Τηλεθέατρο και Τηλεκπαίδευση: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 19

Είδε τον ‘Κατάδικό μου’ στο YouTube ο Σταύρος Καραΐνδρος

Το ωραίο με την καραντίνα είναι η νέα τάση που παρατηρείται με το να ανεβαίνουν παραστάσεις στο youtube. Η τελευταία, χρονικά, ο ‘Κατάδικός μου’ της Ελένης Ράντου. Την είδα δει προ ετών, με τρομερό Δαδακαρίδη, με μοναδικά συναισθήματα. Γελάς και κλαις. Ναι ρε, κλαις. Έπιασα τον εαυτό μου έτοιμο να λυγίσει λίγο πριν από το φινάλε. Άρπαξε την ευκαιρία που σου προσφέρεται και δες τη ακόμα κι αν την έζησες από κοντά. Κατά τα λοιπά, πήγα να πετάξω τα σκουπίδια και να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ. Έζησα στα όρια, το γλέντησα!

Δεν μαγείρεψε ούτε εχθές η Νίκη Μπάκουλη

Ανάγκα λέει, και οι Θεοί πείθονται. Ψέματα. Είναι όλα ψέματα. Την Πέμπτη δοκίμασα την αποφασιστικότητα που ‘χω ως άνθρωπος και ‘πέρασα’ το τεστ. Λίγο έλειψε να περάσω την πόρτα νοσοκομείου. Να σου εξηγήσω: πάνε κανα δυο χρόνια που αποφάσισα -οριστικά- πως το μαγείρεμα δεν είναι η φάση μου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν ξέρω ή δεν μπορώ να φτιάξω -κάποια- φαγητά. Σημαίνει ότι προτιμώ να το αποφεύγω. Επίσης, τρώω πολλές φορές μέσα στην ημέρα, γιατί έχω κατεστραμμένο στομάχι, στο βαθμό που αν με αφήσω να πεινάσω, μετά πονάω -όλη μέρα. Χθες ολιγώρησα και συναντηθήκαμε με την πείνα. Λέω ‘θα πάρω τα σκυλιά, να κάνουμε και τη βόλτα μας, να βρω και κάτι να αγοράσω να φάω’. Μια ώρα -και 8.998 βήματα αργότερα- δεν είχα βρει τίποτα ανοιχτό. Εννοώ σε κανονικό φαγητό -μαγειρευτό, πώς το λένε; Εκεί όπου ένιωσα τα γόνατα μου να λυγίζουν, μπήκα σε ένα φούρνο και πήρα κάτι (δηλαδή,… κάτια -πληθυντικός αριθμός). Στα θετικά, έβαλα κάτι στο στομάχι μου. Στα αρνητικά, δεν ήταν αυτό που ήθελα/χρειαζόμουν. Στο δια ταύτα, ΔΕΝ ΜΑΓΕΙΡΕΨΑ. Και εφόσον δεν ‘λύγισα’ και χθες, δεν θα ‘λυγίσω’ ποτέ. Αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω είναι να βρω μια λύση -γιατί ομολογώ πως δεν πάει άλλο έτσι, η φασούλα. Έχετε κάτι να προτείνετε;

