Τι έμαθα από το πρώτο μου smartphone

Η υπομονή είναι πικρή αλλά ο καρπός της γλυκός. Αυτό είναι κάτι που δε φιλοτιμήθηκα ποτέ να μάθω.

Στην τεχνολογία ας πούμε δεν πρέπει να το πρώτο μοντέλο. Καλύτερα να περιμένεις  το Whatever 650i παρά το 550. Για τα αυτοκίνητα το ίδιο. Καλύτερα να περιμένεις δύο τρία χρόνια για το πρώτο facelift παρά να αγοράσεις το πρώτο μοντέλο. Θα έχουν φτιάξει πολλά πράγματα.

Το πρώτο μου smartphone ήταν ένα Asus P535 που αγόρασα από την Ιταλία. Δεν είχα καν την υπομονή να περιμένω να κυκλοφορήσει εδώ. Προτίμησα να μάθω μερικές λέξεις στα Ιταλικά, κάτι “Uscire” και κάτι “Impostationi aggiuntive” παρά να περιμένω. Οκτώβριος του 2006. Τουλάχιστον ένας χρόνος πριν την κυκλοφορία του πρώτου iPhone.

Να θυμίσω, όμως, ποια ήταν εκείνη η εποχή. Τα τηλέφωνο ήταν από μικρά έως πολύ μικρά.

Είχες clampshell. Ήσουν ok. Είχες slide; Ήσουν πρώτη μούρη. Αν είχες walkman που έπαιζε mp3 και τα άλλαζε με ένα tillt ήσουν αδερφός. Αν είχες κάμερα 3,2 megapixel ήσουν αυτός που όλοι θέλαμε για φίλο. Έκανες άλλα κόλπα ιφ-γιου-νοου-γουατ-άι-μιν. Τότε ήταν η εποχή των cameraphone.

Προφανώς δεν υπήρχαν 3G και Edge εκείνη την εποχή. Δεν υπήρχαν συμβόλαια με MB. Δεν υπήρχε καν η λέξη, τώρα που το σκέφτομαι. PDA τα λέγανε και οι επιλογές ήταν όλες κι όλες δύο. HTC ή Asus.

Στο μυαλό μου, το Αsus P535 που είχα εγώ ήταν με διαφορά το τελειότερο αντικείμενο τεχνολογίας που είχα πιάσει στα χέρια μου. Αρκούσε που η οθόνη του έμοιαζε με τα κανονικά Windows. Δεν χρειάζονταν να κάνει και πολλά. Μου αρκούσε που το έβλεπα. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί δεν έκανε και πολλά. Τουλάχιστον όχι χωρίς να σου βγάλει την ψυχή.

Το wi-fi για παράδειγμα. Είχα μπει στο wi-fi. Πέρασα ένα βράδυ στα  φόρουμ για να μάθω πως διάολο συνδέεται. Ήθελε καμιά δεκαριά ρυθμίσεις. Την επόμενη φορά ξανά. Το έκανα μία ή δύο στα τρία χρόνια που το κράτησα. Όταν ήθελα να σκοτώσω χρόνο. Και όταν το κατάφερα ήμουν τόσο κουρασμένος που ήξερα ότι δεν θα ξαναμπώ ποτέ.

Αυτό που ευχαριστήθηκα ήταν το Gps. Και αυτό ήθελε τη σχετική μανούρα. Για να το ανοίξεις, ήθελε ένα πρόγραμματάκι που λεγόταν GPS Gate και έκανε αυτόματα τις σωστές ρυθμίσεις #aftodentoskeftikekaneisgiatowifi. Μετά ήταν το εύκολο κομμάτι. Να σηκώσεις το τηλέφωνο ψηλά και να περιμένεις τουλάχιστον ένα πεντάλεπτο για να βρει θέση.

Εύκολο γιατί τότε δεν υπήρχε app store. Τα προγράμματα στα έδινε κάποιος φίλος, που τα βρήκε από κάποιο φίλο, ξέρεις τώρα. Ψάξιμο στα φόρουμ όταν κολλούσε, παγώματα της οθόνης, επανεκκίνηση. 

