Το backflip κράτησε μια μέρα

Αγία Βαρβάρα. Κυριακή απόγευμα. 56 πιτσιρικάδες τρέχουν τριγύρω στο πάρκο, χωρίς μπάλα, χωρίς ποδήλατο, χωρίς skate. Περνούν εμπόδια χρησιμοποιώντας τα χέρια τους, πηδούν τοίχους με την άνεση που οι υπόλοιποι απλά πέφτουμε στο κρεβάτι μας, κάνουν flip και κόλπα στο τσιμέντο που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί οι κανονικές ασκήσεις εδάφους γίνονται σε μαλακό δάπεδο. Πάνω απ’ όλα όμως κάνουν κάτι που τους κάνει να ‘ψηλώνουν’ μετά από κάθε επιτυχημένο run, μετά από κάθε απόγευμα προπόνησης.

Ο Δημήτρης Κυρσανίδης είναι ο Έλληνας αθλητής της Red Bull που κέρδισε πέρυσι το Art of Motion νικώντας αθλητές του free running που είναι πολλά περισσότερα χρόνια στο χώρο, αθλητές που κάθε φορά που πατούν το πόδι τους στην Σαντορίνη, μοιάζουν ανίκητοι. Στο φετινό Art of Motion στις 3 Οκτωβρίου στην Οία της Σαντορίνης, θα είναι και πάλι όλοι εκεί. Και ο Δημήτρης. Ο οποίος βρέθηκε στην Αγία Βαρβάρα, όπως και στην Κόρινθο, την Πάτρα και τη Λάρισα για να βρει εκείνους τους free runners που θα τον ακολουθήσουν στην Σαντορίνη σαν άλλο Entourage. Με ένα μόνο ακόμα jam να απομένει στο DK’s Tour of Motion, αύριο 12/09 στη Θεσσαλονίκη. Κι έβλεπες τόσο στα μάτια των παιδιών όσο και στα δικά του, ότι σε αυτά τα jams γίνεται κάτι σημαντικό. “Είναι πολύ ωραίο να είσαι πηγή έμπνευσης για κάποιον άλλον. Είναι πολλά τα παιδιά που ρωτάνε για να μάθουν αλλά είναι και πολλά που διστάζουν, ίσως γιατί νιώθουν ότι δεν μπορούν να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Κι εγώ όμως από το μηδέν ξεκίνησα“. Όπως θα ξεκινούσα κι εγώ.

Το ραντεβού με τον Δημήτρη και τον φωτογράφο Alex Γρυμάνη, δόθηκε την Κυριακή το μεσημέρι στο κέντρο. Εκεί που ο Δημήτρης θα μου έδειχνε τα πρώτα βασικά του free running. Αυτό δεν θα ήταν ένα training day σαν τα άλλα. Αφενός γιατί δεν θα μπορούσα να κάνω ούτε ένα trick όπως θα δεις και παρακάτω και αφετέρου γιατί αυτή τη φορά, ο δάσκαλος είναι ο καλύτερος του είδους. Όταν ανακοίνωσα στο Oneman αυτή την Ημέρα Εκπαίδευσης με χλεύασαν ως άρμοζε στην ηλικία μου, αρχίζοντας να ψάχνουν τίτλους για το θέμα. “Δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα”, “ο γέρος πήγε τελικά από πέσιμο”, “τοίχο τοίχο μπας και το πετύχω” και άλλα ευφηολογήματα. Αλλά δεν θα τους περνούσε. Στο αν είναι απαραίτητος ένας δάσκαλος, ο Δημήτρης έχει την απάντηση. “Δεν είχα ούτε έχω κάποιον δάσκαλο. Στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ μικρή η πιθανότητα να βρεις και κάποιον να σου κάνει τον δάσκαλο. Είμαι αυτοδίδακτος όπως και τα περισσότερα παιδιά. Το βασικότερο είναι να μην βιάζεσαι. Να μην προσπαθείς να πας από το Α στο Ω. Πρέπει πρώτα να φτάσεις στο Β και μετά να συνεχίσεις. Πολλά παιδιά τραυματίζονται ακριβώς γιατί τρέχουν να φτάσουν στο Ω“.

