Το Λας Βέγκας δεν είναι αυτό που βλέπεις στις ταινίες

Ας πάρουμε ένα τυπικό πλάνο από -οποιαδήποτε- ταινία εξελίσσεται στο Λας Βέγκας.

{Fade in που λένε κι οι σκηνοθέτες}: Μεθύσια, άφθονος τζόγος, ωραίες γυναίκες με μαγιό στις πισίνες ακριβών ξενοδοχείων, γλέντι και κέφι μέχρι το ξημέρωμα, περισσότερες γυναίκες, ακόμα περισσότερα μεθύσια και το πρωί ξυπνάς στο κρεβάτι σου συντροφιά με τουλάχιστον τρία μοντέλα και μια στοίβα εκατοδόλαρα να διακοσμεί το κομοδίνο σου. {Fade out}.

Ε λοιπόν, όχι. Ξεχάστε όσα έχετε δει και την εικόνα παραδείσου που προσπαθεί η προπαγάνδα του Χόλιγουντ (με έπιασε το επαναστατικό μου παραλήρημα τώρα) να χτίσει για το Βέγκας και φέρτε στο μυαλό σας μόνο μια λέξη: ΖΕΣΤΗ! Βασικά το ζέστη, έστω και με κεφαλαία είναι understatement. ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΗ ΖΕΣΤΗ!!!, με κεφαλαία και ακόμη περισσότερα θαυμαστικά για έμφαση.

Βρέθηκα πριν από δυο καλοκαίρια με την παρέα μου στην Καλιφόρνια, πραγματοποιώντας ένα road trip – όνειρο ζωής, διάρκειας 15 ημερών. Το ταξίδι μας ξεκίνησε από το Λος Άντζελες, συνεχίστηκε στο Σαν Φρανσίσκο και τότε ήταν που έπρεπε να πάρουμε μια κομβική απόφαση για τη συνέχεια του ταξιδιού: Θα πάμε στο Σαν Ντιέγκο μέσω Λας Βέγκας ή θα διαλέξουμε τον σύντομο δρόμο, αφήνοντας έξω τη Νεβάδα και τη χώρα του τζόγου;

Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ πως υπήρξα κι εγώ θύμα της εξιδανικευμένης εικόνας που είχα στο μυαλό μου για το Λας Βέγκας και εξαρχής τάχθηκα φανατικά υπέρ της επίσκεψής μας στο σκηνικό ταινιών όπως το Hangover, το Ocean’s 11, το Casino, αλλά και μιας από τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών, το Showgirls (το οποίο έχω δει 3-4 φορές). «Πάμε ρε παιδιά, πόσες φορές ακόμα στη ζωή μας θα έχουμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το Λας Βέγκας;(μπορεί να είπα και YOLO, αλλά δεν είμαι και σίγουρος)» τους έλεγα και τελικά η πλειοψηφία τάχθηκε υπέρ του να διασχίσουμε την έρημο και να κάνουμε μια στάση στο Βέγκας.

Κλείσαμε τη διαμονή μας στο σούπερ fancy ξενοδοχείο Mirage, (τα ξενοδοχεία στο Βέγκας είναι πολύ φθηνά, διότι όλα έχουν μέσα καζίνο και βασίζονται στο ότι θα στα φάνε από εκεί) και ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί από το Σαν Φρανσίσκο. Όσο τρώγαμε τα χιλιόμετρα με το αμάξι η προσμονή μας μεγάλωνε, μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα. Μαζί με την προσμονή μεγάλωνε κι η θερμοκρασία. Μεγάλωνε επικίνδυνα όμως, σε σημείο που μια βόλτα το Δεκαπενταύγουστο στην πλατεία Ομονοίας έμοιαζε με ονειρεμένη εκδρομούλα.

Είχε σχεδόν βραδιάσει όταν οι πρώτες επιγραφές «Welcome To Fabulous Las Vegas» έκαναν την εμφάνισή τους μόνο που αυτά που βλέπαμε γύρω μας, θύμιζαν περισσότερο τη Στυλίδα παρά αυτά που είχαμε δει στις ταινίες.

Εντάξει θα είμαι δίκαιος. Για μερικά λεπτά είναι εντυπωσιακό πράγματι όλο αυτό που αντικρίζεις. Τεράστια κτίρια, άπειρα φώτα, συντριβάνια, σου φέρνουν στο μυαλό όλες αυτές τις εικόνες που έχεις δει για το Βέγκας μέσα από την οθόνη σου. Το πρόβλημα είναι όμως ότι μέσα στην πρώτη ώρα θα το έχεις βαρεθεί αυτό.

