Το campus της Microsoft στην Αμερική είναι όσο εκπληκτικό το φαντάζεσαι

Μικρός, όταν ερχόμουν για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τα όποια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, όταν συνειδητοποιούσα ότι δεν ζω σε έναν κόσμο μαγικά πλασμένο κι ότι οι μικρές μας αστικές κοινότητες είναι γεμάτες παγίδες για τους συνανθρώπους μας, ονειρευόμουν εκείνη τη μέρα που θα είχα τη δύναμη να χτίζω κόσμους σαν εκείνους που κατασκευάζαμε στα διάφορα παιχνίδια στρατηγικής στον υπολογιστή. Δεν ονειρευόμουν να γίνω πιλότος ή αστροναύτης, ονειρευόμουν να φτιάξω ένα χωριό, μια πόλη, έναν κόσμο, ο οποίος θα ήταν απελπιστικά τέλειος.

Τα χρόνια πέρασαν, οι ουτοπίες έμειναν σε θεωρητικό επίπεδο και έμεινα να χαζεύω τους κακοφτιαγμένους δρόμους της πόλης μας, τις ανύπαρκτες ράμπες αναπήρων, τις ατέλειες του αστικού τοπίου. Φτάνοντας στο Seattle για το συνέδριο προγραμματιστών “Build 2017” και έχοντας τη μοναδική ευκαιρία να επισκεφτώ αυτό που αποκαλούν “Campus” της Microsoft, βούτηξα ξανά στις παιδικές σκέψεις. Ακριβώς γιατί αντίκρισα έναν κόσμο υπερβολικά όμορφο για να είναι αληθινός.

Βλέπεις, το παν στον εργασιακό σου χώρο, είναι να νιώθεις ότι απολαμβάνεις τον σεβασμό της ίδια της εταιρείας στην οποία εργάζεσαι. Να νιώθεις ότι η εταιρεία για την οποία δουλεύεις σε “νταντεύει” με κάθε πιθανό τρόπο. Περιμένοντας φυσικά κι εσύ να την ανταμείψεις με την απόδοση και την εργατικότητά σου. Να ξεκαθαρίσω ότι ο κόσμος για τον οποίο θα μιλήσω σήμερα δεν προσφέρεται για συγκρίσεις με την όποια ελληνική πραγματικότητα. Ακριβώς γιατί μιλάμε για τον πυρήνα μίας από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κόσμο. Το μόνο που θα κάνω στο παρόν κείμενο, είναι να παρουσιάσω μερικές πτυχές όσων έζησα, γιατί είμαι σίγουρος ότι ακόμα και το να παραδειγματιστούμε είναι ένα πρώτο βήμα προς το μέλλον.

Μια μικρή κοινωνία

Για να φτάσουμε στο κεντρικό κτίριο από όπου ξεκίνησε η ξενάγησή μας, κάναμε μια αρκετά μεγάλη διαδρομή. Περνώντας από την καταπράσινη περιοχή του Bellevue, αρχίσαμε να βλέπουμε διάφορες ταμπέλες που σε οδηγούσαν στους διάφορους τομείς του campus λες και ήσουν σε μία πόλη και θα επέλεγες αν θα ταξιδέψεις στα δυτικά ή τα ανατολικά της. Περάσαμε από λίμνες και δασάκια, από γήπεδα ποδοσφαίρου, στίβους και προπονητικά κέντρα, από μεγάλες εκτάσεις με όμορφα σπίτια, πάρκα, σχολεία και κέντρα υγείας. Όλα μέσα σε αυτή την κοινωνία που έχει χτίσει η Microsoft για τους ανθρώπους της.

Σε συζητήσεις με διάφορους που εργάζονται για την εταιρεία κατάλαβα ότι μέσα στο campus υπάρχει ένα από τα καλύτερα σχολεία της Αμερικής, ότι οι επιλογές για άθληση είναι περισσότερες από τα αστέρια της αμερικανικής σημαίας, ότι το να μεγαλώσεις τα παιδιά σου σε αυτή την περιοχή είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να τους κάνεις. Και λέω “κατάλαβα” στην αρχή της πρότασης γιατί κανείς από τους ανθρώπους της Microsoft δεν θα σου μιλήσει με τουπέ για όσα βιώνει. Είχαν όμως μια βαθιά ικανοποίηση στο πρόσωπο κάθε φορά που μας έβλεπαν να γουρλώνουμε τα μάτια, να χαμογελάμε αμήχανα μπροστά σε κάτι που ξεπερνούσε τη φαντασία μας.

