Το τέλειο ελληνικό νησί

Μακάρι να υπήρχε ένα νησί που να τα έχει όλα. Το καλύτερο μοναστήρι, την καλύτερη Χώρα, το πιο γραφικό λιμανάκι, τις τρεις καλύτερες παραλίες, την καλύτερη ταβέρνα. Δεν υπάρχει. Γι’ αυτο το φτιάξαμε εμείς.

Το τέλειο ελληνικό νησί του Χρήστου Χατζηιωάννου

Οι τρεις παραλίες: Όσο δύσκολο θα ήταν να βάλω μία, είναι το να βάλω και τρεις. Η παραλία του Σίμου στην Ελαφόνησο για αυτή την ατέλειωτη αμμουδιά που δεν βλέπεις πουθενά αλλού τόσο παρθένα και όμορφη όσο σε αυτό το νησί. Το Τσιγκράδο στην Μήλο γιατί η όποια ταλαιπωρία να κάνεις μίνι ραπέλ στο βράχο για να κατέβεις ανταμείβεται με ένα από τα πιο όμορφα κολπάκια που έχεις δει ποτέ. Το Πορί στο Άνω Κουφονήσι, στο οποίο θα ήθελες να αφήσεις και την ψυχή σου.

Το λιμάνι που δένει το πλοίο: Της Ύδρας. Για ένα νησί που απλά έχω περάσει και κάθε φορά σκέφτομαι πόσο όμορφο είναι αυτό το λιμάνι.

Η ταβέρνα που θα φας: Σκέτο μαρτύριο η ερώτηση. Θα πω την ταβέρνα στα Θολάρια της Αμοργού, με τον παππού να λέει τα ανέκδοτά του κι εσύ να ευλογείς αυτό το νησί για το τυρί του, τα κατσίκια που θυσιάζονται στο βράχο και όλες εκείνες τις γεύσεις που κάνουν την Αμοργό να βάζει κάτω όλα τα νησιά του Αιγαίου στο θέμα φαγητό.

Εκεί που θα πιεις ποτό: Στο Βουρκάρι στη Τζια. Έχω κάνει τόσα καλοκαίρια σε αυτό το νησί, έχω πιει τόσα ποτά εκεί που θα ήταν αμαρτία να μην πω αυτό. Από το αγέραστο Βινύλιο, στο Afro και το Faber Zeus.

Το γραφικό λιμανάκι: Η Άσος στην Κεφαλονιά. Αυτό το ιδιοφυές λιμανάκι πριν τον όρμο, με τα όμορφα σπίτια, τις λιγοστές βάρκες και την υπέροχη ταβέρνα στην πλατεία.

Το απαραίτητο μοναστήρι: Στο τσακ είμαι να πω την Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό αλλά και πάλι θα κερδίσει η Τζια. Με την Παναγία την Καστριανή να είναι υπέροχα χτισμένη στο βράχο και να κοιτάει ατρόμητη τον Βορρά, αδιαφορώντας για τον αέρα. Ωραίο να κοιτάς τη γαλήνη του νότου, ασύγκριτα πιο όμορφο να κοιτάς τον μανιασμένο Βορρά.

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Στον Ερημίτη στους Παξούς. Πάνω από τα απόκρυμνα βράχια που έχει σμιλέψει ο μαϊστρος.

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: Στους Αντίπαξους. Και γρήγορα παρακαλώ. Γιατί δεν έβαλα το Βουτούμι στις παραλίες και θα με δείρει ο Καίσαρης.

Η χώρα: Τα ξανάπαμε. Της Σερίφου όσο κι αν μου κλείνει το μάτι εκείνη της Αμοργού.

To νησί του Στέλιου Αρτεμάκη

Οι τρεις παραλίες: Θα προδώσουμε παραλίες για ακόμα μια φορά αλλά τι να κάνουμε. Τουλάχιστον θα σου βάλω δύσκολα. Στο Φοίνικα στα Σφακιά φτάνεις με τα πόδια (δεν το θες) ή με φουσκωτό (το θες). Είναι τα πιο πράσινα νερά που έχω δει στη ζωή μου. Μπορώ να προδώσω και τον Ερημίτη στους Παξούς αφού δεν νομίζω να ξαναπάω. Είναι σαν την παραλία Εγκρεμνοί μόνο που πας με τα πόδια μέσα από ένα φανταστικό δάσος. Ή με σκάφος πάλι. Τρίτο, το μικρό Αμμούδι ή Εκκλησίδι κατά άλλους. Αυτό είναι πιο εύκολο. Στο βότσαλο να αφήσεις το δέρμα σου.