Αλλά έγραφα διαδρομές, φόρτωνα διαδρομές. Είχε τσιπάκι SirfStar III τότε, σαν αυτό που είχαν τα επαγγελματικά GPS. Κι εκείνη την εποχή έτρεχα με τους ορειβατικούς στα βουνά. Ένα κι ένα κάνουν δύο. Υπήρξε φορά που έκανα φορμάτ και εγκατάσταση προγραμμάτων στο βουνό.

Και άλλο που στο μονοπάτι των σιδηροδρομικών έβγαινα τη μία φορά από τη μία πλευρά του φαραγγιού και την άλλη από την απέναντι.

Οι λέξεις τούβλο και παντόφλα ήταν το λιγότερο. Το καλύτερο που άκουσα ήταν “πάμε για ρακέτες;” Το ότι είχα έναν ολόκληρο φορητό υπολογιστή, μπορούσα  να κρατήσω σημειώσεις #lemetwra, να έχω πρόχειρο ένα Excel #peripou, να μεταφέρω αρχεία δεν μέτραγε καθόλου. Όλοι στέκονταν στο μέγεθος.

Είναι οι ίδιοι που κρίνουν το Σάντος που θα παίξει με Κατσουράνη και Τζιόλη. Και όταν θα προκριθούμε θα πανηγυρίζουν. Τώρα κάνουν αυτό.

Και αυτό.

Και γέλαγαν με το stylus. Ειδικά όταν μήνες αργότερα, σε εκείνο το ιστορικό keynote,  ο Τζομπς “ποιος χρειάζεται stylus;”

Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόσουν απαραίτητα stylus. Μπορούσες να τη βγάλεις και με συνδετήρα. Ή καπάκι από στυλό. Οδοντογλυφίδα. Μπατονέτα για τα αυτιά. Υπήρξε περίοδος που είχα μία μπατονέτα σφηνωμένη στη θέση του stylus. Δεν υπήρχε φόβος μη χαράξεις την οθόνη, ήταν από πλαστικό. Δεν έβλεπες και πολλά αλλά δεν έσπαγε με τίποτα.

Φοβερό αυτό το αίσθημα σιγουριάς. Άσε που οι σχεδιαστές είχαν φροντίσει να βάλουν την οθόνη ένα ή δύο χιλιοστά πιο κάτω από την κάσα για να μην ακουμπάει στις επιφάνειες. Ενώ τα γατάκια στην Apple  που να το σκεφτούν αυτό. Το μυαλό τους μόνο στο design και τη μόστρα.

Και μην ηχογραφήσει κανείς συνομιλίες. Μη τυχόν διευκολύνουν την NSA και καταστραφεί ο κόσμος. Ενώ εγώ μπορούσα να γράψω όποια συνομιλία ήθελα. Στην πραγματικότητα μπορούσα να το βάλω στον αυτόματο και να γράφει όλες τις συνομιλίες. Να κάνω αρχείο κλήσεων. Για να κάθομαι μετά από χρόνια και να ακούω “ναι, ναι, τι έγινε, θα τα πούμε σήμερα;” ή “έλα, έχω αράξει στο Kinky, σε περιμένω μέσα”. Τόσο σημαντικά πράγματα.

Αν μου λείπει κάτι είναι τα κουμπιά με το τζόιστικ. Να κάτι κουμπιά. Χωρίς πλάκα, μπορούσε να πάρεις τηλέφωνο χωρίς να κοιτάς τη συσκευή. Αν οδηγούσες ήταν τέλειο. Είχε και φωνητική κλήση αλλά με τα κουμπιά ήταν αδύνατο να κάνεις λάθος. Πραγματικά το μοναδικό που μου λείπει στα touch τηλέφωνα. Μακάρι κάποιος να το επαναφέρει.

Θα σου πω και κάτι άλλο. Το πρώτο μου smartphone το έχω ακόμα. Το βάζω που και που μπρος. Η μπαταρία του δουλεύει ακόμα. Παλιά μηνύματα, σημειώσεις από συναυλίες, φωτογραφίες, mp3. Συγκίνηση.

Το κρατάω και το ανοίγω που και που. Να μου θυμίζει ότι ο καρπός της υπομονής είναι γλυκός.