Άλλη μια Πέμπτη στο γραφείο

Το εκπληκτικό με κάθε τεχνολογία που συναντάς στη ζωή σου είναι ότι κοιτώντας την, συνήθως αναρωτιέσαι γιατί δεν υπήρχε μέχρι τώρα ή ακόμα και γιατί δεν το είχες σκεφτεί εσύ αυτό νωρίτερα. Το γράφω αυτό γιατί κάθε τι που συναντούσα στο campus, το οποίο ήταν εκεί για να διευκολύνει τη ζωή των υπαλλήλων, ήταν τρομερά απλοϊκό σαν σύλληψη αλλά απίστευτα χρήσιμο και βολικό.

Έτσι, μου φάνηκε απλό να χρησιμοποιώ ένα vending machine δανεισμού. Ένα μηχάνημα σαν ψυγείο με αναψυκτικά και σοκολάτες στο οποίο σκάναρες το id σου και μπορούσες να επιλέξεις μέσα από μια οθόνη, τι θα δανειστείς και για πόσο καιρό.

Ήταν πολύ απλό να πάρω ένα ποτήρι και να το τοποθετήσω κάτω από μία υποδοχή σαν τα fountains με τα αναψυκτικά στα bar. Μόνο που εκεί, οι επιλογές σου ήταν ανάμεσα σε κανονικό και ανθρακούχο νερό, με γεύσεις ή χωρίς. Το ακόμα πιο σημαντικό ήταν ότι αν ήθελες σκάναρες κι εκεί ID ώστε στο τέλος του μήνα να σου έρθει ένα report για το πόσο νερό κατανάλωσες.

Εκεί που στάθηκα πολλή περισσότερη ώρα, ήταν σε κάτι υδροπονικές εγκαταστάσεις που έβλεπες σε κάθε κτίριο. Μέσα από το γυαλί μεγάλωναν μαρούλια, μυρωδικά, κρεμμύδια και ό,τι άλλο λαχανικό σκεφτείς. Όχι όμως σαν μέρος κάποιου πειράματος αλλά για να καταλήξουν στο πιάτο των υπαλλήλων και των επισκεπτών της εταιρείας στα διάφορα εστιατόρια, για τα οποία θα πούμε παρακάτω.

Οι πράσινες αυτές εγκαταστάσεις καλλιέργειας αποτελούν όμως και ένα τεράστιο playground για πειραματισμό και έρευνα πάνω στην καλλιέργεια και τις προτιμήσεις των καταναλωτών και των καταστημάτων μιας και είναι απόλυτα μετρήσιμο το πόσα από αυτά που καλλιέργησαν κατέληξαν τελικά σε πιάτα και υπό ποιες συνθήκες.

Κάτι τόσο απλό όπως το φαγητό

Αν νομίζεις ότι τα μαρούλια που ανέφερα παραπάνω (και είχα την τύχη να δοκιμάσω), ήταν τα μόνα που προσφέρονταν για φαγητό, είσαι τρομερά γελασμένος. Κάθε κτίριο από τα 80 συνολικά, έχει τις δικές του εγκαταστάσεις για φαγητό. Κι όταν λέμε εγκαταστάσεις, εννοούμε μία πληθώρα εστιατορίων και επιλογών.

Σκέψου έναν χώρο με 6 εστιατόρια όπως θα τα έβλεπες σε ένα mall. Ένα ιταλικό, ένα ινδικό, ένα burgerάδικο, ένα vegeterian κλπ. Όλα είτε αυτόνομα μέσα στις εγκαταστάσεις είτε μέρος μιας αλυσίδας ή παραρτήματα εστιατορίων στο Seattle. Πληθώρα δηλαδή επιλογών, για να βρει ο καθένας αυτό που του αρέσει. Και κάθε εξάμηνο; Κάποιο από τα έξι κλείνει για να έρθει ένα καινούριο, μια διαδικασία η οποία έχει προκύψει από έρευνα στους ανθρώπους του κτιρίου.

