To StreetBeefs είναι το πιο άβολο ξύλο που θα δεις

Σκεφτείτε το UFC. Το σκεφτήκατε; Ωραία. Τώρα πάρτε το UFC όπως το είχατε σκεφτεί, όπως το σκέφτεστε τέλος πάντων και αφαιρέστε τα ακόλουθα:

– Σήμα

– Πρεστίζ

– Εγκαταστάσεις

– Αθλητές κύρους

– Octagon girls

– Χιλιάδες οπαδούς

– Μερτσαντάης (ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ)

– Τηλεοπτική κάλυψη σε αναγνωρισμένο δίκτυο

– Τον Μπρους Μπάφερ

Αφού τα κάνετε αυτά, θα δείτε ότι σας μένουν κάποια γάντια, ένα (περίπου) οκτάγωνο, χωρίς όμως να είναι και απαραίτητο, πέντε κουβάδες άτεχνου ξύλου και μια κάμερα (άντε δύο). Και κάπως έτσι φτάνεις στο StreetBeefs, το μεταλλαγμένο, ελαφρώς άσχημο, αλλά αρκούντως ‘κολληματικό’ MMA-ικό δημιούργημα του Κρις ‘Scarface’ Γουίλμορ. Ως πρώην φυλακόβιος, ο Γουίλμορ θέλησε όταν απομακρύνθηκε οριστικά πια από το έγκλημα, να στήσει μια καμπάνια με τίτλο ‘Guns Down, Gloves Up’, ώστε να δώσει την ευκαιρία σε άτομα που είχαν τις οποιεσδήποτε διαφορές να τις λύνουν σε ένα ρινγκ ή σε ένα οκτάγωνο (ή στην μέση της ερήμου) και όχι με όπλα ή με εγκληματικές πράξεις.

“Ας δώσουμε σε αυτά τα παιδιά που έχουν μια διαφορά ένα μέρος για να την λύσουν. Ένα μέρος στο οποίο δεν θα κάνουν κάποιο μεγάλο κακό ο ένας στον άλλον ή που θα τους αποτρέψει από το να καταλήξουν στην φυλακή”, δήλωσε πρόσφατα με χαρακτηριστική ευθύτητα μιλώντας στο ESPN.

Από το Χάρισονμπέργκ της Βιρτζίνια από όπου ξεκίνησε να τρέχει την ιστορία του StreetBeefs από το ίδιο του το σπίτι, ο Γουίλμορ έχει φτάσει να έχει κάτι λιγότερο από 1,5 εκατομμύριο ακόλουθους στο κανάλι του στο Youtube, ενώ το διαρκώς αναπτυσσόμενο backyard fighting club του, «ταξιδεύει» πλέον και σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ, με ολοένα και περισσότερους ερασιτέχνες μαχητές ή απλά ζοχαδιασμένους τύπους να ψάχνουν την ευκαιρία τους στα κάτι-σαν-ρινγκ που στήνει ο Γουίλμορ.

Εδώ άλλωστε είναι και το ζουμί της ιστορίας. Δεν μιλάμε για αναγνωρισμένους αθλητές. Μιλάμε για τύπους που θέλουν να παίξουν τις μπάτσες τους, ερασιτέχνες μποξέρ ή τύπους που ασχολούνται με τις πολεμικές τέχνες ως χόμπι, ή απλά νταήδες που θέλουν να πείσουν τους δικούς τους ότι δεν είναι μόνο λόγια. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από αγώνες που έχουν (συνήθως) μια οδυνηρή απουσία τεχνικής ή αθλητικής αρτιότητας και μια σχεδόν κωμική άγνοια κινδύνου, μην σας πω και μια ξεκάθαρη ανικανότητα να καταλάβουν τους περιορισμούς του σώματός τους.

Ο Γουίλμορ προλογίζει πάντα τους αγώνες, λέγοντας 3-4 κουβέντες και μετά η κάμερα γυρίζει σε κάθε αθλητή ξεχωριστά που έχει και αυτός με την σειρά μερικά δευτερόλεπτα να πει το μακρύ του και το κοντό του, προτού ξεκινήσει και επίσημα η κλωτσοπατινάδα.

