Το μεγάλο μυστικό των Kennedy: Η «δύσκολη» κόρη και μια λοβοτομή που πήγε πολύ λάθος
- 1 ΙΑΝ 2023
«Σπάνια έκλαιγε. Μόνο µας κοίταζε µε τα μεγάλα καστανά μάτια της. Καθώς μεγάλωνε, μέρα µε τη μέρα συνειδητοποιούσαμε πόσο αργή ήταν σε όλα. Δυσκολευόταν απίστευτα να μάθει οτιδήποτε. Ακόμη κι όταν άρχισε να περπατάει, δεν μπορούσε καν να ανεβεί στο έλκηθρό της. Όταν πήγε στο σχολείο, το να γράψει έστω και μερικές λέξεις ήταν για εκείνη μαρτύριο», γράφει στην αυτοβιογραφία της η Rose Kennedy αναφερόμενη στη μεγάλη της κόρη, Rosemary.
Το τρίτο κατά σειρά παιδί της οικογένειας Kennedy γεννήθηκε το 1918, τότε που μια ακόμα πανδημία θέριζε τον πλανήτη, η Ισπανική Γρίπη. Η μητέρα της δυσκολεύτηκε πολύ στον τοκετό, ενώ ο γιατρός άργησε να φτάσει στο σπίτι της οικογένειας. Η καθυστέρηση αυτή ίσως να ευθύνεται για τα μαθησιακά προβλήματα που θα αντιμετώπιζε στο μέλλον η Rosemary, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Γεγονός πάντως είναι πως διέφερε πολύ από τα αεικίνητα και υπεδραστήρια αδέρφια της, τα οποία ο πατέρας τους προόριζε για τα υψηλότερα αξιώματα των ΗΠΑ.
Η Rosemary Kennedy που άργησε να μιλήσει και να περπατήσει, δυσκολεύτηκε πολύ να ακολουθήσει τους συμμαθητές της στο σχολείο, γεγονός που οδήγησε τους γονείς της στην απόφαση να μην την αφήσουν να το συνεχίσει και στα 8 της μόλις χρόνια την έκλεισαν στο σπίτι και προσέλαβαν ιδιωτικούς δασκάλους για την εκπαίδευσή της.
Και πάλι όμως, η αδερφή του μετέπειτα προέδρου των ΗΠΑ, John Kennedy, φάνηκε να μην τα καταφέρνει και στα 13 της η οικογένεια τη στέλνει σε κάποιο μοναστήρι του Ελµχαρστ, μετά και από προτροπή ειδικών του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστηµίου Χάρβαρντ, οι οποίοι αφού την εξέτασαν είπαν στους γονείς της πως, «Η κόρη σας είναι διανοητικώς καθυστερημένη και πρέπει να µπει σε ίδρυμα».
Στη Μονή της Ιεράς Καρδιάς η Rosemary συνέχισε να ζει απομονωμένη, καθώς παρακολουθούσε μαθήματα ξεχωριστά από τους συμμαθητές της, γεγονός που αντί να τη βοηθήσει απλά επιδείνωσε την κατάστασή της.
Η Rose Kennedy (κέντρο) μαζί με τις κόρες της, Kathleen (αριστερά) και Rosemary (δεξιά) στο Λονδίνο.
Όλα φάνηκαν να αλλάζουν για τη νεαρή κοπέλα που ήταν χαρισματική με τον δικό της μοναδικό τρόπο, ακόμα κι αν δεν ήταν αυτός που επιθυμούσε ο πατέρας της, όταν η οικογένεια μεταφέρθηκε στο Λονδίνο, όπου ο Joseph Kennedy είχε τοποθετηθεί ως πρέσβης των ΗΠΑ. Εκεί παρακολουθεί μαθήματα χορού με τις αδερφές της και μοιάζει να είναι πιο ευτυχισμένη από ποτέ.
Οι εφημερίδες της εποχής στη Βρετανία ασχολούνταν συνεχώς με τους Kennedy και τα παιδιά τους και η Rosemary ήταν εκείνη που είχε κλέψει τις εντυπώσεις με την ομορφιά και τη χάρη της. Μάλιστα, τον Μάιο του 1938 μαζί με τη μικρότερη αδελφή της, Kathleen, εμφανίζονται στον χορό των ντεµπιτάντ στο Μπάκιγχαµ, ενώπιον του βασιλιά Γεωργίου VI. Την άλλη μέρα ο τύπος εκθειάζει την ομορφιά της.
Όλα όμως αλλάζουν και πάλι για τη Rosemary όταν ξεσπά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεµος και η οικογένεια επιστρέφει και πάλι στις ΗΠΑ. Η νεαρή κοπέλα που είναι πια 22 χρονών έχει έντονη σεξουαλικότητα και η ομορφιά της τραβά την προσοχή των ανδρών. Αυτό θορυβεί τον πατέρα της που δεν ήθελε κανένα σκάνδαλο να χαλάσει τις καριέρες που ετοίμαζε για τους γιους του και έτσι τη στέλνει και πάλι στο μοναστήρι. Η Rosemary όμως έβρισκε τρόπο να το σκάει τα βράδια με αποτέλεσμα οι καλόγριες να τη στείλουν σπίτι καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, «το έσκαγε για να συναντήσει άνδρες».
