Το βάσανο του να έχεις μοναχοπαίδι

Δεν είχα αδέλφια μεγαλώνοντας. Ούτε είχα συνειδητοποιήσει ποτέ τι μου λείπει. Όμως τώρα, που είμαι πατέρας, το βλέπω καθημερινά μπροστά μου. Και, ειλικρινά, δεν έχω ιδέα τι να κάνω.

Υποτίθεται ότι η ‘δουλειά’ σου ως γονιός είναι να φροντίζεις ώστε το παιδί σου να είναι ευτυχισμένο. Ή τουλάχιστον όσο πιο ευτυχισμένο γίνεται. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτό που το ‘σπλάχνο’ σου έχει προφανώς ανάγκη είναι το μοναδικό πράγμα που δεν είναι εύκολο να του προσφέρεις, δηλαδή ένα ακόμη παιδί;

Αυτό το καλοκαίρι ήταν, τολμώ να πω, σχετικά καλό για την φαμίλια. Καταφέραμε και κάναμε οικογενειακώς διακοπές. Και μάλιστα βαρβάτες. Από εκείνες που δεν τολμάς να αναφέρεις ούτε για πλάκα σε ανθρώπους που έφυγαν σκάρτες επτά μέρες εκτός Αθήνας. Οπότε, κανένα παράπονο εκεί. Το μόνο πρόβλημα; Ότι είχα άπλετο χρόνο να συνειδητοποιήσω το διαχρονικά αυτονόητο.

Ότι δηλαδή για κάθε παιδί δεν έχει απολύτως καμία σημασία σε ποιο νησί θα το πας, τι θέα έχει το δωμάτιο, πόσο λευκή και αμόλυντη ήταν η Χώρα ή πόσο καλές κριτικές στο tripadvisor έχει πάρει η συγκεκριμένη ταβέρνα. Εκείνο το μόνο που το νοιάζει, πέρα από το να αισθάνεσαι ότι το αγαπάς, είναι ένα άλλο παιδί για να παίζει μαζί. Non stop. Ατέλειωτες ώρες. Μέσα στη θάλασσα, έξω στην αμμουδιά και όπου αλλού λάχει.

Ιδανικά ένα παιδάκι ιδίου φύλου. Γιατί κρίμα είναι να πάει χαράμι η συλλογή με πριγκίπισσες της Disney που με τόσο κόπο έχουμε φτιάξει.

Ακόμη πιο ιδανικά, κάποιο που να μεγαλώνει μαζί του στο ίδιο διαμέρισμα. Άντε στην ίδια πολυκατοικία. Αλλιώς απλά μαραζώνει. Και εσύ μαζί του.

Και πάλι, δεν έχω -σχεδόν- παράπονο εδώ. Ειδικά από τη στιγμή που η κόρη μου είχε την -επιπέδου τζόκερ- τύχη να γεννηθεί με μια μέρα διαφορά με τον Κωνσταντίνο, ένα αγοράκι που μένει δυο ορόφους πιο πάνω, με τον οποίο πηγαίνει μαζί στον παιδικό και που ουσιαστικά είναι σαν αδέλφια.

Μόνο που η κρίσιμη λέξη εδώ είναι το ‘σαν’. Γιατί η δική μου δεν έχει αδέλφια. Και όλα δείχνουν πως (για οικονομικο-βιολογικούς λόγους) ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσει. Είναι μοναχοπαίδι. Μια ‘εμπειρία’ που μπορεί να επιβεβαιώσω και ο ίδιος ότι είναι μεγάλο βάσανο.

Όχι λοιπόν. Δεν είμαστε εγωιστές, μονοφάηδες ή de facto κακομαθημένοι. Ούτε μεγαλώνουμε κάνοντας σόλο κουπί σε ένα ωκεανό μοναξιάς. Αυτά είναι μύθοι που οι επιστήμονες προ πολλού έχουν αποδείξει ότι δεν ισχύουν. Για την ακρίβεια ψιλο-αποδείξει.

Εκτός και αν οι επιστήμονες υπήρξαν και οι ίδιοι μοναχοπάιδια, οπότε μετέτρεψαν την ανάγκη σε επιστημονικό δεδομένο. Κρατάω, καλού κακού, μια πισινή εδώ.