Διατί δια τέτοια πρόκειται. Αληθινή και τίμια κλωτσοπατινάδα, με γροθοκλώτσι να φεύγει ιπτάμενο, με τραβολόγημα στα πατώματα, με εξαιρετικές συμβουλές από τους συνήθως λιγοστούς θεατές που καταφέρνουν να βρεθούν σε ένα από τα event που στήνουν τα StreetBeefs.

Πάρτε για παράδειγμα τον παρακάτω αγώνα:

https://www.youtube.com/watch?v=tsnYUIH3VFg

O περίφημος Space Monkey τα βάζει σε αγώνα πυγμαχίας (περίπου) με τον Pitbull Matthew και είναι προφανές από το καλημέρα πώς να, πώς να το πούμε κόσμια, δεν σκαμπάζουν και πολλά περί του αθλήματος πέρα από τα απολύτως βασικά. Λίγο στεκόμαστε, κανά κροσεδάκι, λίγο κίνηση, τέτοια. Δεν βοηθάνε και τα κιλάκια τα παραπάνω, το σωστό και το αληθινό να λέγεται, οι αντοχές είναι πεσμένες πριν καν ξεκινήσουν, αλλά έστω κι έτσι έχει ΚΑΤΙ. Έχει κάτι το χαοτικό ρε παιδί αυτό το αφιέρωμα στη γροθιά-ανεμόμυλος, κάτι που απογειώνεται όταν ακούγεται η εμψυχωτική ατάκα “TAKE HIM TO ANOTHER GALAXY” προς τον Space Monkey. Επειδή ξέρετε, το λένε Πίθηκο του Διαστήματος. Άρα καταλάβατε.

Δείτε αν δεν σας κάνει το παραπάνω ΑΥΤΟ το διαμάντι:

O Waldo με το όνομα έρχεται αντιμέτωπος με τον Big Daddy William και είναι πασιφανές από το ‘πάμε’ πως ο Waldo μας δεν την παλεύει. Και η αλήθεια είναι πως με ΤΕΤΟΙΑ εμφάνιση πώς να τηνε παλέψει. Λες και πάει μονοήμερη εκδρομή στην Χαλκίδα με το σχολείο του είναι ο καψερός. Ο Μπιγκ Ντάντης από την άλλη μπαίνει με όσα, όπως θα έμπαινε με όσα ο οποιοσδήποτε ήταν γυμνόστηθος και είχε απέναντί του έναν τύπο με βερμούδι γυμνασίου και ριγέ κοντομάνα. Το αποτέλεσμα το ξέρετε ήδη.

Αν ΟΥΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ, ΠΟΥ ΚΑΠΟΥ ΕΛΕΟ, σας δώνω κι αυτό:

Ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ άνευ υπερβολής, η σύγκρουση ΤΙΤΑΝΩΝ, ο Crow από την μια (με λένε Κοράκια) και ο Phillipino Fury από την άλλη (η Φιλιππινέζικη Οργή) μας χαρίζουν τον πιο άβολο, άτεχνο και ΤΙ-ΣΤΟ-ΔΙΑΤΑΝΟ-ΚΑΝΟΥΝ-ΑΥΤΟΙ πυγμαχικό αγώνα στην ιστορία του αθλήματος. Κανείς δεν ξέρει τι κάνει, πως το κάνει γιατί το κάνει, αλλά τουλάχιστον ο Οργής εμφανίζεται ΠΟΛΥ αποφασισμένος στην αρχή του αγώνα και σε πείθει κάπως, μέχρι τουλάχιστον να αρχίσει να ανεμίζει γρόθους, όπου και καταλαβαίνεις ότι η σχέση με το ξύλο είναι πάρα πολύ χαλαρή.

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να σας πείσω. Αν ΔΕΝ σας έχω πείσει σε κάθε περίπτωση, τότε πραγματικά λυπάμαι για λογαριασμό σας, επειδής κάπου δεν υπάρχει και πολύ ελπίδα για εσάς και βαθιά μέσα σας το ξέρετε. Τα Streetbeefs όμως είναι εδώ για εσάς, θα είναι εδώ για εσάς γενικότερα, οπότε πάρτε μερικά ακόμα, άνευ περαιτέρω περιγραφής, ένα ποτ-πουρί κλωτσοβιόλας αν θέλετε, ένα φεστιβάλ γροθοκοπάνας και δώστε στον εαυτό σας ένα early Christmas present που λένε και στο χωριό μου.

Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα.