Το μόνο καλό εξοχικό είναι αυτό που τρώγεται

Δεκαπέντε χρόνια και σήμερα. Για την ακρίβεια 15 καλοκαίρια από την πρώτη φορά που βρέθηκα στο εξοχικό της γυναίκας μου στην Ναύπακτο. Πρώτα ως σώγαμπρος (βλέπε ο ‘νέος’ που τον χώνουν να γυρίζει τη σούβλα το Πάσχα), στην πορεία ως γαμπρός και πλέον ως ιδιοκτήτης. Πουλώντας, στην πορεία, για ένα κομμάτι ψωμί, το εξοχικό που είχα περάσει τα δικά μου παιδικά μου χρόνια, αυτό στη Σαλαμίνα που είχαν φτιάξει με πολύ ιδρώτα οι δικοί μου (για την ακρίβεια ο πατέρας μου ίδρωνε και η μάνα μου του φώναζε).

Γιατί είναι ωραία, βρε παιδί μου, η Ναύπακτος. Κολυμπάς μέσα στην πόλη, τρως καλά δίπλα στη θάλασσα και, άμα σε πιάσει ‘κλεισούρα’, ανεβαίνεις και μια στο κάστρο να την δεις ιππότης για την Βασούλα. Όπως και, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι ωραία η αντίστοιχη Ναύπακτος του καθενός. Εκεί που του κλήρωσε να φτιάξουν εξοχικό οι δικοί του γονείς, το οποίου του χάρισαν/ ‘φόρτωσαν’ στην πορεία.

Γιατί στα λέω αυτά τόσο αναλυτικά, λες και είσαι ΣΔΟΕ; Μα για να σου εξηγήσω ότι έχω μακροχρόνια εμπειρία ως ιδιοκτήτης εξοχικού. Έχω τα σχετικά ‘γαλόνια’. Σκέψου ότι πλήρωνα εφορεία για αυτό από τα πέντε μου (όταν μου το πρωτοέγραψαν οι γονείς μου). Οπότε έχω κερδίσει, θέλω να πιστεύω, το δικαίωμα να γκρινιάζω για το πόσο, τελικά περιοριστικό, είναι αυτό το προνόμιο.

Κάτι που συνειδητοποίησα το συγκεκριμένο καλοκαίρι, όταν για πρώτη φορά η κόρη μου μας ζήτησε να πάμε και κάπου αλλού διακοπές. Όπως ακριβώς ζητούσα και εγώ μικρός από τους δικούς μου γονείς, επειδή σκυλοβαριόμουν να περνάω το χρόνο μου σε ένα μπαλκόνι στην Κακή Βίγλα περιμένοντας να παίξω με τα γειτονάκια.

Μόνο που έτσι, όταν αποφασίζεις να πας και ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ, το εξοχικό δεν σου κάνει με τίποτα απόσβεση. Δεν φτάνεις δηλαδή που το πληρώνεις όλο το χρόνο (λίγο ο κήπος που θέλει κούρεμα, η στέγη που θέλει μπάλωμα, τα φώτα που δεν δουλεύουν επειδή δάγκωσε το καλώδιο ένα ποντίκι), λες και είναι φοιτητής στην επαρχία, αν δεν το εκμεταλλεύεσαι και το καλοκαίρι, τότε τι νόημα έχει;

Και σόρι, τα ακούω βερεσέ αυτά τα “Μα έχεις το δικό σου χώρο. Μπορείς να περάσεις πιο οικονομικά και να μείνεις παραπάνω μέρες”. Γιατί, τελικά, δεν περνάς οικονομικά. Με κάποιο μαγικό τρόπο, ξοδεύεις τα ίδια κάθε μέρα με το να έμενες σε ένα all inclusive ξενοδοχείο. Ειδικά αν, όπως κάνουν στις sitcom που πατώνουν, φωνάξεις και περιποιηθείς ένα μάτσο guest star (βλέπε φιλοξενούμενους) για να έχει παρέα το παιδί.

Άσε που, όταν οι συγγενείς ξέρουν που βρίσκεσαι, σίγουρα θα περάσουν μια βόλτα. Και να είσαι σίγουρος ότι θα είναι οι πιο δύσκολοι και απαιτητικοί. Όπως η μάνα μου.

Προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις. Αν το εξοχικό σου είναι στην Μύκονο (ακόμη και διαμέρισμα 50 τ.μ., όχι απαραίτητα γκράντε) και το ξεσκίζεις στο Airbnb, είναι απλά για σένα ένα ακόμη περιουσιακό στοιχείο που δεν σε πολυνοιάζει τι όργια παίξουν μέσα.

Αν, ωστόσο, είναι κάτι -όπως στην δική μου περίπτωση- που οι γονείς της γυναίκας μου έχουν χτίσει τσιμεντολιθάκι τσιμεντολιθάκι, δεν το βλέπεις τόσο ψυχρά. Ή, ακόμη και αν το βλέπεις τόσο ψυχρά εσύ, δεν το βλέπουν έτσι εκείνοι που το έφτιαξαν. Τα χατίρια των οποίων (‘την κατάρα μου να έχεις αν βάλεις ξένο μέσα όσο ζω’) και κάνεις για να μην τους στεναχωρήσεις.

Έχοντας αρκούντως ξεθυμάνει και με την σοφία των 40 χρόνων μου, τείνω να καταλήξω στο αυτονόητο. Το καλύτερο πράγμα δεν είναι να έχεις δικό σου εξοχικό. Αυτό είναι σκλαβιά. Εκείνο που σου αλλάζει τη ζωή προς το καλύτερο είναι να φροντίσεις να έχεις φίλους με εξοχικά στα σωστά μέρη. Γιατί το μόνο καλό εξοχικό είναι τελικά αυτό που τρώγεται. Και αυτό στο οποίο βρίσκεσαι φιλοξενούμενος/ πασάς στα Γιάννενα.