To ipad ως παιδικό ηρεμιστικό

Κάθε φορά που ‘ναρκώνω’ το παιδί μου βάζοντάς του μπροστά μια οθόνη tablet αισθάνομαι λίγο ντροπή. Αλλά το κάνω. Και μετά λέω ψέματα για αυτό.

‘Της έχει κάνει πολύ καλό που παίζει παιχνίδια στο ipad από τότε που ήταν 1 1/2 ετών. Έμαθε λέξεις στα αγγλικά, καταφέρνει να κάνει παζλ που ήταν για παιδιά πολύ μεγαλύτερα της και γενικά της έχει επιτρέψει να είναι δημιουργική’. Αυτή είναι η προκατ απάντηση που δίνω εδώ και χρόνια όταν βλέπω κάποιον να αναρωτιέται γιατί το σπλάχνο μου έχει την οθόνη του κολλημένη σε μια οθόνη. Ήδη από την εποχή που μετά βίας μπορούσε να την κρατήσει.

Μια απάντηση που κρύβει μέσα της δόση αλήθειας, αφού όντως πιστεύω ότι υπάρχουν εφαρμογές που έχουν νόημα και την βοηθούν να παίζει και να μαθαίνει ταυτόχρονα.

Εκείνο που δεν λέω, αλλά κάθε ‘συνάδελφος’ πατέρας εκεί έξω γνωρίζει ότι ισχύει, είναι ότι το iPad επίσης λειτουργεί ως ‘παιδικό’ βάλιουμ, υπνοστεντόν, ζάναξ (ναι, δεν τα ξέρω καλά τα ηρεμιστικά μου) ή οτιδήποτε άλλο κάνει κάποιον να ηρεμεί και να μην σε κάνει ρόμπα στην καφετέρια κάνοντας γύρους στα διπλανά τραπέζια, πιάνοντας και σπάζοντας πράγματα, φωνάζοντας ή τραγουδώντας.

Προφανώς και έχω διαβάσει όλα τα σχετικά άρθρα. Ναι, δεν είμαι τόσο ανεύθυνος. Και, τουλάχιστον μέχρι τώρα, η μικρή δεν δείχνει κανένα σημάδι ότι είναι εθισμένη στα tablet. Ούτε έχει επηρεάσει το πόσο της αρέσει να βγαίνουμε και να κάνουμε πράγματα έξω (σ.σ. Δεν της αρέσει, είναι σπιτογατάκι).

Ίσως επειδή αυτό, το να παίζει με το iPad, είναι κάτι που ποτέ δεν της το απαγορέψαμε. Οπότε, μέσα στην μέρα, δεν το ζητάει απεγνωσμένα. Κάτι είναι και αυτό, δεν μπορείς να πεις. Τύπου παρηγοριά στον άρρωστο. Για την ακρίβεια παρηγοριά στον τεμπέλη γονιό.

Επίσης προφανώς και δεν είμαστε η πρώτη γενιά πατεράδων που ψάχνουν εναγωνίως ένα τρόπο για να απασχολήσουν τα παιδιά τους και να μην τους γίνουν τα νεύρα τσατάλια. Ο δικός μου, π.χ., εκεί στα μέσα των 80s, μου είχε αγοράσει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι της πλάκας με το οποίο περνούσα ώρες αμίλητος και ακούνητος στο πίσω μέρος του μπεζομπλιαχ Lada μας. Χωρίς καν να φοράω ζώνη, αν θυμάμαι καλά.

Η διαφορά είναι ότι, τώρα με τα tablet, έχουμε τουλάχιστον την ‘δικαιολογία’ ότι τα τέκνα μας μαθαίνουν και κάτι. Στην λογική που το internet κάνει καλό στο παιδί γιατί μπορεί να μάθει πράγματα. Ναι, καλά. Για αυτό έχουμε μπουχτίσει από ‘εκπαιδευτικά’ site τύπου youporn.

Επίσης, η ακόμη πιο σημαντική διαφορά, είναι ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα είναι η πρώτη γενιά που χρησιμοποιεί tablet και γενικά τεχνολογία τόσο έντονα. Πριν καν προλάβουν να μιλήσουν. Σε κάποιες περιπτώσεις, πριν καν προλάβουν να περπατήσουν.

Δεν το φοβάμαι απαραίτητο αυτό. Ούτε θεωρώ ότι τα πάντα παλιά, όταν τα παιδιά έβγαιναν και έπαιζαν όλη μέρα στις αλάνες (μπάλα, σχοινάκι, βόλους, κουτσό, κρυφτό και μακριά γαιδούρα , ήταν τόσο υπέρτατα καλύτερα.

Κάτι που το είδα εμπράκτως μπροστά μου αυτό το καλοκαίρι όταν πήγα την 4χρονη κόρη μου σε ένα street festival με παιχνίδια από την παλιά εποχή στο Αντίριο. Το what the fuck βλέμμα που μου έριξε, ήταν όλα τα λεφτά. Και μετά μου ζήτησε παγωτό και το iPad για να παίξει την γιατρό μαζί με τον ξάδελφό της.

Στην τελική η ουσία είναι ότι τα πράγματα είναι όπως είναι. Και οφείλεις να είσαι γονιός στην εποχή που ζεις και όχι στην εποχή που θα ήθελες να ζεις. Τι νόημα έχει, π.χ., να απαγορέψω εγώ το tablet στο σπίτι μου και, όταν βγαίνουμε έξω με φίλους, να το βλέπω να ξεροσταλιάζει πάνω από εκείνο του άλλου;

Πιο σωστό θεωρώ, ας πούμε, το να καταφέρω κάποια στιγμή να την πείσω να μοιραστεί το tablet της με κάποιον άλλο. Αυτό ναι, θα με έκανε ‘περήφανο’ σαν γονιό. Αν και το βλέπω χλωμό να συμβαίνει.

Όπως χλωμό βλέπω, σε ένα χρόνο από τώρα, να μπορείς να μπεις σε οποιοδήποτε καφέ νοτίων, βορείων, ανατολικών και δυτικών προαστίων και να μην βλέπεις 9 στα 10 παιδιά να έχουν τα μούτρα τους κολλημένα σε μια οθόνη tablet (ακριβού, φθηνού, δεν έχει σημασία).

Κάτι που ήδη συμβαίνει, αλλά -λόγω κρίσης- όχι σε τόσο ολοκληρωτικό βαθμό. Κοίτα να δεις που από το πουθενά ο Steve Jobs μας προέκυψε και babysitter.

Οπότε, τι μένει; Να γκρινιάξουμε λίγο για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι πατέρας στην εποχή μας. Και μετά, να ανασηκώσουμε τα μανίκια και να πέσουμε στην ‘πραγματική’ δουλειά. Το να επιλέξουμε δηλαδή, με αγάπη και στοργή, τις σωστές εφαρμογές για το παιδί μας.

Να αφιερώσουμε χρόνο στο να τις παίξουμε μαζί του.

Και μετά να βρούμε ένα τρόπο για να το ‘ξεγελάσουμε’ ώστε να το αφήσει κάτω και να έρθει να παίξει μπάλα μαζί μας στην κλειστοφοβική πυλωτή, το χορταριασμένο πάρκο, την σαραβαλιασμένη παιδική χαρά  ή το εγκαταλελειμμένο Ολυμπιακό ακίνητο της γειτονιάς μας.