Το γαμήλιο ταξίδι στο Μεξικό που ποτέ δεν ξεπέρασα

Η τροπική βροχή ξεκίνησε τόσο ξαφνικά που μας βρήκε, εμένα και τον κουμπάρο μου, αποκλεισμένους στην κορυφή της επιβλητικής πυραμίδας του Chichen Itza. Αξιοπρεπής τρόπος να κατέβεις τα -στενά και διαβρωμένα μετά από τόσους αιώνες 91 σκαλοπάτια- δεν υπήρχε. Ούτε φυσικά σχοινί από το οποίο να κρατηθείς. Οπότε, αποχαιρέτισα την αξιοπρέπεια μου και κατέβηκα  κώλο κώλο κάθε σκαλοπάτι.

Αυτή ήταν η μοναδική ‘κακή’ ανάμνηση που έχω από ένα ταξίδι 10 ημερών. Κάτι που δεν το λες και πολύ συνηθισμένο για κάποιον τόσο ψείρα όσο εγώ.

Αλλά ας ξεκινήσουμε με τα γεωγραφικά. H Playa Del Carmen είναι μια παραθαλάσσια κωμόπολη στην χερσόνησο του Yucatan, ακριβώς στην μέση της απόστασης από το πλημμυρισμένο με μεθυσμένους Αμερικάνους Cancun στα βόρεια και το μποτιλιαρισμένο με χίπηδες Tulum (αυτό με την παραλία να βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ναό των Μάγιας) στα νότια.

Ενώ από εδώ –λίγο πιο έξω από την πόλη- ξεκινάνε και τα φέρι μποτ που κάνουν την 45λεπτη διαδρομή μέχρι το νησί Cozumel, έναν από τους πλέον περιζήτητους προορισμούς για scuba diving παγκοσμίως. Ναι, ακόμη και μετά την βιβλική καταστροφή που υπέστη λόγω του τυφώνα Wilma το 2006.

Ο πιο εύκολος τρόπος για να φτάσεις είναι μέσω του Cancun. Προσγειώνεσαι, μπαίνεις στα γρήγορα στο air conditioned βαν στο οποίο έχεις κάνει προκράτηση έναντι ευρώ 50 και κοιμάσαι τις δυο ώρες  ευθείας (εντελώς, απέραντης, αδιανόητα ίσιας) στον αυτοκινητόδρομο που μεσολαβεί.

Όταν ξυπνήσεις θα βρεθείς μπροστά στο μεγαλοπρεπές θέαμα της παραλίας της, που απλώνεται για χιλιόμετρα και που διαθέτει εκείνην την κατάλευκη πούδρα άμμο για την οποία όντως αξίζει να ταξιδέψεις μερικές δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα για να κυλιστείς πάνω της. 

Μάλιστα με ένα ευρό tip μπορείς  να κλείσεις από την προηγούμενη μέρα ξαπλώστρα, δίπλα στην οποία το παιδί από την καντίνα σου φέρνει ένα κουβά γεμάτο πάγο και μπύρες. Έτσι για να βρίσκεται. 

Στα πλακόστρωτα στενά της Playa μικρά boutique ξενοδοχεία (σ.σ. σε αντίθεση με τα all inclusive μεγαθήρια που βρίσκονται μερικά χιλιόμετρα πιο έξω) στέκονται δίπλα σε αξιοπρεπή (καθάρα και καλόγουστα) Μεξικάνικα εστιατόρια που σερβίρουν π.χ. jumbo γαρίδες τυλιγμένες  μέσα σε φύλλα μπανάνας.

Ενώ μπορείς επίσης να βρεις -ελέω παρουσίας πολλών Ιταλών (από το chic, μη θορυβώδες είδος των βορείων)- καλό ιταλικό καφέ. Και χορταστικό πρωινό όλων των ειδών.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να προγραμματίσεις τι από όλα θέλεις να κάνεις πρώτα. Όπως επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο του Chichen Itza (εκεί που ο ξεναγός μας έδειξε μια τοιχογραφία ενός αρχαίου Έλληνα που δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται εκεί) και του Tulum, βουτιά σε cenote (υποβρύχιες σπηλιές γεμάτες νερό που χρησιμοποιούσαν οι Μάγιας για θυσίες)  και jeep safari στην ζούγκλα του γειτονικού Belize.

Το να κολυμπήσεις με τα δελφίνια δεν το αναφέρω κάν. Είναι τόσο δεδομένο όσο το να φας διπλόπιττο με γύρο χοιρινό όταν έρθεις στην Ελλάδα.

Όσον αφορά τα eco parks -πολλά, διάσπαρτα και εντελώς τουριστικά- καλό είναι να τα αποφύγεις. Σκέψου ότι μέσα σε ένα τέτοιο (το Xel Ha) ήταν η μοναδική φορά που άκουσα ελληνικά κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου. 

Συγκεκριμένα έλεγα στον κουμπάρο μου ότι ‘έλα να πάρουμε το τρενάκι’ για να μας ανεβάσει στην κορυφή του λόφου, ώστε να κολυμπήσουμε και πάλι το ποτάμι προς τα κάτω, όταν κάποιος –οδοντίατρος που βρέθηκε σε συνέδριο στο Cancun μούγκρισε ‘Μην ακούω παπάγιες ρε παλικάρια. Τι τρενάκι; Ένα βανάκι της πλάκας είναι’.

Για να εξηγούμαστε. Η παραλία είναι πανέμορφη. Και το σημείο είναι εντελώς κομβικό για να κάνεις ένα σωρό ενδιαφέρουσες εκδρομές.

Αλλά η γραφικότητα με την τουριστική απαξίωση εδώ απέχουν μερικά στενά μακριά.

Η κατάσταση δεν είναι τόσο χάλια όσο π.χ. στο Phuket, αλλά και εδώ θα πέσεις πάνω σε TGI Friday’s, Subway και λοιπές Αμερικάνικες αλυσίδες.

H διαφορά είναι πως (αν ψαχτείς καλά μέσω tripadvisor) θα μείνεις σε ένα boutique ξενοδοχείο με λεφτά που δεν φτάνουν για να κλείσεις room to let στην Φολέγανδρο. Και ότι θα σου έρθει εγκεφαλικό (όπως συνέβη σε μένα) όταν συνειδητοποίησα ότι με ευρώ 800 μπορούσες να κλείσεις για ένα μήνα βίλα στην παραλία, με 4 κρεβατοκάμαρες, μπάτλερ, μάγειρα και φύλακα.

Για να είμαι ειλικρινής, αν ξαναπήγαινα σήμερα, ίσως και να έκλεινα ξενοδοχείο πιο χαμηλά, στο Tulum. Εκεί που ευδοκιμεί εκείνο το είδος expats Αμερικάνων (σέρφερς και καλλιτέχνες) με τους οποίους δεν έχεις πρόβλημα να μοιράζεσαι την ίδια παραλία.

Ακόμη και αν εσύ δεν αντέχεις να κοιμηθείς σε αιώρα, έναντι ευρώ 10 το βράδυ, όπως εκείνοι.