Με άλλα λόγια, μια χαρά είμαστε ως ενήλικες. Αλήθεια σας λέω. Μέχρι που φιλάω σταυρό. Το πρόβλημα είναι πως τα περνάμε ως πιτσιρίκια. Δηλαδή με ένα τόνο παιχνίδια και συνήθως κανέναν με τον οποίο να τα μοιραστούμε.

Αυτό που βίωσα και εγώ μεγαλώνοντας. Αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά που μπαίνω στο -φίσκα στις κούκλες- δωμάτιο της κόρης μου. Και ναι, μου πιάνεται η ψυχή μου.

Βλέπεις ξεκινώντας την μακρά πορεία σου στη ζωή ως μοναχοπαίδι έχεις δυο βασικά προβλήματα. Είσαι υπερβολικά δεμένος με όλα τα ωραία πράγματα που έχεις. Και, ταυτόχρονα, θέλεις απεγνωσμένα κάποιον συνομήλικο σου να τα μοιραστείς. Κάτι που δεν σου είναι διαθέσιμο σε 24ώρη βάση, όπως αν είχες αδελφάκι.

Από την άλλη, επειδή ακριβώς χορταίνεις τόσο πολύ από μοναξιά όσο είσαι μικρός, κατανοείς εξαιρετικά γρήγορα την αξία της φιλίας και βάζεις τους φίλους σου πάνω και πέρα από όλα. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι ψιλο-ανέχονται το γεγονός ότι έχεις συνηθίσει τα πράγματα να γίνονται σχεδόν πάντα όπως τα έχεις στο μυαλό σου.

Αυτό που δεν συνηθίζεται ποτέ, μεγαλώνοντας ως μοναχοπαίδι, είναι η αίσθηση ότι καμία σου σχέση δεν είναι μόνιμη. Ούτε οι φίλοι σου, ούτε -αργότερα- η γκόμενά σου. Ότι, ανά πάση στιγμή, εκεί που κάθεσαι και παίζεις αμέριμνα, θα χτυπήσει το κουδούνι και κάποιος (γονιός) θα έρθει να σου πάρει τον φίλο μακριά.

Για αυτό και αποφεύγεις να τσακώνεσαι. Ή τουλάχιστον δεν τσακώνεσαι με τον ίδιο αμείλικτο και αμέριμνο τρόπο που το κάνουν τα αδέλφια. Γνωρίζοντας ότι το αίμα ποτέ δεν γίνεται νερό.

Επίσης θυμάσαι γενέθλια, παίρνεις ακριβά δώρα και γενικά είσαι τύπος και υπογραμμός. Είπαμε, κάνεις την ανάγκη φιλότιμο.

Εννοείται πως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι πράγματα που σκέφτεσαι ή συνειδητοποιείς εκείνη τη στιγμή. Όπως εννοείται πως, από μια ηλικία και μετά, αρχίζεις και αισθάνεσαι προνομιούχος για όλα όσα έχεις και όλα όσα θα κληρονομήσεις (ακίνητα, κοσμήματα, αλλά και την ευθύνη του να προσέχεις μόνος σου τους γονείς σου όταν μεγαλώσουν).

Επίσης προφανώς και το να έχεις αδέλφια (ένα ή περισσότερα) έχει το δικό του σετ προβλημάτων. Πάνω στα οποία δεν είμαι ειδικός, αλλά φαντάζομαι τα ποια μπορεί να είναι.

Ως μοναχοπαίδι όμως, καταλήγεις να είσαι, σαν την Ραπουνζέλ (χωρίς την κακιά μάγισσα). Παγιδευμένος σε ένα ψηλό πύργο, εις το διηνεκές ένα βήμα μακριά από την πλήξη. Και ξέρεις πόσο άσχημο είναι το συναίσθημα του να λύνεις τις μακριές ξανθές μπούκλες σου και να μην είναι κανείς από κάτω για να τις πιάσει και να σκαρφαλώσει; Ή έστω, αν είχες αδέλφι που να του άρεσε να σε ‘βασανίζει’ να στις τραβήξει μέχρι να πονέσεις;

Αλλά είπαμε. Οι επιστήμονες έχουν αποφανθεί διαφορετικά. Όλα καλά. Κανένα παράπονο. Μόνο κανένας ξέμπαρκος αναστεναγμός.