Τις πιο παραμυθένιες μέρες του φθινοπώρου θα τις περάσεις στη Λίμνη Δόξα

Πριν λίγες μέρες η Canon πραγματοποίησε ένα διήμερο σεμινάριο φωτογραφίας τοπίου και αστροφωτογραφίας (!) στη Λίμνη Δόξα και εμείς βρεθήκαμε, μαγευτήκαμε και απαθανατίσαμε τα πάντα.

Κεντρική φωτογραφία: Μπάμπης Γκιριζιώτης

Το ραντεβού μας ήταν 7.30 το πρωί στη Σόλωνος. Η Φιλιώ, ο Παναγιώτης και η Κατερίνα που συνταξιδεύαμε είχαν φτάσει λίγο νωρίτερα και εγώ όπως πάντα άργησα. Το ταξίδι για τη Λίμνη Δόξα είναι μόνο δύο ώρες και παρόλη την απειρία μου στην οδήγηση, μπορώ να πω ότι είναι και πολύ εύκολη η διαδρομή.

Φτάσαμε στον Ξενώνα Αλεξίου στις 10 και κάτι. Εκεί μας περίμενε η ομάδα της Canon με τον φωτογράφο τοπίου Μπάμπη Γκιριζιώτη (στον οποίο ανήκει και η κεντρική φωτογραφία του άρθρου!) και τον αστροφωτογράφο  Άγγελο Μακρή (θα δείτε την αστροφωτογραφία του πιο κάτω).

Το δωμάτιο που μας έδωσαν στον ξενώνα ήταν το καλύτεοο, γιατί ήταν ένα δεντρόσπιτο και πάντα ήθελα να μείνω σε δεντρόσπιτο, γιατί ποιος δεν θέλει να μείνει σε δεντρόσπιτο;

Φτάσαμε λοιπόν, καθίσαμε σε ένα κύκλο, περιμέναμε να καταφτάσουν όλοι οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου και ξεκινήσαμε για μία πρώτη βόλτα ως τη Λίμνη.

(φώτο: Μπάμπης Γκιριζιώτης)

Πριν φύγουμε, η Canon με εξόπλισε και με κάμερα και συγκεκριμένα με την EOS M50 and EF-M 15-45mm IS STM (έτσι μου το πανε, έτσι το γράφω) σε λευκό χρώμα, που εντελώς τυχαία ταίριαζε με τα ρούχα μου. Και εδώ ο Δρόσος Δρόσος, από το μάρκετινγκ της Canon και ερασιτέχνης φωτογράφος μου δείχνει πως λειτουργεί.

(φώτο: Άγγελος Μακρής)

Η απόσταση από τον ξενώνα στη Λίμνη είναι περίπου 10 λεπτά με τα πόδια, αλλά εμείς οι δαιμόνιοι φωτογράφοι την κάναμε παραπάνω γιατί σταματούσαμε και φωτογραφίζαμε. Και αν δεν σταματούσαμε για να φωτογραφίζουμε τότε ο Άγγελος και ο Μπάμπης μας έβαζαν στον ίσιο δρόμο.

Μετά χώματος και κλάδων και με οδηγό το πιο καλό σκυλί, τον Ντρόγκο (από Καλ Ντρόγκο) φτάσαμε μέσω μονοπατιού από τον ξενώνα στη λίμνη. Η λίμνη Δόξα περιτριγυρίζεται και απο ασφαλτόδρομο, αλλά μπορείς και να κόψεις σε κάποια σημεία δρόμο μέσω μικρών μονοπατιών.

Στον δρόμο μας συναντήσαμε πολλά άλογα, τα οποία φυσικά και φωτογραφίσαμε. Ο τελικός μας προορισμός ήταν το εκκλησάκι του Αγ. Φανουρίου το οποίο βρίσκεται στη μέση της λίμνης.

Στο δρομάκι που οδηγεί το εκκλησάκι συγκεντρώνονται από νωρίς μικροπαραγωγοί με τοπικά προϊόντα, τα οποία σε καλούν να δοκιμάσεις πριν πάρεις. Παξιμάδια, ελιές, μέλι ελάτης, αλλά και τσίπουρο, είναι κάποια από τα πράγματα που δοκιμάσαμε.

