Τι θα συνέβαινε αν ο Φειδιππίδης έτρεχε σήμερα τον Μαραθώνιο

Ο Φειδιππίδης ή όποιος δρομέας μετέφερε στους Αθηναίους τα νέα της νίκης του Μαραθώνα αποτελεί εμβληματική φιγούρα για τους απανταχού δρομείς και ακρογωνιαίο λίθο αυτού που σήμερα ονομάζουμε δρομικό κίνημα.

Ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει την εμπλοκή του Φειδιππίδη στη Μάχη του Μαραθώνα, αλλά επειδή αυτός έχει καταγραφεί ως ο δρομέας που διέτρεξε την απόσταση Αθήνα – Σπάρτη μέσα σε δύο μέρες προκειμένου να ζητήσει εκ μέρους των Αθηναίων τη βοήθεια των Λακεδαιμονίων, έχει ταυτιστεί και με τον αγγελιαφόρο της μεγάλης νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών.

Εμείς κρατάμε το ότι η διαδρομή των 44 χιλιομέτρων διανύθηκε έτσι κι αλλιώς από κάποιον και δημιουργούμε μια υπόθεση με βάση τα σημερινά δεδομένα και χωρίς καμία πρόθεση να τρέξουμε ανάποδα στο ρεύμα της Ιστορίας.

Μαραθώνας, Αύγουστος 490 π.Χ.

Η υγρασία βρίσκεται στα κατώτατα επίπεδα, λόγω εποχής, αλλά η θερμοκρασία παραμένει υψηλή. Η μεγάλη μάχη έχει τελειώσει με απολογισμό χιλιάδες νεκρούς και μεγάλη Νίκη των Ελλήνων.

Τα νέα έπρεπε να φτάσουν άμεσα στην Αθήνα και γι’ αυτό επιστρατεύτηκε ένας από τους μεγαλύτερους δρομείς της εποχής και όχι μόνο: ο Φειδιππίδης, ο οποίος τρέχοντας φορώντας τον οπλισμό του, ξεψύχησε μόλις έφτασε στην Αθήνα και αναφώνησε το ανατριχιαστικό “Νενικήκαμεν”. Σήμερα πιθανολογούμε ότι ακολούθησε τη διαδρομή Βρανά -Εκάλη – Κηφισιά – Ψυχικό – Αθήνα).

Η Ιστορία, βέβαια, θα ήταν διαφορετική αν ο Μέγας αυτός Δρομέας είχε στη διάθεσή του τον σημερινό – βασικό, έστω – αθλητικό εξοπλισμό.

Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν ο Δρομέας το 490 π.Χ. αντί για έτσι…

Έτρεχε κάπως έτσι…

Η ιστορία του και η Ιστορία θα είχαν σίγουρα διαφορετική έκβαση.

Η σωματική προετοιμασία

Μετά από την πολύωρη μάχη, ο Δρομέας έκαψε χιλιάδες θερμίδες τρέχοντας, γεγονός που τον οδήγησε σε απώλεια δυνάμεων. Ένας σύγχρονος δρομέας θα θωράκιζε το σώμα του με ποσότητα πρωτεΐνης και θα κατανάλωνε ισοτονικά ποτά που θα κρατούσαν τον οργανισμό του ενυδατωμένο. Με τα σημερινά στάνταρντς, αυτή είναι η μίνιμουμ προετοιμασία και η στοιχειώδης ρουτίνα για όποιον καταπονεί τον οργανισμό του με πολύωρο τρέξιμο.

Ο εξοπλισμός

Ο Δρομέας ξεκίνησε τη διαδρομή του φορώντας την βάρους 27 κιλών πανοπλία του (αυτό υπολογίζεται ότι ήταν το μέσο βάρος της πανοπλίας ενός Αθηναίου οπλίτη). Εννοείται ότι αυτό το πρόσθετο βάρος έκανε το έργο του πολύ πιο δύσκολο, ενώ το σώμα του καταπονήθηκε επιπλέον από την τριβή της πανοπλίας με το δέρμα του και τις πληγές που ενδεχομένως αυτή προκάλεσε.

Ακόμα και σήμερα οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων εμφανίζουν πληγές, κυρίως στις θηλές, εξαιτίας της πολύωρης τριβής με τα ρούχα τους, κι ας είναι συνθετικά Dri Fit υφάσματα. Φανταστείτε τι μπορεί να προκαλέσει η πολύωρη τριβή με την 27 κιλών μεταλλική πανοπλία.

Αν, πάντως, ο Δρομέας της αρχαιότητας φορούσε όντως ένα εφαρμοστό Dri Fit ρούχο, θα είχε σαφώς λιγότερη εφίδρωση – άρα λιγότερες πιθανότητες για αφυδάτωση – και σίγουρα χαμηλότερα επίπεδα εξάντλησης. Χωρίς την πανοπλία δε, ο αθλητής θα κατανάλωνε λιγότερη ενέργεια και μπορούσε να αναπτύξει μεγαλύτερη ταχύτητα. Το εύλογο συμπέρασμα είναι ότι θα έφτανε στην Αθήνα γρηγορότερα και σε καλύτερη κατάσταση – με περισσότερες δυνάμεις.

Τα παπούτσια

Ο άθλος του Φειδιππίδη αποκτά επικές διαστάσεις αν προσπαθήσει κανείς να εστιάσει στο τι φορούσε στα πόδια του. Σήμερα, τα αθλητικά παπούτσια είναι εξειδικευμένα, σχεδιασμένα με χαρακτηριστικά που ταιριάζουν και εξυπηρετούν κάθε άθλημα ξεχωριστά. Ουκ ολίγοι αθλητές παραδέχονται ότι δεν θα έπιαναν τις κορυφαίες τους επιδόσεις χωρίς τα σύγχρονα, εξελιγμένα αθλητικά υποδήματα.

Ο Δρομέας έτρεχε είτε φορώντας σανδάλια, είτε ξυπόλυτος. Και οι δύο αυτές συνθήκες είναι εντελώς ακατάλληλες για τρέξιμο. Τα δερμάτινα σανδάλια, τα γυμνά πέλματα και – πιθανότατα – η μεταλλική περικνημίδα θα είχαν προκαλέσει από νωρίς πληγές στα πόδια του, επηρεάζοντας σημαντικά τη συνολική σωματική του κατάσταση.

Αν έτρεχεε σήμερα, ο Δρομέας θα φορούσε παπούτσια ανώμαλου δρόμου, με σόλες που θα του εξασφάλιζαν αυξημένη πρόσφυση και προστασία από οποιοδήποτε τραυματισμό.

Στο τέλος της διαδρομής

Πιθανολογούμε ότι όντας κανονικά ενυδατωμένος, χωρίς πληγές στον κορμό και στα πέλματα, χωρίς τραυματισμούς και με υψηλότερες ποσότητες ενέργειας, ο Δρομέας, ο Μέγας Φειδιππίδης, όχι μόνο θα διέτρεχε σε λιγότερο χρόνο την απόσταση από τον Μαραθώνα ως την Αθήνα, αλλά θα ζούσε για να απολαύσει μαζί με τους συμπολίτες τη νίκη την οποία πρώτος ανήγγειλε.

Απ’ την άλλη, βέβαια, το τραγικό φινάλε της κούρσας του είναι αυτό που κατέστησε τόσο εκείνον όσο και το κατόρθωμά του αθάνατα. Κατά κάποιο τρόπο, ο Δρομέας του “Νενικήκαμεν”, τη στιγμή που έχανε τη ζωή του, νικούσε το χρόνο.