Μάθημα σε 80 φοιτητές ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ήταν το δεύτερο μάθημά μου σε online περιβάλλον αυτή την περίοδο. Και έχω άλλες 2 Πέμπτες να συνδεθώ στο Microsoft Teams και να προσπαθήσω να κάνω την παρουσίασή μου και το μάθημά μου κανονικά σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μιλάμε για ένα session που κάνουμε κάθε εαρινό εξάμηνο μαζί με την φανταστικοτρομερή Μπέττυ Τσακαρέστου, Επίκουρη Καθηγήτρια και επικεφαλής του εργαστηρίου Ad&PR Lab του Παντείου Πανεπιστημίου. Το μάθημα αφορά σε branded content και την τέχνη του storytelling όπως αυτή εξελίσσεται και το τρέχουμε (με επιτυχία θέλω να πιστεύω) εδώ και 6 χρόνια. Οι φοιτητές είναι 4ετείς και καλούνται να αναλάβουν projects σε συνθήκες πραγματικής αγοράς για να πάρουν μια καλή γεύση του τι θα αντιμετωπίσουν τα επόμενα χρόνια. Κι ενώ το μάθημα γίνεται συνήθως από κοντά, οι συνθήκες μας κρατούν μακριά σε αυτό το εξάμηνο. Το δύσκολο για εμένα είναι ότι έχω λίγες φάτσες στην οθόνη και όχι το πραγματικό feel της τάξης. Το πάρα πολύ ωραίο είναι ότι έχω για άλλη μια χρονιά την ευκαιρία να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από την καθημερινότητα, να βουτήξω για ένα μήνα ξανά στην ακαδημαϊκή ζωή και να έρθω σε επαφή με μυαλά τα οποία δεν είναι εκεί απλά για να ακούσουν αλλά προσφέρουν τα μέγιστα στο να μάθω τι θέλει, τι ακούει, τι προτιμά και πώς αντιδρά αυτή η γενιά. Αλλά και πώς θα πρέπει να στρίβει πορεία κάθε χρόνο αυτή η αγορά βάσει της γενιάς που έρχεται με ορμή. Είναι τιμή, προνόμιο και τεράστια ευθύνη να διδάσκεις, έστω και για λίγες εμφανίσεις. Και το κάνω κάθε φορά με απεριόριστη χαρά. Έστω και από μακριά.

Την είδε φωτογράφος, ο Νίκος Σταματίνης

Χθες πάτησα τον αριθμό 6 στο κινητό μου και βγήκα μετά της φωτογραφικής μου μηχανής να περπατήσω τα 45′ που μου αναλογούν σε αυτή τη ζωή και να φωτογραφίσω δυστοπικά προάστια των Αθηνών. Να τονίσω εδώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει μετακίνηση 7 μόνος για τους μιλένιαλς, να βγουν να ζήσουν τη δυστοπία που διάβαζαν σε βιβλία και έβλεπαν σε ταινίες. Τέλος πάντων, για κάποιον λόγο είχε αρκετή κίνηση (όλοι τηρούσαν την απόσταση ασφαλείας), οπότε απλά επέστρεψα σαν από βόλτα στις 11 το βράδυ μιας κανονικής ζωής. Άνοιξα το λάπτοπ μου, είδα τα δύο επεισόδια του Top Boy (όχι του Summerhouse αυτή τη φορά) και αποκοιμήθηκα μπροστά στο λάπτοπ αναμένοντας με καθόλου ενθουσιασμό την καθόλου γεμάτη σημερινή μέρα. Αυτά.

Η Αβάνα του Χρήστου Δεμέτη

Χθες διάβασα μονοκοπανιά τη ‘Μελαγχολία των λιονταριών’ του Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες που με τέτοιο όνομα θα μπορούσε να είναι δεξί εξτρέμ στη Μπόκα, αλλά είναι σπουδαίος συγγραφέας και για πολλούς ο Κουβανός απόγονος του Μπουκόφσκι. Δική του είναι και η ‘βρώμικη τριλογία της Αβάνας’ και γενικά είναι ό, τι πρέπει για ταξίδια καραντίνας. Σπουδαίος μάστορας μίνι διηγημάτων επίσης. Μεταφέρω ένα αυτούσιο, ενδεδειγμένο για τις ημέρες:

“Oι χαρούμενες κοπέλες που κάνουν μπάνιο γυμνές κάτω από τον ήλιο στην ταράτσα και κάποιος γέρος που εμφανίζεται την κατάλληλη στιγμή σε άλλη ταράτσα. Διασκεδάζουν κοιτάζοντας από δύο κόσμους που δεν τέμνονται πουθενά”.

Άρχισε και το ‘The Office’ ο Κωνσταντίνος Αμπατζής