Το λιμάνι που δένει το πλοίο: Το Λουτρό των Σφακίων. Ούτε κινητά, ούτε αυτοκίνητα εκτός από δύο τρία αγροτικά. Εσύ, ταβέρνες, δωμάτια, η θάλασσα τέλος.

Η ταβέρνα που θα φας: Η Πετάλη στην ομώνυμη παραλία στη Εύβοια. Σοβαρά τώρα, ο τύπος που βλέπεις στη φωτογραφία είναι ο καλύτερος ψήστης στην Ελλάδα. Αν φας από τον Παντελή και δεν πεις “ουάου” σου τα πληρώνω εγώ (έχει και αγριογούρουνο της περιοχής).

Εκεί που θα πιεις ποτό: Το έχω συζητήσει πολλές φορές με Κρητικούς, το Splendid στον Πλατανιά έχει τη δική του ιστορία

Το γραφικό λιμανάκι: Ο Αβλέμωνας στα Κύθηρα. Πρέπει να δεις τουλάχιστον μια φορά τον ήλιο να δύει πίσω από το Κάστρο.

Το απαραίτητο μοναστήρι: Η Μονή Γουβερνέτου στα Χανιά. Εχει και τα παλιά μέσα στο φαράγγι, αξίζει να τα δεις

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Στην Ακροναυπλία από τις σκάλες. Δυστυχώς δεν έχει ξεκούραστο τρόπο να το κάνεις.

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: Για ψάρεμα στο Αγαθονήσι

Η χώρα: Το Μεγάλο Χωριό στο Αγαθονήσι. Αμα δεν έχεις ζήσει τη χώρα ενός πραγματικού νησιού δεν έχεις ζήσει τίποτα

Το τέλειο ελληνικό νησί του Πάνου Κοκκίνη

Οι τρεις παραλίες:  Της Φυριπλάκας στη Μήλο, με τον χαρακτηριστικό βράχο στη μέση. Λιγότερο διαφημισμένη από τις υπόλοιπες -δύσβατες, αλλά πιο φωτογενείς- του νησιού, είναι εκείνη που θα ήθελα να περνάω όλο το καλοκαίρι, κάθε καλοκαίρι. Το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο. Γιατί έχει εξελιχθεί δικαίως στην καρτ-ποστάλ του ελληνικού καλοκαιριού. Και στον Μύρτο στην Κεφαλονιά με τους γύρω γύρω γκρεμούς να σε κάνουν να αισθάνεσαι μικροσκοπικός και ταυτόχρονα ελεύθερος.

Το λιμάνι που δένει το πλοίο:  Της Ύδρας. Από τα λίγα που σε κάνει να θέλεις όντως να κατέβεις στο νησί.

Η ταβέρνα που θα φας: Με κλειστά τα μάτια στο Ω! Χαμός στην Μήλο. Εκεί που τα πάντα (λαχανικά, κρέας, τυρί) είναι δικά τους. Αξίζει να ταξιδέψεις ως το νησί μόνο και μόνο για να δοκιμάσεις την σκοτυροκολοκύθα τους και -για κάποιο παράδοξο λόγο- και τη μους σοκολάτα τους.

Εκεί που θα πιεις ποτό: Οπουδήποτε εντός της Χώρας της Φολεγάνδρου. Μια χώρα φτιαγμένη ειδικά για παρέες και ρακόμελα.

Το γραφικό λιμανάκι: Στο Κλήμα της Μήλου με φόντο τα πολύχρωμα δίπατα σπίτια των ψαράδων οι οποίοι ακόμη ζουν εκεί. Μια Μικρή Βενετία που δεν το ξέρει ακόμη ότι είναι μικρή Βενετία.

Το απαραίτητο μοναστήρι: Η Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό. Αν και από μοναστήρια έχω τόσο σχέση όσο και με μπάλα. Δηλαδή λιγότερο από καθόλου.

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Στις Μυρτιές στην Κάλυμνο, με φόντο τον όγκο της Τέλενδου. Τα χρώματα είναι συγκλονιστικά και εντελώς εκτός περιγραφής.

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: Για μπάνιο στον Πολύαιγο, το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί της Μεσογείου που βρίσκεται ανάμεσα Μήλο, Σίφνο και Κίμωλο. Τόσο πράσινα νερά δεν έχω ξαναδεί.