Στο σπίτι της οικογένειας Kennedy η 22χρονη ήταν πιο φυλακισμένη από ποτέ. Δεν της επιτρεπόταν να πάει πουθενά χωρίς επίβλεψη και αυτό την έκανε να έχει ξεσπάσματα και κρίσεις, οι οποίες διαγνώστηκαν ως επιληψία. Το μόνο που ήθελε η Rosemary ήταν να μπορεί να ζει ελεύθερη όπως τα αδέρφια της.
Αυτό όμως δεν μπορούσε να το επιτρέψει ο υπερφιλόδοξος πάτερ φαμίλιας, Joseph Kennedy. Έτσι, το 1941 παίρνει την κόρη του κρυφά από την υπόλοιπη οικογένεια και την πάει για εξέταση στον Walter Freeman, νευρολόγο–ψυχίατρο και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο George Washington.
Ο Freeman συμπέρανε ότι η κοπέλα πάσχει από οξεία κατάθλιψη και πρότεινε να την υποβάλλουν σε μια νέα μέθοδο, την προµετωπιαία λοβοτοµή, που υποτίθεται ότι θα την έκανε ήρεμη και χαρούμενη και θα εξαφάνιζε κάθε ίχνος βίας και οργής. Βέβαια, φρόντισε από αποκρύψει από τον πατέρα της ότι μέχρι τότε είχε πραγματοποιήσει τη συγκεκριμένη επέμβαση μόνο σε πτώματα.
Η Rosemary Kennedy δεν ήταν ποτέ ξανά ίδια μετά τη λοβοτομή. Η αριστερή πλευρά της είχε παραλύσει, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει ούτε τα δάχτυλά της. Το κεφάλι της θα έγερνε μονίμως στο εξής, σχεδόν θα ακουμπούσε στον ώμο της. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Έβγαζε μόνο άναρθρες κραυγές. Ο πατέρας της τη μετέφερε σε κλινική στη Νέα Υόρκη, χωρίς να πει ποτέ την αλήθεια στην οικογένειά του.
Τους είπε μόνο πως εξαιτίας μιας ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας της, οι γιατροί πρότειναν τον εγκλεισμό της σε κλινική και μάλιστα απαγόρευσαν τις επισκέψεις, καθώς θα μπορούσαν να την επηρεάσουν. Κανένας δεν τον αμφισβήτησε και οι Κένεντι συνέχισαν να ζουν τη ζωή τους και να ανεβαίνουν τα σκαλιά της αμερικανικής κοινωνίας και πολιτικής, χωρίς αυτή τη φορά να ανησυχούν για κάποιο αγκάθι.
Ο Joseph και η Rose Kennedy μαζί με τα παιδιά τους.
Επί 20 ολόκληρα χρόνια δεν αναζήτησε κανείς τη Rose, όπως ήταν το παρατσούκλι της. Όλα αυτά τα χρόνια η άτυχη κοπέλα έπρεπε να μάθει να τα κάνει όλα από την αρχή, ενώ είχε κακοποιηθεί και σεξουαλικά στην κλινική, μέχρι που κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του 1950 τη μετέφεραν σε νέα κλινική στο Ουισκόνσιν και εκεί την ανέλαβε η αδερφή Πάουλους, που ήταν η μόνη που είχε την υπομονή να τη φροντίσει όπως της άξιζε.
Στην αυτοβιογραφία της η Rose Fitzgerald Kennedy υποστηρίζει πως έμαθε για την τύχη της κόρης της μετά τον θάνατο του συζύγου της το 1969. Ήταν τότε που αποφάσισε να την επισκεφτεί, αλλά σύμφωνα με τη συγγραφέα Elizabeth Koehler-Pentacoff που έχει γράψει βιβλίο για τη ζωή της Rosemary, όταν η κοπέλα είδε τη μητέρα της, άρχισε να τρέχει προς το μέρος της και να τη χτυπά µε γροθιές στο στήθος, ουρλιάζοντας, δηλώνοντας έτσι πως δεν την ήθελε εκεί.
Τα μόνα μέλη της οικογένειά της που της έδειξαν λίγη στοργή, έστω και καθυστερημένα, ήταν τα αδέρφια της Ted και η Eunice. Μάλιστα, λέγεται πως με αφορμή την τραγική ιστορία της αδερφή της, η Eunice ίδρυσε τους Special Olympics. Η ίδια βέβαια δεν το επιβεβαίωσε ποτέ.
Η Rosemary Kennedy το 1998.
Η Rosemary έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου 2005 σε ηλικία 86 ετών, έχοντας ζήσει μια ζωή ανάμεσα σε ανθρώπους που την έβλεπαν ως εμπόδιο.