Όταν έπιασε για τα καλά το μεσημέρι, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, γιατί είχαμε να φάμε και να μορφωθούμε πίσω στον ξενώνα. Φάγαμε ένα καλό μεσημεριανό και μετά πήγαμε στα δωμάτια να ξεκουραστούμε για λίγο.

Λίγη ξεκούραση και ξεκίνησε το σεμινάριο φωτογραφίας τοπίου με τον Μπάμπη Γκιριζιώτη και αμέσως μετά, το σεμινάριο αστροφωτογραφίας με τον Άγγελο Μακρή. Εμείς κατά το σεμινάριο:

Ο Ντρόγκο κατά το σεμινάριο:

Σιγά σιγά άρχισε να νυχτώνει και είχε έρθει η ώρα να εφαρμόσουμε στην πράξη τα όσα μάθαμε. Ο καιρός το πήγαινε για βροχή από αργά το απόγευμα και εν τέλει όντως το πήγε, αλλά γρήγορα το γύρισε. Ήμασταν τυχεροί και ο ουρανός καθάρισε εντελώς και ήταν πανέτοιμος για τις φωτογραφίες μας.

Φτάσαμε στο εκκλησάκι το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα για πολλές διαφορετικές λήψεις, αφού βρίσκεται στο κέντρο της λίμνης, αλλά και επειδή το ίδιο το εκκλησάκι σου δίνει ένα ωραίο κάδρο.

Η δική μου φωτογραφία:

Η φωτογραφία του Άγγελου Μακρή:

Ο Άγγελος μας βοήθησε να ρυθμίσουμε τις μηχανές μας, ενώ παράλληλα μας μιλούσε για τα αστέρια και τους γαλαξίες, δείχνοντάς μας με λέιζερ που βρίσκεται το καθένα.

Κάτι που δεν ήξερα είναι ότι η Ελλάδα είναι από τους τελευταίους πυλώνες σκότους στην Ευρώπη. Επίσης θυμήθηκα τι είναι η φωτορύπανση, κάτι που σίγουρα είχα ξαναακούσει στο σχολείο. Τα φώτα των πόλεων δεν σε αφήνουν να δεις τον νυχτερινό ουρανό. Ο Άγγελος Μακρής μας είπε ότι θα ήθελε ένα τριήμερο μπλακ άουτ στην Αθήνα, για να φωτογραφίσει τον ανύπαρκτο κατά τον υπόλοιπο καιρό ουράνιο αθηναϊκό θόλο. Επίσης κάτι ακόμα που σου κρύβει τον ουρανό είναι το μεγάλο φεγγάρι, οπότε αν ενδιαφέρεστε για αστροφωτογραφία, ξεχάστε τη ρομαντζάδα κάτω από το φεγγάρι.

Την επόμενη μέρα μας περίμενε μια ακόμη βόλτα στη λίμνη. Ε λοιπόν όταν κάνεις δεύτερη φορά το ίδιο μονοπάτι, είναι αστείο πόσα πράγματα που δεν είχες προσέξει παρατηρείς. Όπως αυτή η βρύση, που την προηγούμενη μέρα είχα προσπεράσει.

Επίσης κατάλαβα τη σημασία της ώρας, της θέσης του ήλιου και του φωτός για τη φωτογραφία, αλλά και για την εμπειρία σου. Η πρωινή βόλτα έδινε στη λίμνη και στο τοπίο πολύ πιο όμορφα χρώματα από ό,τι η μεσημεριανή. Δικές μου φώτο (η βελτίωση της δεύτερης μέρας είναι φανερή):

(αυτή είναι του Άγγελου Μακρή)

Και έκανα και ακόμη κάτι καινούριο. Κανό στη λίμνη. Ω, ναι φέραμε και κανό και οι τολμηροί (not -δεν θέλει τόλμη, θέλει απλά να μην βαριέσαι να το κάνεις) κάναμε κανό. Μία ακόμη πιο τολμηρή βούτηξε κιόλας. Εγώ ζήλεψα, αλλά δεν είχα φέρει μαγιό.

Μετά την βαρκάδα με το κανό, λιαστήκαμε λίγο στον μώλο δίπλα στο εκκλησάκι και γυρίσαμε στον ξενώνα. Φάγαμε, χαρήκαμε λίγο ακόμα το δεντρόσπιτο και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

ΥΓ. Αφήνω αυτή για τελευταία φώτο, για να φαντάζεστε ότι γύρισα Αθήνα με κανό (παρόλο που λίμνη).