Η χώρα:Της Αστυπάλαιας. Μια λευκή τούρτα με κόκκινα κεράκια τους ανεμόμυλους στη σειρά και κερασάκι το φωτισμένο κάστρο από πάνω. Αν και θα προτιμούσα να είχε περισσότερα μαγαζιά, όπως η αντίστοιχη της Μύλου.

Το τέλειο νησί του Χρήστου Δεμέτη

Οι τρεις παραλίες: Ο Σίμος στην Ελαφόνησο. Το Ναυάγιο της Ζακύνθου και το σεληνιακό Σαρακήνικο της Μήλου με τις άπειρες παραλίες της. Κορμί κι αλάτι κατάσταση.

Το λιμάνι που δένει το πλοίο:  Ύδρα μακράν. Θες να μπεις μέσα στην πόλη και να την περπατήσεις μέχρι και στο τελευταίο σοκάκι της.

Η ταβέρνα που θα φας: Θα πας στην Φολέγανδρο στην ταβέρνα “Συνάντηση” στην Άνω Μεριά και θα με θυμηθείς. Η καλύτερη ματσάτα στον πλανήτη. Τι είναι αυτό; Παραδοσιακά ζυμαρικά σαν χυλοπίτες. Ακούγεται απλό, αλλά είναι Θείο δώρο. Εδώ στις σαλάτες βάζουν το “σουρωτό”, ντόπιο κατσικίσιο τυρί αντί για φέτα και σερβίρουν και τις επικές καλασούνες. Ναι, είναι πικάντικες κρεμμυδόπιτες και ναι, τις θυμάμαι και κλαίω.

Εκεί που θα πιεις ποτό: Λα Λούνα στην Αντίπαρο. Μόνο και μόνο γιατί είναι το απόλυτο μεταμεσονύκτιο σημείο συνάντησης των ξενύχτηδων του νησιού και ίσως το πιο γραφικό ντισκομάγαζο του Αιγαίου.

Το γραφικό λιμανάκι: Ο Πάνορμος στην Τήνο, κάτω από το φαναστικό χωριουδάκι, τον Πύργο που ήταν ο τόπος διαμονής του Γιαννούλη Χαλεπά. Ο Πάνορμος είναι χτισμένος μέσα σε ένα φυσικό λιμάνι και δίπλα από  υγρότοπο. Και έχει και ιδανικές ψαροταβέρνες.

Το απαραίτητο μοναστήρι: Πάτμος. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δεν είμαι τόσο της θρησκείας, αλλά μια περιήγηση στα μοναστήρια της Πάτμου και ειδικά σε εκείνο της Αποκάλυψης την Μεγάλη Εβδομάδα, δεν μπορεί να μην σε αγγίξει.

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Δεν θα πω της Σαντορίνης, γιατί δεν έχω πάει στη Σαντορίνη, ακόμα. Θα ψηφίσω το ηλιοβασίλεμα που μπορείς να δεις στο Κερί της Ζακύνθου. Το Κερί βρίσκεται στο νοτιοδυτικότερο άκρο της Ζακύνθου και από το σημείο, βλέπεις τον ήλιο να πέφτει στο Ιόνιο και στα δεξιά σου απότομους γκρεμούς. Βλέπεις και άπειρους τουρίστες που βλέπουν μαζί σου το ηλιοβασίλεμα, αλλά δεν πειράζει. Τίποτα δεν είναι τέλειο.

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: Στο νησάκι Τσουγκριάς απέναντι από το λιμάνι της Σκιάθου με την ήσυχη αμμουδερή παραλία του και τα πεύκα που φτάνουν μέχρι το κύμα. Ιδανικό και για ελεύθερο κάμπινγκ. Το ίδιο ισχύει και για το κάτω Κουφονήσι με τις παρθένες παραλίες του.

Η χώρα: Η Ερμούπολη με την Άνω Σύρα. Είναι μια χώρα, πόλη, πες την όπως θες που θα μπορούσα να ζήσω μια δεκαετία άνετα. 

