Το παιδί θέλει το crossover του

Για μια γυναίκα και για ένα αυτοκίνητο λένε ότι τα κάνουν όλα οι άντρες. Αλήθεια, αλλά όχι παντοτινή, γιατί τα priorities στη μεγάλη των to do λίστα σου, αλλάζουν μόλις έρθει το πρώτο παιδί. Κι επειδή δεν γνωρίζω, για την ώρα τουλάχιστον, τι εστί δεύτερο παιδί (αν και φίλοι και γνωστοί λένε “ένα ίσον κανένα και το καταλαβαίνεις στα δύο”), η οδηγική μου απόλαυση και συμπεριφορά ορίζεται από τον μονάκριβο γιο ο οποίος κάθε φορά που είναι να πάμε βόλτα φωνάζει “μπαμπά, τουτού, άσπγιο”.

Έχει μια προτίμηση στο δικό μου είναι η αλήθεια και σίγουρα δεν είναι το καρεκλάκι (καθώς στο δικό μου έχουμε βάλει το παλιό, δανεικό από φίλους, ενώ στης μαμάς το σούπερ ντούπερ γιατί ποιος νοιάστηκε για τον μπαμπά – ας βγάλω και λίγο παράπονο τώρα που μου δόθηκε η ευκαιρία).

Πιθανολογώ ότι είναι η άνεση που προσφέρει ένα crossover, μια κατηγορία αυτοκινήτων που γεννήθηκε για τους μπαμπάδες αυτής της χιλιετίας. Στο παρελθόν, όταν τα αμάξια λέγονταν ακόμα ‘κούρσες’ και λίγο πιο μετά, όταν ο σωστός άντρας ήταν αυτός που το πάταγε περισσότερο και είχε επιτάχυνση πιο γρήγορη από του άλλου (τα συγκρίσιμα μεγέθη αποτελούν αιώνια εμμονή των ανδρών όπως καλά ξέρετε, μην κάνετε ότι δεν ξέρετε), τα crossover (ή τα SUV που όμως είναι πιο μεγάλα) δεν είχαν τη θέση τους. Βασικά, δεν υπήρχαν καν στις επιλογές. Όμως, οι εποχές άλλαξαν και πού καιρός για κόντρες.

Γι’ αυτό και γλυκοκοιτάζω το 2008 της Peugeot όταν περνάω έξω από την αντιπροσωπεία της περιοχής μου. Μου φαίνεται άνετο, μου φαίνεται πολύ εξελιγμένο τεχνολογικά (μεγάλη οθόνη αφής, usb υποδοχές και άλλες τέτοιες ομορφιές) και με φαντάζομαι μαζί με τον μικρό, εγώ να οδηγώ κι εκείνος πίσω να φωνάζει “μπιμπόνι, μπιμπόνι”.

Το μπιμπόνι είναι το τιμόνι και αυτός είναι ο τρόπος του για να ζητήσει να καθίσει μπροστά μαζί μου, πάνω στα πόδια μου. Προφανώς και (δεν) το κάνω, προφανώς και προσπαθώ να του αποσπάσω την προσοχή, αλλά ευτυχώς όταν βλέπει κόκκινα φωτάκια, μπλε φωτάκια αρχίζει να αραδιάζει χρώματα. Και διακρίνω ότι στο 2008 έχει αρκετά χρώματα, οπότε θα τον βόλευε. Τι θα τον βόλευε, τέλεια θα του καθόταν. Θα συνδέαμε και το iPad να βλέπει αυγά, να βλέπει Μίκυ, να βλέπει ό,τι θέλει κι εγώ να κρατάω το τιμόνι της διαδρομής και της ανήλικης ζωής του.

Μέχρι να μεγαλώσει και να μου πει “πατέρα, θέλω το αμάξι να πάω μια βόλτα”.

Γιατί όλα κύκλο κάνουν και όλα στο ίδιο μέρος καταλήγουν. Οι μικροί μεγαλώνουν, οι μεγάλοι παρά-μεγαλώνουν και τα crossover υπάρχουν στη ζωή μας, για να διαδέχονται τα πιο γρήγορα, τα πιο σπιντάτα αυτοκίνητα. Αν και πλέον οι κινητήρες των crossover σηκώνουν μια χαρά το βάρος των αυτοκίνητων. Και το δικό τους και το έξτρα που μπορεί να βάλεις εσύ, με τα καρότσια, τα ειδικά καθίσματα για την ταβέρνα, μία με δύο τσάντες πράγματα, τις σακούλες του σούπερ μάρκετ που σε έχωσε η γυναίκα σου γιατί “είμαι όλη την ημέρα με το παιδί”, λες κι εσύ είσαι όλη μέρα με τη διπλανή, με τη γειτόνισσα.

Εμένα, αυτό είναι το αμάξι μου, πάντα ένιωθα ένα privacy μέσα σε αυτό και πάντα όταν ήθελα την ησυχία μου, έμπαινα μέσα και συνήθως τραβούσα για το Σούνιο (ασχέτως αν στη Σαρωνίδα έκανα αναστροφή και πίσω πάλι).

Ο κάθε άντρας βέβαια έχει τα δικά του γούστα στα αυτοκίνητα, όπως και στις γυναίκες. Άλλοι θέλουν τρεξίματα, στροφιλίκια, σανιδωμένα, γκάζι και fast and furious. Δικαίωμα τους και αν πάνε να πάρουν το Peugeot 2008, δεν θα τους χαλάσει την εμπειρία γιατί με το σύστημα Grip Control θα έχουν εξαιρετική πρόσφυση ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Είναι δηλαδή ταιριαστό και για κάθε εξόρμηση και πιστέψτε με, οι εξορμήσεις στην οικογενειακή ζωή είναι σαν το αλατοπίπερο, για να μην πω σαν το μπούκοβο. Τη θέλεις την εξόρμηση σου, όπως το παιδί θέλει το crossover του για να νιώθει άνετο και να πετάει τα πλαστικά αυγά, τα παιχνίδια, τα γλυφειτζούρια και τα μπαλάκια του παντού στο πίσω άνετο κάθισμα.

Υπάρχουν όμως οι στιγμές που θες να νιώσεις το αυτοκινήτο σου, εσύ κι αυτό, αυτό κι εσύ μόνοι πάνω στη γη. Με μουσική, παλιά ένα τσιγάρο (τώρα τίποτα) και ένα τιμόνι στα χέρια. Για να γυρίζω μετά τη βόλτα και την ηρεμία και να μπαίνουν όλοι μέσα να με προσγειώνουν στην πραγματικότητα, γιατί αυτή είναι που μετράει.