα υπάρχει τείχος, υπάρχει είτε ζωγραφισμένο από γκραφιτάδες (η μοναδική ωραία εικόνα του πράγματος) είτε με αφίσες από παλιές φωτογραφίες της προτεραίας του κατάστασης.

Σε διάφορα σημεία του δρόμου θα βρεις πουγκάκια στολισμένα με κορδέλες να κουβαλούν κάποιο κομμάτι του γκρεμισμένου τείχους. Κάτι αντίστοιχο με τα κομμάτια ξύλου από τον Τίμιο Σταυρό. Η αλήθεια είναι ότι θύμωσα σπάζοντας το κεφάλι μου γιατί στην ευχή μπορεί κάποιος να θέλει να έχει ένα κομμάτι τείχους στο κομοδίνο του. Έπειτα είδα τους κομπάρσους στρατιώτες έτοιμους να θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί μου για να απαθανατίσουμε παρέα αυτήν την υπέροχη στιγμή ελευθερίας και απελευθέρωσης. Και έβαλα τα γέλια. Σκέφτηκα πόσο λάθος μπορεί ένας λαός να τιμήσει την ιστορία του και απομακρύνθηκα από το σημείο.

Βρέθηκα μπροστά στα γραφεία της Γκεστάπο και είδα τη ρίγη να σηκώνει σε προσοχή όλες μου τις τρίχες.

Λίγη ώρα αργότερα, γυρνώντας προς το ξενοδοχείο, λίγο πριν ο ήλιος πέσει και η υγρασία αναλάβει δράση πέτυχα μία φωτογραφία του Λένιν σκιτσαρισμένη σε έναν τοίχο.

Υ.γ: Βρέθηκα στο Βερολίνο για την ετήσια έκθεση τεχνολογίας IFA και έμεινα εκεί δύο βράδια. Όσο αστείο και αν ακούγεται, μου ήταν αρκετά για να ερωτευθώ αυτήν την απίστευτη ζωντάνια του.