Το τέλειο νησί του Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Οι τρεις παραλίες: κανονικά η ερώτηση θα έπρεπε να είναι ¨Οι τρεις ντουζίνες παραλίες¨ για να μπούνε όλες μέσα αλλά στην ζωή μετράει να ξέρεις να διαλέγεις. Η Κολώνα στην Κύθνο που είναι ουσιαστικά ένας αμμόλοφος που ενώνει δυο κομμάτια γης και δεν ξέρεις απο ποια μεριά να βουτήξεις, η Φυριπλάκα στην Μήλο όπου το κόκκινο του βράχου ταιριάζει τέλεια με το μπλε της θάλασσας και το Κάθισμα στην Λευκάδα γιατι είτε ήρεμη είτε με κύμα είναι το ίδιο μαγευτική και απλά δεν μπορείς ποτε να αντιληφθείς που τελειώνει η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός. (συγνώμη Μαγγανάρι στην Ίο που σε αδίκησα τόσο)

Το λιμάνι που δένει το πλοίο: ´Ετσι όπως μπαίνει το καράβι στο λιμάνι απλώνεται μπροστα μια πολυχρωμία και ειδικά την ώρα που σουρουπώνει το καρέ είναι για καρτ ποσταλ. Ακόμα και το ναυπηγειο στα αριστερά σου δίνει στο λιμάνι της Ερμούπολης στην Σύρο κάτι διαφορετικό.

Η ταβέρνα που θα φας: παραδεισένιο σκηνικό, γεμάτο λουλούδια και δροσιά. Συγκλονιστικός κόκκορας κρασάτος (για να γλείφεις δάχτυλα)  και φαγητά αποκλειστικά απο ντόπια προϊόντα Νάξου. Όλα αυτά στην ταβέρνα Πηγή στην Άνω Ποταμιά της Νάξου. Αξίζει κάθε χιλιόμετρο που θα κάνεις μέχρι να φτάσεις.

Εκεί που θα πιεις ποτό: είναι το ίδιο δύσκολη ερώτηση με εκείνη των παραλιών. Ποτό που ζέχνει καλοκαίρι στο Τζιτζίκι στην Αμοργό, ποτό με εκπληκτική θέα και σταμάτημα του χρόνου στην Ουτοπία στην Μήλο, ποτο και χορός μέχρι το πρωί στο la Luna  στην Αντίπαρο.

Το γραφικό λιμανάκι: το Κιόνι στην Ιθάκη το καλοκαίρι γεμίζει με κότερα και σε συνδυασμό με τα σπίτια που είναι βυθισμένα στο πράσινο και τους τρεις εγκαταλελειμμένους ανεμόμυλους, δημιουργεί ένα σκηνικό που θα καθόταν ο Ιθαν Χοκ με την Τζουλι Ντελπί και θα συζήταγαν για ώρες.

Το απαραίτητο μοναστήρι: Το μοναστήρι του καρόλου (ή αλλιώς kibar) στα Χανιά. Λειτουργούσε τον 16ο αιώνα ως καθολικό μοναστήρι ανδρών και σήμερα λειτουργεί ως ένα απο τα πιο ωραία μπαρ των Χανίων.

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Δεν θα πω Σαντορίνη, δεν θα πω Φολέγανδρο. Το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα το έχω δει όχι μια αλλα πολλές φορές. Το έχω δει όχι σε μαγαζι στην χώρα του νησιού με θέα αλλα σε παραλία. Το έχω δει στην Νάξο, στην Πλάκα, στο Yazoo Summer Bliss. Στο χέρι ένα κοκτέιλ, με αλάτια στο δέρμα και παρέα με άλλους να χαζεύουμε τον ήλιο να πορτοκαλίζει όλο και περισσότερο τον ουρανό και μετα να κρύβεται πίσω απο την Πάρο. Στο ίδιο σημείο θα απολαύσεις και τέλειες βραδιές full moon.

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: στο Κλέφτικο. Δεν έχεις πάει; Αλήθεια τώρα; Αν έχεις πάει ξέρεις οτι μόλις στρίψει το καΐκι και δεις το παρθένο τοπίο που δημιουργούν οι κομμένοι βράχοι μαζι με τα υπέροχα νερά θα νιώσεις σαν ο τελευταίος άνθρωπος της γης και χαρούμενος που πρόλαβες και είδες αυτό το καρέ. Κάτι τέτοιο σου βγάζει το Κλέφτικο στην Μήλο.

Η χώρα: τα είπαμε. Στην χώρα της Αμοργού όλα μοιάζουν λίγο πιο ωραία, ήρεμα και όμορφα. Λίγο πιο καλοκαιρινά δηλαδή.

