Το savoir vivre στο τραπέζι μαζί της

Κάθε τίμιος Έλληνας στη μετεφηβική περίοδο τείνει να μοιάζει περισσότερο με τον Wolverine παρά με τον Χρήστο Ζαμπούνη κι αυτό λογίζεται ως μια φυσιολογική εξέλιξη. Δεν είναι τόσο ότι έχουμε τσακωθεί με τους καλούς τρόπους, αλλά ότι υπάρχουν άπειρες λεπτομέρειες που μας ξεφεύγουν.

Προφανώς δεν μασουλάμε πια με ανοιχτό το στόμα κάνοντας ‘χλουτς, χλουτς’ με την τροφή και τα δόντια και τη γλώσσα (τρώμε με κλειστό το στόμα, ΝΟΜΟΣ από τα 5 μας), αλλά πόσοι από μας ήξεραν ότι το στόμιο του μπουκαλιού του κρασιού δεν επιτρέπεται να ακουμπάει στο ποτήρι; Πόσοι ήξεραν ότι πρέπει να καθόμαστε ευθυτενείς στην καρέκλα μας;

 

Καταλαβαίνεις πώς όταν στο πλαίσιο του savoir vivre a la table μπαίνει και μια γυναίκα, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. (Ή ακόμη πιο αστεία, εξαρτάται από ποια μεριά το κοιτάς). Υπάρχει ένας άγραφος νόμος που λέει ότι αν ένα κορίτσι σε γουστάρει, θα συνεχίσει να σε γουστάρει ακόμη κι αν σκουπίζεις τα χέρια σου στο τραπεζομάντιλο.

Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει και αντίστροφος νόμος. Υπάρχουν κορίτσια που θα το βάλουν στα πόδια αν δεν έχεις τρόπους. Αυτά τα κορίτσια θέλουμε κατά βάθος.

Το ΟΝΕΜΑΝ πήρε την κατάσταση στα χέρια του και με ύφος που ταιριάζει στο site (δεν βγάλαμε δηλαδή τα κοστούμια απ’ την ντουλάπα) πήγε σύσσωμο στο Αρχοντικό με τρεις διαφορετικές αποστολές. Η πρώτη αποστολή ήταν να δείξω εγώ (γελάει ο κόσμος) τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις βγαίνοντας για φαγητό με μια γυναίκα.

Η δεύτερη αποστολή ήταν η ημέρα εκπαίδευσης του Στέλιου ως σερβιτόρου, στην οποία τα πήγε εκστατικά (θα τον απολαύσετε τις επόμενες ημέρες), όπως και το review μας για το βραδινό μενού του Αρχοντικού, το οποίο, εχμ, πώς να το πούμε κομψά, είναι πάρα πολύ καλό.

Για τις ανάγκες της πρώτης αποστολής που παρουσιάζουμε σήμερα επιστρατεύτηκε η Νίκη (στο ρόλο της γυναίκας που βγάζουμε για φαγητό), στο ρόλο του σερβιτόρου διακρίθηκε ο Στέλιος και εγώ ήμουν σε συνεχείς διαπραγματεύσεις με τον Θοδωρή Μάρκου για τα ‘πρέπει’ και τα ‘δεν πρέπει’.

Ευτυχώς που ήταν και τα παιδιά του Αρχοντικού τριγύρω και μας έμαθαν δυο πραγματάκια-τρόπους. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Είκοσι εικόνες, είκοσι χιλιάδες λέξεις. Ναι.

Είμαστε ευγενικοί μαζί της πριν καν βγούμε απ’ το αυτοκίνητο. Όση γκρίνια κι αν φάγαμε στο αυτοκίνητο.

 

Της ανοίγουμε όποια πόρτα βρεθεί μπροστά μας. Ξεκινάμε από του συνοδηγού…

 

…και συνεχίζουμε με του Αρχοντικού.

