To δώρο που πρέπει να φέρνεις πάντα πίσω στο παιδί σου

Όταν φεύγεις εκτός πόλης για δουλειά, οφείλεις να ‘γλυκάνεις το χάπι’ φέρνοντας κάτι πίσω στο παιδί σου. Τι συμβαίνει, όμως, όταν είσαι τόσο άθλιος στο να διαλέγεις δώρα όσο εγώ; Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να βλέπεις την απογοήτευση στα μάτια του παιδιού σου. Μια γνήσια, ανόθευτη, γιγάντια απογοήτευση. Την οποία προκάλεσες εσύ και μόνο εσύ. Κομπλέ με τεράστια καρτουνίστικα μάτια γεμάτα απορία και θλίψη.

Ναι, το ξέρω ότι αυτό, καθώς μεγαλώνει και συνειδητοποιεί πόσο ανεπαρκής είμαι, θα μου συμβεί πολλές φορές. Απλώς είχα την ελπίδα ότι δεν θα ξεκινήσει από τώρα που είναι -μόλις- 4 ετών. Επίσης δεν φανταζόμουν ποτέ ότι παίζει να έχει τόσο ηλίθια αφορμή όσο το γεγονός ότι της έφερα δώρο από τη Θεσσαλονίκη που πήγα ένα αλουμινένιο κουτί που μοιάζει με πλυντήριο.

Ή, παλιότερα, από την Μυτιλήνη, μια κούκλα Barbie που είχε ήδη.

Ή, πιο πρόσφατα, από την Μήλο, το μοναδικό είδος από σοκολατάκια που δεν τρώει. Το μοναδικό. Το λέω ξανά προς εμπέδωση.

Ευτυχώς που, επειδή και η γυναίκα μου έχει υποφέρει και η ίδια, τόσα χρόνια τώρα, από την ηλιθιότητα που με δέρνει όταν διαλέγω δώρο (βλέπε πανάκριβο βραζιλιάνικο μπικίνι, ένα νούμερο μικρότερο, που την έκανε -προφανώς- να αισθάνεται χοντρή) είχε προνοήσει ώστε να πάει στο παιχνιδάδικο, να αγοράσει ένα παραμύθι και να το έχει φυλαγμένο στην αποθήκη.

Έτσι ώστε, όταν η μικρή φάει πίκρα από το δώρο που της διάλεξα, να έχω ήδη ‘καβάντζα’ εκείνο που διάλεξαν για μένα. Το οποίο και πάντοτε της αρέσει παραπάνω. Ναι, το ξέρω, έχω φοβερή γυναίκα. Η οποία, by the way, έχει σήμερα γενέθλια (όχι, δεν της πήρα δώρο, μου το έχει απαγορέψει ρητώς από το 2007 που της έφερα πίσω από το Λονδίνο ένα πλαστικό αδιάβροχο).

Αν και το ζήτημα είναι αλλού. Ότι αυτό, το δώρο που φέρνεις πίσω, είναι ένα ακόμη ‘καθήκον’ που έχεις ως μπαμπάς. Το οποίο ξεκινά ως χαρά, μετατρέπεται ως βάσανο και καταλήγει -ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μου- σε αγγαρεία.

Κάτι που ψάχνω εναγωνίως να βρω όσο καιρό είμαι στην ξένη πόλη. (είτε μιλάμε για το Παρίσι, όπου το Disney Store είναι διώροφο και έχει τα πάντα μέσα. Είτε για την χ επαρχιακή Κολοπετινίτσα, όπου υπάρχει ένα παιχνιδάδικο το οποίο ταυτόχρονα είναι λουλουδάδικο, χασάπικο και rent a car)

Και κάτι που καταλήγω, πέντε λεπτά πριν απογειωθεί το αεροπλάνο, να αναζητώ στο gift shop του αεροδρομίου. Εννοείται με μικρό ως μηδαμινό ποσοστό επιτυχίας.

Σαν κάτι γραφικούς στις αμερικάνικες ταινίες που ξεχνούν το δώρο της συζύγου και καταλήγουν να της αγοράζουν cd, καραμέλες και μπαταρίες από το market του 24/7 βενζινάδικου.

Είναι πολύ πιο ψύχραιμο να πας την επόμενη μέρα από την επιστροφή σου μαζί με το παιδί στο μαγαζί και να του πάρεις ότι θέλεις. Όμως δεν μου πάει καρδιά να γυρίσω με άδεια χέρια. Γιατί είμαι πατέρας. Και αυτό μου έχουν μάθει ότι είναι η δουλειά μου.

Αυτό θυμάμαι να κάνει (με επιτυχία) ο πατέρας μου.

Αυτό έχω δει να συμβαίνει στις ταινίες.

Εκεί που κάθε δώρο είναι τέλειο.

Και κάθε επιστροφή συνοδεύεται από πλατιά χαμόγελα.

Από την άλλη, ποιος είπε ότι είναι εύκολη η δουλειά του μπαμπά; Ναι, ακόμη και σε κάτι τόσο μικρό και υλιστικό.