Το τέλειο νησί του Πασχάλη Κασίδη

Οι τρεις παραλίες: Η Αγία Άννα στη Νάξο, η Αλυκή και η Γκιόλα στη Θάσο. Εντάξει την τελευταία την λες και “φυσική πισίνα” αλλά πραγματικά αξίζει το κάθε βήμα σου, γιατί θα πας περπατώντας.

Το λιμάνι που δένει το πλοίο: Ύδρα. Αυτό.

Η ταβέρνα που θα φας: Στο ουζερί των ναυτικών, εκεί στο παλιό λιμανάκι της Νάουσας που θα δοκιμάσεις ότι ποθεί η καρδιά σου από ουζομεζέδες και θαλασσινά ακριβώς δίπλα στο κύμα.

Εκεί που θα πιεις ποτό: Στην παλιά πόλη της Ρόδου, ίσως να ήταν και το μόνο σημείο που μπορούσες να συναντήσεις μερικούς Έλληνες στο νησί των ιπποτών. 

Το γραφικό λιμανάκι: Το λιμανάκι της Νάουσας με τα ψαροκάικα και τον μοναδικό τρόπο που χρωματίζεται ο ουρανός κατά τη δύση του ηλίου.

Το απαραίτητο μοναστήρι: Η μονή Υψηλού στη Μυτιλήνη, ένα μεσαιωνικό κτήριο στην κορυφή του όρους Όρδυμνος.  Γενικά η Λέσβος το έχει με τα κρυμμένα και γραφικά μοναστήρια.

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Στις Κουκουναριές στη Σκιάθο, πέρα από την παραλία και τη φυσική ομορφιά του τοπίου, είναι και το τέλειο μέρος για να παρακολουθήσεις τη δύση του ήλιου.

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: Στα Λαλάρια της Σκιάθου. Η φυσικά ομορφιά του τοπίου, το λευκό βότσαλο και η “Τρύπια Πέτρα” είναι ίσως το καλύτερο μέρος του νησιού.

Η χώρα: Το κέντρο στην Αντίπαρο, γιατί είναι απλό και μικρό, μπορείς να βρεις ό,τι χρειάζεσαι και το περπατάς σε 15-20 λεπτά. Αυτά είναι.

Το τέλειο ελληνικό νησί του Θανάση Κρεκούκια

Οι τρεις παραλίες: Η Βουρλιά στην Πρώτη (από όπου και η φωτογραφία), οι Αντίπαξοι και οι Πετανοί στην Κεφαλονιά. Ο Σίμος στην Ελαφόνησο δεν υπολογίζεται πια γιατί τον “ξεφτίλισαν” οι ντυμένοι και οι ματάκηδες.

Το λιμάνι που δένει το πλοίο: Στην Αστυπάλαια λόγω συναισθηματικού δεσίματος και πλούσιου παρελθόντος.

Η ταβέρνα που θα φας: Ναι Χρήστο Χατζηιωάννου, στο Ω! Χαμός στη Μήλο. Υποκλίνομαι.

Εκεί που θα πιεις ποτό: Στο “Κάστρο” στην Αστυπαλιά. Παραμυθένιο μέρος.

Το γραφικό λιμανάκι: Στο Κλήμα της Μήλου

Το απαραίτητο μοναστήρι: Η Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό.

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Στους Παξούς, στον Γάη

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: Σε όλα τα Κουφονήσια

Η χώρα: Η Χώρα της Αστυπάλαιας

Το τέλειο ελληνικό νησί του Μάνου Μίχαλου

Οι τρεις παραλίες: Άγιος Ιωάννης στη Σέριφο γιατί είναι αμαρτία να μην έχεις δει ότι υπάρχει ένα κομμάτι από παράδεισο στην Ελλάδα, Τσιγκράδο στη Μήλο επειδή τα δύσκολα κρύβουν πάντα την πιο ωραία γεύση και Φιλιατρό στην Ιθάκη γιατί ο Όμηρος δεν ήταν ένας τρελός που έγραφε παραμύθια. Η Ιθάκη είχε σημασία κύριοι, όχι το ταξίδι.

Το λιμάνι που δένει το πλοίο: Συνεχίζω από το προηγουμένο. Ιθάκη ξανά. Πολύ περισσότερο όταν κάθεσαι σε ένα από τα καφέ του και βλέπεις αυτό το κλειστό από παντού λιμάνι

Η ταβέρνα που θα φας: Δύσκολο, αλήθεια, γιατί έχω ένα πρόβλημα και ξεχνάω εύκολα ακόμη και τα καλύτερα μαγαζιά που συναντώ στα νησιά. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί το μυαλό δεν λειτουργεί υπό κανονικές συνθήκες αλλά σε safe mode. Θυμάμαι μια πολύ καλή στα Κύθηρα αλλά δεν έχει νόημα. Καίσαρη, αν μπορείς βοήθα λίγο για την πατρίδα σου.