Μπορεί να μην σε ενδιαφέρει το φαγητό όσο εμένα αλλά ένιωθα ότι βρισκόμουν σε μια μικρή Disneyland φαγητού. Με άπειρες επιλογές για κάθε μέρα, από πολύ υγιεινές μέχρι τα πιο ποιοτικά junk της πόλης. Όσο για τα σνακ; Μικρά μαγαζάκια κοντά στις εισόδους και τις κουζίνες κάθε κτιρίου, μαγαζάκια χωρίς κάποιον υπάλληλο στο ταμείο. Πας, διαλέγεις ό,τι θες, το πληρώνεις με την κάρτα σου και φεύγεις χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση.

Το δικό τους γκαράζ δημιουργίας

Δεν ξέρω αν ονομάστηκε έτσι γιατί όλες οι μεγάλες ιδέες ή μπάντες στην Αμερική γεννήθηκαν σε ένα γκαράζ. Πάντως είναι ό,τι πιο δημιουργικό και ωραίο έχω δει σε εταιρεία εδώ και πολλά χρόνια. Και τόσο μα τόσο απλό. Το “The Garage” είναι ένας χώρος σύλληψης ιδεών και δημιουργίας. Ένας χώρος ο οποίος είναι ανοιχτός για όλους τους υπαλλήλους αλλά και τους συνεργάτες της εταιρείας ώστε να κάνουν την επόμενη μεγάλη ανακάλυψη. Ή απλά να μαζευτούν σε έναν χώρο να συζητήσουν το επόμενό τους project.

Η λογική της Microsoft ήταν ανέκαθεν να κάνει empower τον κόσμο μέσα από τα διάφορα εργαλεία που προσφέρει στον καθέναν από εμάς. Η λογική του The Garage είναι να κάνει empower κάθε δημιουργικό μυαλό μέσα στην εταιρεία να κυνηγήσει εντός ή εκτός ωραρίου εργασίας το προσωπικό του project.

Η λίμνη του Bill

Για να φτάσουν όμως να υπάρχουν όλα αυτά τα θαυμαστά στο campus της Microsoft, έπρεπε να γίνει κάπου η αρχή. Τα πρώτα κτίρια της αυτοκρατορίας της Microsoft ήταν τριγύρω από μία πολύ μικρή λιμνούλα που συναντήσαμε στην αρχή της ξενάγησής μας. Το όνομά της; Lake Bill από τον Bill Gates φυσικά με μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της εταιρείας να εορτάζονται σε αυτή τη μικρή λίμνη είτε με ανθρώπους να βουτούν στη λίμνη είτε με άλλες ενέργειες στο χώρο.

Αυτό που κάποτε ήταν απλά ένα ωραίο μέρος να τρως το μεσημεριανό σου ως εργαζόμενος της Microsoft, υπό την εποπτεία του Bill Gates που είχε το γραφείο του με θέα στη λιμνούλα, τώρα αποτελεί ένα μνημείο της εταιρείας, απόλυτα εναρμονισμένο με το υπέροχο πράσινο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται το Campus.

Άφησα την Lake Bill τελευταία ακριβώς γιατί το πού βρίσκεται σήμερα η Microsoft και όσα διεκδικεί και πράττει για τους ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχει με κάποιο τρόπο ξεκινήσει ή σηματοδοτηθεί, ελάχιστα μέτρα από αυτή τη λίμνη, στα πρώτα 4 από τα 80 κτίρια που έχει τώρα το campus.

Εκείνοι που εφεύρουν τα εργαλεία για να γίνει η δική μας κοινωνία καλύτερη, ζουν ήδη σε έναν όμορφα πλασμένο πράσινο κόσμο. Έναν κόσμο που σέβεται τον άνθρωπο και του δίνει κίνητρα να γίνεται ο ίδιος κάθε μέρα καλύτερος και πιο αποδοτικός.