Ήθελα πριν ξεκινήσουμε την προπόνηση να μου πει τι χρειάζεται να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο. Και ποιο μπορεί να είναι το όνειρο για κάποιον που ξεκινά τώρα. “Για μένα είναι πολύ σημαντικό να θέτεις στόχους. Από τον πιο μικρό στον πιο μεγάλο. Κάποτε σκεφτόμουν ότι ήθελα απλά να περνάω καλύτερα στην προπόνηση, να το ευχαριστιέμαι. Κάποιος μπορεί να βάλει στόχο να γίνει pro. Το καλό με το freerunning είναι ότι δεν έχει τα ‘πρέπει’ άλλων αθλημάτων. Μαθαίνεις τα βασικά και από κει και πέρα δημιουργείς το δικό σου στιλ. Και χτίζεις τα δικά σου όνειρα. Εγώ μέσα σε λίγα χρόνια πήγα από το να θέλω να πάω στο Art of Motion στο να θέλω να το κατακτήσω και να γίνω αθλητής της Red Bull. Κι όταν έγιναν όλα αυτά με πάρα πολύ κόπο, ξέμεινα από ιδέες. Πλέον θέλω να ανεβάσω το επίπεδο του freerunning στη χώρα μου. Αυτός ήταν και ο στόχος του Tour of Motion. Θέλω κάποια στιγμή να έχω τον δικό μου χώρο, τη δική μου σχολή για parkour, break και street workout, που να κρατήσει στο χρόνο και να φέρει τον κόσμο πιο κοντά σε αυτά τα αθλήματα και αυτή τη γυμναστική“.

Ήταν όμως ώρα για μάθημα. Ένας 20χρονος pro λοιπόν κι ένας 11 χρόνια μεγαλύτερός του σε ένα πρότυπο μάθημα freerunning. Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι γιατί το αναφέρω συνέχεια έτσι και όχι ως parkour, θα σου πω ότι το free running είναι μία εξελιγμένη μορφή του parkour η οποία αποτελεί άθλημα. Και στις δύο περιπτώσεις η λογική είναι η ίδια. Να φτάσεις από το σημείο Α στο σημείο Β, σε μια διαδρομή που εμφανίζει εμπόδια, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά και μόνο το σώμα σου. Η τέχνη βρίσκεται στο να αντιμετωπίσεις ακόμα και ένα μικρό εμπόδιο σαν πρόκληση ώστε η δική σου κίνηση να το κάνει να μοιάζει με ανυπέρβλητο εμπόδιο. Όπως είναι το να πηδάς από ένα τοιχάκι μόλις ενός μέτρου στο έδαφος. Κάποιος θα το κάνει με flip και κάποιος θα το κάνει απλά πηδώντας κάτω.

Κι επειδή λοιπόν με είχε ξεφτιλίσει από νωρίς, δείχνοντάς μου ξεκάθαρα ότι δεν έπαιζε να κάνω ένα κόλπο της προκοπής για να κάνω περήφανη τη μανούλα μου, πήγαμε στην πρώτη τάξη Δημοτικού του free running. Σε αυτή την τάξη δεν σου μαθαίνουν ούτε frontflip ούτε backflip, ούτε wallflip ούτε doubleleg, ούτε rayden ούτε loser. Δεν είχα καν την υποδομή για κάτι από αυτά. “Μετά από 8 χρόνια συνειδητοποίησα ότι πέρα από την προπόνηση χρειάζεται και αρκετή γυμναστική για να αντέξεις τα καθημερινά sessions. Εγώ προτιμώ το street workout“. Σε αυτό το μάθημα πάντως δεν φτάσαμε φυσικά σε flips αλλά μείναμε στα βασικά, όπως το πώς να χρησιμοποιείς τα χέρια σου για να ανέβεις ή να περάσεις ένα τοίχο. Loser δηλαδή. Όχι το move, η κατάσταση.

Μιας και ανέφερα τη μητέρα μου κι επειδή πολλοί γονείς ακούν freerunning και τρέχουν, τα πράγματα είναι απλά. “Δεν είναι πιο επικίνδυνο από τα υπόλοιπα αθλήματα, είναι απλά διαφορετικό. Το freerunning είναι τόσο επικίνδυνο όσο εσύ το κάνεις να είναι. Ένα παιδί τις προάλλες μου ζήτησε να του μάθω frontflip τη στιγμή που δεν ήξερε να κάνει ούτε roll. Πρέπει να ξεκινάς από τα βασικά και να προχωράς μόνο αφού έχεις μάθει πολύ καλά κάτι. Στους γονείς έχω απλά να πω ότι δεν είναι επικίνδυνο όπως νομίζουν. Απαγορεύουν μήπως στα παιδιά τους να οδηγούν με τόσα που γίνονται στους δρόμους;“. Πάμε όμως πίσω στο μάθημά μας.