Μόλις τακτοποιηθήκαμε πήγαμε μια βόλτα από το καζίνο του ξενοδοχείου κι έπειτα από μια μικρή περιήγηση αποφασίσαμε πως συνετό θα είναι πριν δοκιμάσουμε την τύχη μας στη ρουλέτα να κάνουμε μια βόλτα με τα πόδια στην πόλη. Ακόμα και το βράδυ όμως, η ζέστη κι η υγρασία έκαναν τη βόλτα μας ανυπόφορη, ενώ ο άπειρος κόσμος που περπατούσε γύρω μας δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από το feeling που αποκομίζεις όταν περιφέρεσαι στα σοκάκια της Μυκόνου.

Πλανόδιοι μουσικοί, μυστήριοι τύποι που σου μοιράζουν κάρτες για strip show και φυσικά ιστορικά ξενοδοχεία όπως το Bellagio και το Caesars Palace σίγουρα δεν σε κάνουν να πλήττεις αλλά από την άλλη δεν σου προσφέρουν και κάποια τρομερή εμπειρία. Δηλαδή οκ, σίγουρα έχεις ξαναδεί στη ζωή σου πολυτελή ξενοδοχεία  και τα καζίνο τους δεν είναι ότι έχουν καμία μεγάλη διαφορά από τα τυπικά καζίνο που συναντάς και στην Ελλάδα.

Άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα κι ίσως βασικός παράγοντας του εκνευρισμού μου (μετά τη ζέστη), υπήρξε το γεγονός ότι δεν βρίσκεις πουθενά ένα αξιοπρεπές μέρος να φας, πέρα από τουριστικά junk food εστιατόρια, ενώ ακόμη κι ένα σάντουιτς στο ξενοδοχείο ήταν πανάκριβο (είπαμε, πρέπει να στα φάνε από αλλού). Τελοσπάντων, μετά από τη βόλτα είπαμε να τζογάρουμε και λίγο για το καλό, φυσικά πολύ γρήγορα έχασα τα λεφτά που είχα αποφασίσει να ποντάρω γιατί εντάξει, δεν είμαι κι ο Νικ the Greek, τελικά έβαλα κι άλλα, ψιλορέφαρα κι αποφάσισα να πάω να κοιμηθώ πριν παρασυρθώ και μείνω στη ζέστη του Λας Βέγκας για πάντα.

Το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς για να φύγουμε και κατεβαίνοντας στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου αντίκρισα μια από τις πιο θλιβερές εικόνες που έχω δει στη ζωή μου, με τζογαδόρους να συνεχίζουν απτόητοι να παίζουν στις 9 το πρωί.

Ήρθε η ώρα να πάμε σε καλύτερα μέρη σκεφτήκαμε και πριν φύγουμε βιώσαμε το highlight της επίσκεψης στο Βέγκας, που ήταν το κλασικό αμερικάνικο πρωινό με pancakes σε diner το οποίο ανήκει σε Ελληνίδα μετανάστρια, η οποία μας περηφάνια με ανακοίνωσε πως ο κανακάρης της εργάζεται σαν κρουπιέρης σε τοπικό καζίνο.

Δεν ξέρω αν σε έπεισα, άλλωστε αυτά που ζητάει ο καθένας από ένα ταξίδι είναι διαφορετικά. Εκεί που θέλω να καταλήξω όμως είναι πως αν βρεθείς στην Καλιφόρνια, πραγματικά δεν αξίζει να ξοδέψεις περισσότερο από μια ημέρα στο Λας Βέγκας, έτσι απλά για να μπορείς να λες «πήγα κι εγώ εκεί». Αν βέβαια στόχος σου είναι να τζογάρεις και να αράζεις στην πισίνα όλη μέρα τότε πάσο, αλλά αυτά μπορείς να τα κάνεις και στο Λουτράκι.

Στο αεροπλάνο της επιστροφής διάλεξα επίτηδες να δω την ταινία The Incredible Burt Wonderstone η οποία εξελίσσεται στο Λας Βέγκας. Αφού είπα από μέσα μου «Χα, έχω πάει εκεί», κοίταξα την οθόνη και με σιγουριά είπα «Προπαγάνδα του Λας Βέγκας, δεν μπορείς να με κοροϊδέψεις πια».