Εκεί που θα πιεις ποτό: Σε οποιοδήποτε μπαράκι της Σίφνου. Ύστερα από αρκετά χρόνια, από νησί σε νησί, προς την ανακάλυψη του ιδανικού μέρους για διακοπές, έχω να πω ότι στη Σίφνο δεν θα επέστρεφα ποτέ για μπάνιο, αλλά θα μπορούσα να βγαίνω κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Γενικά η Τίφνος όπως τη λέει και ο Τριαντάφυλλος (γελώντας μόνος του, σαν χαζός), έχει πολλά να σου πει το βράδυ.

Το γραφικό λιμανάκι: Γερολιμένας. Μάνη. Αυτά. Σε ένα νησί.

Το απαραίτητο μοναστήρι: Πάνω στον γκρεμό στην Αμοργό και από κάτω όλο το απέραντο γαλάζιο. Όλο όμως.

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Στην εκκλησία των Επτά Μαρτύρων στη Σίφνο, εκεί που ακόμη και ο Θεός θα πίστευε ότι είναι too much μαγεία και ναός για τη χάρη Του.

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: Στην Πολυαίγο (περισσότερα σύντομα)

Η χώρα: Λένε ότι η Φολέγανδρος είναι η καλύτερη, αλλά μέχρι τώρα τα μάτια μου έχουν φτάσει ως την Αμοργό και αδυνατούν να πιστέψουν ότι υπάρχει κι άλλη πίστα.

Το τέλειο ελληνικό νησί του Θέμη Καίσαρη

Οι τρεις παραλίες: Δεν θα διαλέξω καμία απ’τις παραλίες της Μυκόνου, πολύ απλά γιατί δεν γίνεται. Χάλκινο μετάλλιο, ναι, Χρήστο και Μάνο, στο Τσιγκράδο, αργυρό στο Μελιδόνι στα Κύθηρα για έχει απέναντι τη Χύτρα να σε αγριεύει και χρυσό, για πάντα, στο Βουτούμι, στους Αντίπαξους. Την παραλία που μπαίνω και βλέπω στο google maps τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Το λιμάνι που δένει το πλοίο: Κουφονήσι. Πάνε 22 χρόνια απ’τότε που το είδα τελευταία φορά, αλλά η εικόνα του την ώρα της αποχώρησης μου έμεινε για πάντα.

Η ταβέρνα που θα φας: Στη Φιλιώ στο Λιβάδι στα Κύθηρα. Και στους Αγρίους στη Μύκονο, χωρίς άλλες οδηγίες.

Εκεί που θα πιεις ποτό: Δεν θα προτείνω τίποτα. Θα πω πως τα καλύτερα ποτά στα νησί τα πίνεις στο μπαλκόνι, εκεί που μένεις.

Το γραφικό λιμανάκι: Ο Αυλέμωνας στα Κύθηρα. Η Λάκκα στους Παξούς.

Το απαραίτητο μοναστήρι: Κανένα μοναστήρι δεν είναι απαραίτητο. Αλήθεια. Ούτε ένα.

Εκεί που θα δεις το ηλιοβασίλεμα: Στον Ερημίτη στους Παξούς και πες μια καλησπέρα στο Νίκο από μένα. Και για το υπόλοιπο της ζωής σου θα σκέφτεσαι πως ο βασικός λόγος για να πιάσεις το τζόκερ είναι για να χτίσεις σπίτι εκεί. Στον Ερημίτη.

Εκεί που θα σε πάει το καϊκι: Δεν θα σε πάει. Θα το πάρεις εσύ απ’το Γάιο για να κάνεις το γύρο των Παξών. Και να σταματάς όπου θέλεις, να μη σε σκιάζει φοβέρα καμιά, εκτός απ’τη φοβέρα που πήρες όταν φυσούσε λίγο παραπάνω και ήσουν στην πίσω πλευρά του νησιού και σκεφτόσουν πως δίπλα υπάρχει μόνο η Ιταλία και γύρισες σχετικά γρήγορα.

Η χώρα: Τα έχουμε πει για το Μανχάταν.