 

Της τραβάμε την καρέκλα για να καθίσει. Δεν σφιγγόμαστε, δεν ξέρω γιατί σφίγγομαι. Το τράβηγμα της καρέκλας προς τα πίσω κουμπώνει με το σπρώξιμό της προς τα μπροστά μόλις καθίσει το κορίτσι. Δεν γίνεται από μόνο του το δεύτερο κομμάτι, κάποιος πρέπει να σπρώξει.

 

Τη γοητεύουμε πριν έρθει ο σερβιτόρος για την παραγγελία. Ένας καλός τρόπος να την γοητεύσεις είναι να μην την κοιτάς όπως εγώ στην παρακάτω φωτογραφία, γιατί μάλλον θα την υπνωτίσεις. Ή θα τη ματιάσεις.

 

(Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό ή το λάθος τη στιγμή που ο σερβιτόρος Αρτεμάκης μας φέρνει τους καταλόγους. Εικάζω ότι κάνει λάθος που τον πασάρει πρώτα σε μένα, εξ ου και το χέρι της που έμεινε στον αέρα. Τέλος πάντων, δεν θα έβλαπτε να άφηνα αυτό το υφάκι).

 

Δεν αποδοκιμάζουμε/ξινίζουμε/αγανακτούμε με το γεγονός ότι σκέφτεται να πάρει μόνο μια σαλάτα. Ούτε κάνουμε αντίστοιχες χειρονομίες. Δεν έχεις βγει για παϊδάκια με τον κολλητό σου. Άσε το κορίτσι να κάνει το κομμάτι του.

 

Δεν κάνουμε χορευτικές φιγούρες από πανηγύρι στο Αγρίνιο για να φωνάξουμε το σερβιτόρο. Ούτε σφυρίζουμε παιδιά.

 

Έχουμε όρεξη και γενικά είμαστε ευχάριστοι. (Τουλάχιστον δεν είχα τους αγκώνες στο τραπέζι).

 

Το στόμιο του μπουκαλιού ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ακουμπάει στο ποτήρι.

 

Έτσι μπράβο.

 

Σερβίρουμε σαλάτα στο κορίτσι.

 

Αυτό δεν το κάνουμε για να μπορέσουμε να φάμε ανενόχλητοι την υπόλοιπη μέσα από το πιάτο.

 

Η εικόνα του πιάτου σου και ειδικότερα των πέριξ δεν πρέπει να θυμίζει σε τίποτα πεδίο μάχης ή τον Κηφισό μετά από έντονη νεροποντή.

 

Πολύ καλύτερα.

 

Δεν επεκτεινόμαστε στο πιάτο του κοριτσιού προτάσσοντας το πιρούνι μας, ακόμη κι αν το τας κεμπάμπ του Αρχοντικού είναι έπος. Όποιος το κάνει, είναι καταδικασμένος να αντιμετωπίσει εκφράσεις αηδίας και αποτροπιασμού όπως αυτή της Νίκης από κάτω.

 

Τέλεια ιδέα να τσεκάρεις τώρα τα inbox σου στο Facebook. Δεν βαριέται καθόλου το κορίτσι. Πρέπει να νιώθει φοβερά ξεχωριστό.

 

Μην ερωτοτροπείτε με τα πόδια κάτω από το τραπέζι. Γενικά μην ερωτοτροπείτε στο εστιατόριο, κάποιοι τρώνε.

 

Καλό θα ήταν να προσέχεις το κορίτσι όταν μιλάει και να μην χαζεύεις το κορίτσι από το διπλανό τραπέζι.

 

“Άαα, μίλησε μου για το Δίκαιο του Διαστήματος με το οποίο ασχολείσαι, Νίκη (σ.σ. όντως). Έχω να νιώσω τόσο χαζός από τότε που πήγα στη Θεσσαλονίκη να δω τον Άρη και το Αλεξάνδρειο ήταν κλειστό λόγω τιμωρίας“

 

Στο τέλος δεν την αφήνουμε να πληρώσει. Ούτε στο πρώτο ούτε στο τελευταίο ραντεβού.

Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου

Ευχαριστούμε το ‘Αρχοντικό’ (Λεωφ. Κηφισίας 70 & Πάρνωνος) για τη φιλοξενία και την υπομονή.