Στην αρχή μου φαινόταν φοβερά διαφορετικό το να ανέβεις έναν τοίχο με το να υπερπηδήσεις ένα τοιχάκι. Παρακολουθώντας ύστερα και τα πιτσιρίκια στην Αγία Βαρβάρα συνειδητοποιούσα ότι έβαζαν τα χέρια του στα τοιχάκια με τον ίδιο τρόπο είτε ήταν ψηλά είτε ήταν χαμηλά. Και έφερναν με τον ίδιο τρόπο πρώτα το ένα πόδι από πάνω είτε για να πατήσει στον τοίχο είτε για να τον υπερπηδήσει και να συνεχίσουν τη διαδρομή τους.

Εντάξει, έναν τοίχο ανέβηκα, δεν έφερα Παγκόσμια Ειρήνη. Δημήτρη φαίνομαι φλώρος κι εσύ απ’ ό,τι φαίνεται το διασκεδάζεις, έλα να κάνουμε κάτι άλλο.

Αλλά ο δάσκαλος ήταν σωστός στο έργο του. Κυριότερα για να μην σπάσω τα μούτρα μου στο μάρμαρο που το χτυπούσαν οι 41 βαθμοί Κελσίου που είπαν να κάνουν πορεία εκείνο το μεσημέρι στο κέντρο. Οπότε πήγαμε στην προσγείωση από ένα κάποιο ύψος.

Δεν είμαι από αυτά τα επηρμένα παιδιά που νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι σε κάθε τι που δοκιμάζουν. Αλλά στο να πέφτεις από το μισό μέτρο, τι μπορεί να κάνω λάθος διάολε; Ε, περίπου όλα. Βασικά, προσγειωνόμουν στις μύτες. Λάθος. Μια φορά προσγειώθηκα και στις φτέρνες. Λάθος. Εντάξει, στην πέμπτη προσγειώθηκα εκεί που έπρεπε, στο μπροστά μέρος του πέλματος με τα γόνατα ελαστικά ώστε να λυγίσουν αν χρειαστεί.

Όταν όμως πηδάς από μεγαλύτερο ύψος; Μουν φαινόταν πάντα εντυπωσιακό μετά από ένα μεγάλο άλμα, με κάποιο κόλπο ή χωρίς, που έβλεπα τους free runners να κάνουν – να το πω ανθρώπινα – μια κωλοτούμπα πριν συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Ο Δημήτρης μού έδειξε τον σωστό τρόπο για να κάνω “roll” ώστε να απορροφόνται οι όποιοι κραδασμοί της πτώσης και να προστατεύεται το κεφάλι και το σώμα πριν πάρεις τη σωστή θέση ώστε να συνεχίσεις μετά.

Ο σωστός τρόπος

Ο amateur τρόπος

Εντάξει, δεν αρίστευσα κιόλας αλλά ο δάσκαλος ήταν ευχαριστημένος για πρώτη μέρα. Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ήθελα απλά να κάνω κι άλλο. Να κάνω περισσότερα. Να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω. Λίγο αργότερα το απόγευμα, βλέποντας έναν πιτσιρικά να πέφτει λίγο άτσαλα σε μία προσπάθεια, θυμήθηκα που μου είχε πει σε ανύποπτη στιγμή ο Δημήτρης ότι “ο πιο εύκολος τρόπος για να χτυπήσεις είναι να κάνεις κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις”.

Το αν τα πήγα καλά, θα αφήσω τον ίδιο το δάσκαλο να το πει, ελπίζοντας στην επιείκειά του. “Το πρώτο μάθημα ήταν εντυπωσιακό γιατί έβγαλες το roll αρκετά καλά. Είναι από τα πιο σημαντικά στο freerunning και συνήθως παίρνει περισσότερο για να το μάθεις. Στο ανέβασμα τα πήγες πολύ καλά κι ήταν πολύ γρήγορο και άνετο. Οι περισσότεροι τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία αλλά εσύ το έκανες ξανά και ξανά“. Όσο για το αν έχω μέλλον στο freerunning ή να συνεχίσω να καλύπτω απλά το ρεπορτάζ του, ήταν σαφής (και ευγενής). “Να τα κάνεις και τα δύο“.

Παρά τη συμβουλή του, το πιθανότερο είναι να κάτσω στα 31 ετών αυγά μου και να χτυπιέμαι που σε ηλικία 15-16 ετών δεν βρέθηκα ένα απόγευμα σαν αυτό στην Αγία Βαρβάρα να γνωρίσω το free running και να το ακολουθήσω. Τώρα, στα γεράματα, θα κάνω αυτό που νιώθω ότι πρέπει να κάνω. Να το αγαπήσω ως θεατής, να είμαι κάθε χρόνο δίπλα στα events του freerunning και να το στηρίξω με όποιο τρόπο μπορώ μέσα από το Oneman.

Ραντεβού στις 3 Οκτώβρη στην Σαντορίνη για το Red Bull Art of Motion